{ เมืองหลวงยามาโตะ } บ้านตระกูลอิซุมิ

{ เมืองหลวงยามาโตะ } บ้านตระกูลอิซุมิ

บ้านของตระกูลอิซุมิ บ้านหลังนี่นั้นเป็นบ้านหลังรองที่เอาไว้ใช้พักผ่อนเวลามาทำงนที่เมืองหลวงเนื่องจากผู้นำตละกูลคนล่าสุดเป็นผู้พิทักษ์มือขวาของราชินีฮิมิโกะจึงทำให้ต้องมีการเดินทางเขาเมื่องหลวงอยู่บ่อยครั้ง

YutaIzumi ดี

{ เควสมรดกประจำตระกูล } เยือนสู่บ้านเก่า 2

     หลังจากที่ทั้งสามช่วยพายเรือขึ้นฝั่งได้สำเร็จก็ต้องเดินทางเข้าเมืองหลวงต่อเป็นระยะเวลาสักพักใหญ่ๆ
    "ถึงแล้วอย่างงั้นหรอ?"    ยูตะถามขึ้นเมือเห็นทานาบะหยุดเดินที่บ้านหลังหนึ่ง
     "อืม ถึงแล้วละ นี่และบ้านที่เมืองหลวงของเรา"
     ทานาบะตอบพร้อมชี้ไปที่บ้านหลังนั้น
     "ไม่ยักจะรู้ว่าเรามีบ้านอยู่ที่เมืองหลวงด้วย"
     ยูตะพูดขึ้นมาพร้อมกับมองไปรอบๆ
     "ก็นะ ระหว่างที่พี่ไม่อยู่อะไรๆ ก็เปลียนไปเยอะ"
     ทานาบะพูดพร้อมยักไหล่ขึ้น พร้อมกับเปิดประตูบ้านเข้าไป
     "กลับมาแล้วคร้บบบ"
     เสียงของทานาบะดังขึ้น ก่อนที่จะมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากภายบ้านอย่างรวดเร็ว
     "กลับมาแล้วหรอทาน-------- ยูตะ!!!"
     เจ้าของเสียงนั้นคือแม่ของพวกเขาทั้งสองนั้นเอง
     เมื่อแม่ของยูตะ ของยูตะก็รีบวิ่งเข้ามากอดลูกของตนเองอย่างรวดเร็ว
     "แม่ไม่คิดว่า จะได้เจอลูกอีกจริงแล้วนะเนี้ย"
     เธอพูดพร้อมกับกอดลูกรักของตัวให้แน่นขึ้นไปอีก
     "ขอโทษนะครับ ที่ทำให้เป็นห่วง"
     ยูตะตอบกลับไปพร้อมกับค่อยกอดแม่ตอบกลับไป
     "จริงๆ เรามีเรื่องที่จะคุยกันให้มากกว่านี่อีกนะ แต่ว่าพ่อบอกว่า ถ้าหากยูตะกลับมาเมื่อไรให้รีบไปพบพ่อให้เร็วที่สุด เจ้าเองก็ด้วยทานาบะ"
     แล้วเธอปล่อยกอดจากยูตะ และหันไปพูดกับลูกทั้งสอง
     "แล้วเธอคนนั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดียวแม่จะดูแลลูกสะใภ้ให้เอง"
     เธอพูดพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย
     "เดียวแม่ เธอไม่ใ------"
     ยูตะพยายามพูดขัดคอขึ้น
     "เอาละๆ รีบไปหาพ่อได้แล้วไป ส่วนหนูมากับแม่ทางนี่นะ"
     แล้วแม่ของยูตะก็เดินไปจูงมือของกงซุนหลัน แล้วลากไปหลังบ้าน พร้อมกับเธอที่ทำหน้างงๆ อย่างตามสถานการณ์ไม่ถูก ส่วนยูตะก็ได้โบกมือให้ เชิงบอกว่า ตามน้ำไปก่อนเถอะนะ
     "เอาละ เราก็ไปพบท่านพ่อกันเถอะ เดียวเรื่องของเธอค่อยมาอธิบายที่หลังก็ได้......มั้ง......."
     ทานาบะกล่าวขึ้น ก่อนที่จะเดินนำ เข้าไปยังห้องๆหนึ่งในบ้านแล้วเปิดประตูออก
     "มาถึงกันแล้วสินะ......"
     ชายวัยกลางคนร่างกายกำยำที่หันหลังแล้วกำลังเขียนอะไรสักอย่างอยู่บนโต็ะทำงาน พูดขึ้นพร้อมกับหยุดมือลงและหันหน้ามา
     "พ่อเชื่อมาตลอดว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ"
     พ่อของยูตะกล่าวขึ้นพร้อมกับยิ้มออกมา
     "ขอบใจเจ้ามากนะ ทานาบะ ที่ในที่สุดเจ้าก็สามารถตามพี่ชายเจ้าจนพบ เอาละข้ามีเรื่องสำคัญที่จะคุยกับยูตะ ขอให้เจ้าออกไปก่อนได้มั้ย"
     เขายังคงกล่าวต่อ
     "ครับผม"
     ทานาบะกล่าวตอบสั่นๆ ก่อนที่จะออกจากห้องมา
     "เอาละ ข้ามีเรื่องที่จะคุยกับเจ้ามากมายยูตะ แต่ตอนนี่ข้ามีเรื่องสำคัญจะถาม เจ้ายังเก็บสมบัติตระกูลเราไว้หรือไม่?"
     พ่อของยูตะถามด้วยเสียงที่หนักแน่น และจ้องมายังที่ตาของเขา
    "แน่นอน ข้าเก็บไม่ห่างกาย สิ่งนี่มันเป็นสมบัติประจำตระกูลเรานี่น่า"
     ว่าแล้วยูตะก็หยิบรัดเกล้าทองคำ ขึ้นให้ดู

     "อืม.... ดีมาก นั้นเป็นของสำคัญมาก บรรพบุรุษเราได้เจอขุมทรัพย์ล้ำค่านั้น ตอนเราเดินทางมาที่หมู่เกาะนี้ครั้งแรก"

     พ่อของยูตะเริ่มเล่าเรื่องขึ้น

     "มันเป็นกุญแจไปสู่ขุมทรัพย์ที่บรรพชนของเราฝังเอาไว้ก่อนออกเดินมาทางมา ในตอนนั้นมีแมวแรดคูนสีฟ้า มาช่วยบรรพบุรุษพวกเรามายังเกาะนี้ไว้นะ "

     "หะ........"

     ยูตะร้องออกมาอย่างงงๆ เมื่อได้ยินเรื่องเล่านั้น

      "พ่อรู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ แต่ว่ามันก็เป็นเรื่องเล่าที่สืบทอดต่อกันมา เพราะอย่างงั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องเชื่อทั้งหมดก็ได้"

      พ่อของยูตะกล่าวขึ้นหลังจากที่ได้เห็นสีหน้าของยูตะ

     "เรื่องนั้นเอาไว้ที่หลังก็ได้ แต่ว่าองค์ราชินีฮิมิโกะอยากรู้ด้วยว่าแผ่นดินใหญ่มีผู้คนอยู่ไหม นอกจากแถบโซซอนที่คิดจะรุกรานพวกเรา พวกโซซอนก็ยังมีอาวุธหน้าแปลกๆแปลกๆ ไม่ใช่ไม้หรือหินแบบที่พวกเราใช้

     พ่อของยูตะพูดขึ้นก่อนที่จะชี้มาที่ดาบข้างกายของยูตะ

    "ดาบนั่น ทำไมรูปร่างแปลกตาจัง"

     แล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย

     "อ้า...... ดาบนี่สินะ ถ้าจะเล่าละก็เรื่องมันก็จะยาวหน่อยๆ ละนะ....."

     ยูตะพูดขึ้นพร้อมกับเกาที่หน้าตัวเองเล็กน้อย

     "ไม่ต้องห่วง ข้ามีเวลาทั้งวัน"

     พ่อของยูตะก็ตอบกลับมาอย่างสั้นๆ

     "งั้น ข้าจะเริ่มจากตรงไหนดีละ....... เอาอย่างงี้ พ่อรู้จักเรื่องหินแร่ต่างๆบ้างมั้ย?"

     ยูตะเริ่มถามพ่อว่ารู้เรื่องบ้างแค่ไหน

     "ข้าก็เหมือนพอจะเห็นมาบ้างละ ดาบนั้นทำมาจากเจ้าสิ่งนั้นอย่างงั้นหรอ?"

      พ่อของยูตะก็ตอบกลับไป

     "ใช่แล้วละ เจ้าดาบเล่มนี่เป็นสิ่งที่อาจารย์ของข้าสร้างขึ้นมา อย่างซับซ่อนด้วยกระบวนการเฉพาะตัวของท่านยากที่จะเลียนแบบได้ แต่ว่าก็ยังมีดาบแบบอื่นๆที่ข้าได้เรียนรู้วิธีการตีมากจากตอนช่วง ช่วยงานที่โรงตีเหล็กด้วย"

      ยูตะเริ่มเล่าเรื่องต่างๆขึ้น

     "นี่เจ้าได้ไปช่วยงานอะไรแบบนั้นมาด้วยหรือนี่ ไหนเล่าในพ่อฟังที่สิ"

     พ่อของยูตะถามขึ้นอย่างสนอกสนใจ

     "หลังจากที่ข้าเรือล้มได้ไม่นาน ข้าก็ได้ลุงทาคุยะ ฮาชิโระช่วย ชีวิตข้าไว้ ก่อนที่จะเริ่มสินเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับแผนดินใหญ่ที่นั้นให้ รวมถึงภาษาของที่นั้นด้วย แล้วหลังจากนั้นไม่นานข้าก็ได้เริ่มออกเดินไปยังเมื่องต่างๆ เพื่อศึกษาสภาพบ้านเมื่องของแผนดินนั้นให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น จนกระทั้งวันหนึ่ง ข้าก็มีโอกาศได้ฝึกงานที่โรงตีเหล็กที่ว่านั้น ที่นั้นเป็นโรงตีเหล็กเล็กๆ แต่ก็มีนายช่างฝีมือดีประจำการอยู่ ข้าได้เรียนรู้การตีดาบเบื้องต้นมาจากที่นั้น"

     "การตีดาบที่นั้นจะแร่ที่เรียกว่าสำริดในการตีดาบขึ้นมา นอกจากนี่ยังใช้ในเครื่องมืออื่นๆอีกด้วยไม่ว่าจะเป็นข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ จนไปถึงเครื่องมือทางการเกษตรอีกด้วย"

     แล้วยูตะก็เว้นจังหวะการเล่าเรื่องไป เพื่อดูว่าพ่อของเขามีอะไรจะถามหรือไม่

     "แร่สำริดอย่างงั้นรึ มันคืออะไรละ เราสามารถหาใช้ได้บ้างมั้ย?"

     แล้วพ่อของยูตะ ก็ถามกลับมา

     "อ้า...... จะหามาใช้ได้มั้ยอย่างงั้นหรอ เอาอย่างงี้นะ ท่านพ่อแร่สำริดมันเกิดจากแร่ 2 ชนิดผสมเข้าด้วยกัน นั้นคือดีบุก และ แร่ทองแดง ถ้าหากเราสามารถหาทั้งสิ่งนั้นมาได้ละก็ ข้าว่าก็ไม่น่าใช้เรื่องยากอะไรในขั้นต่อไป"

     แล้วยูตะก็ตอบกลับไปพร้อมกับทำท่าครุ่นคิดสักเล็กน้อย

     "อ้าอย่างงั้นสินะ ทองแดงกับดีบุก...... ถ้าได้อาจารย์ที่สอนเจ้าเรื่องราวเหล่านี้มาช่วยชี้แนะการหลอมก็ดีสิ จริงสิยูตะเจ้าเองก็ตั้งใจเรียนนะ อย่าทำให้อาจารย์ผิดหวังละ และก็ เจ้าอาจมาช่วยพัฒนาบ้านเมื่องของเราต่อไปเรา ว่าแต่ที่นั่นมีอารยธรรมแปลกๆ มากมายสินะ มีอะไรแต่ต่างจากเมืองของเราบ้างละ"

     แล้วพ่อของยูตะก็ถามต่อ

     "โห ถ้าจะให้พูดละก็ที่นั้นแตกต่างกับบ้านเมืองของเราลิบลับเลยละ ไม่ว่าจะเป็นบ้างเมืองต่างๆที่สร้างจากหินกับไม้ ที่ประสานกันอย่างลงตัว และเมืองขนาดใหญ่ที่แบ่งเป็นสัดส่วนที่อยู่อาศัยต่างๆ นี่ยังไม่นับถึงอาหารการกินต่างๆ อีกด้วยนะ ถ้าจะให้ข้าเล่าทั้งหมดละก็ วันนี่ก็ไม่จบแน่ๆ ไม่สิเอาจริงๆ สาระสำคัญมันก็มีแค่นั้นและท่านพ่อ ที่เหลือส่วนใหญ่มันก็เป็นการเดินของข้าซะละนะ"

     ยูตะจบการเล่าเรื่องของเขาลง พร้อมกับสังเกตุสีหน้าของพ่อเขาได้ว่ามีความปวดหัวนิดๆ แฝงอยู่

     "ข้า......เข้าใจแล้ว เดี๋ยวไว้ข้าจะทูลราชินีฮิมิโกะก่อน ตอนนี้อาจคาดจะเชื่อได้ เพราะคนที่หลงไปอย่างท่านลุงที่เจ้าว่าเขาก็ไม่เคยย้อนกลับมา"

     พ่อของยูตะตอบกลับมาสั้นๆ ก่อนที่จะหยิบอะไรขึ้นมาอีกมาให้ยูตะดู
     "มาดูนี่ดีกว่า แผนที่โบราณที่ถูกขีดเขียวตามแบบคนโบราณไม่รู้หนังสือ"
     ยูตะก็ขยับเข้าไปใกล้ๆ เพื่อดูแผนที่ชัดๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มพิจารณาถึงรายละเอียดของแผนที่นั้นๆ ยูตะก็พอเดาได้ว่าเป็นแม่น้ำฮวงโห ซึ่งจุดที่มาร์ก เขาไม่แน่ใจว่าเป็นเหลียงโจวหรือฉางอันกันแน่นะ
      "ข้าพอคุ้นๆ จุดในแผนที่นี้อยู่นะท่านพ่อ"
     ยูตะพูดขึ้นหลังจากที่พอจะเดาอะไรได้
     "ข้าว่าแล้ว ว่าเจ้าจะต้องรู้อะไรบ้าง ดีละ ถ้างั้นข้าของฝากเจ้าไปสำรวจดูหน่อยได้รึเปล่าว่าที่จุดว่านั้นเป็นขุมทรัพย์ที่บรรพชนของเราฝังเอาไว้จริงๆ รึเปล่า"     แล้วพ่อของยูตะก็กล่าวขึ้นมาแบบนั้น
    "อืม....... "
     ยูตะหยุดทำท่าครุ่นคิดไปสักครู่หนึ่ง
     "ทำไมรึ เจ้ามีปัญหาอะไรรึเปล่า"
     พ่อของยูตะ ก็เริ่มถามขึ้นหลังจากที่เห็นท่าทางของเขา
    "เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดว่าต้องไปตามสมบัติของเจ้าแมวแรดคูนสีฟ้านั้น ก็ทำให้รู้สึกแปลกๆขึ้นมานะ แต่เอาเป็นว่าได้ ข้าจะลองไปตามแผนที่ดูก็แล้วกัน แต่ข้าก็ไม่รับประกันนะว่าจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมารึเปล่า"     ยูตะกล่าวขึ้นพร้อมพยักหน้าให้กับพ่อของเขา
     "อะ....อ้า.......เอาเป็นว่าข้าขอฝากเจ้าด้วยก็แล้วกันนะ"
     พ่อของยูตะตอบกลับมา พร้อมกับยื่นแผนที่ส่งให้ยูตะ ก่อนที่จะกล่าวต่อ
     "เอาละ วันนี้เราก็คุยมานานแล้ว เจ้าไปพักผ่อนเสียเถอะ ข้าจะทำอะไรต่ออีกนิดหน่อย"
     แล้วพ่อของยูตะก็กล่าวขึ้นก่อนที่จะค่อยๆ  หันหลังกลับไปเขียนอะไรต่อ

@Admin

YutaIzumi ดี

{ เควสมรดกประจำตระกูล } เยือนสู่บ้านเก่า 3

     "เฮ้อ~........"

     เมื่อแน่ใจว่าประตูปิดสนิทแล้ว ยูตะก็ค่อยๆ ถอนหายใจออกมาหนึ่งยกใหญ่ๆ หลังจากสนทนากับพ่อของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว

     "ไงคุยกันนานเลยนะพี่ชาย"

     เสียงของคนคุ้นเคยก็ดังขึ้นมาจากมุมของทางเดิน

     "เจ้ารอข้าอยู้งั้นหรอ?"

     ยูตะถามกลับไปอย่างสงสัย

     "จะบ้าหรอ ใครจะไปรอ คุยกันยาวขนาดนั้น"

     ทานาบะตอบกลับมาพร้อมกับยักไหล่

     "คนปกติที่ไหน จะแบกพี่ชายตัวเองข้ามทะเลมากันละ"

     ยูตะตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย

     "ฮะฮะฮะ เข้าใจพูดนะ เอาเถอะท่านแม่เรียกหานะ เห็นว่าให้มาตามว่าคุยกันถึงไหนแล้วนะ เห็นว่านี้ก็เย็นแล้วน่าจะหิวกันแล้ว"

     ทานาบะกล่าวขึ้นตอบกลับไป

     "ท่านพ่อ จะทำอะไรต่ออีกนิดหน่อยนะ เราไปกันก่อนเลย เดียวท่านจะตามเองและ"

     ยูตะตอบกลับไป

     "อย่างงั้นสินะ ถ้าเจ้าว่าอย่างงั้นละก็ ข้าก็ไม่ขัดอะไร"

     ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปยังห้องทานอาหารของบ้าน

     "คุยกับท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้างจ้ะ"

     แม่ของยูตะถามขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้ ในขณะที่มือยังนั้งหวีผมให้กับกงซุนหลัน ส่วนทางกงซุนหลันก็ยังคงได้แต่ทำหน้าตางงๆ อย่างตามเรื่องไม่ทันเหมือนเดิม

     "แม่หนูคนนี้ ตัวเล็กดีจังเลยนะ แต่ว่าผมเผ้าต้องดูแลบ้างนะ แต่แม่ไม่นึกเลยนะว่า ยูตะจะชอบหญิงตัวเล็กๆ แบบนี้นะ ฮุฮุ"

     แม่ของยูตะยังคงกล่าวต่อไปพร้อมกับมือที่ยังคงสางผมให้ กับกงซุนหลันต่อไป

    "ท่าน....เออ.....ข้าจะบอกว่า......อ้า....ช่างมันเถอะ......"

     ขณะที่ยูตะกำลังจะแก้ไขความคิดของแม่เขา เขาก็คิดได้ว่า ถ้าจะเป็นเรื่องยุ่งยากและเกิดขี้เกียจขึ้นมา จึงล้มเลิอกความคิดนั้นไปอย่างรวดเร็ว

     “เอ้าๆ ไม่ต้องพูดกันแล้ว กินข้าวกันเถอะก่อนที่มันจะหายร้อนซะก่อน”

     แล้วแม่ของยูตะก็ปล่อยมือจากผมของกงซุนหลัน และเริ่มเดินไปลำเรียงอาหารจากในห้องครัวมา ไว้ที่โต็ะทานข้าวเรื่อยๆ โดยมียูตะ และทานบะคอยช่วยอยู่

     หลังจากนั้นไม่นานพ่อของยูตะก็ออกมาร่วมทานอาหารด้วย บนโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยอาหารของชอบของยูตะ

     “ก็เข้าใจว่า ลูกชายคนนี่กลับมาทั้งที่นะแต่ว่า ไม่ต้องทำเยอะขนาดนี่ก็ได้มั้ง……”

     ยูตะพูดพร้อมๆ กับคีบอาหารต่างๆ มาไว้ที่จานของตนและ คีบบ้างส่วนให้กงซุนหลันด้วย เพราะเขาคิดว่านางคงไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงแน่ๆ

     “อันนี่ กับอันนี่คืบได้เลยนะ ส่วนอันนั้นเผ็ดนิดหน่อยแต่น่าจะกินได้”

     แล้วเขาจัดแจงบอกถึงอาหารต่างๆ ให้เธอด้วยความรวดเร็ว ด้วยภาษาฮั่น และตอนนั้นเองเขาก็สังเกตุเห็นได้ว่าแม่ของเขานั้นกำลังอมยิ้มอยู่

     “ท่านแม่ครับ ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาเลยเถอะนะ ทำหน้าแบบนั้นแล้วทั้งที่”

     ยูตะหันไปพูดกับแม่ของเขา พร้อมกับหลี่ตามอง

     “เปล่าจ้า แม่แค่ดีใจที่ได้เห็นลูกอีกครั้งไม่พอ ยังพาสาวกลับเข้ามาบ้านมาอีกด้วยแค่นั้นเอง........จริงๆ นะ”

     แม่ของเขาก็ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม

     “ถึงอย่างงั้น เดียวข้าก็ต้องเดินางกลับไปแผ่นดินฮั่นอีกครั้งอยู่ดี”

      ยูตะตอบกลับไป พร้อมกับวางตะเกียบลง

     “ตามแผนที่ ที่ท่านพ่อให้มา กว่าจะใช้เวลาไปถึงคงใช้เวลาพอสมควร แต่ว่าไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมดูแลตัวเองได้”

     แล้วยูตะก็หันไปมองพ่อของเขา

     “เจ้าไม่จำเป็นต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ พักผ่อนอยู่บ้านสักก่อน ค่อยออกเดินทางก็ยังได้”

     พ่อของเขาหันกลับมาตอบ

     “ใช่ๆ พี่ไม่เห็นจพเป็นต้องรีบเลยไหนก็ กลับมาทั้งที่อยู่สักพักหน่อยจะเป็นอะไรไป”

     ทานาบะก็ช่วยเสริมด้วยอีกแรง

     “เอาจริงๆ ข้าเองก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่ว่าข้ากว่าว่านางจะมีนี่สิ”

      ยูตะตอบแล้วก็หันมองกงซุนหลัน ที่กำลังกินอาหารอยู่

     “โอ้ย ถ้าเรื่องนั้นละก็ไม่ต้องเป็นห่วง แม่จะคอยดูแลนางให้เอง สบายมาก”

      แม่ของยูตะตอบกลับมาพร้อมกับสะบัดมือไปมาแสดงถึงความเล็กน้อยของเรื่อง

     “ก็ได้ๆ ถ้าจะพร้อมใจกัยแบบนั้นละก็”

     ยูตะถอนหายใจออกมาพร้อมกับ ยอมอยู่บ้านต่อในที่สุด

     แล้วบทสนทนาเกี่ยวกับเรื่องต่างในครอบครัวก็ดำเนินต่อไป ตามประสาพ่อแม่ลูกที่ไม่ได้เจอกันนาน

@Admin

YutaIzumi ดี

{ เควสมรดกประจำตระกูล } เยือนสู่บ้านเก่า 4

     หลังจากที่เขาตอบตกลงว่าจะอยู้ที่บ้านสักพักก่อน เวลาก็ได้ล่วงเลยไปเป็นเวลา 5 เดือนเศษๆ แล้ว ยูตะก็เริ่มรู้สึกได้ว่าถึงเวลาที่เขาจะเริ่มกลับไป เดินทางต่ออีกครั้งหนึ่ง

     “ท่านพ่อ ท่านแม่ ทานาบะ ข้าว่ามันถึงเวลาแล้วละ”

     ยูตะกล่าวเปิดเรื่องขึ้นขณะที่ทุกคนกำลังกินข้าวกันอยู่

     “ข้าว่า ข้าจะออกเดินทางต่อแล้วละ”

     แล้วยูตะเขาก็พูดความตั่งใจของเขาขึ้นมา

     “อย่างงั้นหรอ เจ้าจะออกเดินทางเมื่อไรละ ”

     พอของยูตะ ถามขึ้นมาด้วยเสียงจริงจัง

     “ข้าว่าสักอาทิตย์หน้า เวลากำลังดี”

     ยูตะตอบกลับไปพร้อมกับนับนิ้วเล็กน้อย

     “อืม อย่างลืมเรื่องที่เราคุยกันละ”

     พ่อของยูตะกล่าวเรื่องในอดีต ที่เคยพูดคุยกันไว้

     “เอะ อะไรนะท่านพ่อเรื่องอะไรหรอ?”

     ยูตะตีหน้าซื้อกลับไป ก่อนที่เขาจะมองเห็นสายตาของพ่อที่พุ่งมุ่งตรงมาที่เขาอย่างรุนแรง จนทำให้เขานั้นต้องรีบพูดต่อ

     “ล้อเล่นน่า จำได้อยู่แล้วน่าท่านพ่อ เรื่องสมบัติของบรรพชนของพวกเรานะ “

     ยูตะรีบตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

     “ให้มันได้อย่างงี้สิ แล้วแผนที่ละ?”

     พ่อของยูตะถามต่อ

     “แน่นอนข้าเก็บไว้อย่างดี”

     ยูตะกล่าวออกมาอย่างมั่นใจ

     “ดีมาก ข้าหวังว่าเจ้าจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาบ้างนะ”

     พ่อของยูตะพูดต่อ

     “ข้าก็หวังแบบนั้นเหมือนกัน”

     ยูตะตอบกลับไปแบบยิ้มแห้งๆ

     “ถ้างั้นข้าขอ----”

     ทานาบะเริ่มพูดขึั้นมาบ้าง แต่ว่าก่อนที่เขาจะได้พูดจบก็โดนยูตะขัดขึ้นเสียก่อน

     “ไม่ได้ นายต้องอยู่บ้านคอยดูแลพ่อกับแม่เข้าใจมั้ย”

     ยูตะพูดขึ้นอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

     “ท่านพี่ขี้โกง ได้ออกเดินทางอยู่คนเดียว ข้าว่ามันไม่ยุติธรรมเลยนะ”

     ทานาบะเริ่มกล่าวขึ้นอย่างไม่พอใจ

     “ไม่ต้องห่วง ทานาบะ พ่อก็มีงานให้เจ้าทำเหมือนกัน แต่ว่าต้องรอออกไปอีกสักหน่อยละนะ”

     พ่อของยูตะก็พูดขึ้นหลังจากที่ได้ยินทานาบะพูดแบบนั้นออกมา

     “ถ้าท่านพ่อแบบนั้นละก็…”

     แล้วดูเหมือนว่าทานาบะก็ยอมด้วยดี

     “รักษาตัวนะ ลูกแม่”

     แม่ของยูตะกล่าวขึ้น

    “ผมจะพยายามครับ ท่านแม่”

     ยูตะตอบกลับพร้อมกับยิ้มแห้งๆ ตามเคย

     ก่อนบทสนทนาจะดำเนินต่อไปอีกพักใหญ่…..

@Admin