{ เมืองเป่ยผิง } บ่อน้ำร้อนผิงหลัน

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

{ บ่อน้ำร้อนผิงหลัน }

บ่อน้ำร้อนประจำเมืองเป่ยผิง ล้วนมีแต่นักท่องเที่ยวเข้ามาอาบมาก

เปิดเป็นช่วงๆ ทั้งเปิดแบบแขกพิเศษ และแขกทั่วไป

แยกเป็นบ่อชายและบ่อหญิง มีบ่อส่วนตัวหลายจุด พื้นที่กว้างขวาง

น้ำในบ่ออุ่นมากๆ ซึ่งเป็นน้ำแร่จากน้ำพุร้อนที่พุ่งออกมาจากพื้นดิน และไหลลงมาในบ่อในทุกๆอาทิตย์

LuMifang -

สองบุรุษงามกับโรงอาบน้ำแห่งเป่ยผิง

          หลังจากที่ได้ทำอะไรต่ออะไรเสร็จแล้ว มี่ฟางกับเหวินช่างก็ได้นัดกันมาที่โรงอาบน้ำเมืองเป่ยผิง สถานที่นี้นั้นทั้งคู่ล้วนเคยมาเป็นครั้งแรก หน้าร้านตกแต่งแบบเรียบๆ แบ่งฝั่งชายหญิงไว้และเมื่อเข้าไปข้างในก็จะพบกับห้องรวมซึ่งมีไว้สำหรับเปลี่ยนชุดก่อน ตอนนี้นั้นเป็นเวลาค่ำๆจึงไม่ค่อยมีคนมาซึ่งเป็นโอกาสอันดีที่ทำให้สองบุรุษรูปงามได้พักผ่อนตามอัธยาศัย

           “ตั้งแต่อยู่มาข้าไม่เคยได้ใช้อาบอะไรแบบนี้เลยแฮะ” มี่ฟางกล่าวพลางมองรอบๆ ซึ่งพอรู้อยู่ว่าสถานที่แห่งนี้มีไว้สำหรับอาบน้ำหรือพักผ่อนหย่อนใจ และให้ใช้บริการบ่อน้ำร้อนเป็นหลักโดยเป็นรูปแบบบริการตัวเอง

@wenshang        

            “จะร้อนขนาดไหนกันนะ...” มี่ฟางเดินไปลองใช้นิ้วจิ้มน้ำในบ่อหลังจากที่ล้างตัวเสร็จแล้ว ความร้อนของมันพอๆกับการต้มน้ำอาบ สีของผิวน้ำใสจนสามารถเห็นพื้นด้านล่างได้ เขาแอบคิดว่าน่าจะเป็นสระมรกตมากกว่าบ่อน้ำร้อนเสียอีก

@wenshang

            มี่ฟางมองอีกฝ่ายที่เริ่มลงไปในบ่อก่อนจึงค่อยลองลงไปบ้าง ในคราแรกแอบสะดุ้งนิดหน่อยเนื่องจากอุณหภูมิที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่เมื่อได้ลงไปทั้งตัวและนั่งลงแล้วสักพักก็รู้สึกคุ้นชิน ชายหนุ่มนั่งขัดสมาธิท่าสบายๆ แอบทิ้งไหล่ลงเล็กน้อยเพราะรู้สึกผ่อนคลาย เมื่ออยู่ในสภาพเปลื้องผ้า ผิวของชายหนุ่มเป็นสีขาวน้ำผึ้งเนียนละเอียด แทบไม่มีรอยด่างยกเว้นจุดไฝเล็กๆบนไหล่ขวา ร่างกายมิได้บอบบางดั่งที่คนอื่นมักจะเห็นในคราที่มีเสื้อผ้าคลุมทับ แต่มีกล้ามเนื้ออ่อนๆเหมือนดั่งชายชาตรีทั่วไป มือของชายหนุ่มกวักขึ้นรดลำคอเล็กน้อย และนั่งแช่ต่อเช่นนั้น

               

@wenshang

                “ได้ลงอ่างแบบนี้สบายจังเลยนะ… ไม่สิ บ่อน้ำร้อน...” มี่ฟางแทบจะหลอมรวมไปกับบ่อน้ำร้อนขึ้นทุกทีเนื่องจากมันสบายเกินไป “ท่านเหวิน บรรยากาศแบบนี้พอจะมีกวีอะไรมาลองร้องเล่นๆให้ฟังเพลินๆบ้างไหมขอรับ หากได้ยินอะไรเพราะๆคลอใส่ ข้าคงบินได้เป็นแน่” ว่าพลางก็นั่งกอดเข่าค่อยๆหย่อนตัวมากขึ้นจนน้ำขึ้นถึงระดับใต้จมูกแล้ว

@wenshang

                มี่ฟังนั่งฟังจนอีกฝ่ายร้องจบ เปลือกตาค่อยๆปรือลงแทบจะปิดดวงตาคู่สีดำสนิทอยู่รอมร่อ จนชายหนุ่มได้นั่งพิงขอบบ่อโดยได้เท้าแขนไว้แล้วเอาศีรษะหนุน

            “ลำนำนี้… เป็นของใครกันหรือ… ขอรับ...”

@wenshang

            “.......” ศีรษะมี่ฟางพยักหน้าหงึกแล้วหลับตาพริ้ม “ไว้ข้าได้เล่นดนตรี จะลองเอาไปเล่น...”

@wenshang

             “ข้ายังไม่ง่วงนะขอรับ” มี่ฟางผงกหัวขึ้นแล้วมองมาพลางยิ้มบาง ก่อนหัวจะตกลงไปอีก “ข้าก็แค่อยากทำตัวให้สบายที่สุดเท่านั้น เพราะคิดว่าหลังจากนี้ข้าอาจจะมิได้มีโอกาสมาแช่บ่อน้ำร้อนแบบนี้อีก” ชายหนุ่มนึกถึงสถานการณ์ปัจจุบันที่ตนกำลังเผชิญ ทั้งมีคนเจ็บและคนตาย จะอะไรก็ไม่อยากจะมองข้ามเลย เขาอาจจะใจดีเกินไปกระมังนะ…

@wenshang

            

wenshang

สนทนา ณ โรงอาบน้ำ

         หลังจากที่ได้ทำอะไรต่ออะไรเสร็จแล้ว มี่ฟางกับเหวินช่างก็ได้นัดกันมาที่โรงอาบน้ำเมืองเป่ยผิง สถานที่นี้นั้นทั้งคู่ล้วนเคยมาเป็นครั้งแรก หน้าร้านตกแต่งแบบเรียบๆ แบ่งฝั่งชายหญิงไว้และเมื่อเข้าไปข้างในก็จะพบกับห้องรวมซึ่งมีไว้สำหรับเปลี่ยนชุดก่อน ตอนนี้นั้นเป็นเวลาค่ำๆจึงไม่ค่อยมีคนมาซึ่งเป็นโอกาสอันดีที่ทำให้สองบุรุษรูปงามได้พักผ่อนตามอัธยาศัย

           “ตั้งแต่อยู่มาข้าไม่เคยได้ใช้อาบอะไรแบบนี้เลยแฮะ” มี่ฟางกล่าวพลางมองรอบๆ ซึ่งพอรู้อยู่ว่าสถานที่แห่งนี้มีไว้สำหรับอาบน้ำหรือพักผ่อนหย่อนใจ และให้ใช้บริการบ่อน้ำร้อนเป็นหลักโดยเป็นรูปแบบบริการตัวเอง

                “ข้าก็เคยได้ยินมาว่ามีการอาบน้ำรวมเช่นนี้อยู่.. แต่ก็ไม่คิดว่าวิวจะดีแบบนี้ล่ะนะ” เหวินซ่างยักไหล่ก่อนจะเดินตรงไปล้างตัว เพื่อเตรียมจะลงอ่างน้ำร้อน ระหว่างนั้นชายหนุ่มก็แอบมองไปยังเบื้องล่างของอีกฝ่าย สุดท้ายก็แน่ใจได้อย่างแท้จริงแล้วว่าอีกฝ่ายเป็นบุรุษจริงๆ

            “จะร้อนขนาดไหนกันนะ...” มี่ฟางเดินไปลองใช้นิ้วจิ้มน้ำในบ่อหลังจากที่ล้างตัวเสร็จแล้ว ความร้อนของมันพอๆกับการต้มน้ำอาบ สีของผิวน้ำใสจนสามารถเห็นพื้นด้านล่างได้ เขาแอบคิดว่าน่าจะเป็นสระมรกตมากกว่าบ่อน้ำร้อนเสียอีก

                “อากาศหนาวๆแบบนี้ก็คงร้อนกว่าปกติหน่อยละมั้ง?” เหวินซ่างพูดขึ้นหลังจากล้างตัวเสร็จ เขาค่อยๆจุ่มเท้าลงไปในบ่อน้ำร้อนช้าๆแล้วนั่งลงที่ขอบของบ่อ เพื่อให้ร่างกายชินกับอุณหภูมิของบ่อน้ำร้อนของที่นี้ก่อน

            มี่ฟางมองอีกฝ่ายที่เริ่มลงไปในบ่อก่อนจึงค่อยลองลงไปบ้าง ในคราแรกแอบสะดุ้งนิดหน่อยเนื่องจากอุณหภูมิที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่เมื่อได้ลงไปทั้งตัวและนั่งลงแล้วสักพักก็รู้สึกคุ้นชิน ชายหนุ่มนั่งขัดสมาธิท่าสบายๆ แอบทิ้งไหล่ลงเล็กน้อยเพราะรู้สึกผ่อนคลาย เมื่ออยู่ในสภาพเปลื้องผ้า ผิวของชายหนุ่มเป็นสีขาวน้ำผึ้งเนียนละเอียด แทบไม่มีรอยด่างยกเว้นจุดไฝเล็กๆบนไหล่ขวา ร่างกายมิได้บอบบางดั่งที่คนอื่นมักจะเห็นในคราที่มีเสื้อผ้าคลุมทับ แต่มีกล้ามเนื้ออ่อนๆเหมือนดั่งชายชาตรีทั่วไป มือของชายหนุ่มกวักขึ้นรดลำคอเล็กน้อย และนั่งแช่ต่อเช่นนั้น

               

                เมื่อเหวินซ่างเห็นอีกฝ่ายลงบ่อน้ำได้ทั้งตัวแล้ว ตัวเขาเองนั้นก็ค่อยๆย่อนตัวลงนั้งในบ่อทั้งตัวบ้าง เมื่อทั้งร่างถูกจุ่มลงไปจนถึงหัวไหล่ ผิวเหลืองน้ำผึ้งก็ฝาดแดงขึ้นมา ฝามือหนาค่อยๆยืดตัวบิดคลายกล้ามเนื้อที่เมื่อยล้า มือเล็กที่หยาบกร้านมีร่องรอยถูกฟันเป็นร่องเล็กอยู่ตามแต่ละนิ้วรวมถึงฝามืออยู่เกือบทุกจุดแต่ก็เลือนลางมากพอหากไม่สังเกตุดีๆ ฝาเท้าที่ยืดเส้นออกมาก็เห็นรอยจุดเหมือนถูกลวก ลวดลายคล้ายหยดน้ำอยู่ตามเท้าและแขน ที่จางสุดก็เห็นทีจะเป็นจุดใหญ่ที่เป็นสีเข้มแต่ก็ยังคงเรียบเนียนเหมือนปกติ

                “ได้ลงอ่างแบบนี้สบายจังเลยนะ… ไม่สิ บ่อน้ำร้อน...” มี่ฟางแทบจะหลอมรวมไปกับบ่อน้ำร้อนขึ้นทุกทีเนื่องจากมันสบายเกินไป “ท่านเหวิน บรรยากาศแบบนี้พอจะมีกวีอะไรมาลองร้องเล่นๆให้ฟังเพลินๆบ้างไหมขอรับ หากได้ยินอะไรเพราะๆคลอใส่ ข้าคงบินได้เป็นแน่” ว่าพลางก็นั่งกอดเข่าค่อยๆหย่อนตัวมากขึ้นจนน้ำขึ้นถึงระดับใต้จมูกแล้ว

                “นั้นสิน้า งั้น..เอาเป็นลำนำที่ข้าเคยฟังตอนไปฉางอันก็แล้วกัน” เหวินซ่างพิงตัวลงกับขอบอ่างแล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างอารมณ์ดี นิ้วมือเรียวค่อยๆแอบขยับเป็นจังหวะก่อนจะขับร้องออกมา

{ ลำนำผาฮั่นจง }

ร้อยตำนาน เรียงขับขาน พันพันบท

หมื่นเรื่องเล่า เคล้าน้ำตา ต่างสุรา

ดินเหลืองผา นครา ขุนเขาใหญ่

หุบเหวลึก สร้างตำนาน หมู่ผู้กล้า

คือคำขาน คือตำนานจตุชน

ทั้งพ่อค้า คาราวาน เดินทางไกล

ทั้งกู่ฉิน พิณคู่ใจ นักกวี

อีกสตรี ตาเดียว เลิศเกาทัณฑ์

และชาวยุทธ ผู้กล้า ผ้าพันแผล

เหมันต์จาร สายลมเย็น ยะเยือกจิต

คำรามสิทธิ์ พยัคฆา ก้องหุบเหว

สามผู้กล้า บนเนินผา ไม่รั้งรอ

ส่งวิหค นกเสียงทอง ติดต่อไป

แว่วเสียงใส สรวลใจในพณา

เจ้าปักษามรกตถลาลง

มิคาดคิด มีสตรี อยู่ใต้ผา

เวทนา ผู้กล้า ต่างปรึกษา

เพื่อช่วยพา นารี นั้นขึ้นมา

พ่อค้ามี เคล็ดวิชา ใจน้ำแข็ง

โดดลงผาอย่างกล้าหาญไม่กริ่งเกรง

กวีรั้ง โยงไป ด้วยสายเชือก

แล้วจึงเลือก เอาเพลาเกวียน เพียรต่างรอก

บอกสวรรค์ เมตตาเถิด โปรดเห็นใจ

ขออย่าให้ สหายข้า ต้องกล่าวลา

ประสิทธิ์พรขอวิงวอนผู้เบื้องบน

โปรดช่วยคน สหายข้าพ้นบ่วงภัย

พระเพลิงผลาญ ธารหินไฟ ไหลปะทุ

ยมมาดุ คะนองควัน ดั่งจันทร์ดับ

ขอบผาทรุด ผุดนรก ทะเลกาฬ

เคราะห์ประสาน เชือกสะบั้น พลันปลิดปลิว

ละล่องลงดงพระเพลิงอเวจี

ความหวังมีพลันมอดดับลับเลือนไป

ฟ้าเมตตา นภาเปิด เกิดเป็นแสง

ดั่งดลแรง เมตตาจิต ประสิทธิ์ด้วย

เทพผู้ช่วย พ้นธารเหลือง เมืองแดนผี

มีท่านแมว ตัวใหญ่ คือไป๋เหมียว

เมื่อรำลึกตรึกถึงแล้วได้แคล้วคลาด

ศรัทธามาตรความช่วยเหลือจึงจะมา

อัมฤทธิ์ หลั่งรินไหล ล้างไฟผลาญ

ลำแสงสาด ไพรพณา ชีวาหวน

ทวนวิญญา สรรพสัตว์ พัดคืนรัง

ก่อกำเนิด เกิดเป็นธาร วิฬารเทพ

ขุนเขาสูงธารน้ำไหลดั่งแดนฟ้า

งดงามตามัจฉาว่ายสายน้ำใส

ส่วนพ่อค้า ผู้กล้า แม้รอดภัย

เหตุไฉน ไม่ฟื้น คืนกลับมา

พาสหาย ห่วงใย เป็นหนักหนา

หวังเยียวยา หยุดนิทรา พบหน้ากัน

......................

บรรเลงเพลงกู่ฉิน ผินมองฟ้า

โปรดเมตตาวาสนาอย่าแสนสั้น

ขอเขากลับอย่าพรากไกล ไปจากกัน

ฟื้นจากฝันอันยาวนานมาฟังพิณ

....................

- เฮ่า เฮ่า -

                มี่ฟังนั่งฟังจนอีกฝ่ายร้องจบ เปลือกตาค่อยๆปรือลงแทบจะปิดดวงตาคู่สีดำสนิทอยู่รอมร่อ จนชายหนุ่มได้นั่งพิงขอบบ่อโดยได้เท้าแขนไว้แล้วเอาศีรษะหนุน

            “ลำนำนี้… เป็นของใครกันหรือ… ขอรับ...”

                “ไม่รู้สิ.. ข้าก็อยากเจอเจ้าของลำนำนี้อยู่ถ้าทำได้” เหวินซ่างพูดขึ้นพลางเปลี่ยนท่านั่งเป็นขัดสมาธิ “ในบทหลอนนั้น มีคนที่ข้ารู้จักอยู่ บางที..บางทีน่ะนะ ที่ข้าเดินทางมาจนเกือบสุดขอบใต้และตะวันออกของฮั่นก็อาจตามหาคนแต่งลำนำนี้อยู่ก็ได้”

            “.......” ศีรษะมี่ฟางพยักหน้าหงึกแล้วหลับตาพริ้ม “ไว้ข้าได้เล่นดนตรี จะลองเอาไปเล่น...”

                “มี่ฟาง.. ข้าว่าเจ้าออกไปนอนพักดีๆก่อนไหม?” เหวินซ่างหันไปมองบุรุษงามที่เริ่มจะหลับคาบ่อน้ำร้อนเสียแล้ว หากยังนอนทั้งแบบนี้อยู่ก็ไม่รู้ว่าจะป่วยขึ้นมาอีกคนก็เป็นได้

            “ข้ายังไม่ง่วงนะขอรับ” มี่ฟางผงกหัวขึ้นแล้วมองมาพลางยิ้มบาง ก่อนหัวจะตกลงไปอีก “ข้าก็แค่อยากทำตัวให้สบายที่สุดเท่านั้น เพราะคิดว่าหลังจากนี้ข้าอาจจะมิได้มีโอกาสมาแช่บ่อน้ำร้อนแบบนี้อีก” ชายหนุ่มนึกถึงสถานการณ์ปัจจุบันที่ตนกำลังเผชิญ ทั้งมีคนเจ็บและคนตาย จะอะไรก็ไม่อยากจะมองข้ามเลย เขาอาจจะใจดีเกินไปกระมังนะ…

                “ไม่มีอะไรคาดเดาได้หรอก” เหวินซ่างพูดขึ้นเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดออกมาเช่นนั้น “ที่สำคัญคืออย่าฝืน ไม่ว่ากับอะไรก็ตาม..ทุกสิ่งล้วนเป็นไปได้ แม้ใจเจ้าจะเชื่อว่าเป็นไปไม่ได้ก็เถอะ” ชายหนุ่มมองสหายด้วยความเป็นห่วง ยังไงเสียในตอนนี้ก็ไม่มีที่ใดที่กล่าวเต็มปากว่าปลอดภัย หากประมาณแม้เพียงนิดอาจหมายถึงชีวิตหรือสุขภาพได้


@Admin

LuMifang -

                 หลังทำงานเสร้จมี่ฟางก็มาอาบน้ำร้อนคลายความเมื่อยล้าตอนพลบค่ำ ชายหนุ่มรู้สึกไม่ดีที่ตนไม่สามารถหาข่าวคราวอะไรได้เลย ร่างบางยืนอยู่ในห้องเปลี่ยนชุด ถอดเสื้อผ้าออกพร้อมด้วยนำเสื้อผ้าใหม่ที่ได้มาจากอาเจ้ในตลาดมาเปลี่ยนพอดี ผิวกายยังคงเนียนไร้ซึ่งบาดแผล แต่สักวันก็คงมีประดับ ครั้นที่กำลังจะเดินออกจากห้อง แล้วไปแช่ในบ่อน้ำร้อนอย่างหดหู่ก็เห็นใบหน้าของตนเองสะท้อนเงาน้ำ ความงดงามนี้... และดวงตาที่มีแววของความเศร้าสร้อยอย่างเด่นชัด มันทำให้ดู... น่าสงสารไปหรือเปล่านะ
                  "เฮ้อ... ข้าคิดว่าข้าอาจจะคิดไปเอง" มี่ฟางพิงศีรษะไว้ที่ขอบบ่อ เปลือกตาบางปิดลงเป็นการพักผ่อนสายตา อย่างน้อยแค่ตอนนี้ที่เขาขอไม่คิดอะไรอีก ปล่อยสมองให้โล่ง ผ่อนคลาย... เหมือนตอนที่ฝึกกำลังภายใน หายใจเข้าออก ตั้งสมาธิ แบบนี้จะทำให้รู้สึกดีขึ้น แต่พอยิ่งทำแบบนั้นความอุ่นสบายของน้ำในบ่อบวกกับความอ่อนล้าทำให้ชายหนุ่มสามารถหลับลงไปได้อย่างง่ายดาย....

                  จ๋อม...
                  ศีรษะจมลงสู่น้ำไปแล้ว ความร้อนอะไรไม่รู้สึกเลย... มี่ฟางลืมตาขึ้นมองฟองอากาศที่กำลังลอยขึ้นสู่ผิวน้ำในขณะที่ตนเองกำลังจมลง เสียงอื้ออึงของมันหากฟังดีๆแล้วก็ไพเราะไม่ต่างจากเสียงดนตรี
                  แบบไหนดีล่ะ...?
                  กู่ฉินกระมัง........

ห้วงธาราไหลลึก หวนย้อนสู่วันวาน

ปัญหากรรโชกราวคลื่นน้ำ

แล้วค่อยแผ่วเบาสงบนิ่ง

สายน้ำเริ่มไหลอิ่ง ปัญหาอาจเจือจาง

หวนสู่เกลียวคลื่นระรอกใหม่

โชคชะตามักผันเปลี่ยน

ธาราก็ยังคงเป็นธารา

ทุกอย่างไหลกลับสู่วังวน

-ซัดสาดกรรโชก-

-ซัดสาดกรรโชก-

ดูดดึงดำดิ่งลึก ลักพาจิตใจสู่ความหนาแน่นของนที

เงียบหูฟังเกิดเสียงให้ได้ยิน

ใครกำลังเรียกหาข้ากัน

ฟองอากาศล่องลอยผ่านกาย

ละทิ้งไปไม่อาจคว้าคืนมา

ห้วงธาราไหลลึก หวนย้อนสู่วันวาน
ปัญหากรรโชกราวคลื่นน้ำ
แล้วค่อยแผ่วเบาสงบนิ่ง
สายน้ำเริ่มไหลอิ่ง ปัญหาอาจเจือจาง

หวนสู่เกลียวคลื่นระรอกเดิม
โชคชะตามักผันเปลี่ยน
ธาราก็ยังคงเป็นธารา
ทุกอย่างไหลกลับสู่วังวน

-ซัดสาดกรรโชก-
-ซัดสาดกรรโชก-
ดูดดึงดำดิ่งลึก ลักพาจิตใจสู่ความหนาแน่นของนที
เงียบหูฟังเกิดเสียงให้ได้ยิน
ใครกำลังเรียกหาข้ากัน

-ลู่ มี่ฟาง-

                  ตูมมม!!! ซู่!!!!                                                                                                         
                  ร่างของมี่ฟางโผล่ขึ้นมาจากน้ำในทันที ชายหนุ่มหอบหายใจหาอากาศ เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนปรกใบหน้าเสียมิด ก่อนถูกเสยขึ้นด้วยฝ่ามือทั้งสองข้าง หากยังมัวแต่จมน้ำต่อไปคงตายพอดี กระนั้นยังคุ้มค่า ได้นึกเพลงขึ้นมาใหม่ หากได้แต่งเติม อาจได้เอาไปร้องที่หอเหยี่ยหง อีกอย่าง... เขาก็ไม่ได้เล่นกู่ฉินนานแล้ว ป่านนี้ฝีมืออาจขึ้นสนิมน่าดู                                                                                

LuMifang -

                  จุ๋ม... จ๋อม...
                  ขณะกำลังนั่งแช่เพลินๆแล้วทบทวนเพลงที่เพิ่งแต่งขึ้นมาได้ มี่ฟางก็ได้ยินเสียงดังจ๋อมซึ่งมิได้เกิดขึ้นจากตนเอง ชายหนุ่มเหลียวตามอง พบว่านั่นมีสตรีกำลังนั่งแช่น้ำร้อนอยู่ไกลๆ มี่ฟางเผลอเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ พบว่าบนลำคอขาวผ่องมีรอยสักรูปกุหลาบสีแดงสดอยู่ เขากลืนน้ำลายดังอึก เลือกที่จะหลบลอบมองอยู่หลังโขดหินแต่ไม่กล้าเข้าใกล้มาก แต่ทว่านี่มันบ่อน้ำชายนี่นา นางมาได้ไงกัน????
                                                                          
                  "ใครน่ะ!?" ร่างบางรู้สึกตัวว่ามีคนมองอยู่ นางรีบกดร่างตัวเองให้ลงน้ำไปครึ่งตัว สองมือปิดหน้าอกอวบ สายตาจ้องมายังมี่ฟางที่กำลังนั่งเนียน(?) อยู่ข้างโขดหิน ในตอนนี้ เขากลายเป็นถ้ำมองไปเสียแล้ว!!!
                  "ช่วยด้วย!!! กรี๊ดดด!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!! มีถ้ำมอง!!!!"
                  "!!?"                                                                                                  
                  ถะ ถ้ำมองจริงๆด้วยสินะ แต่แม่นางขอรับ พูดแบบนี้ข้าก็กลายเป็นคนผิดเต็มๆน่ะสิ เป็นแม่นางไม่ใช่เรอที่เข้ามาผิบ่อน่ะ สาบานได้ว่านี่เป็นบ่อชาย!!!
                  "มะ... แม่นาง ใจเย็นๆก่อน นี่มันบ่อชายนะ ทำไมข้าต้องเป็นถ้ำมองด้วย" ...เพราะตอนนี้เห็นกันโต้งๆ หมดสถานะถ้ำมองไปแล้วล่ะ....
                  "กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!" เหมือนสียงกรี๊ดของนางจะกลบเสียงของมี่ฟางเสียเกือบหมด ความสามารถในการส่งเสียงดังเหมือนมีกล่องเสียงสิบแปดหลอดนี้มันช่างน่ากลัวยิ่งนัก ร่างบางพุ่งเข้ามาตบตีเขาโดยไม่สนว่าชายหนุ่มจะพูดอะไร แรงนางช่างเยอะมาก มี่ฟางพยายามป้องกันโดยไม่สู้ด้วย ก็นั่นแหละนะ เขากล้าสู้คนเสียที่ไหน!!!!
                  "พะ... พอได้แล้ว! ฟังข้าก่อนสิ! นี่มันบ่อชายนะ! นี่! โอ๊ย--!"
                  "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดๆๆๆๆๆ!!!"

                  "แม่นาง อ๊ะ---" แรงเยอะเกินไปแล้ว ต้านไม่ไหวเลย!
                  "โรคจิต ถ้ำมอง วิตถาร!!!! กรี๊ดดดดดดดด!!! ใครก็ได้ช่วยข้าด้วยย!!!!"
                  "แต่นี่มันบ่อน้ำชายแล้วข้าจะมาถ้ำมองท่านทำไมด้วยขอรั---"
                  "กรี๊ดดดดดดดดดด!!!"
                  "แม่นาง หยุดได้แล้ว ฟังข้าก่อนขอรับ"
                  "กรี๊ดดดดด!!!"
                  "แม่นาง!!"
                  "กรี๊ดดดดด!!!"
                  "แม่นาง!!"
                  "กรี๊ดดดดด!!!"
                  "แม่นาง!!!!!!!!"

                  เพี๊ยะ !!!
                  มือบางหลุดจากการป้องกันมาตบที่หน้าเขาเต็มๆ มี่ฟางหน้าหันขวาตามแรงตบ ความรู้สึกเจ็บแสบบนใบหน้าเป็นครั้งแรกเลยที่ได้สัมผัส แต่กระนั้นก็ยังค่อยๆหันมาด้วยสีหน้าสงบ ก่อนจะค่อยๆบอกกล่าวอย่างใจเย็น
                 "ที่นี่คือบ่อน้ำชายขอรับ..." ชายหนุ่มบอกเน้นๆ ย้ำๆ ชัดถ้อยชัดคำ
                 "อะไรนะ...?" และดูเหมือนว่านางจะเพิ่งรู้เสียด้วย
                 "ใช่ตามที่ข้าพูด ที่นี่บ่อน้ำชาย" เขายิ้มบาง(จงมองแล้วสุขภาพดี) "ไม่ต้องห่วงแม่นาง ข้าไม่เห็นอะไรของท่านหรอก แต่ท่านต่างหาก คงไม่ได้มองอะไรของข้าเหมือนกันใช่ไหมขอรับ"
                "จะ... เจ้าคนบ้า!" อีกฝ่ายหน้าแดงก่พเป็นลูกตำลึง
                "เอาเถอะ ข้าขอแนะนำตัวนะ ข้าชื่อมี่ฟาง พอดีว่าหลังกลับจากที่ทำงานแล้วมาที่นี่ข้ากำลังตามหาคนคนหนึ่งซึ่งเขามีลักษณะตรงกับแม่นางอยู่หลายส่วน" เขาเกริ่น "เมื่อไม่นานมานี้ ข้าได้พบศพชายผู้หนึ่งในหอเหยี่ยหง สภาพถูกควักหัวใจและดวงตาออกและทดแทนด้วยกลีบกุหลาบสีแดง ชายผู้นั้นเป็นบัณฑิตแซ่เกา มักจะมาที่หอบ่อยๆ และมีคนเคยบอกว่ามีสตรีงดงาม ที่ลำคอมีรอยสักรูปกุหลาบมาให้บริการเขาบ่อยๆด้วยเช่นกัน แต่ก็หายไปในช่วงที่คาดว่าเหตุการณ์น่าจะเกิด"
                 "อะไรนะ" เมื่อได้ยินในสิ่งที่พูด แม่นางผู้นั้นก็ทำสีหน้าตกใจเป็นอย่างมากแล้วกล่าว "ข้าชื่อเล่อตี้ ...คุณชายเกากับข้าพอจะนับเป็นผู้รู้ใจกันได้ ทำไมเขาถึงประสบเคราะห์กรรมแบบนี้หากเจ้ามีสิ่งใดให้ข้าช่วยเหลือก็บอกมาได้เลย อย่างไรก็คนเคยสนิทชิดเชื้อกันมาก่อน"
                  "เช่นนั้นข้าก็ขอถามว่าแม่นางมีความเกี่ยวข้องกับอีกฝ่ายอย่างไรเพิ่มเติม ในช่วงวันที่เกิดเหตุ แม่นางได้ไปไหน ทำอะไร อ่า... ขออภัยด้วยที่ข้าต้องถามมากไป เอ่อ และท่าน... เป็นฆาตกร... ใช่ไหม?"
                  ...ยิ่งไม่สันทัดเรื่องพวกนี้เสียด้วย ที่เขาสงสัยก็มีอยู่หลายอย่าง ทั้งแม่นางเล่อตี้ เสี่ยวเอ้อที่ให้เบาะแสตน และอื่นๆ พอตกอยู่ในสภาพแบบนี้แล้วก็ไว้ใจใครได้ยากเสียจริง...
                 "...................."
                "ขะ ข้า..." คงไม่ได้ทำอะไรไม่ดีหรอกนะ ถามไม่ดีใช่ไหม เอะ เอ๋..... เริ่มกังวลแล้วนะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิโธ่~~~~~~                    ใบหน้างามเริ่มทำสีหน้ายุ่งเหยิง แสดงความเศร้าใจอย่างยิ่งเมื่อถูกหาว่าเป็นฆาตกร กระนั้นในหัวชายหนุ่มก็เริ่มคิดขึ้นได้ว่าเขาเคยเจออะไรแบบนี้มาแล้วตั้งสองครั้ง การถูกหาว่าเป็นฆาตกร เจ็บปวดขนาดนั้นเลยหรือ...?
                    เพี๊ยะ !!!
                    "..." มือบางตบเข้าที่หน้าหนึ่งฉาดตรงจุดเดิม ครั้งนี้แรงกว่าครั้งแรกนัก ใบหน้าหวานของชายหนุ่มหันไปตามแรงสะบัด ในใจครุ่นคิดจนเริ่มยุ่งเหยิง ความเจ็บปวดบนผิวหน้าในครั้งนี้เจ็บไปถึงในใจและความรู้สึกเลยล่ะ...
                    อะไรน่ะ เกิดอะไรขึ้น ทำไมกันนะ...
                   "ข้าเกลียดท่าน! กล่าวหาว่าข้าเป็นฆาตกรได้เช่นไร! ข้าไม่ช่วยท่านแล้ว!" จบคำก็รีบลุกขึ้นจากน้ำ นำผ้าคลุมกายแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องในทันที
                    "เดี๋ยว! ข้าขอโทษ! แม่นางเล่อตี้! แม่นางเล่อตี้!"
                    ครืน! ตุบ!
                    ไม่ทันกาล นางหายไปแล้ว มี่ฟางยืนแช่น้ำในบ่ออยู่คนเดียวท่ามกลางความรู้สึกคับข้องใจ เขาผิดเองที่พูดกับนางแบบนั้น เป็นเขาที่ผิดเอง แต่ว่า...
                     ซู่ !!!
                     ร่างสูงลุกขึ้นจากน้ำก่อนจะรีบออกไปจากบ่อ ออกมาพร้อมสวมเสื้อผ้ามิดชิด กวาดตามองหาเล่อตี้ในทันที ครั้นก็พบกับนางที่กำลังเดินออกไป ชายหนุ่มไม่รีรอที่จะเข้าหา อีกฝ่ายสะบัดหน้าแล้วทำท่าจะเดินหนี แต่ชายหนุ่มก็ยังรีบวิ่งไปดักหน้าก่อนที่จะโค้งตัวลงต่ำ
                    "ข้าขอโทษ!" กล่าวเสียงอย่างจริงจัง ดีนักที่ครั้งนี้ยังไม่มีใครเดินเผ้นผ่านเนื่องจากดึกมาก สตรีใบหน้างามจดจ้องมองไปที่เขาพร้อมทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
                    "ข้าขอโทษที่กล่าวหาท่าน ข้าน้อยผิดเอง ขออภัยจากแม่นางด้วย" เขาย้ำอีก "เอ่อ... ข้าพอมี... ถังหูลู่ ถ้าเป็นการไถ่โทษ จะรับไว้ทานได้หรือไม่ อ่ะ... อ่า... ส่วนตัวข้าไม่หิว ไม่เป็นไร" พูดเองตอบเองเสร็จสรรพอย่างลนลานไม่วายยื่นถังหูลู่ให้ทั้งสองไม้ซึ่งพกติดตัวมากินแก้ท้องว่าง
                      โครก.....
                      ใช่... ท้องว่าง และว่างตลอดทุกชั่วยาม....                      "เจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กอมมือหรือไง! กล่าวหาผู้บริสุทธิ์แล้วยังกล้าเอาสิ่งนี้มาล้อเล่นกับข้า!" เล่อตี้ขึ้นเสียงใส่ มือบางปัดถังหูลู่ออกให้ลอยขึ้น มี่ฟางเหลือบตามองอาหารในมือก่อนจะรีบคว้ามันไว้ไม่ให้ตกลงสู่พื้นด้วยสองมือ
                      เกือบไปแล้ว! อาหารเฮือกสุดท้ายของข้า เกือบหายไปแล้ว!
                      "หากเจ้ามีเจตนาจะขอโทษจริงๆล่ะก็ให้มันจริงใจกว่านี้หน่อยสิ!"
                       ....แม่นางขอรับ ลำพังทั้งตัวข้ามีแค่นี้นี่ก็ลงทุนแล้วนะเออ
                      "ขะ... ข้า..." ทำตาเลิกลักมองซ้ายขวาอย่างจมมุมและไม่รู้จะทำอย่างไร
                       แย่แล้ว แย่แน่ๆ.....


@STAFF_โรลทำงาน

BaiFangRong ดี

{ เควสเรื่องราว 2 } ภัยสงคราม

[ไป๋ฟางหรง]

บทที่ 50: เริ่มอพยพ (ต่อ 2)

           หลังจากพักที่โรงเตี๊ยมคืนนั้น  ไป๋ฟางหรงก็นำคณะเด็กน้อยเดินทางรอนแรมมาจนถึงเมืองเป่ยผิง   ได้ยินชื่อเสียงของบ่อน้ำพุร้อนผิงหลันจึงคิดว่าการแช่แหล่งน้ำร้อนตามธรรมชาติก็เป็นการบำรุงสุขภาพร่างกายและจิตใจแขนงหนึ่ง  

ไหนๆก็ไหนๆจึงพาเด็กน้อยไปแช่น้ำร้อนให้ร่างกายอบอุ่นเสียเลย   นางและลี่ซือจัดเตรียมไข่ไก่สดเอาไว้ต้มในบ่อ  และต้มถั่วเหลืองคั้นน้ำนมเต้าหู้เตรียมไว้  หลังแช่น้ำเสร็จจะได้รับมาดื่มเสริมกำลังวังชา

เวลานี้เนื้อตัวของเด็กเหล่านั้นเริ่มดูผุดผ่องมีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้างเล็กน้อย   และเริ่มที่จะกล้าเล่นกับนางมากขึ้น  พวกเขาชอบมากอดออดอ้อนแบบเด็กที่ต้องการความรักและการดูแลจากผู้ใหญ่   ไป๋ฟางหรงเวลานี้คิดดูแล้วตนเองคล้ายเป็นแม่ที่มีลูกเด็กเล็กแดงติดสอยห้อยตามเป็นพรวนนัก

ยิ่งได้ใช้เวลาร่วมกัน ยิ่งรู้สึกชอบใจ  เวลาที่พวกเขาเหล่านั้นเข้ามาออเซาะ  นั่งรุมล้อมนางเพื่อรอฟังเรื่องเล่า ฟังกู่ฉิน หรือเรียกร้องอยากเรียนรู้คำศัพท์ใหม่ๆนั้นน่ารักยิ่ง

หยวนเป่าและอันอันก็กลายเป็นสัตว์เลี้ยงเนื้อทองที่ทุกคนชอบมารุมเล่น  ยิ่งมันทำตัวหยิ่งยะโสเชิดหน้าจนน่าหมั่นไส้เพียงไร  เด็กน้อยยิ่งอยากกลั่นแกล้ง   สุดท้ายด้วยกำลังของคนหมู่มาก  เจ้าลูกหมีจอมแสบจึงต้องพ่ายแพ้  ตกเป็นของเล่นเด็กๆแบบจำยอม

ไป๋ฟางหรงแหงนหน้ามองฟ้า

จนถึงบัดนี้เจ้าไห่โอวก็ยังคงไม่กลับมา…

@Admin

ShaoTien มาร

{ เควสโลก } สำรวจสุสานสรรพสัตว์

พาร์ท 16 : ออกเดินทาง (6)

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

          หลังจากที่ได้ป้ายตลาดมืดมาแล้วเส้าเทียนก็พลิกไปพลิกมามองดูเกี่ยวกับป้ายอันนี้ว่ามันมีดีอะไร แล้วเขาซื้อมาทำไม แต่นั่นก็อาจจะเก็บไว้ใช้ในอนาคตได้

           ตอนนี้ยังไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปทดลองทำป้ายอันนี้เป็นของจริงหรือของปลอมเพราะเขามีสิ่งที่สำคัญกว่านั้นที่จะต้องจัดการ

          "เจ้ามั่นใจแล้วหรอป้ายอันนี้เจ้าซื้อมาเนี่ยมันเป็นของจริงราคาก็ไม่ใช่ถูกๆเลยนะซื้อบ้านได้ตั้งหลังนึงเชียว" บัณฑิตหลัวเป็นห่วงกลัวว่าของที่ได้มานั้นจะเป็นของปลอม แถมราคาก็ยังสูงจนเอาเขาตกใจ

          "ข้าเชื่อว่ามันต้องเป็นของจริงนั่นแหละพวกเด็กคงไม่โกหกหรอก" จากนั้นชายหนุ่มก็เก็บป้ายตลาดมืดใส่ลงไปในกระเป๋าก่อนที่พวกเขาจะเดินทางกันต่อไปเรื่อยๆ

           ดูเหมือนว่าจะเดินทางมาจนถึงเมืองเป่ยผิง ข้างหน้าเป็นบ่อน้ำร้อนประจำเมืองซึ่งแยกสระชายหญิงแน่นอนว่าเขานั้นอยากที่จะลงไปแช่น้ำอุ่นๆให้ผ่อนคลาย

          "เดี๋ยวออกมาเจอกันอีกที..." สรวงสุรางค์เดินก้าวขาฉับๆเข้าไปเป็นคนแรกทิ้งให้บุรุษทั้งสองยืนมองหน้ากัน ยังไม่ทันที่จะตกลงอะไรกันให้เรียบร้อยนางก็เดินไปซะแล้ว

           "จะเอาไงต่อ?"

           "ทางใครทางมัน" ร่างสูงเดินตามเข้าไปแต่เดินไปทางโซนสระของผู้ชายหันหลังมองหน้าสระที่ว่างๆไม่มีคนลงแช่คนเดียวสบายใจกว่ากันเป็นไหนๆ

           อ่า....

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

@Admin