{ เมืองจื่อถง } ร้านผ้าไหม หวงจืออิง

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

{ ร้านผ้าไหมหวงจืออิง }

ร้านผ้าไหมขึ้นชื่อในเสฉวน สไตล์ผ้าไหมจะถูกตัดออกแบบ ลายตามชนพื้นเมืองดั้งเดิมชาวใต้

แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีผ้าสไตล์ภาคกลางที่นิยมใช้แพร่หลาย

หรือรวมไปถึงยังมีผ้านำเข้าจากตะวันตก อาทิ ชุดโทก้าของชาวโรมัน,

และ ชุดสไตล์โหรวหราน อูซุน ต้าหวั่น ฯลฯ ตามเส้นทางสายไหม

เถ้าแก่หวงเป็นเถ้าแก่ที่มีอัธยาศัยดีและหัวการค้าก้าวหน้า มักนิยมตัดชุดผ้าไหมลายแปลกๆ

ออกมาขาย แม้จะขายได้น้อยแต่เขาก็ไม่ย่อท้อ

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

ชื่อกิจการ: หอสุราเกียปิ่ง

เจ้าของกิจการ: หวง เย่าเหลียง

ประเภทร้าน: ขายผ้าไหม, ชุดฮันฝู-ลายแปลก-ตะวันตก, รับตัดชุดพิเศษ  #ทั่วไป#

เวลาเปิด-ปิดร้าน: 08.00 - 22.00

ประทับตราโดย: ผู้ว่าเมืองจื่อถง

Hazan -

        หลี่เซี้ยนเจ่อออกขี่ม้าจากเมืองเฉิงตูที่เขาเพิ่งจะได้สร้างวีรกรรมมา เขาจึงขี่มาเดินทางต่อมายังเมืองจื่อถงระหว่างทางที่ขี่ม้ามายังที่นี่ เขาได้มีเวลาให้ตัวเองได้คิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่อันตรายถึงชีวิตกับการได้ออกหมัดสู้กับพวกอันพาลปล้นชิงทรัพย์ สหายอีกสองคนที่ประสบเหตุการณ์เดียวกันร่วมกับเขา มันจึงทำให้เขาได้คิดว่าวันข้างหน้าเขาจะเจอเหตุการณ์ในรูปแบบนี้อีกไหม ต่างคนต่างวิถี บัดนี้เขาเดินทางขี่ม้ามาถึงยังเมืองจื่อถงแล้วจุดแวะที่ร้านผ้าไหมหวงจื่ออิง        หลี่เซี้ยนเจ่อเดินเข้ามาในร้านผ้าไหมพร้อมกับหลี่เหม่ยหลินผู้เป็นน้องสาว พวกเขาทั้งคู่ต่างเดินเข้ามาสำรวจภายในร้านจึงได้รู้ว่าสภาพภายในร้านผ้าไหมแห่งนี้มีอยู่หลากหลายชนิดและผ้าไหมรวมถึงแพรพรรณก็มีเนื้อผ้าที่ต่างกันออกไป หลี่เซี้ยนเจ่อไม่เชี่ยวชาญในเรื่องของพวกผ้าไหมและแพรพรรณเท่าน้องสาว เพราะตัวเขาถูกพ่อให้เข้าไปช่วยดูแลกิจการโรงน้ำชา จึงมีเพียงหลี่เหม่ยหลินที่ชำราญกว่าเขามาก เพราะไม่ทันไรนางก็ได้ออกความเห็นตามที่ตัวได้ออกสำรวจเดินดุรอบร้านแล้ว
     "ผ้าไหมของที่นี่ต่างจากฉางอานทั้งในเรื่องของลายผ้าและเนื้อผ้า แต่จากที่ดูแล้วส่วนใหญ่มีแต่ของแถบทางใต้ทั้งนั้นเลย" หลี่เหม่ยหลินยืนสาธยายอย่างคนที่คลุกคลีอยู่กับกิจการผ้ามาตั้งแต่เด็ก
     "น้องพี่ ถ้าเจ้าไม่ออกความเห็นบ้างก้ไม่มีใครว่าเจ้าโง่หรอกนะ เกิดเถ้าแก่เจ้าของร้านผ้าไหมมาได้ยินเข้ามันจะไม่ดีน่ะ" หลี่เซี้ยนเจ่อหันมาพูดเชิงตำหนิน้องสาวของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริจังนัก
     "ก็มันจริงนิ อีกอย่างเทียบกับเนื้อผ้าที่เราใส่กันก็พอจะแยกออกได้แล้ว" หลี่เหม่ยหลินที่เหมือนไม่ได้ยินคำตำหนิก็ยังพูดต่อไปอย่างไม่หยุด ถ้าพวกเขาไม่ได้สังเกตุว่าเถ้าแก่เจ้าของร้านได้เดินมาหาพวกเขาด้วยใบหน้าที่เป็นมิตร
     "สวัสดีครับ ไม่ทราบพวกท่านเข้ามาที่ร้านข้าต้องการผ้าแบบไหนหรืออยากให้ทางร้านตัดเย็บผ้าแบบไหนเหรอครับ" เถ้าแก่หวงพูดด้วยน้ำปีติ
     "สวัสดีเถ้าแก่ พวกเราสองคนพี่น้องไม่ได้มาเพื่อขอให้ท่านตัดเย็บเสื้อผ้าให้หรอกครับ เพียงแต่พวกเราจะมาขอสมัครงานทำที่ร้านเถ้าแก่เท่านั้นเอง ไม่ทราบว่าเถ้าแก่จะรับพวกเราเข้าทำงานด้วยได้หรือไม่" หลี่เซี้ยนเจ่อเอ่ยถามเถ้าแก่หวงอย่างน้อบน้อม
     "ถ้าพวกเจ้าอยากเข้ามาทำงานกับข้าจริงๆ ข้าเองก็ไม่มีปัญหาขัดข้องอะไร แล้วพวกเจ้าจะตกลงเรื่องสัญญากับข้ายังไง" เถ้าแก่หวงเอ่ยถามอย่างสงสัย
     "พวกเราสองคนพี่น้องจะขอทำงานช่วยเถ้าแก่เป็นการชั่วคราวก็แล้วกัน ส่วนเรื่องราคาก็แล้วแ่เถ้าแก่จะพิจารณา พวกเราจะเข้ามาช่วยงานให้เถ้าแก่ 4 วันติดต่อกัน พวกข้าจะพักอาศัยอยู่ที่โรงเตี๊ยม"
     "แล้วพวกเจ้าทำอะไรเป็นบ้างล่ะ?" เถ้าแก่เอ่ยถาม
     "ข้าชื่อหลี่เหม่ยหลินแยกและคัดผ้าได้ ส่วนพี่ชายของข้าหลี่เซี้ยนเจ่อจดบัญชีและยกของได้คะ" หลี่เหม่ยพูดตอบคำถามของเถ้าแก่หวง
     "งั้นพวกเจ้าสองคนพรุ่งนี้ก็มาเริ่มงานได้เลยนะ" เถ้าแก่หวงพยักหน้ารับรู้
     "ขอบคุณเถ้าแก่หวง" หลี่เหม่ยหลินและหลี่เซี้ยนเจ่อเอ่ยขอบคุณเถ้าแก่หวงพร้อมกัน

        

Hazan -

        วันที่ 1 ร้านผ้าไหมหวงจืออิง เมืองจื่อถง

         หลี่เซี้ยนเจ่อและหลี่เหม่ยหลินได้พำนักอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งในเมืองจื่อถง พวกเขาทั้งสองคนได้ตกลงทำสัญญาทำงานชั่วคราวให้กับเถ้าแก่หวงแห่งร้านผ้าไหมหวงจืออิง เมื่อคืนก่อนเข้านอนหลี่เซี้ยนเจ่อได้เล่าประสบการณ์เฉียดตายให้น้องสาวฟังซึ่งเขาคาดว่านางคงจะนั่งฟังอย่างสงบและวิเคราะห์เหตุการณ์แบบทุกครั้งที่เป็นมา แต่เมื่อเล่าจบหลี่เหม่ยหลินก็มีอาการอยากออกดวลหมัดและอาวุธขึ้นมาทันที จึงทำให้วันนี้ก่อนไปทำงานที่ร้านผ้าไหมของเถ้าแก่หวงนางจึงมีอาการเหมือนคนที่อยากระบายกับสิ่งของให้หายแค้น

     "นี่เหม่ยหลิน เจ้าหยุดทำท่าทางเหมือนคนหาเรื่องได้ไหม นี่เรากำลังจะไปทำงานให้เถ้าแก่หวงขืนเจ้าไปด้วยท่าทางแบบนี้งานของเราจะพังเอาได้นะ" หลี่เซี้ยนเจ่อที่ตอนนี้กำลังพยายามบังคับให้น้องสาวกลับมามีท่าทางแบบปรกติอีกครั้ง

     "ไม่ได้หรอก พี่ เมื่อคืนข้าฟังที่พี่พูดแล้วรู้สึกเจ็บใจแทนพี่จริงๆ" หลี่เหม่ยหลินหันมาพูดพร้อมกับทำสีหน้าพร้อมมีเรื่องกับทุกคน

     "เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว เจ้าก็ไม่ต้องไปใส่ใจให้มากหรอกนะ" หลี่เซี้ยนเจ่อพูดเป็นเชิงดุเล็กน้อย

     "ก็ได้ งั้นวันนี้เสร็จงงานแล้วเรามาดวลหมากล้อมกันสักหน่อยไหม?" เมื่อถูกพี่ชายตำหนิหลี่เหม่ยหลินก็กลับมามีท่าทีสงบลงเหมือนเดิม ซึ่งหลี่เซี้ยนเจ่อเห้นแล้วก็อึ้งเล็กน้อย

         พวกเขาสองคนพี่น้องที่เดินสนทนากันมาตั้งแต่ออกจากโรงเตี๊ยมก็เดินมาถึงร้านผ้าไหมหวงจือถงพอดี ซึ่งตอนนี้เถ้าแก่หวงกำลังตรวจดูพับผ้าอยู่พอดี

     "สวัสดีครับ/ค่ะ เถ้าแก่หวง" หลี่เซี้ยนเจ่อและหลี่เหม่ยหลินเอ่ยทักทายเถ้าแก่หวงทันที

     "สวัสดีๆ พวกเจ้ามากันแล้วเหรอ ดีๆ วันนี้งานที่ข้าจะให้พวกเจ้าทำคือ ย้อมผ้ากับจดบัญชีการขายของวันนี้นะ ถ้าเสร็จแล้วก็กลับไปพักผ่อนได้" เถ้าแก่หวงแจกแจงพร้อมกับยิ้มแย้มอย่างมีไมตรี

     "เหม่ยหลิน เจ้าไปย้อมผ้า ส่วนข้าจะไปจดบัญชีให้เถ้าแก่หวง" หลี่เซี้ยนเมื่อฟังเถ้าแก่หวงจ่ายงานเสร็จก็พยักหน้ารับ

     "ก็เราบอกเถ้าแก่ถึงหน้าที่ของเราสองคนไปแล้วนิ พี่" หลี่เหม่ยหลินพูดอย่างประหลาดใจ จากนั้นทั้งคู่ก็เดินแยกย้ายเข้าไปทำงานตามหน้าที่

        ในส่วนของหลี่เหม่ยหลินนั้นเป็นการย้อมสีผ้า ซึ่งฟังดูเหมือนง่ายแต่จะให้ชำนาญและคล่องแคล่วนั้นยาก เนื่องด้วยต้องตรวจดูทั้งผ้าและสีที่ต้องการจะย้อมลงไปในผ้า นับเป็นความโชคดีของหลี่เหม่ยหลินที่คลุกคลีอยู่กับเรื่องนี้และมารดาก็เป็นคนสอนให้ จึงทำให้นางดูคล่องงานและไม่เขินในท่าที หลี่เหม่ยหลินเดินเข้ามาที่หลังของร้านผ้าไหม นางเดินดูตั้งแต่ไฟระดับความร้อนของกระทะที่ต้องใช้ในการต้มสี ซึ่งในบริเวณเดียวกันนั้นก็มีกองผ้าที่รอให้ย้อมอยู่แล้ว หลี่เหม่ยหลินเดินมาดูผ้าที่กองอยู่รวมกันเพื่อคัดเลือกเนื้อผ้าในการลงไปในกระทะ เมื่อนางทำการจับดูเนื้อผ้าและใช้สายตาในการประเมินจึงทำให้ในส่วนนี้ใช้เวลาค่อนข้างเร็ว หลี่เหม่ยหลินนำผ้าที่ได้รับการคัดออกมาจากกองผ้าแล้วทำการหย่อนลงไปในกระทะที่มีสีเตรียมพร้อมไว้แล้วใน 3 ชุด หลี่เหม่ยหลินใช้ไม้ยาวในการเคี่ยวผ้าที่อยู่ในกระทะด้วยความชำนาญ ที่เมื่อเถ้าแก่หวงเดินเข้ามาดูการทำงานก็ยังอดที่จะเอ่ยปากชื่นชมการทำงานของนางไม่ได้

     "ดูท่าทางของเจ้าแล้วเหมือนคนที่ได้รับการฝึกฝนมา ไม่ทราบว่าเคยทำงานย้อมสีผ้ามาก่อนหรือเปล่า?" เถ้าแก่หวงเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร

     "เรียนเถ้าแก่ พอดีที่บ้านของข้ากับพี่ชายเราทำกิจการค้าผ้า พวกเราก็เลยรู้ในเรื่องของผ้าค่อนข้างดี ส่วนตัวของข้าแม่เป็นคนสอนและฝึกให้ค่ะ" หลี่เหม่ยหลินตอบอย่างนอบน้อม

     "อืม....เป็นอย่างนี้นี่เอง ก่อนข้าจะเดินมาที่นี่ก็เป็นพี่ชายของเจ้าก็จดงานและตรวจบัญชีเก่งเหมือนกัน" เถ้าแก่หวงพูดด้วยความชื่นชมยินดี

         สำหรับหลี่เซี้ยนเจ่อ ในขณะนี้ตัวเขากำลังในสมาธิและความคิดรวมถึงไหวพริบอีกเล็กน้อยในการตรวจและจดบัญชีการขายผ้าของเถ้าแก่หวง แม้เป็นที่คุ้นเคยและทำเป็นประจำก่อนหน้าที่เขาจะออกจากบ้านมา แต่รายการขายผ้าต่างๆล้วนแล้วแต่แม่เขาเป็นคนทำทั้งสิ้น จะมีบ้างก็บ้างช่วงที่แม่ของเขาต้องไปตรวจและคัดผ้ากับน้องสาวจึงจะดึงตัวเขามาช่วยจดบัญชี ตามจริงมีแต่น้องสาวของเขาที่ถนัดจึงทำให้หลี่เซี้ยนจ่อได้แต่คิดเอาในใจ การจดบัญชีการค้าขายต้องใช้ความระมัดระวังและความรอบคอบเป้นอย่างมาก ไม่แปลกใจที่หลี่เซี้ยนเจ่อจะต้องตรวจทวนอยู่บ่อยๆ เมื่อตรวจและเทียบบัญชีการขายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาจึงยื่นสมุดบัญชีให้กับเถ้าแก่หวงได้ตรวจทานอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยัน

     "เจ้าทำงานได้เรียบร้อยดี ในส่วนของบัญชีมีแค่นี้ ส่วนน้องสาวเจ้าก็ย้อมสีผ้าเสร็จแล้วเช่นกัน พวกเจ้ากลับไปพักผ่อนได้" เถ้าแก่หวงเมื่อตรวจการทำงานเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็อนุญาติให้กลับไปพักผ่อนได้

     "ขอบคุณครับ/ค่ะ เถ้าแก่หวง" หลี่เซี้ยนเจ่อและหลี่เหม่ยหลินคำนับเถ้าแก่หวงเป็นการขอบคุณ

     "ไม่เป็นไร แล้วพรุ่งนี้พวกเจ้าก็เข้ามาทำงานเหมือนเดิม แล้วข้าจะมอบหมายงานต่อไปให้ทำ" เถ้าแก่หวงรับการคำนับด้วยความยิ้มแย้ม  

Hazan -

          วันที่ 2 ร้านผ้าไหมหวงจืออิง เฉิงตู
        หลี่เซี้ยนเจ่อและหลี่เหม่ยหลินยังพำนักอยู่ที่โรงเตี๊ยมในเมืองจือถงเพื่อทำงานให้กับร้านผ้าไหมของเถ้าแก่หวง และเมื่อวานเมื่อเสร็จจากการทำงานที่ร้านของเถ้าแก่หวงแล้วหลี่เหม่ยหลินก็เอาแต่บ่นไม่หยุด ทั้งยังบ่นตลอดทางว่าที่บ้านยังไม่ใช้งานนางหนักขนาดนี้เลย
     "นี่หม่ยหลินเจ้าก็อย่าบ่นให้มากได้ไหม? ที่บ้านเราคนงานเยอะแยะจึงช่วยผ่อนแรงได้มาก ตอนพี่จดบัญชีเถ้าแก่หวงได้บอกกับพี่ว่าช่วงนี้คนงานที่ร้านต่างทยอยกลับบ้านจังทำให้ที่ร้านเหลืออยู่ช่วยงานไม่กี่คน เจ้าก็เลยต้องรับงานหนักหน่อย" หลี่เซี้นเจ่อหันมาอธิหายเหตุผลให้เจ้าน้องสาวที่ไม่รู้ความใจเย็นหายไปไหนมดแล้วในตอนนี้
      "แล้วทำไมคนงงานย้อมสีผ้าถึงได้พากันกลับบ้านหมดเลยก็ไม่รู้ นี่ถ้าข้าไม่รู้เรื่องงานพวกนี้ พี่คิดสิว่าข้าจะต้องทำยังไง" หลี่เหม่ยหลินก็ยังคงเถียงกลับไม่เลิก
        นี่จึงเป็นสาเหตุที่ตั้งแต่เมื่อเย็นวานที่โรงเตี๊ยมที่พวกเขาได้เข้าพักจึงมีเพียงโต๊ะของพวกเขาที่ดูจะดังกว่าทุกโต๊ะ ขนาดพวกโต๊ะดวลดื่มเหล้ายังต้องยอมแพ้ ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจว่าตอนอยู่ที่บ้านเขาพลาดหรือไม่รู้ที่ไม่รู้ว่าน้องสาวตัวเองนั้นก็ดื่มเหล้าเป็น ซึ่งพอเหล้าเข้าปากก็เกือบมีเรื่องกับโต๊ะข้างๆอยู่เหมือนกัน ส่วนในตอนนี้พวกเขาก็ไม่รู้ว่าวันนี้เถ้าแก่หวงจะมอบหมายงานอะไรให้ทำอีก เพราะถ้างานหนักสำหรับหลี่เหม่ยหลินไม่เคยบ่นให้ใครฟังถ้าไม่ใช่คนสนิท แต่นางก็ไประบายกับสิ่งของแทน เพราะหากเป็นเช่นนั้นเกรงว่าตลอดเวลาที่เขามาพักคงจะหาความสงบสุขได้ยากแน่ๆ
        วันนี้ที่ร้านผ้าไหมของเถ้าแก่หวงพวกเขาก็ยังคงเห็นเถ้าแก่เดินไปมาอยู่หน้าร้านเช่นเดิม เพิ่มเติมไม่รู้ว่าจะได้รับงานอะไรจากเถ้าแก่หวง ซึ่งก็ประจวบเหมาะกับที่เถ้าแก่หวงหันมาเจอพวกเขาพอดี
     "พวกเจ้ามากันแล้วเหรอ ดีๆ สำหรับงานวันนี้ข้าได้เตรียมไว้ให้พวกเจ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สำหรับหลี่เหม่ยหลินวันนี้คงจะต้องรบกวนแล้ว ข้าให้เจ้าช่วยตัดชุดให้กับทางร้าน ก็ไม่มีอะไรมากข้าให้เจ้าตัดชุดของชาวโหรวหราน 10 ชุด และลายผ้าแบบเฉพาะที่เจ้าคิดเองอีก 5 ชุด ส่วนเจ้าหลี่เซี้ยนเจ่อวันนี้ก็จดบัญชีรายการประจำวันเหมือนเมื่อวาน" เถ้าแก่หวงพูดแจกแจงงานอย่างละเอียด สำหรับหลี่เซี้ยนเจ่อถือว่าเป็นงานเบา แต่ดูจากสีหน้าของน้องสาวตัวเองแล้วถ้าจะต้องเจองานหนักกว่าเมื่อวานไม่น้อยเลย
        เมื่อเถ้าแก่หวงสั่งงานเสร็จขอแยกตัวไปดูในส่วนอื่นๆของร้านต่อ หลี่เหม่ยหลินเมื่อฟังงานที่ตัวเองจะต้องทำในวันนี้ก็หันหน้ามาหาพี่ชายของตัวเองพร้อมกับทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าคน ส่วนหลี่เซี้ยนเจ่อก็พยักหน้าน้อยๆแล้วโบกมือเป็นเชิงว่าขอให้โชคดี ก่อนจะเดินตรงไปยังที่นั่งจดบัญชีในส่วนที่ตัวเองจะต้องลงมือทำ
        หลี่เหม่ยหลินค่อนข้างมีประสบการณ์ในการทำงานด้านนี้ก็จริงดังเห็นได้จากงานที่นางได้ทำให้เถ้าแก่หวงดูซึ่งฝีมือก็ไม่ได้ไปกว่าคนงงานหรือช่างฝีมือเลย แต่การที่นางต้องรับงานหนักแบบนี้แม้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่ก็ไม่ผู้ช่วยในการทำงาน หลี่เหม่ยหลินคิดอยู่เสมอว่างานจะเสร็จได้ต้องมีผู้ช่วย แต่จนใจที่ตอนนี้แม้นางจะมีผู้ช่วยก็ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่ หลี่เหม่ยหลินคุ้นเคยกับผ้าทางภาคกลางและทางเหนือเป็นอย่างดีเพราะลูกค้าของที่บ้านมาจากแถบนั้นโดยหลัก แต่สำหรับผ้าทางใต้และของโหรวหรานนางไม่คุ้นชินแถมยังต้องใช้ความพิถีพิถันและความละเอียดรอบคอบเป็นพิเศษ แต่นางรู้มาว่าชาวโหรวหรานเป็นชาวนอกด่านอยู่เลยนอกกำแพงออกไป พูดง่ายๆว่าอยู่แถบชายแดนเลย เหตุที่รู้มาก็เพราะต่อบทตำราพิชัยสงครามและที่บ้านก็สอนเรื่องพวกนี้อยู่ ส่วนในเรื่องของผ้านั้นเมื่อนางเดินดูและเปิดสมุดที่อยู่แถวโต๊ะตัดเย็บเสื้อผ้าจึงทำให้เป็นประโยชน์ต่องานของนางมากเลยทีเดียว ชุดของชาวโหรวหรานเป็นชุดที่ทำมาจากขนสัตว์และเนื้อผ้าก็ต่างจากชาวฮั่นอย่างเห็นได้ชัด หลี่เหม่ยหลินลงมือตัดเย็นด้วยการแบ่งชุดออกเป็นของผู้หญิง 5 ชุดและชุดผู้ชาย 5 ชุด หลี่เหม่ยหลินตัดชุดของผู้หญิงให้ดูหรูหราหน่อยและเน้นเครื่องประดับให้ดูเด่นขึ้นมา สำหรับชุดของผู้ชายก็ใช้ขนสัตว์ที่ช่วงต้นขอเพื่อให้มีระบายจะได้ไม่ต้องอึดอัดส่วนชุดก็ให้ดูคล่องตัวมากขึ้น หลี่เหม่ยหลินทำในลักษณะนี้ของผู้หญิงและของผู้ชายชาวโหรวหรานรวมกันก็ครบ 10 ชุดพอดี  ในส่วนการออกแบบลายผ้าแหวกแนว หลี่เหม่ยหลินเน้นไปที่ธรรมชาติและสรรพสัตว์ ลายผ้าก็มีทั้ง ต้นไผ่ ปลาคาร์ฟคู่ ลายเมฆ ดอกเหมย ดอกท้อ ซึ่งนางได้ปักลายผ้าออกมาแล้วให้เถ้าแก่หวงดู
     "เจ้าทำได้ดีมาก ข้าพอใจเป็นอย่างมาก ไว้ข้าจะเอาไว้เป็นแบบในการขายผ้าก็แล้วกัน" เถ้าแก่หวงเดินมาดูแบบผ้าและการตัดชุดที่เหลี่เหม่ยหลินได้ทำไว้
     "ขอบคุณเถ้าหวงที่ชื่นชอบค่ะ" หลี่เหม่ยหลินโค้งคำนับให้เถ้าแก่หวง
เมื่อทั้งหลี่เซี้ยนเจ่อและหลี่เหม่ยหลินต่างเสร็จงานที่ได้รับมอบหมายแล้วก็ขอตัวลากลับไปที่โรงเตี๊ยม

Hazan -

           วันที่ 3 ร้านผ้าไหมหวงจือถง เฉิงตู
        ภายหลังจากการทำงานที่ร้านผ้าไหมของเถ้าแก่หวงเสร็จแล้ว พวกเขาสองคนก็กลับมาถึงโรงเตี๊ยมในช่วงเวลาพลบค่ำพอดี ซึ่งหลี่เซี้ยนเจ่อคิดว่าน้องสาวของตนเองคงจะขึ้นไปพักผ่อนเลยเพราะเห็นน้องตัวเองระหว่างทางเดินมาก็เดินบีบนวดตัวและไม่พูดจาอะไรเลย
สำหรับเขาแล้วมันคือเรื่องปรกติและดูจะเป็นสัญญาณที่ดีด้วยซ้ำ จนกระทั่งหลี่เหม่ยหลินเดินมาเคาะประตูที่ห้องแล้วก็ชวนไปดื่มเหล้าสังสรรค์ที่ด้านล่างของโรงเตี๊ยม ระหว่างที่นั่งดื่มเหล้าและทานของว่างที่สั่งมาค่อนข้างเยอะไม่น้อยสำหรับทานสองคน หลี่เซี้ยนเจ่อจึงได้แต่ส่วยหน้าแล้วก็พุดบ่นไปตามประสา
     "เหม่ยหลิน เรามากันสองคนทำไมถึงสั่งมาเยอะแบบนี้" หลี่เซี้ยนเจ่อมองไปยังอาหารที่เรียงรายกันอยู่บนโต๊ะ
     "เอาน่า เอ่าน่า ถือว่าฉลองให้กับการทำงานของเราในวันนี้ ทาน ทาน" หลี่เหม่ยหลินพูดอย่างปีติด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
     "แต่เรายังต้องทำงานที่ร้านของเถ้าแก่หวงอีกสองวัน เจ้าจะรีบฉลองไปไหน?" หลี่เซี้ยนเจ่อเอ่ยถามอย่างอย่างแปลกใจ แต่คำตอบที่ได้คือคนทั้งโรงเตี๊ยมเริ่มมองมาที่โต๊ะของพวกเขา เนื่องด้วยภาพตรงหน้าของหลี่เซี้ยนเจ่อในตอนนี้คือท่าทางของหลี่เหม่ยหลินผู้เป็นน้องสาวของเขาที่ทำท่าทางเหมือนคนออกวรยุทธในขณะที่มือยังถือเหล้า และกลัวว่าอาจจะมีเหตุการณ์ไม่คาดคิดตามมาภายหลัง หลี่เซี้ยนเจ่อจึงวางเงินค่าอาหารไว้บนโต๊ะแล้วพาน้องสาวกลับไปพักผ่อนที่ห้อง
         ณ ร้านผ้าไหมจือถง
       เถ้าแก่หวงกำลังยืนตรวจสินค้าและดูบัญชีรายการสินค้าทั้งหมดภายในร้านขายผ้า ซึ่งก็เป็นคราวเดียวกับที่สองพี่น้องตระกูลหลี่เดินทางมาถึงที่ร้านในอาการที่เกือบไม่สร่างจากฤทธิ์ของสุราเมื่อคืนที่ผ่านมา และเป็นเช่นเหมือนสองวันที่ผ่านมาที่เถ้าแก่หวงมักจะทำเมื่อเจอพวกเขา
     "วันนี้งานที่ข้าจะมองให้พวกเจ้าไปทำก็ไม่อะไรมากนะ แค่ล้างถังสีข้างหลังร้านแล้วก็เอาผ้าของชาวโหรวหรานที่ตัดไว้เมื่อวานนี้ ไปส่งให้ชาวโหรวหรานที่ตลาดในเมืองอู๋เว่ย เมื่อเสร็จแล้วพวกเจ้าก็เดินทางกลับพักผ่อนได้" เถ้าแก่หวงแจกแจงงานเสร็จก็เดินหายลับเข้าไปหลังร้าน  หลี่เหม่ยหลินแยกตัวไปล้างถงสีส่วนหลี่เซี้ยนเจ่อก็เดินเข้าไปยกชุดผ้าทั้งหมดมาใส่ที่รถม้าเพื่อเตรียมไปยังเมืองอู๋เว่ย
     "เหม่ยหลิน เจ้ารู้ไหมว่าอู๋เว่ยอยู่ไกลจากที่นี่มากรึเปล่า" เมื่อหลี่เซี้ยนเจ่อขนชุดโหรวหรานมาไว้ที่รถม้าเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็เอ่ยถามน้องสาว
     "ไกลไหม? อู๋เว่ยอยู่แถบชายแดนมีทั้งชาวเราและนอกด่านเข้า-ออกเป็นประจำ เดินทางด้วยรถม้าก็ไม่น่าจะนานเท่าไหร่?" หลี่เหม่ยหลินหันมาตอบพี่ชายที่ตอนนี้ขึ้นไปนั่งหน้ารถม้าแล้ว
     "พี่เห็นผ้าที่เจ้าตัดแล้วดูสวยพอๆกับที่ท่านแม่ลงมือเองเลยนะ" หลี่เซี้ยนเจ่อหันมาชมพร้อมเตรียมกระตุกบังเหียนม้า
     "ข้าเรียนและฝึกมา ถ้าไม่สวยท่านแม่คงเอ็ดข้าแย่เลย" หลี่เหม่ยหลินกระโดดขึ้นมานั่งข้างหลี่เซี้ยนเจ่อ จากนั้นก็กระตุกบังเหียนม้าแล้สมุ่งหน้าไปยังอู๋เว่ย

Hazan -

ิ           วันที่ 4 ร้านผ้าไหมหวงจืออิง จือถง
        วันนี้หลี่เซี้ยนเจ่อและหลี่เหม่ยหลินจะเข้าทำงานที่ร้านผ้าไหมของเถ้าแก่หวงเป็นวันสุดท้ายแล้ว ซึ่งสำหรับหลี่เหม่ยหลินน้องสาวของเขามันช่างดูเป็นงานที่หนักมากสำหรับตัวนางเอง  พวกเขาทั้งสองคนวันนี้จึงเดินทางมาที่ร้านผ้าไหมของเถ้าแก่หวงในฐานะคนงานเป็นวันสุดท้าย น่าจะเป็นภาพที่คุ้นตาไปแล้วที่มาเมื่อไหร่จะต้องเห็นเถ้าแก่หวงเดินอยู่หน้าร้าน
     "วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วสิ ตามสัญญาที่เราได้ทำกันไว้ เห็นพวกเจ้าสองคนพี่น้องแล้วก็รู้สึกว่างานข้าไปได้ดีทุกครั้ง" วันนี้ดูท่าเถ้าแก่หวงจะเปิดบทสนทนาที่ดูเหมือนเสียดายเล็กๆ
     "เถ้าแก่หวงคะ เรามาทำงานที่นี่วันสุดท้ายให้เถ้าแก่ก็จริง แต่เราก็ยังพักอาศัยอยู่ที่นี่ ยังไงตั้งแต่วันแรกที่พวกเราเข้ามาขอทำงาน เถ้าแก่ก็เมตตาพวกเรามาโดยตลอด" หลี่เหม่ยหลินพูดพร้อมยิ้มให้เถ้าแก่หวง
     "เห้อ......เห็นพวกเจ้าสองคนมาทำงานทุกวัน พอจะจากลากันแล้วก็ใจหาย ข้ารู้ว่าพวกเจ้ายังมีหลายอย่างที่รอพวกเจ้า วันนี้ข้าจะแจกงานให้พวกเจ้าเป็นวันสุดแล้ว ที่ข้าจะให้ทำก็มีเพียง ย้อมสีผ้า ปักลายผ้าแนวใหม่ 5 แบบ แล้วก็จดบัญชีประจำวัน เมื่อเสร็จแล้วพวกเจ้าก็ไปกันได้" เถ้าแก่หวงถอนหายใจแล้วก็แจกจ่ายงานดังเช่นที่เป็นมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา จากนั้นก็เดินเข้าไปดูตรวจตราภายในร้านต่อ
     "พี่ใหญ่ ข้าเห็นเถ้าแก่หวงแล้วทำให้คิดถึงท่านปู่ที่บ้านเนอะ" หลี่เหม่ยหลินหันมาทำเสียงเศร้าให้หลี่เซี้ยนเจ่อ
     "ข้าจะว่าไปแล้วเถ้าแก่หวงก็เมตตากับพวกเรามากจริงๆ หากอนาคตได้ทำการค้าร่วมกับก็คงจะดี พี่ว่าเราแยกย้ายกันไปทำกันก่อนเถอะ" หลี่เซี้ยนพูดอย่างเศร้าสร้อยก่อนจะเดินแยกตัวไปนั่งจดบัญชี
        สิ่งที่เหม่ยหลินจะทำเป็นลำดับแรกไม่ใช่การย้อมสีผ้าแต่เป็นการออกแบบลายผ้าให้กับร้านของเถ้าแก่หวง แม้ว่าก่อนหน้านี้หลี่เหม่ยหลินจะได้ออกแบบไว้ก่อนแล้ว 5 ลาย แต่เพื่อเป็นการทิ้งท้ายนางจึงออกแบบลายที่หลากหลายมากขึ้นกว่าเดิม โดยหลี่เหม่ยหลินขึ้นลายแรกเป็นกระพวนและต่อลำดับมาด้วย สิงห์  ต้นหลิว พระจัทร์ และกระรอก ทั้งหมดนี้อย่างตั้งใจวาดและปักลงไว้เป็นแบบอย่างสุดฝีมือ ซึ่งเมื่อนางทำลายสุดท้ายเสร็จก็เห็นเถ้าแก่เดินเข้ามาหาพอดี
    "เถ้าแก่มาหาข้ามีอะไรหรือเปล่าค่ะ?" หลี่เหม่ยหลินหันไปถาม
    "เปล่าหรอก ข้าแค่มาดูเฉยๆ เห็นเจ้าทำงานแล้วก็เห็นแววของความเป็นเลิศในตัวของเจ้าแล้ว" เถ้าแก่หวงเดินเข้ามาดูฝีมืองานปักผ้าของหลี่เหม่ยหลิน
    "เถ้าแก่ชมข้าเกินไปแล้ว ข้าเพิ่งฝึกทำได้ไม่นานเอง" หลี่เหม่ยหลินโค้งตัวลงเล็กน้อย
    "ฝึกฝนนานไปก็ย่อมต้องชำนาญเป็นธรรมดา" เถ้าแก่หวงยืนดูลายปักผ้าแล้วก็หันมามองดูด้วยความเอ็นดู "ที่บ้านพวกเจ้าคงอบรมเลี้ยงดูมาดีสินะ ข้ารู้สึกได้ว่าพวกเจ้าดูไม่ค่อยทะเลาะกันเลย" เถ้าแก่หวงพูดอย่างเอ็นดู
    "ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกคะ พวกเรามีกันสองคนพี่น้องมีทะเลาะกันบ้างก็ตามประสา" หลี่เหม่ยหลินตอบอย่างนอบน้อม จากนั้นนางก็ขอตัวไปย้อมสีผ้าต่อซึ่งเถ้าแก่ก็ตอบรับเป็นเชิงพยักหน้า
        การย้อมสีผ้าครั้งนี้กระบวนการก็ทำเหมือนวันแรกที่ได้ทำมาซึ่งก็ไม่ได้ยุ่งยากอะไร เพียงแค่คัดเนื้อผ้าที่เราต้องการแล้วก็นำไปใส่ลงในถังสีที่เราต้องการจะย้อม กระบวนการย้อมสีผ้าใช้เวลามากกว่าส่วนอื่นๆไม่ซับซ้อนแต่ต้องใช้เวลาพอๆกับการปักลายผ้าเลยทีเดียว  เมื่อทำการย้อมสีผ้าเสร็จแล้วหลี่เหม่ยหลินก็เดินมาที่ตรงหลี่เซี้ยนเจ่อนั่งจดบัญชีซึ่งก็เหมือนจะเสร็จเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน เถ้าหวงเดินตามหลังหลี่เหม่ยหลินออกมาพอดี
     "วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายแล้ว ขอให้พวกเจ้าโชคดี เดินทางให้ปลอดภัยด้วยละ" เถ้าแก่หวงอวยพรให้พวกเขาทั้งคู่
     "ขอให้เถ้าแก่หวงรักษาสุขภาพและการค้ากิจการรุ่งเรืองเช่นกัน" หลี่เซี้ยนเจ่อเป็นตัวแทนกล่าวอำลา
     "ยังไงหากมาจือถงก็อย่าลืมแวะมาบ้างละ" เถ้าแก่ยกมือขึ้นอำลา หลี่เซี้ยนเจ่อและหลี่เหม่ยหลินโค้งตัวคำนับก่อนจะเดินจากลาเถ้าแก่หวงกลับไปยังโรงเตี๊ยม

LIN ดี

2

บทที่ 1 : สู่แผ่นดินฮั่น

{ เควสเรื่องราวที่ 1 } วิกฤตการณ์ขาดแคลนแรงงาน

       จากแคว้นอูซุนมาถึงแผ่นดินฮั่นรวมเป็นระยะทางนับหมื่นๆ ลี้อีกทั้งเส้นทางยังขนาบข้างไปด้วยทะเลทรายทั่วทุกทิศ นับว่าเป็นการเดินทางที่แสนยากลำบากครั้งแรกในชีวิตของเด็กสาววัยสิบเจ็ดอย่างหลินเลยก็ว่าได้ โชคดีนักที่ยังมีเส้นทางสายไหมตัดยาวลากจากตะวันตกมายังแผ่นดินฮั่น ซึ่งมันนำทางหลินให้เข้ามายังแผ่นดินฮั่นได้โดยไม่ต้องหลงทางไปอาศัยอยู่ในทะเลทรายเป็นการถาวร และถึงแม้ว่าหลินจะเติบโตมาด้วยลำแข้งของตนเองแต่นับว่าตัวนางยังอ่อนด้อยประสบการณ์ต่อโลกอยู่มาก เพราะนี่คือการตัดสินใจออกเดินทางท่องโลกกว้างเป็นครั้งแรกในชีวิตของหลินนั่นเอง
        ความรู้ก็ไม่มี วรยุทธ์ก็ไม่มี เงินก็ไม่มี ที่ซุกหัวนอนก็ไม่มี แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่าอาหาร เมื่อได้เข้าเมืองก็คงจะขโมยหาของกินได้จากพวกชาวเมืองนั่นล่ะน่า! หลินคิดในใจ
        หลินเดินทางเข้ามายังแผ่นดินฮั่นจาก เมืองอู๋เว่ย จินเฉิน เทียนซุย และอู๋โตว โดยใช้เวลาหลายวันหลายคืนในการเดินทางอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้แม้แต่ว่าจะไปที่ใดด้วยซ้ำ จะว่าไปแล้วเบาะแสของคนที่สังหารปู่ของตนก็แทบจะไม่มี จำได้ก็เพียงแค่อาภรณ์สีดำขลับดุจปีกอีกาเท่านั้น ซึ่งข้อมูลเพียงเท่านี้ไม่สามารถที่จะระบุได้เลยว่าเป็นใคร
        ระหว่างการเดินทางนั้นแทบจะหาอาหารเหลือทิ้งไม่ได้เลย แม้แต่เศษหมั่นโถวสักลูกก็ยังไม่มีตกตามพื้น ระยะนี้แผ่นดินฮั่นเองก็คงเกิดภาวะเศรษฐกิจตกต่ำไม่แพ้กัน
        เมื่อเด็กสาวเดินทางมาจนถึงเมืองจื่อถงก็เกิดหมดแรงเพราะไม่มีอะไรลงกระเพาะมาหลายวันแล้ว การใช้ชีวิตต่างเมืองนั้นถือว่าลำบากอย่างมากสำหรับคนต่างด้าวชาวต่างแดน นับว่าโชคดีที่สมัยวัยเยาว์ปู่ของหลินพอจะสอนให้นางอ่านหนังสือเป็นกับเขาบ้าง กระท่อมร้างหลังเก่าที่เด็กสาวเคยอาศัยอยู่กับปู่ก็พอจะมีหนังสือภาษาฮั่นอยู่เล่มสองเล่มซึ่งมันก็พอที่จะช่วยให้หลินอ่านตัวอักษรง่ายๆ ได้บ้างไม่มากก็น้อย
        "ร... รบ รบ.." หลินขมวดคิ้วพยายามอ่านป้ายประกาศที่ติดอยู่หน้าร้านแห่งหนึ่งในตัวเมืองจื่อถงด้วยทักษะการอ่านอันน้อยนิดของนาง "รบ... สมัคร... หือ สมัครนักรบอย่างนั้นรึ!?" นางอ่านพลางหรี่ตาครุ่นคิดก็ต้องตกตะลึงอยู่ไม่น้อย
        "มีธุระอะไรที่นี่รึ?" บุรุษวัยกลางคนแลดูมีอายุเริ่มทักคนแปลกหน้าที่มายืนด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าร้านของเขาอยู่นานสองนาน "อ๋อ เจ้าคงจะมาสมัครงานสิท่าเรากำลังต้องการคนพอดีเลย" เขายิ้มให้สาวน้อยตรงหน้าอย่างเป็นมิตร มองท่าทีน่าสงสัยแต่ดูแล้วไม่น่าจะมีพิษภัยอะไร
        "เอ่อ.. ที่นี่รับสมัครนักรบด้วยเรอะท่านลุง?" หลินถามอย่างใคร่รู้ก่อนชะโงกหน้าเข้าไปในร้านที่ดูอย่างไรก็มีแต่ผ้า ผ้า แล้วก็ผ้าเต็มไปหมด ไม่เห็นอาวุธแม้แต่อย่างเดียว
        "ห-หา....! เจ้าพูดเรื่องอะไรกัน?" เมื่อได้ยินที่สาวน้อยแปลกหน้าพูดแล้วก็ทำให้บุรุษวัยกลางคนผู้ฟังเกิดอาการงงงวยไม่น้อยจนอดคิดไม่ได้ว่าคนตรงหน้าสติดีหรือไม่
        "ก็ป้ายนี่มันเขียนว่ารับสมัครนักรบ" หลินบอกอย่างความมั่นอกมั่นใจจากไหนก็ไม่ทราบ นางไม่รู้เลยว่าตนอ่านหนังสือผิดความหมาย และสีหน้าบอกบุญไม่รับของนางก็ช่างดูยียวนกวนประสาทเสียนี่กระไร...
        เถ้าแก่เจ้าของร้านหายใจเฮือกใหญ่ "มันเขียนว่ารับสมัครคนงานเพิ่มอย่างเร่งด่วนต่างหากเล่า!!" เขาบอกอย่างหัวเสีย "หากไม่มีธุระอะไรก็ไปเสียเถอะ!"
        "อ่านว่ารับสมัครคนงานเพิ่มงั้นรึ...!" หลินพึมพัมเสียงเบาที่แท้นางเข้าใจผิดนี่เอง "จะรับข้าเข้าทำงานบ้างได้ไหมท่านลุง?" นางรีบเอ่ยถามทันควันก่อนที่จะถูกไล่ออกไปเสียก่อน
        "แน่นอนสิ คนกำลังขาดเลย" บุรุษวัยกลางคนบอกพลางคลี่ยิ้มทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น "เจ้ามาจากต่างแดนรึ? ดูจากเสื้อผ้าคงมาจากอูซุนสินะ"
        "ท่านรู้ได้อย่างไร..?" หลินเอ่ยถามอย่างใคร่รู้เมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเพียงมองนางแค่แว๊บเดียวกลับสามารถบอกถึงชนชาติที่มาของนางได้อย่างแม่นยำ
        เขาทำได้อย่างไรกัน?
        "ในร้านผ้าไหมของข้ามีผ้ามาจากทุกที่มากมายข้าจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าชุดที่เจ้าสวมอยู่เป็นชุดอย่างพวกชาวอูซุน" บุรุษวัยกลางคนบอกพร้อมกับหัวเราะลูบเคราอย่างเป็นผู้รู้ลึก
        "เช่นนี้เอง… " หลินพยักหน้าหงึกหงักพร้อมทำความเข้าใจ "ว่าแต่ที่นี่ให้ข้าทำอะไรได้บ้างรึ?"
        "เจ้าชื่ออะไรทำอะไรเป็นบ้างล่ะ ฮึ?" บุรุษวัยกลางคนซักถาม "ข้าแซ่หวง หวงเย่าเหลียง เป็นเจ้าของร้านผ้าไหมหวงจืออิงแห่งนี้เอง ที่นี่เรียกข้าว่าเถ้าแก่หวงแล้วกัน"
        หลินพยักหน้าก่อนจะแนะนำตนเองไปบ้าง "ข้าชื่อหลิน พอจะเย็บผ้าได้นิดหน่อย ทำความสะอาดก็พอได้บ้าง"
        "โอ้! ดีเลยๆ ว่าแต่กล้าใช้ได้เลยนี่ที่สาวน้อยอย่างเจ้าข้ามทะเลทรายมาได้เพียงคนเดียว ข้าชื่นชมจริงๆ! คงมีเหตุผลงั้นสินะ"
        หลินไม่ได้เอ่ยอะไรนางก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อปิดบังความรู้สึก
        "ข้ารับเจ้าเข้าทำงานสี่วัน เจ้าอยากทำงานทุกวัน วันเว้นวัน หรืออย่างไรก็ว่ามา" เถ้าแก่ห่วงบอกพลางจดบันทึกเพื่อที่จะจำไปใช้คำนวณค่าแรงลงบนกระดาษในมือ
        "ข้าจะทำทุกวันจนครบ" หลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นทว่ากลับมีเสียงบางอย่างดังแทรกขึ้นมา
        โครกๆ
        นางกุมต้นเหตุของเสียงไว้แน่นซึ่งมันร้องประท้วงขึ้นเพราะความหิวนั่นเอง เสียงโครกครากดังออกอย่างหยุดไม่ได้มาตั้งแต่ก่อนมาถึงหน้าร้านแล้ว หญิงสาวก้มหน้าลงต่ำอย่างเขินอาย
        "ฮ่าๆ เข้ามาสิข้ามีข้าวให้กินฟรีสำหรับคนงานที่นี่" เถ้าแก่หวงบอกพลางหัวเราะพร้อมยิ้มให้กับคนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู
        "ข-ข้ารู้สึกขอบคุณท่านเหลือเกิน" หลินรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจเป็นอย่างยิ่ง หยดน้ำใสๆรื้นขึ้นมาบริเวณรอบดวงตา นี่เป็นครั้งที่สองที่มีคนใจดีและแสดงความเป็นมิตรกับนางแม้ว่านางจะต้อยต่ำแค่ไหนก็ตาม
        "โถ่เอ๊ย.. ทำเป็นซึ้งไปได้ มา เข้ามาๆ เดี๋ยวเจ้ากินข้าวแล้วไปนอน พรุ่งนี้ก็เริ่มงานกันเลย" เถ้าแก่หวงบอกด้วยรอยยิ้มอย่างใจดีก่อนจะเข้าไปเตรียมข้าวปลาอาหารให้กับลูกจ้างสาวที่เพิ่งเข้ามาใหม่

        หลังจากที่ได้ทานมื้อเย็นหลินจึงเตรียมตัวเข้านอนเพื่อเอาแรงเตรียมตัวเริ่มงานพรุ่งนี้เช้า ระยะทางตั้งแต่แคว้นอูซุนมาถึงเมืองจือถงในแผ่นดินฮั่นนั้นไกลแทบขาดใจทำเอาหญิงสาวเหนื่อยล้าจากการเดินทางไม่น้อย
        เถ้าแก่หวงให้หลินนอนในห้องซึ่งจัดเตรียมสำหรับคนงานไร้ที่อาศัย ภายในห้องนอนมีฟูกมากมายที่จัดเก็บเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบทว่ากลับว่างเปล่าไร้ผู้คน สาเหตุเป็นเพราะช่วงนี้คนงานขาดไปมากทั้งร้านจึงเหลือเพียงแค่หลินที่เป็นคนงานใหม่กับเถ้าแก่หวงเพียงสองคนนั่นเอง
        หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนก่อนจะหลับตาลงอย่างช้าๆ วันนี้นับเป็นวันที่โชคดีมากอีกหนึ่งวัน
        ชาวฮั่นต่างกับชาวอูซุนที่ชอบคอยเอาแต่ดูถูกดูแคลนลิบลับ หลินคิดในใจ ทว่าความเป็นจริงอาจไม่เป็นเช่นนั้น ในแผ่นดินนี้ยังมีคนอีกหลากหลายประเภทเช่นเดียวกับทุกที่ทุกแห่งบนโลกที่ใช่ว่าจะมีแต่คนดีมีเมตตาเสมอไป เด็กสาวยังอ่อนต่อโลกอยู่มากนัก…

LIN ดี

3

        การทำงานวันที่ 1 ;

        ณ ร้านผ้าไหมหวงจืออิง เมืองจื่อถง

        เช้าวันรุ่งขึ้นเสียงไก่ขันนับว่าเป็นนาฬิกาปลุกชั้นดีเลยทีเดียว หลินลุกจากที่นอนปรับสายตามองไปรอบห้องที่ไม่คุ้นชินก่อนนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานนางเพิ่งจะเข้ามาสมัครงานที่ร้านผ้าไหมหวงจืออิงนี่เอง หลังจากตั้งสติได้ว่าควรทำอะไรต่อหลินจึงรีบเก็บที่นอนเข้าที่ให้เป็นระเบียบเพื่อไม่ให้เป็นที่ว่ากล่าวได้ ในเมื่อมาอาศัยเขาอยู่ก็ควรที่จะทำตัวให้ดี จากนั้นจึงค่อยเดินออกไปล้างหน้าล้างตาเพื่อเตรียมตัวเริ่มงานของวันนี้
        "เจ้าตื่นแล้วรึ?" เถ้าแก่หวงกล่าวทักทายลูกจ้างสาว "ดีเลย วันนี้ข้ามอบหมายให้เจ้าหน้าที่ขายของหน้าร้านแล้วกันนะ ไม่มีอะไรมากเจ้าแค่พยายามตะโกนโฆษณาเรียกลูกค้าก็พอ หลังจากนั้นค่อยล้างถังสีแล้วก็ซ่อมผ้าที่ชำรุด แค่นี้ไม่ยากเกินไปใช่ไหม?" เถ้าแก่หวงท้วงย้ำถามเพื่อความแน่ใจ
        "รับทราบ ให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง" หลินบอก งานที่ได้รับมอบหมายมานั้นไม่ยากเย็นเท่าไหร่เว้นแต่การตะโกนโฆษณาขายหน้าร้าน หน้าตาบอกบุญไม่รับของนางแทนที่จะเป็นการเรียกลูกค้าเกรงว่าอาจกลับกลายเป็นไล่ลูกค้าไปเสียมากกว่า...
        หลินออกไปยืนอยู่หน้าร้านผ้าไหมพลางสูดลมหายใจเข้าช้าๆ เพื่อบอกกับตัวเองว่า ข้าทำได้! ก่อนตะโกนเรียกลูกค้าและโฆษณาว่าผ้าไหมร้านนี้ดีขนาดไหน แต่ด้วยน้ำเสียงกับหน้าตาที่แข็งกระด้าง ท่าทีของนางจึงดูเหมือนกับกำลังจะบอกว่าให้ออกไปจากร้านเสียอย่างไรอย่างนั้น        ผ่านไปกว่าครึ่งวันแล้วก็ไม่เห็นวี่แววของลูกค้าเลยแม้แต่คนเดียวจนกระทั่งเถ้าแก่หวงทนไม่ได้จึงต้องออกมาดู
        "นี่เจ้ากำลังเรียกลูกค้าหรือไล่ลูกค้าอยู่กันแน่? ทำน้ำเสียงและสีหน้าให้มันดูมีชีวิตชีวาหน่อยสิ แบบนี้จะเรียกลูกค้าเข้ามาได้อย่างไรกัน ฮึ?" เถ้าแก่หวงอดที่จะไม่เอ็ดนางไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางที่ดูไร้ชีวิตชีวาเช่นนี้
        "ข้าต้องขออภัย แต่ข้าทำสุดความสามารถแล้ว" หลินก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิดที่งานง่ายๆ แค่นี้ตนกลับทำไม่ได้เสียอย่างนั้น
        "เฮ้ออออ... งั้นเจ้าเข้าไปทำงานในร้านเถอะไป๊" เถ้าแก่หวงถอดหายใจยาวบอกอย่างอดที่จะเหนื่อยใจไม่ได้
        "ข้าจะทำอย่างสุดความสามารถ" หลินตอบก่อนเข้าไปในร้านเพื่อหางานอย่างอื่นทำ หากทำงานนี้ไม่ได้ก็ต้องหางานอื่นทำทดแทน
        เมื่อเข้ามาในร้านหญิงสาวมองเห็นถังสีที่วางซ้อนกันอยู่มากพอสมควรในห้องย้อมผ้า จึงยกพวกมันออกมาล้างทีละใบอย่างตั้งใจ ด้วยปริมาณถังที่มากพอสมควรกว่าจะล้างเสร็จก็ทำเอาเหนื่อยไม่น้อย หลินหยุดพักสักครู่ก่อนที่จะเตรียมตัวทำงานต่อไปนั่นก็คือการซ่อมผ้าที่ชำรุดนั่นเอง แต่ก่อนที่นางจะได้ลงมือทำนั้นท้องเจ้ากรรมเกิดหิวขึ้นมาซะได้ ซึ่งก็เป็นเวลาเหมาะเจาะที่เถ้าแก่หวงกำลังจะเรียกหลินให้มากินข้าวเพื่อที่จะได้ไปทำงานต่อพอดิบพอดี
        "เจ้าทำได้ดีมาก ไปกินข้าวซะแล้วค่อยมาทำต่อให้เสร็จ" เถ้าแก่หวงบอกก่อนจะเดินไปยังโต๊ะทำงานเพื่อบันทึกบัญชี
        หลินไม่ได้โต้ตอบกลับไปคิดเพียงแค่รีบกินแล้วรีบทำงานต่อให้เสร็จเท่านั้น
        หลังจากที่ท้องอิ่มเรี่ยวแรงก็กลับมา งานต่อไปคือการซ่อมผ้าที่ชำรุด แม้การเย็บผ้าสำหรับหลินแล้วถือเป็นเรื่องง่าย เพราะนางก็มักที่จะต้องซ่อมแซมผ้าที่ขาดชำรุดของตนอยู่เป็นประจำ ทว่ายังขาดความประณีตอยู่มากโข แน่นอนว่าร้านขายผ้านั้นฝีมือการเย็บผ้าที่สวยงามประณีตนั้นสำคัญมาก นี่จึงถือว่าเป็นงานที่หินมากอีกงานเลยก็ว่าได้ หลินใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะได้ผ้าสักหนึ่งตัว ผลงานที่ออกมาไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่ถือว่าน่าพึงพอใจเช่นกัน อย่างน้อยเพราะเถ้าแก่หวงเห็นความตั้งใจและความมุ่งมั่นก็อดที่จะเห็นใจไม่ได้จึงออกปากชมความตั้งใจของนาง
        ตกเย็นตะวันคล้อยตกดินงานทุกอย่างสะสางลุล่วงไปได้ด้วยดี เมื่อเสร็จงานวันนี้แล้วหลินจึงออกมานั่งตากลมอยู่หลังร้านพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จะว่าคิดถึงบ้านก็ไม่เชิงแต่ที่แน่ๆ คือคิดถึงปู่มากกว่า หญิงสาวนั่งเหม่อลอยไปเรื่อยจนถึงหัวค่ำ แล้วจึงค่อยโผล่หน้าเข้ามาในร้าน
        "วันนี้เจ้าทำงานได้ดี พยายามต่อไปล่ะ" เถ้าแก่หวงกล่าวชมเชยเล็กน้อยก่อนจะยื่นซองค่าตอบแทนให้กับลูกจ้าง "เอ้านี่ เงินค่าตอบแทนวันนี้รับไปสิ"
        "ขอบคุณเถ้าแก่หวง" หลินค่อมศีรษะให้อีกฝ่ายก่อนรับค่าตอบแทนมา ด้วยความที่นางเติบโตมาด้วยตัวคนเดียวจึงไม่ค่อยได้เรียนรู้เรื่องความอ่อนน้อมเท่าไหร่นักทำให้ขาดความอ่อนน้อมอยู่มากแต่นางก็ไม่เคยความแข็งกระด้างออกมา
        "พรุ่งนี้ข้าจะบอกว่าต้องทำอะไรบ้าง ตอนนี้เจ้าไปพักได้แล้ว" เถ้าแก่หวงบอกก่อนส่งยิ้มให้อย่างเอ็นดู

        หลินเข้านอนด้วยความกังวลอย่างมากว่าตนอาจจะยังทำงานได้ไม่ดีเท่าที่ควร ซึ่งคงไม่คุ้มกับค่าแรงหากนางยังมีฝีมือเพียงแค่นี้ค่าตอบแทนที่ได้จากเถ้าแก่หวงก็คงเสียเปล่าอย่างแน่นอน หญิงสาวนอนพลิกตัวไปมาคิดแล้วคิดอีกจนไม่สามารถที่จะข่มตาหลับลงได้ ดังนั้นนางจึงใช้โอกาสนี้แอบนำเศษผ้าที่ไม่ใช้แล้วเข้ามายังห้องนอนในช่วงกลางดึกก่อนที่จะลงมือฝึกฝนซ่อมแซมผ้าอย่างประณีตและตั้งใจ

LIN ดี

4

        การทำงานวันที่ 2 (1)

        ณ ร้านผ้าไหมหวงจืออิง เมืองจื่อถง

        เช้าวันต่อมาเมื่อหลินรู้สึกตัวอีกทีก็รุ่งสางเสียแล้ว ในมือยังมีเศษผ้าที่เมื่อคืนวานใช้ฝึกซ่อมแซมอยู่ กว่าจะได้หลับได้นอนก็ล่อเข้าไปยามสี่ นั่นคือต้นเหตุที่ทำให้ขอบตาคล้ำไปหมดเช่นคนอดหลับอดนอน หลินไม่รีรอช้ารีบเก็บฟูกนอนเข้าอย่างเป็นระเบียบก่อนจะล้างหน้าล้างตาเพื่อขจัดความง่วงออกไป วันนี้คงจะมีงานมากมายให้ทำไม่น้อยไปกว่าเมื่อวานเมื่อคิดแล้วหลินจึงตบหน้าตนเองเบาๆ เป็นเชิงบอกกับตนเองว่า วันนี้ข้าทำได้!
        "อรุณสวัสดิ์เถ้าแก่หวง วันนี้จะให้ข้าทำอะไรบ้าง" หลินกล่าวทักทายผู้เป็นนายจ้าง
        "อื้ม.. วันนี้เจ้าไปตะโกนโฆษณาขายหน้าร้านก็แล้วกันถือว่าเป็นการแก้ตัวที่ทำพลาดเมื่อวาน หวังว่าวันนี้เจ้าจะทำได้ดีนะ" เถ้าแก่หวงบอกภาระงานที่หญิงสาวต้องทำ
        "ข้าจะพยายาม!" เมื่อกล่าวจบหลินจึงออกมายืนหน้าร้านเพื่อปฏิบัติในสิ่งที่ได้รับมอบหมาย
        ไม่ว่าอย่างไรการโฆษณาหน้าร้านก็ไม่ใช่งานที่หมูอยู่ดี หลินพยายามอย่างสุดความสามารถแต่ก็ไม่สามารถที่จะเรียกลูกค้าเข้ามาได้แม้แต่คนเดียว นั่นคงเป็นเพราะหน้าตาและน้ำเสียงที่แข็งกระด้างบอกบุญไม่ไหนจะทักษะการเข้าหาคนอันน้อยนิดของนาง จึงไม่สามารถที่จะดึงดูดลูกค้าเข้ามาได้เหมือนกับเมื่อวานไม่มีผิด เมื่อเห็นทีท่าแบบนี้หญิงสาวจึงทนที่จะทำงานนี้ไม่ได้อีกต่อไป บางทีนางคงเหมาะที่จะทำงานอยู่หลังร้านมากกว่า...
        "เถ้าแก่หวง ข้าไม่สามารถเรียกลูกค้าเข้ามาได้จริงๆ ต้องขออภัย..." หลินก้มหน้ารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
        "เฮ้อ... เอาเถอะ อย่าคิดมากไปเลย งั้นเจ้านำชุดผ้าแพรสีรุ้งสิบพับนี่ไปส่งให้ข้าหน่อยแล้วกัน" เถ้าแก่หวงบอกพร้อมกับชี้ไปยังสิ่งของที่ว่า
        "ได้เลยข้าไม่เกี่ยง" หลินด้วยความมุ่งมั่น
        "ดีมาก เจ้าเอามันไปส่ง คฤหาสน์ตระกูลลู่ ที่เมืองลั่วหยางนะ นั่งรถม้าไปไม่นานก็คงถึง"
        "แต่… ข้าขี่ม้าไม่เป็น ข้านี่มันใช้การอะไรไม่ได้เลยจริงๆ" หลินกล่าวโทษตัวเองที่ทำอะไรแทบจะไม่ได้เรื่องไปเสียทุกอย่าง
        "ไม่เป็นไรๆ นี่ข้าลืมแนะนำคนงานใหม่ได้ยังไงกัน ซ่งหยางหมิงเจ้ามาช่วยงานตรงนี้ที" เถ้าแก่หวงตะโกนเรียกเด็กใหม่(?)ที่เข้ามาทำงานในร้านเมื่อไรก็ไม่ทราบ "เขาชื่อซ่งหยางหมิงจะเป็นคนช่วยเจ้าเอง" เถ้าแก่หวงบอกกับหลิน
"มีอะไรขอรับเถ้าแก่หวง?" บุรุษหนุ่มนามว่าซ่งหยางหมิงรีบกระวีกระวาดวิ่งเข้ามาอย่างเหนื่อยหอบ ดูแล้วเขาน่าจะอายุราวยี่สิบปี ผมและนัยน์ตาสีดำขลับ ใบหน้าของบุรุษหนุ่มรูปงามไม่น้อยทีเดียวทว่ากลับมีผิวสีคล้ำจากการออกแดด
        "เจ้าช่วยเป็นคนขับรถม้านำผ้าสีรุ้งนี่ไปส่งที่คฤหาสน์ตระกูลลู่ในเมืองลั่วหยางกับแม่นางผู้นี้ให้ทีนะ" เถ้าแก่บอกกับชายหนุ่มนามซ่งหยางหมิง
        "ขอรับเถ้าแก่หวง" ซ่งหยางหมิงตอบรับก่อนจะหันไปยกพับผ้าแพรสีรุ้งทั้งหมดสิบพับตามจำนวนขึ้นไปบนรถม้า
        หลินไม่ได้เอ่ยอะไรอีกเช่นเคยแต่ก็ช่วยยกผ้าแพรสีรุ้งส่งให้กับบุรุษหนุ่มเงียบๆ ด้วยความที่นางไม่เคยประสีประสากับบุรุษจึงทำให้หญิงสาวรู้สึกเกรงและอึดอัดใจอยู่ไม่น้อย
        "แม่นางชื่อหลินหรือ?" ซ่งหยางหมิงเอ่ยถามเพื่อทำลายบรรยากาศที่เงียบจนเกินไป
        หลินพยักหน้าตอบเบาๆ พร้อมกับส่งผ้าแพรพับสุดท้ายให้เขา "นี่พับสุดท้ายแล้ว"
        "อ้อ เจ้าขึ้นรถม้าเลย" ซ่งหยางหมิงบอกก่อนตรวจสอบดูว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหรือไม่แล้วจึงค่อยขึ้นไปนั่งบนที่คนขับ
        เถ้าแก่หวงได้ออกมาส่งทั้งสองคนก่อนที่รถม้ากำลังจะออกเดินทาง
        "ไปดีมาดีล่ะ" เถ้าแก่หวงตะโกนบอกพร้อมกับโบกมือลา

LIN ดี

6

         การทำงานวันที่ 2 (3)

         ณ ร้านผ้าไหมหวงจืออิง เมืองจื่อถง

        หลังจากส่งของที่คฤหาสน์ตระกูลลู่เสร็จเรียบร้อย ลู่ฉงเยวี่ยผู้เป็นเจ้าบ้านได้เลี้ยงข้าวเย็นหลินและซ่งหยางหมิงเป็นการตอบแทนก่อนที่ทั้งคู่จะเดินทางกลับไปยังเมืองจื่อถง ลู่ฉงเยวี่ยเรียกได้ว่าเป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งในลั่วหยางเลยก็ว่าได้ เขาเป็นเจ้าสัวใหญ่ใจบุญชอบช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยากจึงเป็นผลทำให้เป็นที่รู้จักมากมายของชาวเมืองลั่วหยาง ก่อนที่จะเดินทางกลับทั้งสองไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณบุรุษผู้ใจบุญที่เลี้ยงมื้อเย็น
ตะวันเริ่มคล้อยลงต่ำ ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระบายอยู่บนฟากฟ้าบ่งบอกถึงยามเย็นแล้ว เหล่านกกาต่างบินกลับสู่รัง ระหว่างทางกลับไปยังเมืองจื่อถงชายหนุ่มและหญิงสาวแทบจะไม่ได้ปริปากพูดคุยกันเลยแม้แต่น้อย ซ่งหยางหมิงจึงตัดสินใจเป็นผู้เปิดบทสนทนาเพื่อทำลายความเงียบระหว่างเดินทาง
        "แม่นางดูไม่เหมือนคนในแผ่นดินฮั่นเลย" ซ่งหยางหมิงเปิดบทสนทนาเอ่ยถามสตรีผู้ร่วมทางรวมทั้งร่วมงาน
        "ข้ามาจากอูซุน" หลินให้คำตอบแบบห้วนๆ
        "ชาวอูซุนนี่เอง เจ้าชื่อหลินสินะแซ่อะไรหรือ?"
        "ข้าไม่มีแซ่" นางตอบกลับด้วยน้ำเสียงเช่นเดิมราวกับไม่อยากจะพูดคุยถึงเรื่องนี้สักเท่าไรนัก
        "อย่างนี้นี่เอง แล้ว..."
        ยังไม่ทันที่ซ่งหยางหมิงจะได้ถามไถ่อะไรต่อหญิงสาวก็หลับไปเสียแล้ว ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเมื่อวานนางอดหลับอดนอนเพื่อฝึกซ่อมผ้าและวันนี้ต้องเดินทางไกลไปยังลั่วหยางจึงทำให้เหนื่อยล้า หรือเพราะหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามให้มากความกันแน่?

        ไม่ทราบว่ากี่ชั่วยามแล้ว เปลือกตาที่ปิดอยู่ค่อยๆ เปิดขึ้น หญิงสาวตื่นขึ้นมาจึงได้รู้ว่าตอนนี้ถึงเมืองจื่อถงแล้ว คาดว่าอีกไม่นานก็คงถึงร้านผ้าไหมหวงจืออิง
        "เจ้าตื่นอยู่ตลอดเลยรึ" หลินเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาบ้าง
        "หากข้าหลับก็คงได้ขี่รถม้าพาเจ้าลงเหวไปแล้ว" ซ่งหยางหมิงพูดอย่างติดตลกพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ
        หลินเงียบนิ่งกับมุขฝืดที่อีกฝ่ายปล่อยมาชั่วครู่ก่อนเริ่มเป็นฝ่ายตั้งคำถามบ้าง "แล้วเจ้าเป็นคนที่ใดกัน ข้าไม่เห็นเจ้ามาสมัครงานเลย"
        "ข้าเป็นคนเมืองจื่อถงนี่ล่ะ อันที่จริงข้าสมัครงานไว้ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วแต่เพิ่งจะมาเริ่มทำ" ซ่งหยางหมิงตอบ
        หลินพยักหน้ารับรู้ ถึงว่าเหตุใดจึงไม่เห็นเขาเข้ามาสมัครงาน ที่แท้เขามาก่อนนางตั้งสัปดาห์หนึ่งนี่เอง...
        ไม่ช้ารถม้าที่หญิงสาวนั่งมาจึงหยุดที่หน้าร้านผ้าไหมหวงจืออิง
        "ถึงแล้วล่ะ" ซ่งหยางหมิงลงจากม้าก่อนบอกสตรีที่นั่งอยู่ภายในรถม้า
        "พวกเจ้ากลับมาแล้วรึ ยินดีต้อนรับกลับ เป็นอย่างไรบ้าง?" เถ้าแก่หวงออกมาต้อนรับพวกเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
        "ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีขอรับ" ซ่งหยางหมิงกล่าวขึ้น
        "อื้มๆ นี่ก็ดึกแล้วพวกเจ้าไปพักเสีย แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาทำงานแล้วกันนะ เอ้านี่ค่าแรงวันนี้" เถ้าแก่หวงบอกอย่างใจดีก่อนจะมอบซองค่าแรงให้กับลูกจ้างทั้งสองเป็นค่าตอบแทนในวันนี้
"ขอบคุณมากขอรับเถ้าแก่หวงที่กรุณา งั้นข้าขอตัวกลับก่อน" ซ่งหยางหมิงรับซองค่าแรงพร้อมกับโค้งอย่างน้อบน้อม
        "ขอบคุณเถ้าแก่หวง..." หลินบอกก่อนจะโค้งให้นายจ้าง "พรุ่งนี้ข้าจะทำให้ดีที่สุด"
        "ดีข้าจะรอดูนะ" เถ้าแก่หวงบอกก่อนจะยิ้มให้ในมุ่งมั่นความตั้งใจของหญิงสาว

        หลังเลิกจากการทำงาน หลินตัดสินใจเชิญบุรุษหนุ่มไปเลี้ยงบะหมี่เพื่อเป็นการขอบคุณเรื่องในวันนี้ หากไม่มีเขาหญิงสาวคงไม่ได้ไปส่งผ้าแพรสีรุ้งยังคฤหาสน์ลู่สำเร็จได้อย่างแน่นอน เมื่อกลับมาถึงก็ดึกมากแล้วโชคยังดีที่ประตูร้านยังไม่ล็อก หญิงสาวเข้ามาในร้านแล้วจึงปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อย
        วันนี้นับว่าเหนื่อยกับการเดินทางไม่น้อยอีกทั้งยังอดหลับอดนอนมาจากเมื่อวานทำให้เมื่อหัวถึงหมอนหญิงสาวจึงหลับไหลไปอย่างง่ายดายเพราะความเหนื่อยล้า หวังว่าพรุ่งนี้จะทำได้ดีมากกว่านี้ นางคิด