{ นอกเมืองจางเย่ } ทุ่งหญ้าเฉาเหวินจี้

ทุ่งหญ้าเฉาเหวินจี้

{ นอกเมืองจางเย่ }

【ทุ่งหญ้าเฉาเหวินจี้】

ท้องทุ่งหญ้าสีพระเพลิงสลับเขียวสด สามารถมองเห็นแนวเขาที่ห่างไกล

 อากาศบริสุทิ์สร้างสรรค์แหล่งอาหารของปศุสัตว์ ทั้งแกะ แพะ 

หรือแม้แต่ทากบกจำนวนมากใต้แผ่นหิน ระวังด้วยละ... ตามพงหญ้า

มันมีปลิงดูดเลือดที่น่ารำคาญพอสมควร

ShaoTien มาร

เควสเรื่องราวสาม

บุญคุณความแค้น

พาร์ท 2 ตอน จดหมาย 2

นายพรานล่าขนแกะ

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

         จากนั้นร่างสูงก็เดินทางเพื่อที่จะไปล่าสัตว์ เขานั้นต้องการนำขนแกะเพื่อที่จะหาเอาไว้ไปขายให้กับพ่อค้าหรือคนที่ต้องการจะรับมัน พยายามที่จะปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นมากกว่าเก่าแล้ว ถึงตอนนี้สภาพร่างกายเขาจะย่ำแย่แค่ไหน แต่ก็จะไม่ปล่อยให้ตัวเองนั้น จมอยู่กับความเจ็บปวดอีก

           ใบหน้าคมคายติดหวานมองพื้นทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่ ที่นี่นั้นมีแกะอยู่เป็นฝูงซึ่งแน่นอนว่ามาที่นี่เพื่อจุดประสงค์เพียงอย่างเดียว

           “.....”

          บังเอิญเห็นหญิงชราที่กำลังไล่ต้อนฝูงวัว ค่ำมืดแบบนี้ทำไมถึงมีคนออกมากัน ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่แต่นี่มันเป็น หญิงชราน่ะสิคนสูงอายุควรที่จะอยู่บ้านพักผ่อน นางไม่มีลูกหลานมาทำแทนหน้าที่นี้หรอ

          หญิงสูงวัยเห็นชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปทักตามประสาคนมีอายุ “อ้าวพ่อหนุ่มมาทำอะไรแถวนี้เหรอจ๊ะ” นางไล่ต้อนฝูงวัวถามอีกฝ่ายที่เข้ามาในทุ่งหญ้า

          “ข้ามาเพื่อล่าสัตว์นะครับแล้วคุณยายมาทำอะไรดึกๆดื่นลูกหลานของท่านปล่อยให้ท่านออกมาแบบนี้ได้อย่างไร” ร่างสูงกำลังเช็ดคันธนูเพื่อจะได้ยิงล่าสัตว์ที่ต้องการ

           “มันเป็นหน้าที่ที่ข้านั้นทำทุกวันอยู่แล้วนะจ๊ะ ลูกหลานยายทิ้งหายไปหมดแล้ว... เหลือแต่ยายคนเดียวที่ต้องหาเช้ากินค่ำ ช่วงนี้เงินทองก็ไม่ค่อยจะมีเท่าไหร่ก็ต้องทำงานถึงแม้ว่าสังขารจะโรยร่วงโรยมากแค่ไหน” หญิงสูงวัยเอ่ยพูดด้วยความเศร้านั่งนั้นเป็นคนที่ หนักเบาเอาสู้จะได้มีชีวิตรอดในวันพรุ่งนี้ต่อ หาเงินเพื่อซื้ออาหารประทังชีวิต

           “แล้วบ้านคุณยายอยู่ที่ไหนหรอครับเดี๋ยวข้าช่วยได้ต้อนฝูงวัวไปส่งดีกว่า ตอนนี้มันมืดค่ำอันตรายมากแล้ว” อาสาที่จะช่วยต้อนฝูงวัวให้นางนั้นเดินทางกลับได้เร็วมากขึ้น

          พอได้ฟังเรื่องราวของหญิงชรายายแล้วก็ทำให้เขารู้สึกหดหู่ยิ่งนัก ชีวิตคนเรานั้นค่าชีวิตไม่เท่ากัน

           “ขอบคุณพ่อหนุ่ม” ก่อนจะพูดต่อ “บ้านข้าอยู่ไม่ไกลจากที่เท่าใดนักหรอก”

          ตึกๆๆๆ...

          เส้าเทียนมาช่วยต้อนฝูงวัว นัยน์ตาสีดำคมกริบมองไปรอบๆ เดินจนมาถึงกระท่อมหลังเก่าบ่งบอกถึงฐานะที่ยากจนลำบาก “ได้ยินที่ท่านยายบอกว่าหาเงินซื้ออาหาร ประทังชีวิต ข้าพอจะมีอาหารแบ่งปันให้ท่านได้อยู่นะขอรับ” ร่างสูงนั้นลวงหยิบเนื้อแกะที่ล่าได้ขึ้นมาเพื่อจะมอบให้

          “ยายขอบคุณเจ้ามากๆ” อีกฝ่ายนั้นทั้งช่วยต้อนพาฝูงวัวมาส่งกลับเข้าคอก แล้วยังมอบอาหารที่เป็นเนื้อแกะมาแบ่งปันให้นางอีก

          “นี่ขอรับเนื้อแกะ หนึ่งหมื่นชิ้น” เส้าเทียนส่งมอบเนื้อแกะมากมายที่ล่ามาได้ให้หญิงสูงวัย

           “เนื้อแกะมากมายขนาดนี้ มากพอที่จะกินปะทังชีวิตได้อีกหลายเดือน” แล้วอีกอย่างอยู่เพียงคนเดียว ไม่แน่อาจจะเป็นปีเลยก็ได้ เป็นเด็กหนุ่มที่มีความเมตตา

           “ขอให้ชีวิตเจ้าเจริญๆ”

           “ขอรับ” เขารับคำอวยพรจากอีกฝ่าย “หมดธุระแล้วข้าขอตัวไปก่อน ถนอนตัวสุขภาพด้วยนะขอรับ”

            เมื่อเขานั้นพูดจบก็ออกมาจากที่นั่นเพื่อจะกลับไปที่ทุ่งหญ้าเดิมตามล่าหาขนแกะ มือหนาหยิบคันธนูออกมา ก่อนที่จะเล็งไปที่เป้าหมายสายตาคมเฉียบแหลมถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงเวลากลางคืน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขากังวลอะไร สายตาแม่นยำทุกครั้งที่ยิง

           ฟิ้ววววว!!!

           ชายหนุ่มเร่งยิ่งแกะไปตรงที่ขา เพื่อที่จะไม่ได้ให้ทำให้สภาพของขนแกะนั้นเสื่อม เข้าจะต้องใช้กรรไกรไปถลกหนังมันออกมาด้วย ถึงวิธีการมันจะโหดร้าย แต่ก็ต้องทำไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่มีเงิน

          จิตใจตอนนี้พยายามขมให้ไม่นึกถึงเรื่องเก่าๆที่เขานั้นก็พบเจอ จิตใจเขาจะต้องดีขึ้นกว่านี้

          ต้องขอบคุณกระจกส่องแสงที่ลาด้วยคำพูดจนเขาสามารถ มีแรงผลักดันขึ้นสู้ได้ครั้ง ‘กิเดี้ยน…’

           เขาไล่ยิงฝูงแกะไปเรื่อยๆ  ไม่ลืมที่จะถลกตัดขนแกะออกมา ครั้งเอาแค่ขนแกะพอครั้งก่อนยังมีเนื้อแกะอีกเป็นจำนวนมาก

มอบเนื้อแกะ 10,000 ชิ้นให้หญิงชรา

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

@Admin

qinglan ดี

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

{เดอะเป่าหลิง อินชาวไร่ ภาค 4 : เส้นทางของฉันคือการก้าวเดิน หรือปล่าว(?)}

{สัญญาจ้าง หลันเยี่ย 14}

{ ตอนที่ 39 : ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นเสียหน่อย }

        เป่าหลิงนั้นหลังจากที่เธอส่งจดหมายแล้ว เธอก็เหลือบมองคนที่อยู่ตรงกันข้ามกับตนเอง.. ซิริล่านั้นเหลือบมองเธอ.. ตอนนี้ทั้งสองอยู่ภายในรถม้าคันงามหรูหรา..เพราะว่าต้องใส่ของอื่นๆไว้ด้วย เป่าหลิงเหลือบมองก่อนที่จะขมวดคิ้ว ว่าอีกฝ่ายนั้นต้องการอะไรหรือปล่าว? “เจ้าหิวหรอ?..” เป่าหลิงกล่าวถาม..

        อีกฝ่ายเมื่อได้ยินก็คลียิ้ม รอยยิ้มของซิรินั้นปรากฏขึ้น ก่อนที่นางจะค่อยๆขยับเข้ามาหาเป่าหลิง เด็กสาวนั้นโดนมือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายทาบทับเนื่องจากว่าซิริดักทางซ้ายและขวาจนเธอไม่อาจออกจะไปที่ใดได้เลยสักนิด.. “หิวสิ..เจ้าล่ะ..หิวไหม?” ริมฝีปากหนาได้รูปของทางอิสตรีชุดขาวนั้นกล่าวยิ้มๆ ค่อยๆเชยคางของเด็กสาวนัยต์ตาสีม่วงดอกพวงครามขึ้นมา..

       “....ข้าทำงานอยู่” เป่าหลิงกล่าวเธอพยายามที่จะเอามือออก ก่อนที่จะปัดไปเพื่อที่จะให้อีกฝ่ายนั้นได้หยุดเพราะว่าเธอไม่ได้ต้องการอะไรแบบนี้เสียหน่อย.. “พอได้แล้วน่า..” เป่าหลิงเอ่ยเช่นนั้น ซิรินั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย..อย่างไม่พอใจ ความรู้สึกที่ขุ่นมัวนี้มันอะไรกัน??...

        มือหนาของซิริล่านั้นเอื่อมจับข้อมือของทางเป่าหลิง..อย่างรวจเร็วก่อนที่จะกระชากเด็กสาวให้เข้ากลับมานั่งที่เดิมของนาง ยิ่งเห็นเด็กสาวตรงหน้านั้นมีความหวาดกลัวมากเท่าไร เธอก็ยิ่งเกิดความต้องการอันร้อมรุ่มอย่างประหลาดขึ้นมาเสียอย่างงั้น.. “จะ..เจ้า!! ซิริ!!” มือบางของเป่าหลิงนั้นเอื่อมขึ้นมาราวกับว่าจะดันหน้าของหญิงสาวออกไป..

        ก่อนที่ริมฝีปากหนาของหญิงสาวจะบดขยี้ลงไปที่ซอกคอขาวผ่องนวลเนียน ขบเม้มบดขยี้ด้วยความโหยหาและรุนแรง เต็มไปด้วยทั้งความต้องการและความน้อยใจ แต่กระนั้นก็ยังมีความรู้สึกทั้งหึงหวงและจงรักดรุณีน้อยตรงหน้า.. “เจ้าอย่างเผิกเฉยต่อข้าเป่าหลิง...อย่าบังอาจเผิกเฉยต่อข้า...” นั้นคือเสียงแหบพร่าของทางซิริ..

        มือหนานั้นค่อยๆโอบกอดร่างกายของเด็กสาวที่โดนกระทำอย่างจาบจ้วง.. แต่ทว่าเขากลับไม่แคร์… เป่าหลิงเมื่อได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้าง...ใบหน้าสีแดงนั้นขึ้นสีระเรืองอย่างเห็นได้ชัด..ก่อนที่จะค่อยๆโอบกอดอีกฝ่ายนั้นเบาๆ..ทั้งๆที่ปกติเธอจะไม่เคยทำ..

       “....................” หึงสินะ...หึงนางกับซือหม่าเซียน

        “บอกแล้วไง..ว่าข้าทำงาน..ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย..” เป่าหลิงเอ่ยเช่นนั้นก่อนที่จะค่อยๆหันไปจุมพิษตรงพวงแก้มข้างที่มีรอยแผลของนางเบาๆ… เรียกได้ว่าสรา้งความตกตะลึงให้กับทางซิริไม่น้อยเลยทีเดียว.. ก่อนที่เธอจะเผลอกอดอีกฝ่ายอย่างหลวมๆ เพราะว่านางพึ่งจูบที่พวงแก้มของนาง…

        “เอ๊ะ...”

        เป่าหลิงนั้นเมื่ออีกฝ่ายนั้นกอดนางอย่างหลวมๆ เธอก็รีบเดินออกไปขึ้นขับขี่รถม้าต่อ..พลางถือหมวกสีดำขึ้นมาใส่อย่างรวจเร็ว..ถามว่าหากมองทัน..ใบหน้าของเป่าหลิงนั้นจะมีรอยสีแดงๆจางๆอยู่ด้วย...

@Admin

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

LingHao มาร

{ เควสลับพยัคฆ์ดุ 7 }

สวัสดีพี่เสือ

✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙

เดินทางกันมากว่าเจ็ดร้อยลี้ตามเส้นทางที่นายพรานสือนำมา หลิงหลานรุ้สึกว่าบรรยากาศเส้นทางคุ้นตามากขึ้น

สอบถามพี่จวงดูก็จริงดังคาดพวกเขากำลังเข้าสู่เขตของเมืองจางเย่ แถบระเบียงเหอซีแล้วใกล้ออกนอกด่านเข้าไปทุกที

“มันอยุ่แถวนี้ล่ะ ร่องรอยหายไปเมื่อเข้าเขตทุ่งหญ้าลองค้นหาดูต้องพบแน่” ทุ่งหญ้าเต็มไปด้วยปศุสัตว์และไม่ไกลจากแหล่งผา

เป็นสถานที่โปรดปรานอขงพวกเสือมีอาหารลำธาร และโตรงแก่งสำหรับซ่อนตัวอยุ่มาก

เหล่ามนุษย์เดินดินช่วยกันออกคนหาท่ามกลางหญ้าที่สูงครึ่งขา ไม่นานนักก็มีเสียงของหนักกระโดดลงมาบนโขดหินใหญ่

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

ไม่คาดว่าเจ้าตัวนี้จะเลือกนายเองสมกับที่พ่อค้ากล่าวไว้ หลิงหลานปลดอาวุธออกในเมื่อมาถึงขั้นนี้มีแต่ต้องลองดูสักตั้ง

ให้พี่สาวจวงช่วยสกัดจุดไปก็บ่นไปว่ามันไม่เข้าท่า หากจำเป็นล่ะก็จะคอยคุมเชิงให้เอาธนูยิงทิ้งซะ ดีกว่าน้องสาวไปเสี่ยงตาย

หลิงหลานกลับขอว่าไม่ต้องทำ นางเชื่อว่าสัตว์ตัวนี้ไม่แน่อาจรักศักดิ์ศรียิ่งกว่าคน

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

หนึ่งคนหนึ่งเสือยิ่งสู้ก็ยิ่งเข้าใกล้โตรกผามากขึ้นไปทุกที..

             ปศุศัตว์ทั้งวัวและแกะหยุดชะงักเมื่อมีเสียงคำรามสลับกรีดร้องดังลั่นทุ่งหญ้า หากใครได้มาเห็นเข้าคงรุ้สึกพิลึกพิลั่นนัก สตรีผู้หนึ่งนอกจากหัวเงินโดเด่นแล้วยังลงมือฟัดกับเสือมือเปล่า ส่วนเจ้าเสือเองมันมองว่านี่คือสังเวียนแห้งศักดิ์ศรีลงมือแต่ละทีไม่มีออมแรง ขณะทางด้านหลิงหลานเอง สามหมื่นชั่งใช่ว่าว่าหามาง่ายๆ หนำซ้ำตนจะต้องสยบเจ้าตัวนี้ให้ได้เพื่อเอาไปเป็นสหายของพี่หงลู่ที่บ้าน

โฮกกกกกกก (มนุษย์!! แน่จริงอย่าหลบสิ!!)

              ยังคงมีเพียงหลิงหลานผู้สวมปลอกคอสรรพสัตว์จึงเข้าใจสิ่งที่เจ้าเสือพูด รายอื่นๆ นั่นเป็นไปได้ว่าได้ยินแค่เสียงคำรามกึกก้องชวนยพเกรง หนึ่งคนหนึ่งเสือสู้กันอุตลุดอย่างไม่มีใครยอมใคร มือน้อยสอยเข้าใต้คาง ครงเล็บเสือพลาดปเส้นยาแดงผ่าแปดมันคำรามลั่นอย่างข่มขวัญ

              “แฮ่ก.... ดุเหมือนกันนะนี่เรา” นางกล่าวชมเมื่อพี่เสือฝากยันต์หน้าแถวลงสีข้างซะเป็นทางยาว ผลจากการฟัดอย่างดุเดือดเลือดไหลชุ่มแผ่นหลังหัวคลุกทั้งดินทรายต้นหญ้า ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยาม จวงถิงซุ่นั่งลุ้นจนเกร็งเป็นตะคริวไปแล้ว ขณะนายพรานสือไคว่เคี้ยวถังหูลุ่อยุ่บนก้อนหินสบายใจเฉิบ

               การต่อสุ้ยังคงดุเดือดไม่ทราบผลแพ้ชนะ ในที่สุดเจ้าเสอือก็เหนื่อยล้าคนเองก็ล้าพอกันสภาพที่ผละออกนอนแผ่หลา ทั้งเสือที่ขนหลุดเป็นหย่อมๆ กับคนที่เลือดไหนซึมย้อมชุดเป็นสีแดงเข้ม สารรูปดูไม่ได้พอกัน

โฮกกกก (พอ!! เจ้านี่มันถึกและหัวรั้นเกินมนุษย์มนา!!)

               “ฮะๆๆ หลายคนเขาก็พูดแบบนั้น อูย… เล่นแรงนะเราอ่ะ” หลิงหลานหัวเราได้ไม่กี่คำก็สะเทือนแผลจนตัวงอเป็นกุ้ง จวงถิงซู่เห็นว่าจบแล้วรีบเข้ามาดูสภาพของน้องสาวอย่างกังวลพลางเอ่ยเสียงดุ “น้องหลานเป็นไงบ้าง? โถ่!! เลือดออกไม่ใช่น้อย อยู่นิ่งๆ ก่อนพี่จะทำแผลให้”

               หลิงหลานลูบมือที่แปะลงบรบ่าของตนกล่าวติดตลกว่า “พี่จวง.. ถ้าอย่างไรขอฝากลูกชายลูกสาวของข้าด้วย”

               “หยุดเลยนะ!! อย่ามาพูดเป็นลางสิ!!” คนโดนหยอกไม่เล่นด้วยทั้งยังหวั่นใจขึ้นมารางๆ บาดแผลขนาดนี้หากเป็นสตรีปกติที่ไม่ได้ผ่านการฝึกมา เกรงว่าไม่ถึงครึ่งชั่วยามได้ตายเพราะเสียเลือดมากเกินไป

              ระหว่างทำแผลเจ้าเสือคำรามในลำคอคุยกับหลิงหลาน ‘ฝีมือไม่เลว ข้ายินดีติดตามเจ้า มนุษย์สีเงิน.. เจ้าผ่านการทดสอบแล้วเผ่าพันธุ์ข้ายกย่องผู้แข็งแกร่งเสมอ’

               “รับรองไปกับข้าสนุกแน่… มันจะเจอเรื่องไม่คาดฝันให้ระทึกใจเล่นเสมอ” แน่นอนการฟัดกับเสือเขี้ยวดาบก็ไม่อยุ่ในแผนการเดินทางแต่แรกเช่นกัน หญิงสาวนอนโอดโอยอ้อนพี่ของตนให้เบามือสำหรับยาใส่แผล จากนั้นทนไม่ไหวคลานไปยังสัมภาระหยิบขวดราเฟย่ามากระดกอึกหนึ่งแล้วเทราดลงไปตามจุดที่เลือดออก ไม่นานนักบาดแผลสมานหายไปราวกับมีเวทมนต์ นอกจากร่องรอยของเสือผ้าที่ขาดกะรุ่งกะริ่งสีอ่อนเข้มไม่เท่ากันแล้วก็ไม่เหลือร่องรอยใดที่เรียกว่าบาดเจ็บ

                 ความเหนื่อยอ่อนนั้นยังไม่จางไป นายพรานสือไคว่กล่าวว่าแถวนี้ไม่มีอันตรานเท่าไรโรยผลกันทากดูดเลือดไว้ให้เขาก็ขอแยกตัวไปสะสางธุระที่อื่นต่อ ดรุณีผมเงินกล่าวขอบคุณที่รับงานจนนางได้เสือตัวนี้คืนกลับมา แล้วหนึ่งคนหนึ่งเสือก็เกยกันนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

ดื่มราเฟย่า

✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙ ✙

      

LingHao มาร

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

♦ สัญญาจ้างคุ้มกันสินค้า ♦

ชีวิตวนเวียนในเหลียงโจว

1206

เยือนจางเย่อีกครั้ง

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

            สายลมพัดระรื่นแสงแดดสาดส่องทั่วแผ่นหลัง เมื่อผ่านการรอนแรมมาแล้วหนหนึ่งด้วยความไม่ชำราญเส้นทาง พอได้อาศัยพี่สุนัขป่าอัคคีชำนาญการระดับพิเศษมาช่วยการเดินทางของทั้งสามจึงสะดวกโยธินขึ้นมากทีเดียว เช้าตรู่ออกจากน้ำตกนอกเมืงอู๋เว่ย อาศัยสิงโตกับหมีขาวสองตัวเทียมเกวียนบรรทุกสินค้าโรยหน้าด้วยของแห้ง บ้างทียังสลับเอาม้ามาผลัดแล้วให้อีกตัวหนึ่งได้พัก ออกเดินทางข้ามทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ มองไปทิศใดก็เห็นแต่ท้องฟ้าสีครามไกลสุดลูกหูลูกตา

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

       ทิวทัศน์นอกด่านที่ว่างามนั้นงามอยู่หรอก ทว่าสำหรับสตรีเจ้าของเหลาใหญ่ในจิงโจวผู้ชินมากับขุนเขาและสายน้ำแล้ว…. หลิงหลานรู้สึกราวกับว่าจะขาดใจตาย!!

        ‘ไม่มีน้ำ ไม่มีปลา เท่ากับไม่มีปลาย่างด้วย!! ให้ตายเถอะ!!’ ถึงดินแดนตอนเหนือทั้งเขาสายรุ้งตันเซี่ยจะงดงามวิลิศมาหราด้วยชั้นหินซ้อนหุบเขาแปรสีมหัศจรรย์อย่างไร จะมีเนื้อแกะย่างอร่อยล้ำเลิศจนคนได้กลิ่นต้องร่ำร้องขอชีวิต มีสาวงามนอกด่านที่แค่ชำเลืองตามองบุรุษลงไปกระเสือกกระสนดิ้นรนเรียกร้องความสนใจยังไงก็ตาม

        ไม่มีปลาย่าง…. ไม่มีแหล่งน้ำให้ร่อนเร่ตกปลาเขาจะไม่มาอีกเด็ดขาด!!

        'เบาฝีเท้าลงหน่อยดีไหมนังหนู ข้าจำได้ว่าแถบนี้พรรคโจรทะเลทรายออกหากิน หลังพรรคโจรทมิฬล่มสลายไปพวกนี้ก็ออกปล้นฆ่านอกถิ่นขึ้นมาทุกที' ทว่าฟังแล้วหลิงหลานมีแต่ความงุนงงสงสัย ตนไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

        โฮ่วชื่อบ่นขรึมอย่างสุนัขป่าแม้ว่ามันจะไม่เกรงภัยก็ตาม 'ข้าไม่ได้ดูแคลนความสามารถของเจ้าหรอกนังหนู แต่เลี่ยงไว้เป็นดีพวกนี้มันโหดเหี้ยมอำมหิต จับสตรีได้เป็นฉุดคร่า จับบุรุษได้ก็สังหารเป็นกีฬาเพื่อความบันเทิงพูดแค่นี้หวังว่าคงเข้าใจ เว้นแต่อยากประเคนตัวให้พวกมันได้เชยชมเล่นล่ะก็ สตรีผมเงินแปลกเช่นเจ้าคงขายได้ราคาดีอยู่'

        หลิงหลานเงียบไปใช่ว่าตนอยากโดนขายเป็นทาสอีกรอบเสียเมื่อไร

        “ขอบคุณพี่ที่ช่วยเตือนพวกข้าจะระมัดระวังให้มาก ท่านวางใจเถอะ” เถ้าแก่สาวผ่อนฝีเท้าม้าลงแม้ว่าหงลู่จะไม่ค่อยชอบใจนัก เห็นๆ อยู่ว่าทุ่งโล่งกว้างมันจะห้อตะบึงเต็มฝีเท้าก็ไม่มีมนุษย์ตัวใดตามทันหรอกน่า!! หลังจากนั้นขบวนของสตรีและสัตว์ทั้งสี่ก็เคลื่อนที่ไปด้วยความระมัดระวังและเงียบเชียบยิ่งกว่าเดิม

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

  

@Admin