{ หมู่บ้านนอกเมืองเฉิงตู } ย่านการค้าชนบท

ย่านการค้าชนบท

---

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

---

ย่านการค้าเล็กๆ ที่ตั้งอยู่นอกเมืองอยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองเฉิงตูมากนัก

แต่ก็มีร้านค้าตั้งขายของมากมายซึ่งส่วนมากจะเป็นชาวบ้าน

---

LIN ดี

10

                     การทำงานวันที่ 3 (3) : ณ ย่านการค้าชนบท หมู่บ้านนอกเมืองเฉิงตู เมืองเฉิงตู
                     หลินและซ่งหยางหมิงช่วยกันขนเสื้อผ้าและผ้าไหมออกมาหลังจากที่เดินหลบหลีกความชุลมุนในตลาดซังเฉินบ๊วยที่ถูกสร้างโดยขุนนางรักสนุกนาม หานเหยียน ทั้งสองคนเดินออกมาจากตรอกในตลาดได้ไม่ไกลก็พบย่านการค้าแห่งหนึ่งเข้าที่นี่ตั้งอยู่ในหมู่บ้านนอกเมืองเฉิงตูผู้คนเดินไปมาไม่มากเท่ากับในตลาดซังเฉินบ๊วยแต่ก็น่าจะขายผ้าไหมพวกนี้ได้บ้างไม่มากก็น้อย ทั้งสองตกลงขายผ้าไหมและเสื้อผ้าที่ยังเหลือจำนวนไม่มากที่นี่ แต่ผู้คนน้อยเกินไปจึงทำให้ขายไม่ดีมากเท่าที่ควรซ่งหยางหมิงจึงเกิดความคิดดีๆขึ้น
                     "ผ้าไหม เสื้อผ้า ทุกอย่างราคาเพียง 500 ตำลึงเท่านั้นลดแล้วลดอีก หากไม่รีบมาจับจองจะหมดซะก่อนนะ เร่เข้ามาดูเข้ามาซื้อกันเร็ว!" ซ่งหยางหมิงตะโกนขายเรียกลูกค้าเข้ามามีลูกค้าไม่มากเข้ามาดูแล้วก็ซื้อไปแต่บางคนก็เข้ามาดูแล้วจากไป
                     "ข้าว่าเราขายไม่หมดแน่..." หลินบอกหลังจากที่นั่งขายมาได้เกือบสามชั่วโมงแล้วแต่กลับขายได้เพียงแค่ 2-3 พับเท่านั้นซึ่งต่างกับที่ขายในตลาดซังเฉินบ๊วยลิบลับ...
                     "เจ้าไม่ใช่คนที่จะท้อแท้อะไรไม่ใช่หรือ...?" ซ่งหยางหมิงบอก
                     "ใครว่าข้ายอมแพ้กัน!? แล้วเจ้ารู้เรื่องนี้ได้ไง?" หลินกล่าวถามอย่างไม่สบอารมณ์
                     "ข้าได้ยินเถ้าแก่หวงเล่าให้ฟังว่าเจ้าเป็นคนมุ่งมั่นน่ะ" ซ่งหยางหมิงบอกพลางหัวเราะเพื่อที่จะคล้ายความตึงเครียดลงบ้างแต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไร
                     "ฮึ!" หลินไม่ได้พูดอะไรต่อ
                     โชคดีที่มีเจ้าสัวใหญ่คนหนึ่งนั่งรถม้าผ่านมาพอดิบพอดีเขาดูมีฐานะมากอยู่พอควร รถม้าหยุดอยู่หน้าแผงขายผ้าไหมก่อนที่คนที่อยู่ในรถจะชะโงกหน้าออกมา
                     "ผ้าไหมทั้งหมดนั่นราคาเท่าไหร่?" คนที่ดูจะเป็นข้ารับใช้โผล่หัวออกมาพร้อมกับถามราคา
                     "เอ่อ... ทั้งหมดมี..." ซ่งหยางหมิงหยุดนับจำนวนสักครู่ก่อนจะบอกคนตรงหน้าไป "11 พับขอรับ ข้าลดให้ได้เหลือพับละ 500 ตำลึง รวมเป็น 5500 ตำลึงขอรับ" ซ่งหยางหมิงบอกอย่างน้อมน้อมพร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมิตร
                     เจ้าของเสียงดูเหมือนจะพูดคุยกับอีกคนก่อนจะให้คำตอบ "อืม.. นายข้าเอาหมดนั่นแหละ ยกขึ้นมาใส่ไว้หลังรถม้าที" ข้ารับใช้บอก
                     "ไม่เป็นไร เอามาไว้ในรถม้าดีกว่าจ้ะ เดี๋ยวเดินทางกลางคืนน้ำค้างจะลงเอา" หญิงสาวอีกคนที่อยู่ในรถม้าบอก
                     "เจ้าค่ะฮูหยิน" ข้ารับใช้ตอบเจ้านายของเขา "ยกเข้ามา ข้าจะรับเอง" นางบอกกับซ่งหยางหมิง
                     หลินและซ่งหยางหมิงช่วยกันนำผ้าไหมส่งขึ้นไปให้ลูกค้าบนรถม้าเมื่อได้รับของแล้วลูกค้าจึงมอบเงินค่าผ้าใหม่ให้จำนวน 5500 ตำลึง เมื่อขายของทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยทำให้หลินอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง หลินและซ่งหยางหมิงจึงเก็บแผงขายผ้าไหมและเตรียมตัวกลับเมืองจื่อถง

Zhangfu ดี

{ภัยสงคราม}

[จาง ฝู]

EP.3 ท่านยายกับเกี๊ยวทอด

      จางฝูเดินทอดนองอยู่ใจกลางย่านการค้าของหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ด้านนอกเมืองไม่ห่างจากเมืองเฉิงตูนัก ส่วนใหญ่ของที่ขายในย่านนี้เป็นของที่ชาวบ้านปลูกหรือทำขึ้นมาแล้วนำมาขายกันเองนั้นทำให้ราคาของสินค้านั้นค่อนข้างที่จะถูกกว่าร้านค้าตลาดในตัวเมืองอยู่ไม่น้อย เธอเดินไปตามทางที่ปูด้วยหิน ดวงตาสีน้ำตาลกวาดมองวิถีชีวิตของชาวบ้านในแถบนี้ที่เต็มไปด้วยความแจ่มใสชวนให้กระปรี้กระเป่า
  
    ร่างเบางเดินมาหยุดที่ร้านขายเนื้อตากแห้งก่อนจะเลือกซื้อเสบียงตุนเอาไว้กินยามต้องออกเดินทาง เธออาจไม่ต้องตุนของไว้เยอะหาแวะพักตามโรงเตี้ยม เพียงแต่มันไม่ใช่นิสัยเธอ เธอชอบที่นอนท่านกลางป่า ท่ามกลางธรรมชาติมากกว่า แม้ว่ายุงจะเยอะไปหน่อยก็ตามที อีกอย่างการเดินทางแบบนี้ของเธอกระประหยัดค่าที่พักได้มากโขเลย แลกกับโดนยุงโดนแมลงกวนสักหน่อย แต่เธอคงจะชินแล้วละมั้ง


    “พี่ชายเอาเนื้อตากแห้งนี่สัก3-4ชิ้นนะ” เธอเอ่ยแล้วชี้บอกคนขายเมื่อเลือกส่วนของเนื้อที่ต้องการได้แล้ว ก่อนจะยืนเงินส่งให้พ่อค้าแล้วเดินเลือกซื้อของที่ร้านต่อๆไป


     ระหว่างทางที่เธอกำลังเดินดูของเพลินๆ ดวงตาสีน้ำตาลก็เหลือบไปเห็นท่านยายคนนึ่งกำลังก้มๆเงยๆยกของอยู่ ไม่รอช้าเธอรีบเดินตรงไปเพื่อช่วยในทันที


     “ท่านป้าข้าช่วยนะ” สิ้นเสียงจางฝูก็ช่วยหยิบตะกร้าของขึ้นไปวางบนรถเข็นให้โดนไม่รอคำอนุญาติก่อน พร้อมกับยิ้มนิดๆให้หญิงชราที่ยืนมองเธอ และเธออาสาจะช่วยเข็นรถเข็นนี้ไปส่งที่บ้านของหญิงชรา


     “ขอบใจแม่หนู ถ้าไม่ได้หนูยายคงยังขนของไม่เสร็จ”หญิงชราอ่ยพร้อมกับยิ้มให้เด็กสาวพร้อมกับยืนขันใส่น้ำให้ดื่ม


     “ไม่เป็นไรเจ้าคะ แค่นี่เอง”เธอยิ้มแล้วรับน้ำมาดื่มก่อนส่งขันคืนท่านยาย แล้วถือข้าวของของเธอขึ้นมาเตรียมออกเดินทางต่อ เพียงแต่เสียงของหญิงชราที่เอ่ยเรียกนั้นดังขึ้นเสียก่อน


     “จะรีบไปไหนละ พักเสียก่อนสิ”หญิชราเอ่ยแล้วเดินนำเธอมานั่งพักที่เก้าอี้ไม้ใต้ชายคาบ้าน “ถือว่าตอบแทน ยายน่ะทำเกี๊ยวทอดขาย ยายให้หนูนะ” หญิงเเก่เอ่ยแล้วเดินไปหยิบเกี๊ยวที่ทอดเสร็จแล้วใส่ห่อแล้วยืนให้เด็กสาว


     “ข้าเกรงใจจังท่านยาย”จางฝูมองห่อเกี๊ยวทอดในมือที่หญิงชรายัดใส่มือของเธอ แล้วยิ้มให้หญิงชราเล็กน้อย


      “แล้วนี่หนูจะไปไหนต่อละหืม ถ้าหาโรงเตี้ยมยายแนะนำให้ได้นะ”หญิงชราเอ่ยแล้วนั่งลงข้างๆเธอ


      “ข้าไม่นอนโรงเตี้ยมท่านยาย”


      “หืม.. แล้วเจ้าจะไปนอนที่ไหน”ท่านยายเอ่ยถามอย่างคนตกใจ


       “ข้าชอบนอนในป่าท่านยาย ในป่านั้นอากาศดี ไม่ค่อมมีคนรบกวน”


      “เจ้าไม่กลัวสิงสาราสัตว์เลยรึ เป็นสาวเป็นนาง ตัวคนเดียวไปนอนอยู่กลางป่า”


       “ไม่เจ้าคะท่านยาย บ้านเก่าข้าอยู่ชายป่า เจอสัตว์ป่าบ่อยๆจนรู้วิธีเอาตัวรอดอยู่เจ้าคะ” เธอเอ่ยแล้วยิ้มให้หญิงชราที่มีท่าทีห่วงๆ


       “เออ...ท่านยายข้าจะไปที่น้ำตกเยว่ต้าเซี่ยง มันอยู่ไกลจากที่นี่มากไหมท่านยาย”


      “ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก หนูจะไปที่นั้นหรอ”


      “เจ้าคะ อืมม นี่ก็จะเย็นแล้วข้าต้องขอตัวละท่านยาย ขอบคุณสำหรับเกี๊ยวทอดมากๆเลยเจ้าคะ” เธอเอ่ยแล้วโค้งให้หญิงชราพร้อมกับเก็บข้าวของของเธอแล้วกึ่งเดินกึ่งกึ่งออกไป โดยไม่ลืมหันมาโบกมือลาท่านยายที่ยื่ยิ้มส่งเธออยู่….

ผิงผิง ดี

พี่สาวคนนั้น

       "เสี่ยวเหอ... ข้ายังไม่เคยมาที่นี่เลยแหะ" เด็กสาวเอ่ยพลางมองรอบๆ ที่เป็นย่านการค้าเหมือนกันหากแต่อยู่นอกเมืองออกไป... โดยรอบแล้วส่วนมากจะเป็นของค้าของขายที่มาจากชาวบ้านเสียมากกว่า ผิงผิงคิดว่าจะมีของที่เธอต้องการหรือไม่นะ?
       "ของที่นี่ถูกและดีกว่าในเมืองครับ ผมเลยพามา" อี้เหอเอ่ยพลางเดินแนะนำพี่สาวที่เดินตาม ในอ้อมกอดมีเจียวเสวี่ยที่มาอ้อนตอนไหนไม่รู้ โดยจวื่จื่ออยู่ที่ท้ายตลาดเพราะถ้าพามาคงเดินไม่ได้แหง
       "พี่ผิงเอาอะไรบ้างครับ?"
       "อืม... คิดไม่ออกนอกจากเครื่องนอนละนะ" ผิงผิงเอ่ยพลางยกนิ้วแตะแก้มตัวเองคิดไปเดินไป แต่เกือบสะดุดก้อนหินเพราะไม่ได้มองทาง อี้เหอคว้าแขนพี่สาวไว้ได้ทัน "ขอบใจจ้า"
       "ระวังหน่อยนะครับ พี่เป็นวรยุทธ์แล้วมาสะดุดก้อนหิน คงตลกน่าดู" อี้เหอเอ่ยไปขำไป ผิงผิงแลบลิ้นใส่น้องชายที่นับวันเริ่มจะเป็นพี่ชายไปแล้ว อี้เหอเห็นพี่สาวยิ้มแบบนี้เขาก็พลอยยิ้มไปด้วย...
       "เมื่อวานแม่นางหรั่นมาหาพี่ผิง แต่พี่ออกไปกับพี่ซือเสียก่อน นางได้นำอาหารมาให้เด็กๆ" อี้เหอเอ่ย
       "ดีจัง เด็กๆ ก็ได้กินอิ่ม"
       "แม่นางหรั่น... ครั้งก่อนก็ทำพี่เจ็บตัว ครั้งนี้ก็ทำพี่ผิงเจ็บตัวอีกแล้วนะครับ" อี้เหอถือจับแขนพี่สาวขึ้นมา ที่มีผ้าพันแผลไว้อยู่ แววตาเขาไม่ยิ้ม
       "ไม่เป็นไรหรอก พี่เดินบนเส้นทางนี้ยังไงก็เลี่ยงไม่ได้" ผิงผิงตบมือน้องชายเบาๆ เป็นเชิงปลอบ
       "แต่ถ้าเสี่ยวเหออยากปกป้องพี่ เราก็เรียนกำลังภายในจากพี่ไปได้นะ" ผิงผิงเอ่ยก่อนจะเปลี่ยนมาจุงมือน้องชายเดินเล่นแทน เจียวเสวี่ยกลับไปหมอบที่ไหล่เธอเหมือนเดิมแล้ว "ข้า..."
       "อย่างไรข้าก็จะรอคำตอบจากเจ้า" ผิงผิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มร่าเริง อี้เหอมองพี่สาวพลางถอนหายใจนิดๆ พี่สาวเขา...
       "แม่นางหรั่นกับพี่ซือรู้จักกันครับ แต่ทำไมดูเหมือนแม่นางหรั่นจะไม่ค่อยอยากเจอพี่ซือเท่าไร" อี้เหอเอ่ย
      "หือ?" ผิงผิงหันมอง
       "ทำไมเล่า?"
       "ผมก็ไม่รู้นะครับ แม่นางหรั่นรีบร้อนจากไปมาก" อี้เหอเอ่ย
       "แม่นางหรั่นคงมีธุระ" ผิงผิงกล่าวแล้วหยุดที่หน้าแผงลอยขายปลา มีปลาย่าง ปลาหมักเกลือ ปลาแดดเดียว ปลานึงบ๊วยของโปรดเธอด้วย
       "ท่านป้าเจ้าค่ะ ปลานึงบ๊วยเท่าไรเจ้าคะ?"
       " 160 ตำลึงแม่หนู"
       "ขอซื้อสองจานนะเจ้าค่ะ" ผิงผิงเอ่ยก่อนจะจ่ายเงินและรับจานปลานึงบ๊วยที่อยู่บนถ้วยดินเผา ก่อนจะพาเสี่ยวเหอไปหาที่นั่งกินดีๆ มุมหนึ่งในย่านการค้า

@STAFF_Pixiu

ผิงผิง ดี

ใครของท่านกัน?

       "พี่ผิงคิดยังไงกับพี่ซือครับ?"

       "แค่กๆ" ผิงผิงที่กำลังกินปลานึงบ๊วยอยู่ จู่ๆ ก็ถูกอี้เหอทักขึ้นแบบนี้ก็เล่นเอาเธอสำลักพอดี... เธอจะไปรู้เหรอ? แค่อยู่กับพี่เขาแล้วเธอสบายใจ อบอุ่นและเชื่อใจพี่เขาเท่านั้นเอง

       "พี่ชายอย่างไรเล่า" ผิงผิงรีบตอบหลังหายสำลักโดยมีอี้เหอค่อยลูบหลังให้

       "หาก..." อี้เหอนิ่งเงียบไปก่อนจะเปลี่ยนคำถาม

       "แล้วดอกสีส้มดอกนั้น? ที่พี่ผิงพบติดตัวละครับ?"

       "อ้อ ข้าไป... เจอเข้าน่ะ ว่าจะถามพี่ซือแต่ก็ลืมตลอด" ผิงผิงเอ่ยพลางแก้มแดงนิดๆ เมื่อนึกถึงภาพหลอนนั้น ก่อนจะสะบัดหัวไปมา…

       “พี่ไม่สบายหรือเปล่า?” อี้เหอเอ่ยก่อนจะยกหลังมือแตะหน้าผากพี่สาว เพราะเมื่อวานพี่สาวก็ตัวเปียกกลับมาไหนจะตากลมแถมสลบไปทั้งๆ อย่างงั้น

      “พี่ไม่เป็นไร กินปลาสิ เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก” ผิงผิงดึงมือน้องชายลงก่อนจะเริ่มลงมือกินปลาต่อ…

       “เสี่ยวเหอ หลังจากนี้ข้าอาจไปเหลียงโจว” ผิงผิงพูดพลางมองไปข้างหน้า พวกเขานั่งใต้ต้นไม้แม้จะหน้าหนาวแต่อากาศไม่ค่อยเย็นเท่าไร… “ข้ารับปากจะช่วยพี่ซือหาสำริดมาอุดรูรั่วที่หลังคาศาลเจ้า”

       “พี่ผิง… ทำไมพี่ทำเพื่อพี่ซือขนาดนี้ครับ?” อี้เหอไม่เข้าใจ… ทำไมพี่สาวเขาถึงทำเพื่ออีกฝ่ายได้ขนาดนี้?

       “พี่ซือคือพี่ชายข้า… ทุกครั้งที่ข้าบาดเจ็บก็มีพี่เขานี่แลที่ค่อยรักษาให้แม้แต่จิตใจข้า…” เด็กสาวเอ่ยพร้อมกับยกมือซ้ายขึ้นมาที่มีสายรัดข้อมืออยู่

       “ถ้าพี่ไม่บอกว่าเป็นเพียงพี่ชาย ผมคิดว่าพี่หลงรักพี่ซือไปแล้วนะครับ” อี้เหอแซวแต่ก็ได้เห็นหูแดงๆ ของพี่สาวเขา… พี่ผิงจะรู้หรือไม่นะเวลาพี่เขาโกหก หูมักจะแดง

       “เจ้าพูดไร้สาระ… ข้า… ข้า… เสี่ยวเหอ! เจ้ารังแกข้า” ผิงผิงร้องโวยวายก่อนจะสะกิดปลายเท้าขึ้นไปบนหลังคาแล้ววิ่งไปทิศทางหนึ่ง…

       “อ้าว พี่ผิง!” อี้เหอเพียงแหย่พี่สาวแต่ไม่คิดว่าจะทำให้พี่สาวเป็นขนาดนี้…

ซืออี้โหวที่เดินผ่านมายังย่านการค้าชนบท เพื่อจะไปยังศาลาหมิงหลันที่อยู่นอกเมือง ก่อนชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนเรียก

       “พะ.. พี่ซือ สวัสดีครับ” อี้เหอตกใจว่าพี่ซือมาอยู่ข้างหลังตอนไหน? พี่ซือคงไม่ได้ยินเรื่องที่พวกเขาคุยกันหรอกนะ

“ไงอี้เหอ ว่าแต่เจ้ามาทำอะไรแถวนี้ล่ะ” ซืออี้โหวหันไปตอบทักทายอี้เหอ

       “ผมกับพี่ผิงมาหาซื้อของที่จะไปไว้ที่ถ้ำนอกเมืองครับ เพราะพี่สาวบอกว่าอย่างน้อยถ้าพักอยู่ในถ้ำตั้ง 6 - 7 วันควรจะมีเครื่องนอน” อี้เหอเอ่ยพลางบอกว่าพี่ผิงจะเริ่มถ่ายทอดกำลังภายในให้แก่แม่นางจาง พี่สาวดูสดใสมากที่จะมีศิษย์ทั้งๆ ที่อายุยังน้อยๆ

      “งั้นสินะ ว่าแต่พี่ผิงไปไหนแล้วล่ะ ทำไมปล่อยเจ้าเดินลำพังแบบนี้….” ซืออี้โหวรู้สึกอยากดุผิงผิงมากที่พาเด็กมาเดินตลาดแล้วปล่อยทิ้งแบบนี้

       “แต่ตอนนี้ผมคงตามพี่ผิงไปไม่ทัน พี่ช่วยพาผมตามไปได้ไหมครับ?” อี้เหอ

“ได้สิ” ซืออี้โหวกอดคอเด็กน้อยก่อนกุมไหล่ไว้แน่น เขาสะกิตเท้าเพื่อกระโดดขึ้นไปบนหลังคา ก่อนไต่หลังคาพลางกระโดดพุ่งตัวไปข้างหน้าสลับ

       ผิงผิงที่วิ่งบนหลังคา(?) มาได้สักระยะก่อนจะหยุดลงแล้วไปนั่งบนกิ่งไม้แทนพลางมองวิวรอบๆ ย่านการค้า…

        “ไงเสี่ยวผิง” ซืออี้โหวทักขึ้นเมื่อมาถึงที่อีกฝ่ายกำลังนั่งอยู่ เป็นอย่างที่อี้เหอตอบเป๊ะเลยว่าผิงผิงมาทางนี้ เขากับอี้เหอยืนบนหลังคาข้างๆ ต้นไม้นั้น

        “เออ… สวัสดีค่ะพี่ซือ” ผิงผิงเอ่ยทักทายเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแต่ไม่ได้กระโดดไปหาพวกเขา

        "ไงเสี่ยวผิงน้อย ว่าแต่เจ้าทิ้งเสี่ยวเหอเดินตลาดลำพังแบบนั้นไม่ดีเลยนะ" ซืออี้โหวกล่าวเตือนอีกฝ่าย

        “ข้าเปล่าทิ้งเสี่ยวเหอ… เพียงแต่น้องแหย่ข้า”

        “ผมแหย่พี่ผิงนิดหน่อยนะครับ ฮะๆ” เสี่ยวเหอหัวเราะแห้งๆ

        "พวกเจ้านี่ล่ะนะ คราวหน้าก็อย่ารีบอีกล่ะเสี่ยวผิงน้อย" ซืออี้โหวพูดตอบทั้งสองก่อนกลั้นขำ เขาอดขำไม่ได้จริงๆ ที่เห็นเด็กทั้งสองหยอกล้อกันเช่นนี้

        “เดี๋ยวพวกเราขอตัวก่อนนะคะ ศิษย์ข้าจะรอนาน” ผิงผิงมองเวลาบนท้องฟ้า

        “อ่อ งั้นก็รีบไปเถอะ อย่าปล่อยให้ศิษย์รอนานนะเสี่ยวผิงน้อยของข้า” ซืออี้โหวพูดขึ้นพลางหัวเราะโดยเขาไม่รู้ตัวเลยว่าพูดอะไรออกไป

        ผิงผิงเองก็ไม่ทันได้ฟังแต่เหรินอี้เหอได้ยินเต็มๆ  ทั้งสองคน... เกิดอะไรขึ้นระหว่างที่พวกพี่เขาไปกันเมื่อวานนะ?

        “พี่ซือ” ผิงผิงร้องเรียกก่อนจะโยนของให้(?) “ข้าให้ท่าน”

        ซืออี้โหวที่กำลังเดินทางไปต่อ ก่อนจะหันกลับไปตามเสียงเรียก

        “ได้สิ พี่จะเก็บไว้ ขอบคุณมากนะ” ซืออี้โหวกล่าวขอบคุณเด็กสาวก่อนยัดของนั้นลงใต้ชายเสื้อและเดินทางไปศาลาหมิงหลันต่อ ผิงผิงกับอี้เหอมองตาม เด็กสาวหอบหิ้วอี้เหอลงจากหลังคา ก่อนจะกลับไปที่จวื่จื่อเพื่อไปที่ถ้ำนอกเมือง