{ เมืองท่าเจียงตู } ป่าซ่างกวนฝอ

✲ ป่าซ่างกวนฝอ ✲

{ เมืองท่าเจียงตู }

【ป่าซ่างกวนฝอ】

『 พณาไพรเขียวขจี หรีดเสียงหรี่หริ่งเรไร 』

ทิศตะวันตกของเมืองท่าเจียงตูคือแนวป่าเลียบชายฝั่ง จุดที่ยังมีน้ำเค็ม

บรรจบกับน้ำจืดคือป่าโกงกาง ส่วนที่ติดทะเลยังเห็นทิวหาดทรายรำไร

ป่าซ่างกวนฝอตั้งชื่อตามนักพรตรูปหนึ่ง ว่ากันว่าในอดีตเคยได้เดินทาง

ออกรักษาชาวบ้านแถบเจียงหนาน เสมือนหมอพเนจรและรับทำนายชะตา

วันหนึ่งที่ฝนพรำ นักพรตรูปนั้นหายเข้าไปในป่าและไม่กลับออกมาอีกเลย

LingHao มาร

♦ เรื่องราว 3 ลำนำบุพเพต่างภพ { จบ } ♦

เพลิงอัคคีผลาญจันทร์

938

{ ฝึกเพลงกระบี่เป็ดน้ำคืนหนาว ขั้น 2 5/6 }

หวนคืนถิ่นฐาน

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

“...ตะวันมีจันคราส เดือนมีคืนแรม

ชีวิตขึ้นและลงเป็น อนิจจัง

บทสรุปสุดท้ายยังคงงดงามแม้ไม่ตระการตา..”

-จวินชังอี้-

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

        เป็นคนเรือแตกมาสองหนมันก็ต้องมีประสบการณ์กันบ้างล่ะ…

  

        “เจ้าบอกว่าแผ่นดินใหญ่มีชื่อเรียกขานว่าต้าฮั่น? ผู้คนกับการปกครองเป็นอย่างไร?”

        ชายหนุ่มผมทองคอยชวนนางคุยเรื่อยๆ นัยหนึ่งเพื่อมิให้ฟุ้งซ่าน หลิงหลานตอบได้ก็ตอบตอบมิได้ก็เก็บเงียบ “ต้าฮั่นเรา.. ปกครองด้วยระบอบกษัตริย์ผู้นำสูงสุดเรียก องค์จักรพรรดิหรือ ‘ฮ่องเต้’ มีขุนนางแบ่งแยกฝ่ายบุ่นและบู๊ รองลงมาคือสามซั่นกง สมุหกลาโหมควบคุมกองทัพการทหารปัจจุบันคือจอมทัพใหญ่เว่ยชิง น้องชายของเว่ยฮองเฮา.. อุปราชดูแลฝ่ายคลังและพลเรือน น่าจะชื่อว่าใต้เท้าหลี่ปาฉี ส่วน..ด้านโยธาธิการงานวางผังเมืองเป็นไต้เท้าไค่เจียง”

       หลิงหลานบอกไม่ได้ว่าแทบทั้งหมดนั้นท่องจำมาจากตำราบันทึกของเสิ่นหลิงเฮ่า แต่เวลาผ่านมาห้าปีจะเปลี่ยนแปลงไปขนานใดบ้าง นางไม่ทราบ

        “แล้วชาวฮั่นเช่นเจ้านับถือสิ่งใด?” ทางไต้หวันนับถือเทพพระอาทิตย์เหยียนตี้ ร่วมกับคำสอนของลัทธิหยู ทีแรกเขาทราบว่าที่ฮั่นเองก็มีลัทธิหยุเช่นกัน...ยังแปลกใจ

        “ก็.. มีหลายความเชื่อเพราะมิได้มีเพียงชนชาติเดียวนอกจาก เต๋า ที่เน้นเรื่องสมดุลธรรมชาติ ลัทธิหยูเคร่งครัดแบบแผนและคติบรรพชน กฎระเบียบยุบยั่บมักสร้างความสับสน ความขัดแย้ง… เช่นท่านแค่อยากกระโดดขึ้นไปกระดกสุราบนหลังคาคนก็ว่าผิดศีลธรรมแล้ว ไร้สาระ...ข้าไม่ค่อยสนใจเท่าไรหรอกเจ้าค่ะ ที่เห็นว่ามีประโยชน์ก็คงเป็นพุทธศาสนาที่เคยคัดลอกคัมภีร์อริยสัจสี่ให้ท่านเผยแพร่”

        เซวียนหยวนอี้เฟยพยักหน้า เนื้อหาในคัมภีร์นั้นมีเหตุมีผลเป็นประโยชน์จริงๆ นั่นล่ะ

        หลังได้รับการช่วยเหลือจากผู้อาวุโสนิรนามชุดเขียว กับบ่าวใบ้ที่แจวเรือผ่านมาพอดี.. หลิงหลาน จ้าวเกาะไต้หวันและลูกน้อยทั้งสองก็นั่งจ๋องอยู่ในเรือ นางอาสาช่วยพายบ่าวใบ้ก็ส่ายหน้าบอกว่าไม่ต้อง อย่ามาแย่งงานตน.. เมื่อไม่มีอะไรทำหญฺงสาวร้องเพลงตามเสียงขลุ่ยไปเรื่อยๆ ขับขานเสียจนเสียงเริ่มแหบแห้งก็งับหลับไป บุรุษผมทองเห็นดังนั้นก็ลูบปอยผมนางขึ้นทัดหลับใบหูให้ แม้อยากสอบถามต่อว่าต้าฮั่นเป็นสถานที่เช่นไรก็ต้องรอจนกว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมา

        เรือลำเล็กแจวไแเรื่อยดูเหมือนช้าแต่ทว่าความไวคงทีอย่างแปลกประหลาด จนถึงช่วงหัวค่ำบ่าวใบ้ก็เรียกให้เซวียนหยวนอี้เฟยปลุกสตรีผมเงินขึ้นมา เด็กๆ งัวเงียแล้วลุกขึ้นตาม เรือจอดเทียบที่ป่าแห่งหนึ่ง ทั้งมืดและไร้ผู้คนเดาว่าผู้อาวุโสท่านนั้นไม่ต้องการให้สะดุดตา

       เซวียนหยวนอี้เฟยอุ้มเด็กทั้งสองลงมาก่อนประคองหญฺงสาวยืนให้มั่นคง “ท่านผู้อาวุโสบุญคุณครั้งนี้ ข้าเซวียนหยวนอี้เฟย..จ้าวเกาะไต้หวันขอจดจำไว้วันข้างหน้าหากมีเรื่องใดสามารถช่วยเหลือได้จะต้องตอบแทนท่านอย่างแน่นอน”

        ดุรณีน้อยมือหนึ่งจูงลูกสาวเห็นเขาไม่ถามนามแล้วจะตอบแทนอย่างไรเล่า? คิดเอ่ยถามก็เห็นหน้ากากเสียก่อน ‘ชาวยุทธ์มักปิดบังตัวตน..เห็นทีผู้อาวุโสคงมิใช่ผู้สามัญ’ หลิงหลานประสานมือคำนับจากใจจริงพลางเรียกลูกทั้งสองมาไหว้ “หลิงหลานเป็นตัวแทนเด็กๆ ขอขอบคุณท่านผู้อาวุโสเจ้าค่ะ หามิได้ท่านยื่นมือช่วยเหลือเกรงว่าคงสูญเสียแก้วตาดวงใจทั้งสองไปแล้ว ข้าทำโรงเตี้ยมอยู่เมืองเจียงหลิง ชื่อซุ่ยเมิ่งเซียงหลินหากมีวันใดต้องการเรียกใช้โปรดส่งข่าว ต่อให้บุกน้ำลุยไฟก็ดั้นด้นจะไปตอบแทนอย่างแน่นอน”

         บุรุษชุดเขียวไม่ตอบอะไรยืนนิ่งจนกระทั่งเรือแจวลำน้อยลับสายตาพวกเขา เซซียนหยวนอี้เฟยไม่ทราบเส้นทาง คาดเดาไม่ถูกว่าควรไปทิศไหน เด็กๆ ทั้งสองยังคงอ่อนแรงหลิงหลานเสนอว่าควรหาที่ค้างแรมชัว่คราวก่อน หาอะไรเติมพลังงานแล้วค่อยว่ากันอีกที เมื่อมีบุรุษชาวไต้หวันอยู่ด้วยนั่นหมายถึงสามารถล่าสัตว์ได้ ชายหนุ่มอาศัยแค่ก้อนหินกับเถ้าวัลย์สร้างหลุมพราง ได้กระต่ายป่ามานั่งย่างให้สามแม่ลูก ส่วนตัวเขาทานเพียงเล้กน้อย

        เมื่อตกดึกเห็นหญิงสาวนั่งผิงไฟไม่ยอมหลับตาเสียที จึงเรียกออกมาฝึกวิชาต่อเพื่อกันฟุ้งซ่าน ต่อจากขั้นแรกนางยังคงอยู่ในวาระที่สอง เริ่มโคจรลมปราณจากจุดตันเถียนแล้วแผ่คลุมไปที่แขนทั้งสอง ดึงกระบี่ออกจากฝักชายหนุ่มเข้ามาช่วยจับไว้เช่นเคย เงาทั้งสองทาบผ่านกองเพลิง ดูเต้นระริกเสมือนใบไม้ต้องลม หลิงหลานคุมสมาธิยกแขนขึ้นแนบติดใบหู ก่อนฟันออกในแนวข้าง

        หนึ่ง… สอง… สาม… สี่… และห้า

        ใช้การนับเช่นนี้ไปเรื่อยๆ จตครบสิบหน ก็จะได้ห้าสิบครั้ง

        ความรวดเร็วและคล่องแคล่วจากกล้ามเนื้อที่สร้างมาหนแรก ปลายกระบี่ชี้ตรงทิศ ท่ายืนถูกต้อง บุรุษผมทองช่วยไปได้สักครึ่งทางค่อยถอยออกมาปล่อยให้ลูกศิษย์ดำเนินการเอง หลิงหลานวาดแขนออกหนแล้วหนเล่า สีหน้าเรียบเฉย ดวงตามองไปยังเปลวเพลิงบริเวณใจกลาง วาดแขนออกครั้งที่สิบนางหลับตาลง… สีแดงฉานของเปลวเพลิงทำให้ลำคอขมและร้อนผ่าว

        ฝึกจนครบห้าสิบหนร่างแบบบางทรุดลง น้ำตาลละลายไปในทะเลหมดแล้ว.. สำลักเอาเลือดอึกหนึ่งออกมา

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

@Admin