{ นอกเมองจางเย่ } บ่อน้ำผุดจิ่งหลิว

บ่อน้ำผุดจิ่งหลิว

[ นอกเมืองจางเย่ ]

แต่เดิมมาแล้วสถานที่แห่งนี้ช่างแห้งแล้ง อีกทั้งระยะทางที่ใช้เดินทางสัญจรนั้นช่างยาวไกล ทำให้ชาวบ้าน หรือผู้คนค่อนข้างที่จะลำบากเมื่อยามต้องขนข้าวของเดินทางข้ามทะเลทรายแห่งนี้เพื่อไปค้าขาย สำหรับผู้ที่เเตรียมตัวมาดีสำหรับการเดินทางก็รอดไป แต่สำหรับมือใหม่ที่เพิ่งเริ่มเดินทางนั้นมันราวกับฝันร้าย ที่แสนทรมาณ ทั้งสภาพอากาศที่ร้อนระอุ และเสบียงที่มีจำกัด แต่แล้ววันหนึ่งปฏิหารก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ก็มีน้ำผุดขึ้นมาจากหลุมทราย ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ราวกลับวว่าจะไม่มีวันหมดสิ้น ชาวบ้านที่เดินทางในทะเลทรายต่างเชื่อว่านี้บ่อน้ำแห่งนี้คือปฏิหารจากเหล่าเทพ ที่ส่งมาช่วยเหลือพวกเขาให้รอดพ้นจากความอดตายในทะเลทราย

Zhangfu บ้า

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

Story 151

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

   จางฝูและคณะเดินทางของเธอเดินรอนแรมกลางทะเลทรายมาได้พักใหญ่ๆแล้ว อากาศที่อบอ้าวและแสงแดดที่แผดเผาลงมานั้นยิ่งสร้างความลำบากในการเดินทางในครั้งนี้ให้มากยิ่งขึ้นๆไปอีก จางฝูที่เห็นท่าทีว่าหากเดินต่อไปจะไม่ไหม คงต้องหาที่หยุดพักดื่มน้ำกันสัก เธอได้ยินมาจากพวกชาวบ้านว่าในเช่นทางที่เธอกับลังเดินทางไปนี้ ที่ใกล้กับเมืองจางเย่มีบ่อน้ำผุดอยู่ บางทีเธออาจจะให้ที่นั้นเป็นที่สำหรับพักสักครู่ก่อนที่จะเดินทางต่อ เป้าหมายของเธอในวันนี้คือการไปพักค้างคืนที่ด่านจิ่วฉวนแล้วจึงค่อยไปยังอี๋เหมินกวน


    หลังจากที่เดินผ่านเขาทะเลทรายมาได้ไม่นานในที่สุดจางฝูก็เห็นอะไรบางอยู่ที่เบื้องหน้า เมื่อลองสังเกตุดีแล้วที่บริเวณแห่งนั้นมีต้นไม้สีเขียวสดขึั้นแซมอยู่และแน่นอนที่ที่มีต้นไม้ก็ต้องมีน้ำ จางฝูเหยียดรอยยิ้มออกมาอย่างดีใจเพราะที่สุดก็ถึงที่ที่เธอจะใช้แวะพักเสียที


    “อีกนิดเดียวเฟยเทียนที่ด้านหน้ามีบ่อน้ำอยู่ละ”จางฝูเอ่ยพรางยกมือขึ้นลูบหัวช้างเผือกของตนอย่างให้กำลังใจ


    แปร๊นน(น้ำ) เฟยเทียนที่เดินข้ามทะเลทรายมาอย่างลำบาก เมื่อได้ยินคำว่าน้ำก็ลุกฮึดขึ้นมาและมองไปยัง้านหน้าที่มีแหล่งน้ำสีฟ้าสวยสดใสกำลังท่อประกายแสงรอมันอยู่ เมื่อเห็นดันนั้นเฟยเทียนก็เปลี่ยนจังหวะในการเินให้เร็วขึ้นเพื่อให้ไปถึงบ่อน้ำนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้


     พอเร่งจังหวะในการเดินเพียงไม่นานพวกจางฝูก็มาถึงที่่อน้ำผุดโดยเฟยเทียนนั้นแทบจะกระโจนลงไปในบ่อน้ำถ้าจางฝูไม่ห้ามเอาไว้เสียก่อน จางฝูค่อยๆปีนลงจากหลังเฟยเทียนแล้วแล้วเดินไปปลดสายเชือกที่ผูกตัวเฟยเทียนไว้กับรถเทียบออกเพื่อให้มันได้พักผ่อน ก่อจะเดินไปที่ด้านหลังรถแล้วเปิดผ้าให้เจ้ามีมี่ ลู่จิว ลู่ฉีและฮุ่ยจือได้ออกมาเล่นน้ำคลายยร้อนกัน


   “พักเล่นน้ำกันก่อน อย่าไปเล่นไกลๆกันละ เข้าใจไหม” จางฝูที่รวบชายยกระโปรงขึ้นมาผูกไว้เหนือเข่าอยู่ตะโกนบอกเจ้าพวกตัวแสบของเธอก่อนที่เธอเองก็เดินไปตักน้ำใส่กระบอกให้เต็มแล้สจึงค่อยเดินไปลงไปเอาเท้าแช่ในน้ำเพื่คลายร้อน


    “เฮ้ออ สบายใจ อืมม หรือจะพักรอจนมืดแล้วค่อยเดินทางดีนะ” จางฝูที่ยืนแช่น้ำเหม่อมองพวกเพื่อสัตว์ของเธอที่กับละเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ครุ่นคิดก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ “รอมืดก็เเล้วกัน”


     เมื่อตัดสินในได้จางฝูก็ค่อยถอดผ้าที่โผกหัวไว้ออกก่อนจะเดินไปทรุดตัวลงนั่งที่ใต้ต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากบ่อน้ำมากนักแล้วแล้วจึงค่อยเอนตัวลงนอนหลับสักงีบหนึ่งอย่างอ่อนเพลีย เพราะนอกจากความร้อนที่ต้องเจอมาตลอดเส้นทางนี้แล้ว ยังต้องเจอกับทั้งฝุ่นทรายที่จ้องแต่จะพัดมาเข้าตาเธอ จนบางทีเธอก็คิดนะว่าคนที่เดินทางข้ามทะเลทรายไปมาเพื่อค้าขายนี่จะมีความอดทนต่อสภาพแวดล้อมพวกนี้ได้ขนาดไหน


    หลังจากที่นอนพักงีบไปได้สักพัก จางฝูก็ต้องสะดุ้มตื่นตกใจขึ้นมาเพราะเสียงของม้าที่ดังไกลเข้ามา จางฝูค่อยยันตัวลุกขึ้นมาแล้วมองไปยังต้นเสียงก็พบว่ามีกองคาราวานที่น่าจะเป็นพวกพ่อค้าที่เดินทางผ่านมาและแวะพักเช่นเดียวกับเธอก็เป็นได้ ก่อนที่จางฝูนั้นจะเอนตัวลงนอนต่อโดยที่กองคาราวานนั้นค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ๆและมาหยุดที่บ่อน้ำ ก่อนที่คนในกองคาราวานจจะค่อยๆลงมาจากหลังม้าบ้างจากรถลากบ้างเพื่อมาดื่มน้ำดับกระหาย ซึ่งเธอหวังว่าเจ้ามีมี่จะไม่โผล่ไปลอยคอให้ใครเขาตกใจนะ


     แต่ดูเหมือนว่าที่เธอห่วงนั้นจะห่วงผิดตัวไปเล็กน้อยยเมื่อจู่ๆก็มีเสียงของหญิงสาวที่กรี๊ดร้อยร้องขึ้นมาดังลั่นจนทำเอาจางฝูถึงกับต้องสะดุ้งลุกขึ้นมามองอีกครั้ง


      “กรี๊ดดดดด!!!” ร่างของหญิงสาวที่ตกใจจนล้มลงไปนั่งโดยที่มือข้างหนึ่งของเธอชี้ไปยังร่างสีเขียวที่กำลังเลื้อว่ายอย่างสบายใจอยู่ในน้ำโโยไม่แม้ที่จะสนใจว่ามีคนเห็นมันจนตกใจกลัวล้มหงายท้องไปแล้ว


    “เฮ้ออ เจ้าพวกตัวแสบเอ้ย”จางฝูเกาหัวตัวเองเบาๆก่อนที่จะลุกเดินไปดูหญิงสาวที่นั่งค้างอยู่ท่าชี้ไปที่พื้นที่ตอนนนี้ไม่มีร่างของเจ้างูเขียวแล้ว


    “เอ่อ เป็นอะไรไหมเจ้าค่ะ” จางฝูเอ่ยถามอย่างงห่วงพรางโบกมือไปมาตรงหน้าหญิงสาวที่ดูท่าจะช็อคไปแล้ว ทางคนในกองคาราวานที่ได้ยินเสียงก็พากันวิ่งมามุงดูอย่างตกใจ จางฝูที่เห็นว่าหญิงสาวยังไม่ยอมโต้ตอบจึงได้เขย่าตัวหญิงสาวที่นั่งอยู่เอาและรอบนี้หญิงสาวคนนั้นก็สะดุ้งแล้วหันมมามองหน้าคนเขย่าก่อนเอ่ยเสียงสั่น


    “ข้าเห็นงู งูสีเขียว”


    “อ่านั้นงูข้าเองต้องขออภัยด้วยที่มันทำให้ท่านตกใจ” จางฝูเอ่ยอย่างรู้สึกผิดแล้วมองหน้าหญิงสาวอีกคนที่ทำหน้าเหวอไปแล้วทันทีที่ได้ยินว่าเะอเป็นเจ้าของงูก่อนที่จะเป็นลมหงายท้องไปก่อนที่คนในคาราวานจะช่วยกันพาตัวนางไปนอนพักบนรถของคาราวาน ก่อนที่จางฝูเองจะมารู้ทีหลังว่าแม่นางที่นอนสลบไปนั้นกลัวงูขนาดหนักมาก ซึ่งเธอก็พอที่จะเขาใจอยู่นะละ ไปเจอของที่ตัวเองกลัวจะๆขนาดนั้น โดยระหว่างที่กองคาราวานนั้นยังแวะพักกันอยู่จางฝูก็ได้แวะนั่งพูดคุยและสอบถามเส้นทางจากคนในกองคาราวานจนำด้เรื่องราวมาเยอะมากมายว่าช่วงนี้มีพ่อค้ามาชุมนุมที่ด้านอี้เหมินกวนเยอะและพวกเขาก็จะไปที่อี้เหมินกวนเช่นเดียวกันกับเธอ อีกทั้งพวกเขายังชวนเธอให้เดินทางไปพร้อมกันแต่จางฝูเองก็ปฏิเสธไปเพราะเธอคิดว่าจะพักอยู่ที่บ่อน้ำนี่รอจนมืดแล้วจึงค่อยเดินทาง


     หลังจากกล่าวลากับผผู้คนในกองคาราวานจางฝูก็เดินกลับไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ต้นเดิมต่อพรางรอเวลาให้พระอาทิตย์ตกเพื่อที่จะได้ออกเดินทางต่อ...




    @STAFF_Pixiu

Xuejian -

จุดหมายใหม่

            อากาศที่ร้อนระอุในยามกลางวันยิ่งทำให้เหวินเหวินเองอยากจะถอดชุดสีดำที่เหมือนจะดูดความร้อนนี้ออกไปเสีเต็มที ชาหนุ่มมองอาเค่อที่มีเหงื่อพร่างพรายออกมามาแพ้กันก่อนที่จะถอนหายใจออกมาการเดินทางที่ดูแสนยาวนานทั้งๆที่มันไม่ควรจะลำบากขนาดนี้ทำให้ตัวเองได้แต่ถอดถอนหายใจครั้งจะกลับหลังหันกลับฉางอันเสียตอนนี้ก็น่าเสียดาที่ใกล้จะถึงขนาดนี้แล้วเขากลับที่จะหนีความยากลำบากที่เจอมาตลอดขนาดนี้

            ทวนในมือถูกหยุดควงอยู่เพราะความเหนื่อยอ่อนเหวินเหวินมองแมวและบรรดานกที่วิ่งไปอีกทางด้วยความตกใจเพราะกลัวจะพลัดหลังพอบอกให้อาเค่อวิ่งตามมาพร้อมม้าก็ชะงักลงเมื่อเหล่าบรรดาสัตว์ต่างพร้อมใจกันลงน้ำกลางทะเลทรายที่นี่โดยไม่สนว่าน้ำชนิดนี้เป็นน้ำที่ใช้สำหรับทำอะไร

            โอเอซิส…

            พอเห็นน้ำแล้วก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาหน่อยเหวินเหวินเดินไปที่แหล่งน้ำนั้นก่อนจะกวักน้ำเพื่อล้างหน้าตัวเองให้สดชื่นไปพลางชายหนุ่มมองอาเค่อที่ยืนอยู่ข้างหลังตนเล็กน้อยก็จะทิ้งตัวนั่งริมขอบน้ำเพื่อมองเหล่าสัตว์ๆของตัวเองที่เอาแต่สัมผัสความเย็นจากน้ำ

            มือเรียวกวักอาเค่อให้มาหาตนก่อนจะดึแขนให้นั่งลงมานั่งข้างๆทหารหนุ่มใช้ขาจุ่มลงไปในน้ำเพื่อพักผ่อนคลายตัวเองลงบ้างหลังจากเจออะไรมาหลายเรื่องก่อนจะล้มตัวนอนไปข้างหลังทั้งๆที่ขายังจุ่มน้ำนั้นอยู่

            “สัตว์ของเจ้าดูท่าจะชอบมันนะ”

            “ไม่ใช่แค่สัตว์ข้าเองก็ชอบมันเช่นกัน”

            อาเค่อเงียบลงไปก่อนจะกวักน้ำขึ้นมาแล้วมองไปยังภาพตรงหน้าเขาเหลือบมองเหวินเหวินที่เอาแต่นอนอยู่อย่างนั้นก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาให้โกรธเรื่องที่เหวินเหวินล้อเล่นเขาเมื่อคราที่กลับไปจินเถิง ก็ยังโกรธอยู่ดีแต่ไม่รู้ข้อเท็จจริงอันใดมีเพียงแค่ลมปาก อาเค่อเองก็ไม่ควรจะเชื่ออะไรง่ายๆ

            เหวินเหวินเองที่ไม่พูดอะไรต่อจากนี้ก็เหมือนเป็นการยอมรับว่าเขาโกหกเรื่องซูเทียนเหมินนั่นแหละ

            “ไม่ฝึกทวนแล้วหรือ”

            “ตอนนี้ขอพักก่อนขอรับปวดแขน”

            อาเค่อลุกไปหยิบตำราในสัมภาระเหวินเหวินแล้วยื่นให้อีกฝ่ายเพื่อช่วยในการฝึกทุกนาที เสียงหัวเราะหึหึจากคนที่นอนอยู่ ไม่คิดว่าจะโดนอาเค่อบังคับให้ตนฝึกขนาดนี้เหวินเหวินจึงเลือกที่จะเปิดตำราในหมวดสงครามเพื่ออ่านวิธีการใช้อาวุธทั้งหมดอีกครั้งทั้งๆที่ยังนอนอยู่อย่างนั้น

            “ที่เจ้าจะไปมีหมู่บ้านแมวอสูรด้วยนะ”

            “หือ?” คำพูดของอาเค่อทำให้เหวินเหวินลดตำราลงแล้วมองหน้าคนที่นั่งอยู่ด้วยความสงสัย

            “ข้าคิดว่าคนรักสัตว์อย่างเจ้าจะสนใจมันซะอีก”

            “ที่นั่นมีแมวหรือ”

            “ใช่…”

            เหวินเหวินพยักหน้าขณะที่อ่านตำราเล่มนั้นต่อในใจนึกถึงหมู่บ้านแมวอสูรที่อาเค่อเล่ามา หากที่นั่นมีแต่แมวก็น่าจะไปอยู่หรอกแต่ก็เกรงเรื่องเขาจะโดนสัตว์รังแกเอาเสียนี่สิ

            “อย่างไรเสียไปแวะหน่อยก็คงไม่เป็นอะไรหรอกกระมั้ง”

            อาเค่อลุกขึ้นตามเหล่าสัตว์ๆที่เหมือนจะเล่นน้ำจนพอใจแล้วเขาสะกิดเหวินเหวินที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นเดินทางต่ออีกครั้ง เสียงถอนหายใจดังพร้อมเสียงปิดตำราจากเหวินเหวินเขามองตรงไปข้างหน้าที่เพียงแค่ผ่านไม่กี่ที่ก็จะถึงด่านอี้เหมินกวนที่เขาประสงค์จะไปแล้ว

            เจ้าเจินเจินที่ตัวเปียกชื้นเดินมาเคลอเคลียขาเหวินเหวินจนทำให้ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นมาอีกครั้งไปหมู่บ้านแมวอสูรงั้นหรือ คงจะพาเจินเจินไปหาเพื่อนกระมั้ง คิดพลางออกเดินทางอีกครั้งไปพร้อมอาเค่อและสัตว์ๆของเขา

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

@Admin

Zhangfu บ้า

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

Story 260

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

     เมื่อแสงดวงตะวันลาลับในวันที่สี่ถือเป็นสัญญาณสิ้นสุดการรอคอยการกลับมาของใครบาง หากตัวเธอและเขามีวาสนาต่อกันจริงสักวันหนึ่งเราทั้งคู่คงได้พบเจอกันอีก ไม่วันใดก็วันหนึ่งในอนาคตที่ไร้ซึ่งจุดหมายนี้


    “จางฝูเจ้าไหวแน่นะ พักอีกสักวันไม่ดีกว่ารึ”จู๋เว่ยเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งเพื่อความเเน่ใจก่อนจะเก็บเอาสัมภาระของทั้งตัวเขาและร่างบางที่ยังคนนั่งเหม่อมองหน้าต่างอยู่บนเตียงใส่ห่อผ้าที่ละชิ้นๆเพื่อเตรียมสำหรับการเดินทางในค่ำคืนนี้


    “ข้าตัดสินใจแล้ว ส่วนเรื่องเจี๋ยเฟยถ้าโชคดีหรือมีวาสนาก็คงได้เจอกันดีนั้นแหละมั้งนะ”คนถูกถามเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนที่ร่างบางจะค่อยขยับหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังมัดห่อผ้าแบกขึ้นหลังก่อนที่เธอจะค่อยๆยื่นเท้าลงจากเตียงมายืนที่พื้นและค่อยๆเดินนำออกไปจากห้องโดยงูน้อยสองตัวคอยเลื้อยตามร่างของเจ้านายสาวออกไปและสุดท้ายคือจู๋เว่ยที่ถือข้าวของทั้งของจางฝูตัวเองและห่อผ้าของเจี๋ยเฟยตามลงไปด้วย


      ร่างของทั้งสองเดินเคียงคู่กันออกมาจากโรงเตี้ยมหลังจากที่จางฝูจัดการจ่ายค่าที่พักและค่าอาหารเสร็จสรรพเป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่ร่างทั้งสองจะเดินอ้อมไปที่ด้านหลังโรงเตี้ยมตรงไปยังคอกสัตว์ที่ซึ่งสมาชิกในการเดินทางอีกสองตัวยังคงรออยู่


    แปร๋นนนน(เจ้านายยย) เสียงร้องของช้างเผือกตัวโตดังขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายที่มันไม่ได้เจอมาตลอดหลายเดือนเป็นครั้งแรก ร่างใหญ่ค่อยเคลื่อนออกมาจากคอกเเละเดินมาหยุดที่เบื้องหน้าเจ้านายสาวก่อนที่งวงสีขาวอวบจะเอื้อมมาโอบเอาร่างบางของเจ้านายสาวของมันมากอดให้หายคิดถึง


    “ไงเฟยเทียน อยู่นี่เป็นอย่างไรบ้างแล้วมีมี่ละพวกเจ้าไม่ได้ดื้อจนเถ้าแก่โรงเตี้ยมปวดหัวใช่ไหม”จางฝูเอ่ยทักทายช้างเผือกของเธอพรางลูบไล้ไปบนงวงสีขาวนั้นอย่างคิดถึงก่อนจะหันไปมองร่างของจระเข้ยักษ์ที่ค่อยๆเดินต้วมเตี้ยมมาอยู่ข้างๆขาเธอ


     “ไงมีมี่คิดถึงข้าไหม”เธอย่อตัวลงไปลูบหัวเจ้ามีมี่เบาๆก่อนจะยันตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆแล้วหันไปมองจู๋เ่วยที่ยืนอยู่ด้านหลังตน “นี่คือจู๋เว่ยหลังจากนี้เขาจะเดินทางไปกับพวกเรานะ จู๋เว่ยนี่คือเฟยเทียนและมีมี่ เจ้ามีมี่นี่เจ้าไม่ต้องกลัวนะมันไม่อันตรายหรอก”


     “ข้าฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะเฟยเทียน มีมี่”จู๋เว่ยเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้กับเจ้าสัตว์ทั้งสองตัวก่อนที่เจ้าเฟยเทียนนั้นจะยกงวงชูขึ้นพรางโบกไปมาอย่างอารมณ์ดีก่อนที่มันจะค่อยๆย่อตัวลงเพื่อให้เจ้านายสาวของมันได้ปีนขึ้นไปนั่งดังเช่นปกติแต่ในคราวนี้ไม่เหมือนกันเพราะตัวขอจางฝูนั้นยังบาดเจ็บอยู่จึงเป็นจู๋เว่ยที่ต้องทำหน้าที่เป็นคนบังคับช้างแทนแม้ว่าเจ้าตัวจะมีท่าทีเก้กังไปบ้างก็ตาม ส่วนจางฝูนั้นย้ายไปนั่งพักที่รถเทียบกับพวกมีมี่และงูแสบทั้งสองก่อนที่ร่างของเฟยเทียนนั้นจะค่อยๆเคลื่อนออกไปจากโรงเตี้ยมเพื่อมุ่งสู่จางเย่ที่เป็นจุดพักแรกตามที่เธอได้วางแผลเอาไว้และหยุดพักนอนสักงีบแล้วจึงค่อยเดินทางต่อ ซึ่งกว่าที่เธอจะเกลี้ยกล่อมจู๋เว่ยให้ทำตามแผนได้นี้เล่นเอาเธอเกือบเเย่


       แต่สุดท้ายจู๋เว่ยเองก็ยอมเธอเเละยอมเดินทางรวดเดียวข้ามไปจางเย่เพราะเหตุผลที่เธอยกขึ้นมาว่าที่นั้นมีบ่อน้ำและปลอดภัยนั้นเองชายหนุ่มจึงยอม หลังจากที่ออกเดินทางมาได้ไม่นานพวกเธอก็เข้าสู่เขตของด่านจิ่วฉวนก่อนที่ขบวนการเดินทางของพวกเธอจะหยุดพักครู่หนึ่งเพื่อที่จู๋เว่ยนั้นจะได้มาตรวจดูแผลให้จางฝูว่าแผลของหญิงสาวนั้นไม่ได้ปริฉีกออกมาอีกและเมื่อเห็นว่าทุกอย่างยังปกติเขาก็เริ่มออกเดินทางต่อเพื่อที่จะได้ไปถึงจุดหมายให้ทันเช้าตามที่ได้วางเเผนไว้


       “ป่านนี้เจี๋ยเฟยกับฮุ่ยจื่อจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ข้าละอดเป็นห่วงไม่ได้จริง”จางฝูเอ่ยพึมพัมขึ้นมาดวงตาสีน้ำตาลสะท้อนภาพของท้องฟ้ายามราตรีที่พรางพรายไปด้วยแสงดาวระยิบระยับดูงดงามแต่ไม่รู้ว่าทำไมตัวของเธอถึงได้รู้สึกเศร้าใจและรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูกซึ่งเธอก็ไม่สามารถอธิบายออกมาได้ว่าที่ความรู้สึกในตอนนี้มันคืออะไรกันแน่ เธอยังคงนั่งเหม่อมองฟ้าและค้นหาคำตอบใจต่อไปจนเธอก็เผลอหลับไปในที่สุด มารู้ตัวอีกที่ก็ตอนที่จู๋เว่ยนั้นมาปลุกเธอเพื่อให้เธอได้ลงไปยืดเส้นยืดสายกินข้าว ทานยาและทำแผล


    “เจ้าไม่เป็นอะไรแน่นะจางฝูเจ้าดูเหม่อๆมาตั้งแต่ออกมาจากโรงเตี้ยมแล้ว มีอะไรก็บอกข้าได้นะ”จู๋เว่ยเอ่ยขณะที่กำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้กับหญิงสาวที่กำลังนั่งมองน้ำในบ่อน้ำผุดอยู๋ ตอนนี้พวกเธอและเขาได้มาถึงบ่อน้ำผุดจิ่งหลิวที่ตั้งอยู่ในเขตเมืองจางเย่และและอีกไม่ไกลเธอก็จะเข้าเขตเมืองอู๋เว่ย เมืองหน้าด่านที่จะเข้าสู่ฉางอัน


       “ข้าแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ”เธอเอ่ยตอบตามจริงก่อนมือหนาของจู๋เว่ยจะวางพาดลงมาบนหัวของเธอพร้อมกับลูบไปมาเบาๆอย่างเอ็นดู


       “อย่าคิดมากไปเลย คิดกังวลมากเครียดมากก็จะยิ่งทำให้ทุกข์ไปป่าวๆ  ทำใจให้สบายเถอะ พวกนั้นปลอดภัยแน่นอนเชื่อข้าเถอะนะ”


       “อืม”จางฝูร้องตอบสั้นๆก่อนจะเอนหัวลงไปพิงไหล่จู๋เว่ย “หิวแล้วทำอะไรให้กินหน่อยสิ”


       “เจ้าเนี่ยนะ”จู๋เว่ยพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะยีหัวร่างบางข้างๆเบาแล้วลุกเดินไปเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำอาหาร โดยมีจางฝูนั่งคอยนั่งดูอยู่ห่างๆ
      

Huiming

- การเดินทางของหลี่ ฮุ่ยหมิง -

ณ.บ่อน้ำผุดจิ่งหลิว

     หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่บ่อนเมืองอู๋เว่ยมา การพบเจอกับเซี่ยนเสวี่ยหญิงสาวชุดแดงแม้จะดูประหลาดแต่ก็ถือได้ว่าเป็นการพบเจอคนหลังจากออกจากหุบเขาที่ไม่แย่ทีเดียว ยกเว้นผู้ชายที่บ่อนนั่น


      หลังจากออกจากเมืองอู๋เว่ยมาก็ผ่านมาทางด่านตะวันตก จนถึงบ่อน้ำผุดจงหลิ่วบริเวณนอกเมืองจางเย่ ที่โผล่มาท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ ฮุ่ยหมิงตาลุกวาวเดินตรงดิ่งไปยังน้ำผุดนั่นทันที


     “โชคดีเหลือเกิน เจ้านกดูสิบ่อน้ำ!”


       มาถึงร่างบางทรุดตัวนั่งลงข้างบ่อน้ำผุด ถ้าไม่ติดว่านี่เป็นกลางทะเลทรายเธอคงถอดเสื้อผ้าลงแช่ให้รู้แล้วรู้รอด ดังนั้นเจ้าตัวจึงทำเพียงแค่หย่อนขาลงไปแช่น้ำและใช้มือตักน้ำขึ้นมาลูบแขนให้คลายเหนียวตัว


       เมื่อสดชื่นขึ้นแล้ว จึงลุกขึ้นและหาร่มไม้นั่งพักพิงเพื่อทานอาหารว่างลงท้อง หญิงสาวหยิบกระเป๋าสัมภาระมาและหยิบหมั่นโถวเจ้าเดิมออกมากินแก้หิว ส่วนนกพิราบที่ดูจะมีความสุขกับการเกาะบนต้นไม้นอนอู้อยู่ ก็รีบบินมาเกาะไหล่หญิงสาวทันที


       เห็นดังนั้นเธอจึงแบ่งหมั่นโถวป้อนมันเล็กน้อย หญิงสาวและนกน้อยของเธอใช้เวลาอยู่ที่บ่อน้ำผุดซึมซับความสบายจากการนั่งอยู่เฉยๆใต้ต้นไม้ อีกทั้งเจ้านกพิราบก็ดูจะมีความสุขมันบินไปต้นนู้นทีต้นนี้ที ทั้งๆที่ตลอดการเดินทางมันเอาแต่เกาะไหล่เธอแท้ๆไหงพอหยุดพักมันถึงร่างเริงเพียงนั้น


     “มีความสุขจังนะเจ้า”


    เอ่ยตัดพ้อใส่นกก่อนจะเหม่อมองออกไปยังผืนทะเลทรายที่ร้อนระอุจนมองเห็นคลื่นความร้อน แค่คิดว่าจะต้องฝ่าแดดเมื่อจะออกเดินทางต่อก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าขึ้นมาเสียอย่างงั้น ไม่นานนักเมื่อพักผ่อนกันเต็มที่แล้วจึงลุกขึ้นจัดแจงข้าวของพร้อมเจ้านกที่มาประจำการที่ของมันและทั้งสองก็เริ่มเดินทางไปยังที่ต่อไป

____________________________________________________________

@Admin

ShaoTien มาร

[ กลับมาสู่จุดเริ่มต้น  

โตแล้วจะทำอะไรก็ได้ (3) ]

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

         ความเหมือนของสิ่งของที่เขาพึ่งจะสังเกตุเห็น เขาไม่ได้มีความอิจฉาจึงไม่ได้ใส่ใจอันใด คุมบังเหียนฮั่นเสียทองจนมาถึงบ่อน้ำผุดจิ่งหลิว อากาศร้อนชื้น พอตกเย็นจะแปรเปลี่ยนเป็นหนาว เอาแน่เอานอนกับอากาศพวกนี้ไม่ได้จึงๆ อันที่จริงเส้าเทียนไม่จำเป็นต้องหยุดแวะพักที่บ่อน้ำผุดจิ่งหลิวก็ได้ เพราะอาหารสเบียง น้ำ หรือทุกอย่างที่จำเป็นก็มีหมด

          หลักๆคือน้ำ ชายหนุ่มคิดการไกลกว่านั้น หากมีบ่อน้ำให้พักดื่มก็ไม่จำเป็นต้องดื่มน้ำที่ตัวเองเตรียมมา ถือเป็นการเสียน้ำสะอาดฟรีๆ และอีกอย่างหนึ่ง หย่งฟาง เป็นม้าฮั่นเสียทองต้องพักกินน้ำกินหญ้าเป็นระยะๆ การเดินทางไปที่หมู่บ้านโรมันไม่ใช่เรื่องง่าย อะไรที่จำเป็นควรเก็บไว้ จะได้ไม่ต้องมาเสียดายทีหลัง

          ไม่ได้มีแค่กลุ่มของเส้าเทียนที่แวะพักดื่มน้ำตรงนี้ มีกองคารวานของพ่อค้าที่มากันเป็นกลุ่มใหญ่

          “คืนนี้จะพักค้างแรมกันที่ใดดี?” เจ๋อข่ายที่นั่งกวักน้ำดื่มหันมาถามอย่างคล่องใจ เพราะหากพ้นเขตแถวๆนี้ไป จะหาโรงเตี๊ยมค่อนข้างที่จะยาก และถ้าโชคร้าย… ก็ไม่มี

          “ไม่รู้สิ เดินทางไปเรื่อยๆนั้นแหละ” เส้าเทียนไม่สามารถที่จะให้คำตอบกับสหายของตนเองได้ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันจะพักค้างแรมที่ไหนดี “อาจจะได้นอนกับธรรมชาติ..น่ะ คืนนี้”

          “.....” เจ๋อข่ายกินจุด ‘นี่ต้องนอนกับธรรมชาติอีกแล้วรึ!!!!’ ร่างระหงไม่ได้เอ่ยบ่นอันใดออกไป ชินแล้ว… ถึงไม่อยากที่จะชินก็ตามที

          เส้าเทียนกวักน้ำค่อยๆดื่ม ก่อนจะเอามาลูบแขน ล้างหน้า…

           ร้อนกับหนาว(?)

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

@Admin

qinglan ดี

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

ผจญภัยแผนที่หรรษา กับดักแห่งชาติ

“ก็ไม่ได้น่าฆ่าทุกคนนะ?”

บ่อน้ำผุดจิ่งหลิว

        เป่าหลิงนั้นถอนหายใจของตนเองเล็กน้อย หญิงสาวนั้นตามคาราวานมาจนถึงใกล้เข้าเขตต้าฮั่นกันทุกที บ่อน้ำผุดจิ่วหลิวนั้นเรียกได้ว่าเป็นบ่อน้ำจากสวรรค์ ความจริงแล้วเธอก็ผ่านมานานแล้วล่ะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากมาย หญิงสาวนั้นเดินไปหาที่นั่งห่างจากกองคาราวาน.. เป่าหลิงนั้นเริ่มเห็นความสงบของมนุษย์แล้ว?...

        จริงสิ?....ความต้องการของท่านพ่อคืออะไรกันนะ?..

        สตรีร่างเล็กนั้นคิดตามนั้น ตั้งแต่เธอเกิดมา นางก็ไม่เคยเห็นว่าท่านพ่อนั้นจะสั่งอะไรที่ลำบากๆเลย เลี้ยงดูนางอย่างดีเหมือนกับว่านางเป็นธิดาที่แท้จริง จนถึงตอนนี้ก็ยังช่วยเหลือเธอตลอดเวลาแม้ว่าเธอจะโตแล้วก็ตามที เกิดเรื่องบ้าอะไรกันนะ?...

        เป่าหลิงหันไปทางซ้ายและขวาของสถานที่ ที่ตนเองอยู่ ดูเหมือนว่าจะพักกันหลายเค่อ เธอควรนอนหลับก่อนดีไหมนะ? แต่แล้วดูเหมือนว่าความสงบของเธอจะโดนทำลายลงโดยร่างของเด็กสาวคนหนึ่งที่วิ่งมาหาเธอ “พี่สาวๆ...พี่สาวเป็นชาวต้าฮั่นหรอ?” นางถามขึ้นมา เมื่อเป่าหลิงได้ยินดังนั้นเธอก็คิดอะไรบางอย่าง

        “ทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าเป็นชาวต้าฮั่นล่ะ?” เป่าหลิงนั้นกล่าวถาม

        “ท่านแม่ข้าบอกว่าพี่สาวเป็นชาวต้าฮั่น ครอบครัวของข้ากำลังจะย้ายไปต้าฮั่น ที่นั้นเป็นสถานที่แบบไหนหรอ?” เด็กคนนั้นกล่าวถาม เป่าหลิงนั้นเมื่อได้ยินดังนั้นก็ยิ้มบางๆ “แบบไหนงั้นหรอ?” เธอทวนถาม เอาตามตรงจะบอกว่าเป็นสถานที่ ที่ดีก็ได้นะ?...

        สำหรับเธอมันก็ได้นั้นล่ะ “ก็เป็นสถานที่ในการเริ่มต้นที่ดีนะ? ข้าไม่เคยไปตะวันตกข้าเทียบต้าฮั่นกับตะวันตกไม่ได้หรอก” เป่าหลิงกล่าว เธอตอบไปตามนั้น ก่อนที่จะพับแผนที่ของตนเองเพื่อที่จะจัดการเอาให้ไกลจากมือของเด็กๆ..

        “พี่สาวเก็บอะไรอ่ะ?” เด็กสาวคนนั้นถามต่อ เธอคลียิ้มเหมือนกับว่าสนใจ..เป่าหลิงจึงถอนหายใจแล้วเปิดดูให้นิดหน่อย..

       “แผนที่ของ...เอ่อ..เส้นทางสายไหมกับด่านตะวันตกน่ะ..นี้คือที่ที่เราอยู่..ส่วนนี้ ทางไปเหลียงโจว ที่นั้นมีเมืองหลวงของชาวต้าฮั่นอยู่” เป่าหลิงอธิบาย เด็กสาวนั้นจ้องมองอย่างสนใจ ส่วนเธอก็ถอนหายใจเล็กน้อย นางดูนิ่งกว่าเด็กคนอื่นๆ แต่ก็เป็นคนที่รักใคร่ในการรู้เรื่องราวพวกนี้เหมือนกัน “แปลว่าพี่สาวเป็นนักเดินทางสินะคะ ต้องเขียนแผนที่ด้วย?..ข้าเองก็อยากจะเดินทางไปทั่วโลกก เหมือนกัน” เด็กหญิงพูดขึ้นอย่างสดใส..

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

        ไม่นานนักแม่ของเธอก็เดินมา นางเป็นชาวตะวันตกแน่นอนดูจากใบหน้าก็รู้ หญิงสาวนั้นขอโทษขอโพยที่ลูกสาวของตนเองนั้นมารบกวนเป่าหลิง แต่ทว่าสำหรับเป่าหลิงแล้วเธอก็ไม่ถือสาหรอก ไม่ได้ทำของเธอพังเสียหน่อย

        ‘...บางครั้งหากเป็นคนอื่นคงไม่เข้าใจการกระทำของเจ้า บางทีก็ใจดีกับมนุษย์ บางทีก็ไม่สนใจมนุษย์..’ ฝ้าเฉี่ยนั้นกล่าว ก่อนที่จะบินออกมาจากเสื้อด้านนอกของเธอ เขานั้นเวลามีเด็กเข้าใกล้มักจะเข้าไปข้างใน ส่วนมากเด็กๆชอบที่จะบินจับเขา เขาไม่ค่อยชอบเท่าไร..

        เป่าหลิงนั้นเมื่อได้ยินก็กระตุกยิ้ม “ข้าไม่ใช่ปีศาจบ้าเลือดที่เห็นคนแล้วก็ฆ่าเลยนะฝ้าเฉี่ย..อย่างน้อยก็ต้องมีเหตุผลก่อนสิ ข้าถึงจะฆ่าพวกมันได้ ไอ้พวกมนุษย์หน้าโง่เท่านั้นล่ะ ที่ไม่ควรจะมีชีวิตอยู่”

@Admin

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

qinglan ดี

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

เพราะว่าเป็นแม่หรือปล่าวนะ?

        การเดินทางท่ามกลางทะเลทรายนั้นค่อนข้างเป็นการเดินทางที่ยากลำบากสำหรับลู่เต๋าหรือปล่าว? แต่ทว่าสำหรับเป่าหลิงแล้วเธอเหลือบมองดูเขาตลอดเวลา แต่ทว่าสำหรับลู่เต๋าแล้วเขาดูไม่มีท่าทีเหนื่อยอ่อนอะไรเลย.. คงเป็นเพราะไม่ใช่มนุษย์อย่างงั้นหรือ.. ตอนนี้เจ้าหมูวาสนาเจินจูจิ้วจางจะเงียบหุบปากไปเสียแล้ว เพราะว่าทั้งการเดินทางที่ผ่านมาเธอได้ยินเสียงพวกเขานั้นโวยวายเหมือนว่า…

       ‘ไอ้หมอนี้มันไม่พูดอัลไลเบยย  แง้เจินจูกลัวว หมอนี้มันมารปีศาจของแท้เลยนี้หน่า!! ม่านน่า า า เจินจูจะตายแล้ววว ว ววว..’

       นั้นล่ะ บ่นประมาณนั้นตลอดทางนั้นล่ะ... โคตรน่าเบื่อจริงๆ..สำหรับเธอนั้นล่ะนะ เป่าหลิงนั้นคิด.. ก่อนที่จะเดินทางเพื่อไปยังจางเย่เป่าหลิงนั้นเงียบตลอดทางอย่างที่ว่านั้นล่ะ หลังจากนั้นเป่าหลิงก็ขี่ม้าอย่างเงียบๆ ผ่านทะเลทรายที่อากาศร้อนมายังเมืองจางเย่โดยที่เธอไม่ได้เข้าในตัวเมืองแต่แวะที่ บ่อน้ำผุดจิ่งหลิว

       “ลู่เต๋า เราจะพักกันที่นี้..” เป่าหลิงนั้นหันไปบอกลู่เต๋า ก่อนที่จะเห็นว่าเขานั้นก็ลงจากม้าเหมือนกัน ใบหน้านั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ เป่าหลิงจึงต้องหยิบผ้ามาเช็ดให้รวมถึงบอก.. “เช็ดเหงื่อบ้างสิ?” เป่าหลิงกล่าวกับลู่เต๋าที่นิ่งเงียบ ใบหน้าของเขานั้นไม่ได้แปรเปลี่ยนสีหน้าเลยสักนิด..สมแล้วที่พึ่งเกิด..พึ่งมีจิตวิญญาณ…

       “.........” เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา แค่ค่อยๆขยับเข้าใกล้เป่าหลิง ริมฝีปากของเขานั้นอ้าออก ฟันของเขานั้นแหลมคมในช่วงเขี้ยว เธอเหลือบมองใบหน้าของลู่เต๋า ก่อนที่จะถอนหายใจ “หิวแล้วหรอ?” แต่ไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรบางอย่าง ริมฝีปากนั้นก็อ้าออกแล้วกัดลงบนคอของเป่าหลิงเหมือนกับกำลังดูดอะไรบางอย่างออกจากร่างกายของเธอ..

       เลือดสีแดงนั้นไม่ได้หลั่งรินหยดลงไป..แต่เพียงเข้าร่างกายของลู่เต๋าไปอย่างเงียบๆ เป่าหลิงนั้นนั่งเงียบๆให้อีกฝ่ายได้รับเลือด หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ผละออก เธอก็ค่อยๆเหลือบมองรอยแผลแต่ก็ไม่อาจเห็นเพราะมันอยู่ตรงต้นคอของเธอ แต่ไม่นานมันก็ค่อยๆสมาน…

       “.......พักผ่อนซะ...แล้วก็เดี๋ยวเราค่อยเดินทางต่อ” เป่าหลิงกล่าว...

@Admin

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

LuLingNu ดี

เดินทางผ่านจางเย่ + แวะพัก

หลังจากขบวนซีอวี้เดินทางผ่านเมืองอันติง และก็ผ่านเมืองอู่เว่ยมาเรียบร้อย หลังจากผ่านเขตเมืองอู่เว่ยก็ผ่านเขตเหลียงโจวอย่างสมบูรณ์ แล้วก็เข้าสุ่เขตระเบียงเหอซีในเวลาต่อมา.. มุ่งหน้าสู่เมืองปราการด่านแรกในระเบียงเหอซี ก็คือ น่าจะเป็นเมืองจางเย่นะถ้าจำไม่ผิด...
จะจำผิดได้ยังไงกันเล่า ก็ผ่านอยู่บ่อยๆไม่ใช่หรือไงกัน..


เขตเหลียงโจวที่เชื่อมต่อกับระเบียงเหอซีนี่ มันค่อนข้างร้อนทีเดียวเลยนะว่าไหม... ก็แน่นอนว่าแถวๆนี้แทบจะเป็นกึ่งทะเลทรายกึ่งป่าแห้งๆแล้งๆ ไร้ความชุ่มชื้นจากธรรมชาติโดยแท้จริงเลยนะเนี่ย..


ขบวนสำรวจซีอวี้เดินทางมาจากนอกเขตเมืองจางเย่อันร้อนระอุจากทะเลทราย อืม.. จะว่าไปช่วงนี้... ความร้อนจากฤดูหนาวที่ผ่านมารู้สึกจะหายไปอย่างเห็นได้ชัดเลย... คงน่าจะได้เวลาเข้าสู่ฤดูใหม่แล้วล่ะมั้ง...


หลังจากคิดเรื่อยเปื่อย หลี่หลิงนูกับทุกๆคนในรถม้าก็รู้สึกได้ถึงขบวนรถม้าที่ค่อยๆ หยุดลงจนนิ่งสนิท พอรู้สึกว่ารถม้าหรือขบวนหยุดแล้วก็พลันนึกได้ว่าอาจจะมีเรื่องอะไรข้างหน้าหรือไม่ หรือว่าอาจจะพักกลางทางก่อนหรือเปล่า..
หลิงนูคิดว่าเป็นอย่างหลังแน่นอน...


หลิงนูแหงนหน้าออกไปจากผ้าม่านของรถม้า  ก็ได้ยินเสียงคนบ่าวประกาศเดินมาบอกทุกคนตามขบวน


"ท่านจางเชียนบอกว่าจะแวะพักกลางทางก่อนประมาณ 2 เค่อ ขอให้ทุกคนอาหารและอาหารให้อิ่มด้วยขอรับ" คนบ่าวประกาศพูดซ้ำไปพร้อมเดินไปจนสุดปลายขบวน แล้วจึงวิ่งกลับไปที่หัวขบวนระเบียบ


--

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

--


พอหลังจากนั้น หลี่หลิงนูได้เอ่ยปากชวนหลี่ถิง และเหอซูมี่นั่งใกล้ๆกันทานน้ำทานอาหารให้อิ่มกันเรียบร้อย ก่อนที่จะพากันนั่งสนทนาเล็กน้อยระหว่างที่ขบวนกำลังพักกลางทางนั้นเอง


"ท่านหลี่เจ้าคะ การเดินทางนี้... จะกินเวลานานรึเปล่าเจ้าคะ?.." หลี่ถิงถามหลิงนูขึ้น กับยื่นมือเปิดผ้าคลุมที่บังหน้าจะได้คุยสะดวก


"อืม... ข้าไม่แน่ใจนัก.. แค่ก็คิดว่านานล่ะนะ... เพราะไปถึงซีอวี้ที่ไกลกว่าเดิมนี่นา..." หลิงนูอธิบายเหตุผลให้หลี่ถิงฟัง เลยคิดว่าน่านจะนานแน่นอน


"เช่นนี้เอง... ข้าอยากเห็นดินแดนตะวันตกเร็วๆจังเลยเจ้าค่ะ.." หลี่ถิงเอ่ยอย่างตื่นเต้น


"เดี๋ยวเจ้าก็ได้เห็น เชื่อข้าสิ..." หลิงนูยิ้มพยักหน้าให้นาง


------------
พัดหวงไจ้

@Admin

อัญเชิญ @WeishaoTien