{ หมู่บ้านนอกด่าน } หมู่บ้านเฟิ่งหวง

หมู่บ้านเฟิ่งหวง

{ ด่านซันไห่กวน - หมู่บ้านร้าง }

【หมู่บ้านเฟิ่งหวง - นอกด่านซันไห่กวน】

หมู่บ้านเฟิ่งหวงเป็นหมู่บ้านที่มีการก่อตั้งมายาวนานตั้งแต่ราชวงศ์เซี่ย 

ตั้งอยู่ห่างจากด่านซันไห่หวนเป็นระยะทาง 100 ลี้ 

และที่สำคัญ ชาวบ้านภายในหมู่บ้านแห่งนี้ล้วนใช้ชีวิตประจำวันอย่างเรียบง่าย 

และสงบสุข ไม่ยุ่งเกี่ยวกับกับโลกภายนอกใดๆ 

แต่ด้วยภัยร้ายจากฉงหนูทำให้หมุ่บ้านแห่งนี้กลายเป็นหมู่บ้านร้างในที่สุด

BaiFangRong ดี

{ เควสเรื่องราว 2 } ภัยสงคราม

[ไป๋ฟางหรง]

บทที่ 49: ขอบคุณสวรรค์ที่พวกเจ้ายังไม่ยอมแพ้

           เดินทางวกวนไปมาพบเจอกระท่อม โรงเก็บฟืนร้างประปรายตามทาง  อาศัยคำบอกทางจากชาวบ้านท้องถิ่นหลายปากหลายเสียงอธิบายบอกทางไปก็ยังงุนงงหลงทางกันอยู่พักใหญ่   ขนาดมาถึงหน้าหมู่บ้านแล้วก็ยังไม่มั่นใจว่ามาถูกที่หรือไม่

หมู่บ้านเฟิ่งหวงแห่งนี้มีสภาพทรุดโทรมคล้ายกองไม้ผสมเถ้าถ่านกองรวมกันในพื้นที่ขนาดใหญ่  แม้แต่ป้ายชื่อหมู่บ้านก็ไม่เหลือไว้ให้  มองแล้วแทบจินตนาการภาพเดิมสมัยยังมีผู้คนอาศัยอยู่ไม่ออก  

ไป๋ฟางหรงลงจากรถม้าออกสำรวจรอบหมู่บ้านพร้อมลี่ซือและผู้ติดตามสองคน  อีกสองคนอยู่เฝ้าขบวน   ไม่มีผู้ใดลดการป้องกันของตัวเองลง  ลี่ซือยกเตาเล็กเดินตามนายสาวของตน ส่วนอันอันและหยวนเป่าปฏิเสธการออกจากกองผ้านวมนุ่ม  ตัวหนึ่งมองด้วยสายตาว่า‘ข้าแก่เกินไป’ ส่วนอีกตัวมองด้วยสายตา‘ข้าเด็กเกินไป’

หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆกลับไม่พบสัญญาณของสิ่งมีชีวิตใดๆ   คิดแล้วชวนเป็นกังวลยิ่ง  หรือว่านางจะมาไม่ถูกที่? หรือว่าไม่มีผู้เหลือรอดอยู่แล้ว?  คิดดูแล้วนี่ก็ล่วงเข้าฤดูหนาวมาหลายเดือน  จะมีเด็กน้อยเร่ร่อนเหลือรอดได้อย่างไรในสภาพอากาศโหดร้ายเยี่ยงนี้?   

กึก...กึก…

“ผู้ใดอยู่ตรงนั้น?!” ท่านอี้รีบตะโกนร้องเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเบาๆ   ผู้ติดตามกระชับกระบี่สอดส่ายสายตาคมดุจเหยี่ยวไปรอบกาย   ไม่นานก็มี...สัตว์ประหลาด? ไม่สิ--เด็กน้อยสองคนที่พันกายด้วยผ้าป่านดิบผสมผ้าห่มฟาง พร้อมห่มคลุมร่างด้วยหนังเดรัจฉานที่คล้ายเลาะถลกจากซากสัตว์ที่หาได้ในป่าเขาไม่มีความประณีตใดๆ  ร่างผอมแกร็น ใบหน้าตอบ นัยน์ตาลึกโบ๋ ทั้งเนื้อตัวสกปรกมอมแมมดูแล้วคล้ายซากผีมากกว่าคนมีชีวิต  

ทุกคนผ่อนลมหายใจ  เมื่อเห็นว่าเป็นเพียงเด็กน้อยเท่านั้น   แต่ผู้ติดตามยังเหลือความระมัดระวังไว้บ้าง  เพราะแม้จะเป็นเด็ก  แต่สามารถอยู่รอดจากคมเขี้ยวสิงสาราสัตว์แถวนี้ได้ย่อมไม่ธรรมดา

“เด็กน้อย...เจ้าอาศัยอยู่แถวนี้หรือ?” ไป๋ฟางหรงสบตาของทั้งสองด้วยสายตาอารีย์  พยายามแสดงบรรยากาศเป็นมิตรเพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลายความเคลือบแคลงลง

“....” ทั้งสองไม่ตอบ  ดูจากรูปร่างแล้วน่าจะอายุเพียงสี่ห้าขวบเท่านั้น แต่ไม่อาจคาดเดาเพศได้

“เด็กน้อยทั้งสองอย่าได้กลัวพี่สาวเลย  พวกเจ้าหิวหรือไม่? พี่สาวเดินทางมาที่นี่เพราะได้ยินว่าพวกเจ้าต้องตกระกำลำบากอาศัยอยู่เร่ร่อน  จึงคิดช่วยเหลือ” เสียงหวานเอ่ยด้วยสำเนียงอ่อนหวานทำนองเย็นสงบอันเป็นเอกลักษณ์  ไป๋ฟางหรงพยักหน้าให้ผู้ติดตามทั้งสองเก็บกระบี่ลง

“....ช่วย….?” เสียงเล็กแหบแห้งทวนคำ “....จริงนะ…..”

“ใช่แล้ว...คุณหนูตั้งใจมาช่วยพวกเจ้า  ดูพวกเราสิ...เหมือนศัตรูที่ไหน” ลี่ซือช่วยพูด

“คุณหนู….?.....มีข้าว….?” อีกคนรีบถามต่อ

“มีข้าวเลี้ยงได้หลายคนเลย  เด็กน้อย...ข้าเห็นสภาพหมู่บ้านนี้แล้วไม่เหมาะสมแก่การใช้ชีวิต   พวกเจ้าสามารถติดตามพี่สาวลงใต้ได้หากเจ้าต้องการ…” ไป๋ฟางหรงพยักหน้า ริมฝีปากใต้ผ้าคลุมขยับยิ้มบาง   สองผู้ติดตาม หนึ่งสาวใช้หันมองหน้านางกันให้ควับคล้ายตกใจ

“คุณหนู?!” ลี่ซืออุทาน

“เรื่องนี้...ต้องรอปรึกษาท่านอ๋องหรือไม่?” ท่านอี้ขมวดคิ้วสีหน้าลำบากใจ

“อย่างไรตอนเรากลับหวยหนานก็ยังต้องผ่านเมืองต่างๆ  ช่วยเด็กน้อยเหล่านี้ติดตามอพยพไปไม่ลำบากนักหรอก  ข้ามาในนามบุตรีบุญธรรมของหวยหนานอ๋อง  ผู้คนได้ยินเรื่องราวย่อมต้องสรรเสริญน้ำใจของท่านอ๋อง” ไป๋ฟางหรงอธิบายเหตุผลชักจูงจิตใจผู้ติดตาม  ก่อนหันไปเกลี้ยกล่อมเด็กน้อยทั้งสองที่ยังอยู่ไกลออกไป

“เด็กดี...เจ้าติดตามอพยพไปพร้อมพวกพี่สาวเถอะนะ”

ทั้งสองเดินเข้ามาใกล้พวกนางมากขึ้นท่าทางกล้าๆกลัวๆ แต่ก็อยากรู้อยากเห็นในที   ดวงตาแห้งเหือดกลับมีประกายแห่งความหวังขึ้นมานิดหน่อย  เริ่มฉายความอยากรู้อยากเห็นแบบเด็กๆ   พวกเขาเดินวนไปมองมองการแต่งเนื้อแต่งตัวของสตรีรูปร่างอรชรบอบบาง ผิวพรรณขาวผ่อง อยากจะลองเอื้อมมือไปแตะก็คล้ายจะเกรงทำให้อาภรณ์ขาวบริสุทธิ์แปดเปื้อนเลอะเทอะ  ทั้งยังกลัวชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ปานยักษ์ปักหลั่นที่ยืนคุ้มกันคุณหนูของตนอยู่หลายส่วน  

ไป๋ฟางหรงย่อตัวลงเพื่อให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกับเด็กน้อยเมื่อเห็นปากเล็กๆขยับเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

“....หลายคน….ได้ไหม?....” เสียงแหบพูดเป็นคำๆ

“ได้สิ  เพื่อนๆของพวกเจ้าพักอยู่ไหนพาพี่ไปหาได้หรือไม่?”

เด็กน้อยมองหน้ากันคล้ายปรึกษา  ก่อนจะหันหน้ามามองเนตรงามของคุณหนูชุดขาวแล้วพากันพยักหน้าหงึกหงัก

---------------------------------------

            เด็กทั้งสองเดินนำทางนางและผู้ติดตามลัดเลาะเข้าป่าไป  ท่านอี้และท่านเอ้อร์สีหน้าเครียดระมัดระวังตัวตลอดเวลา  หากเห็นว่าเด็กน้อยแสดงท่าทีผิดปกติคล้ายพาไปติดกับดักไม่น่าไว้ใจใดพร้อมที่จะลงมือสังหารทิ้งทันที   

ภายในป่าไม่น่าเชื่อว่าแท้จริงยังมีกระท่อมเล็กซุกซ่อนตัวอยู่   น่าจะเป็นอดีตที่พักของพรานป่าหรือคนหาป่าป่าขาย   เวลานี้กลับเป็นที่ซุกซ่อนตัวของเด็กตัวเล็กอายุไม่ถึงสิบขวบปีรวมตัวอัดแน่นกันอยู่ร่วมยี่สิบคน  

บรรดาผู้ใหญ่ที่เห็นสภาพความเป็นอยู่แล้วถึงกับผงะ   นั่นแทบไม่มีที่เดินให้พวกเขาเข้าไปข้างในแล้ว   ลี่ซือผู้เป็นสาวใช้เติบโตอยู่ในจวนอ๋องตลอดมามองสภาพน่าอดสูน้ำตาคลอ   ดวงตาเล็กๆมองพวกนางด้วยสายตาหวาดระแวง  พวกเขาขดตัวซุกกันเป็นกลุ่มก้อนเพื่อให้ความอบอุ่นแก่กัน  เนื้อตัวดำส่งกลิ่นเหม็นสาปไม่ต่างจากสัตว์ป่า   ชายฉกรรจ์ที่ผจญใต้หล้ามามากอย่างท่านเอ้อร์ยังอดหันหน้าหนีไม่ได้

สภาพสังขารของเด็กน้อยแต่ละคนดูไม่คล้ายจะเรียกว่าเป็นผู้เป็นคน   ไป๋ฟางหรงรู้สึกลำคอร้อนผ่าวอยากร่ำไห้ออกมา  น่าหดหู่เพียงนั้น น่าเวทนาเพียงนั้น

“ไปกัน...หนีไปกัน…” เด็กสองคนที่พาพวกนางมาทำหน้าที่เป็นทูตเจรจาบอกเหล่าสหายของตน “...ไปที่ที่มีอาหาร...ไปที่อุ่นๆ…”

เด็กน้อยมองมาที่พวกนางราวเห็นเทพเซียน  ไป๋ฟางหรงพยายามยิ้มออกมา  คิดถึงเตาอุ่นที่ลี่ซือถือ ทั้งผ้าคลุมขนสัตว์ขาวสะอาดให้ความอบอุ่นนางไม่ขาด  ไหนจะย้อนไปถึงสัตว์เลี้ยงทั้งสองที่นอนซุกอย่างเกียจคร้านกินอิ่มสามมื้อตัวอ้วนท้วนสมบูรณ์ แล้วรู้สึกสะท้อนในอก

“พวกเจ้าตามพี่สาวมาเถอะนะ   พี่เตรียมอาหารมา พวกเจ้าจะได้ทานโจ๊กร้อนๆ ยังมีเนื้อตากแห้ง ขนมพุทธาเชื่อม ได้ผิงไฟอุ่นๆด้วยนะ” ฟางหรงพยายามเชิญชวนพวกเขาเหล่านั้นที่มองมาคล้ายไม่เชื่อว่าสิ่งที่ได้ยินจะเป็นจริง

“ฮีก...ฮือ….” เมื่อมีคนหนึ่งเริ่มร้องไห้  คนที่เหลือก็ร้องไห้ตามกันระงม

“เด็กดี…” ไป๋ฟางหรงก้มตัวลงรวบร่างเล็กที่อยู่ใกล้ๆมากอดพร้อมลูบหลังเบาๆ  นางไม่อาจบอกให้พวกเขาหยุดร้องไห้   หยาดน้ำตาเหล่านี้...เหมาะสมที่จะหยาดหยดแล้วจริงๆ

เมื่อสัมผัสคนหนึ่ง  ที่เหลือย่อมกล้าที่จะกรูกันเข้ามาหา  หวังรับไออุ่นจากสตรีชุดขาวที่บัดนี้เปรอะเปื้อนฝุ่นดินเป็นด่างดวง

สาวใช้และผู้ติดตามขยับตัวคล้ายจะเข้ามาคุ้มกัน แต่นางส่ายหน้าห้ามไว้  ลูบศีรษะทุยเบาๆปลอบประโลม “พวกเจ้าทำดีแล้ว...พวกเจ้าอดทนมามากจริงๆ”

นางได้แต่กล่าวซ้ำไปมา

ขอบคุณสวรรค์ที่นางได้มาที่นี่

ขอบคุณสวรรค์ที่พวกเจ้ายังไม่ยอมแพ้

@Admin


ช่วยเหลือเด็กเร่ร่อนจำนวน 18 คน

BaiFangRong ดี

บทที่ 49: ขอบคุณสวรรค์ที่พวกเจ้ายังไม่ยอมแพ้(ต่อ)

         เป็นเพราะสภาพของตัวหมู่บ้านเฟิ่งหวงเอน็จอนาจจนเกินไป  อีกทั้งหากตั้งค่ายโอ่อ่าจุดไฟยามค่ำคืน อาจเรียกภัยมาสู่ตัว  ไหนจะเด็กน้อยตัวผอมแกร็นจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงทั้งหลาย  ทำให้ไป๋ฟางหรงเลือกที่จะให้ผู้ติดตามเลื่อนขบวนรถม้าและเสบียงมาตั้งกระโจมอยู่ในป่า ใกล้กระท่อมหลังนั้น

เด็กน้อยไม่ยอมอยู่เฉยๆ  ใครมีแรงพอช่วยอะไรได้ก็ช่วยหาฟืน ตั้งกระโจม ยกสิ่งของ   ท่านซันและท่านซื่อออกไปล่าสัตว์  เพื่อหาเนื้อมาบำรุงกำลังเด็กน้อยน่าสงสารเหล่านี้   ไป๋ฟางหรงและลี่ซือช่วยกันตั้งหม้อใหญ่เตรียมหุงข้าวสาร  

ไม่นานผู้ติดตามทั้งสองก็กลับมาพร้อมกวางตัวอ้วนพี และกระต่ายป่าสี่ห้าตัว  คาดว่ายกมาทั้งครอบครัว  ไป๋ฟางหรงมุมปากกระตุกเมื่อเห็นอันอันที่นอนผิงไฟบนเบาะหรี่ตามองก่อนพองขนแล้วมุดหลบซุกพุงหยวนเป่าที่กลายเป็นหมีผู้พิทักษ์ช่ั่วคราว

บรรดาเด็กน้อยเห็นเนื้อสัตว์ แม้ยังไม่ได้แล่ ไม่ได้ย่างก็ถึงกับน้ำลายสอแล้ว  บรรดาชายหนุ่มเห็นซากศพก็รู้หน้าที่ของตน  พากันอุ้มมันไปชำแหละไกลหูไกลตาคุณหนูขี้กลัว   แล้วค่อยนำเนื้อมาเป็นก้อนๆมอบให้นางจัดการอีกที

ไป๋ฟางหรงนำเกลือ น้ำตาล ซอสถั่วเหลือง กระเทียมสับ และพริกไทยที่เตรียมมาหมักเนื้อ  เนื้อกวางค่อนข้างจะมีกลิ่นสาปคาว  จึงต้องอาศัยสมุนไพรแห้งดับกลิ่นเพิ่ม  ส่วนกระต่ายนางคิดว่าจะทำน้ำแกงใส่ผักดอง   แต่กว่าจะทำใจได้ว่าเนื้อสดสีชมพูนุ่มนิ่มในมือนั้นคือสัตว์จำพวกเดียวกับเจ้าอันอันที่เลี้ยงดูด้วยความรักใคร่แล้วชวนให้อยากจะอาเจียน วิงเวียนแปลกๆ

“คุณหนูเจ้าคะ...ให้ลี่ซือทำน้ำแกงให้ดีกว่า....” ลี่ซือเห็นสีหน้านายสาวแล้วเดาออก  รีบเสนอตัวแทน   ไป๋ฟางหรงพยักหน้า  ริมฝีปากซีดขาว มือสั่น ใจสั่นไปหมด

ยิ่งหันไปมองอันอันที่นอนซุกหยวนเป่าอยู่ยิ่งอยากร้องไห้

หญิงสาวแบ่งหน้าที่ใครว่างก็ให้ช่วยเหลาไม้นำมาเสียบเนื้อกวางที่หมักแล้วย่าง  เหนือกองไฟ   ส่วนน้ำก็อาศัยหาเอาจากลำธารแถวนี้น้ำมาต้มแจกจ่ายให้เด็กเหล่านั้นใช้ดื่ม ให้ล้างเนื้อตัวที่สกปรกมอมแมมคนละนิดคนละหน่อย  

นางค่อยๆปิ้งเนื้อพร้อมทาซอสปรุงรสเรื่อยๆอย่างใจเย็นท่ามกลางสายตากดดันจากผู้หิวโหย   

“...ได้รึยัง?...” คำถามนี้ลอยมาไม่ขาดสายอย่างอดรนทนไม่ไหว   ยิ่งเมื่อใกล้สุกได้ที่   เสียงฉ่ายามไขมันสัตว์ไหลเยิ้มหยดลงกองไฟยิ่งยั่วยวนชวนน้ำลายสอ   กลิ่นเครื่องเทศและสมุนไพรจากต่างถิ่นให้กลิ่นแบบที่เด็กน้อยชาวบ้านเหล่านี้ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน   

เสียงท้องร้องโครกครากมองเนื้อเสียบไม้ปิ้งสีแดงก่ำ  เห็นแล้วชวนตาลายคล้ายมีแสงระยิบระยับ  จากเนื้อย่างธรรมดากลับคล้ายอาหารทิพย์จากสวรรค์   เพียงไป๋ฟางหรงพยักหน้าบอกว่าอาหารพร้อมแล้ว   เด็กน้อยก็รีบกรูเข้ามาแย่งอาหารอย่างหิวโหยจนบรรดาผู้ใหญ่ต้องพากันรีบเข้าควบคุมสถานการณ์  เกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุกันเสียก่อน    สุดท้ายจึงค่อยต่อแถวรับอาหาร  แต่ละคนหลุกหลิกอยู่ไม่สุข  อยากเอาก้อนเนื้อนั้นเข้าปากให้เร็วขึ้นแม้เพียงเสี้ยวนาที   ลี่ซือตักน้ำแกงร้อนแจกจ่ายใส่ชามไม้ที่เด็กน้อยเก็บมาจากซากหมู่บ้าน   ส่วนข้าวสวยร้อนๆนั้นก็ตามแต่ว่าจะหาอะไรมาวางรองได้   

จบจากอาหารหนักก็ยังมีของหวานเป็นพุทธาเชื่อมกรุบกรอบ  เด็กเร่ร่อนที่อยู่ท่ามกลางความอดอยากมานาน  เดิมทีก็ไม่ค่อยได้ลิ้มรสหวานของน้ำตาลอยู่แล้ว  เมื่อได้ขนมหวานมาก็กินอย่างตะกละตะกลามน้ำหูน้ำตาไหล

ไป๋ฟางหรงมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย   นางหยิบกู่ฉินขึ้นมาบรรเลงบทเพลงตามใจคิด  คล้ายต้องการเยียวยาจิตใจอันแห้งแล้งของเด็กน้อยเหล่านั้น  ขับกล่อมให้พวกเขาหายหวาดกลัวโลกใบนี้และโชคชะตากันโหดร้าย  และนอนหลับเต็มอิ่มในคืนนี้

ให้จิตใจที่หนักอึ้งได้รับการผ่อนคลายซักนิดก็ยังดี

ระหว่างบรรเลงไป๋ฟางหรงพยายามทำใจให้สงบที่สุด   แต่ยังไม่วายคิดกังวลถึงอนาคตของเด็กเหล่านี้ไม่ได้   นางควรจะพาเด็กเหล่านี้ไปที่ใด? กลับหวยหนาน? ไปค่ายพยัคฆ์ที่ฉางอัน? หรือพาลงใต้ไปปาสู่เผื่อทางนั้นยังต้องการแรงงานอีก?

ไม่ว่าที่ใดบนแผ่นดินต้าฮั่นล้วนเต็มไปด้วยเด็กกำพร้าเร่ร่อนอาศัยอยู่ทั้งที่แจ้งและที่ลับ    หากนางอยากช่วยเหลือพวกเขา...ควรทำอย่างไรดี...

@Admin

ส่งมอบ -ข้าวสวย 18ชิ้น / -น้ำแกง 18ชิ้น / -พุทธาเชื่อม 50ชิ้น

BaiFangRong ดี

{ เควสเรื่องราว 2 } ภัยสงคราม

[ไป๋ฟางหรง]

บทที่ 50: เริ่มอพยพ

           ตั้งกระโจมพักอยู่หนึ่งคืน  รุ่งสางท่านซันอาสากลับไปในด่านเพื่อซื้อหาเกวียนเทียมม้ามาเพื่อช่วยอพยพเด็กๆ   ไป๋ฟางหรงกางแผนที่ในกระโจมเพื่อปรึกษาเรื่องเส้นทางพร้อมคำนวณค่าใช้จ่ายกับท่านอี้   ครั้งนี้พวกนางคงต้องอาศัยนอนกลางดินกินกลางทรายมากหน่อยไม่อาจเสียเงินไปกับโรงเตี๊ยมมากมายได้

หลังจากนอนคิดมาหนึ่งคืนนางได้ข้อสรุปว่าจะบากหน้าพาเด็กน้อยทั้งหลายไปฝากอนาคตไว้ที่ค่ายพยัคฆ์ที่ฉางอัน   ท่านอี้ได้ยินก็แล้วเลิกคิ้วก่อนพยักหน้าเห็นด้วย  เส้นทางที่ใช้เดินทางจึงเป็นการย้อนทางเดิม  เพียงแต่วันนี้กว่าเกวียนจะมา  คงจะไปไกลเพียงหาที่พักที่โรงเตี๊ยมก่อนสักหนึ่งคืน   ให้เด็กน้อยทั้งหลายได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่  พักผ่อนให้เต็มที่  แล้วค่อยเดินทางต่อด้วยกำลังเต็มร้อย   

มื้อเช้าไป๋ฟางหรงและลี่ซือช่วยกันปั้นหมั่นโถว  ก่อนจะนำมานึ่งเพื่อเก็บเป็นเสบียงแจกจ่าย  เด็กน้อยทั้งหลายพยายามวนเวียนรอบตัวเจ้าลูกหมีน้อยและกระต่ายขาวสัตว์เลี้ยงของนางด้วยความอยากเข้าไปเล่น   แต่ทั้งสองตัวกลับไม่ยิมยอม  มันวิ่งหนีเด็กน้อยเหล่านั้นด้วยไม่อยากให้ขนสะอาดสะอ้านของพวกมันต้องแปดเปื้อน   ผู้เป็นนายถึงกับมองสัตว์เลี้ยงด้วยสายตาว่างเปล่าหนึ่งครา

“คุณหนู…” เด็กหญิงคนหนึ่งเดินกระมิดกระเมี้ยนเรียกนางเบาๆ “...คุณหนู...ไป๋...ฟา...ฟา….”

ไป๋ฟางหรงแย้มยิ้มให้เด็กน้อย “ไป๋ฟางหรงจ้ะ  พี่สาวชื่อไป๋ฟางหรง”

เด็กสาวคนนั้นตาเป็นประกาย ฉีกยิ้มกว้างเผยฟันหลอ “คุณหนูไป๋ฟางหรง”

“เก่งมากจ้ะ...มีอะไรให้พี่สาวช่วยจ้ะ เด็กดี”

เด็กหญิงอีกคนที่วิ่งอยู่ข้างๆหยุดมองเด็กน้อยคนนั้น  ก่อนจะส่ายหน้าคล้ายแสดงการห้ามปรามในที   ทว่าเด็กน้อยคนนั้นไม่ยินยอม “คุณหนู...แถวนี้ยังมีอีก…”

“ยังมีอีก?” หญิงสาวเลิกคิ้ว “หมายถึงเด็กน้อยแบบพวกหนูหรือจ้ะ?”

เด็กหญิงพยักหน้าหงึกหงัก

“เยอะมากไหม?” เพราะนางอาจจะดูแลไม่ไหว… ฟางหรงเร่ิมเป็นกังวลขึ้นมาอีก  แค่อพยพเด็กสิบยี่สิบคนนั้นไม่นับว่าเป็นปัญหามาก  ผู้ติดตามก็คงจะพากันเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ได้อยู่   เพียงแต่ถ้ายังมีเด็กน้อยหลงเหลืออยู่เป็นจำนวนมากล่ะ…

“เยอะเลยเจ้าค่ะ...ตอนแรกเยอะมากๆ...แต่ตอนนี้ไม่รู้เหลือกี่คนแล้ว” เด็กหญิงท่าทางขี้อาย  แต่เมื่อกล่าวถึงเรื่องผู้ร่วมชะตากรรมกลับกล้าหาญเพียงพอจะลองร้องขอความช่วยเหลือเผื่อผู้อื่นด้วย   ไป๋ฟางหรงมองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยสายตาเอ็นดู  นางช่างเป็นเด็กที่มีน้ำใจบริสุทธิ์นัก

“คุณหนู…” ครั้งนี้ท่านอี้ขมวดคิ้วพร้อมส่ายหน้าให้นาง  เขาดูไม่ยินยอมแน่ๆหากนางจะรับภาระมามากกว่านี้   แต่ทว่านางดั้นด้นมาถึงนี่เพื่อช่วยเหลือคน...จะให้จากไปทั้งๆที่รู้ว่ายังเหลืออีกหลายชีวิตที่ต้องมองข้าม

เรื่องแบบนั้นมัน…

ไป๋ฟางหรงเม้มริมฝีปาก  หากประหยัดรายจ่ายไม่พักโรงเตี๊ยมเลยก็ได้อยู่   แล้วระหว่างทางก็อาศัยทำอาหารหากินกันเอง  ก็ลดรายจ่ายได้ส่วนหนึ่ง

ถ้าแค่สามสิบคน…

“ช่วยพาเพื่อนๆน้องมาหาพวกพี่สาวที่นี่ได้ไหมจ้ะ”

เด็กหญิงตาเป็นประกายฉีกยิ้มกว้าง  รับคำก่อนจะรีบหันหลังจูงมือพรรคพวกคนอื่นวิ่งออกไป  ท่านอี้ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไม่เป็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง

ไม่นานพวกเขาก็พาเด็กน้อยหิวโซคนอื่นมาร่วมขบวน  เด็กน้อยที่กินจนอิ่มหมีพีมันตั้งแต่เมื่อวาน  ช่วยกันแจกจ่ายพุทราเชื่อมและหมั่วโถวให้ผู้มาใหม่   และสองชั่วยามถัดมาท่านซันก็ขี่ม้านำเกวียนที่ซื้อหามาด้วยสายตางุนงง  เด็กเหล่านี้งอกมาจากที่ใดอีก?

หยวนเป่ากรีดร้องเมื่อสัมผัสได้ว่าเงินชั่งในกระเป๋าเจ้านายจะหายไปอีกแล้ว

@Admin

สรุปช่วยอพยพเด็กทั้งหมด 27 คน

ส่งมอบพุทราเชื่อม 50ชิ้น และหมั่นโถว 27ชิ้น

arttytack ดี

{เควสเรื่องราวที่2 ภัยสงคราม}
ข้ามาแล้ว(1)
เมิร์กที่ได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่มบนเกวียนส่งเสบียงของกองทัพได้กล่าวขอบคุณกับเหล่าทหารกล้าและได้แยกย้ายก็ที่จุดหมายระหว่างที่ของพวกเขาโดยเมิร์กได้ทราบว่าจะมีขบวนกลับเมืองจะมีมาในตอนเย็นของวันนี้
“ลาก่อนท่านเมิร์ก หากมีโอกาสเราอาจได้เจอกัน”
หัวหน้าทหารที่ให้เมิร์กนอนบนเกวียนบอกลาก่อนจะควบม้านำขบวนมุ่งหน้าสู่ชายแดนต่อไป

ทันทีที่ขบวนทัพหายไปเมิร์กได้จับจ้องไปยังป่าไม้รอบข้างเขาสัมผัสได้ถึงสายตาเล็กๆมากมายจับจ้องมาที่เขา
“พวกเจ้าออกมาเถอะ ข้าไม่ทำร้ายพวกเจ้าหรอก”เมิร์กตะโกนด้วยเสียงอันดัง ผลตอบรับคือมีเสียงแซกๆจากพุ่มไม้แต่ก็ไม่ได้มีสิ่งมีชีวิตอันใดพุ่งออกมา
“ข้ามีขนม” ไม้ตายซ้ายสุดของหีบถูกหยิบมาใช้ มือสองข้างล้วนเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบถังหูลู่ขึ้นมาข้างละ10ไม้
“ข้าเอาๆ” “ข้าก่อนสิ” “ต้องข้า”
เด็กที่ยังคงเฝ้ามองอยู่ตั้งแต่ตัวเล็กยันตัวใหญ่หญิงหรือชายต่างพุ่งเข้าประชิดตัวเมิร์กอย่างรวดเร็จผลักเมิร์กล้มลงกับพื้น เจ้าพวกตัวใหญ่ที่ดูเหมือนจะเกเรหยิบฉวยทั้ง10ไม้วิ่งหายไปในป่าทำให้คนอื่นๆยิ้มน้ำตาซึมมองตามตาละห้อย
‘หึ เป็นไปตามแผน’ เมิร์กค่อยๆลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าแผนการคัดกรองคนชั่วสำเร็จด้วยดี
“อย่าร้องไห้ไปเลยสาวน้อย อะนี่ข้าให้” สายตาของเมิร์กสาดส่องไปทั่วหมู่เด็กที่นี่มีกันอยู่เกือบ30คนส่วนใหญ่นั้นล้อมรอบตัวเขาโดยมีสายตาคาดหวังแต่ก็มีบางส่วนยืนดูอยู่ห่างๆ เมิร์กเลือกที่จะเดินไปหาส่วนนั้นและเอื้อมมือไปคว้าถังหูลู่อีกอันมายื่นให้เด็กสาวผมดำตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มตรงหน้า
“เจ้าชื่ออะไร”
“ข้าชื่อ จางเหม่ย”
เด็กสาวรับถังหูลู่ไปกินด้วยรอยยิ้มก่อนจะแนะนำตัวด้วยเสียงใสกระจ่าง
“เจ้าชื่ออะไร” เมิร์กเริ่มออกเดินถัดไปหาเด็กอีกคนและอีกคน และอีกคน จนครบทุกคนรอบสถานที่แห่งนี้

  "เอาละพวกเจ้ามีใครพอจะช่วยนำทางข้าไปที่พวกเจ้าอยู่หน่อยได้ไหม"
   ทุกคนเงียบมองหน้ากันเอง เมิร์กกุมขยับส่ายหัวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
   "ถ้าใครบอก ข้ามีถังหูลู่ให้อีก" เท่านั้นแหละ ยกมือกันเต็มเลย


@Admin

เด็ก 30 คน
ถังหูลู่41อัน

arttytack ดี

{เควสที่2 รากฐานของความรู้}
เมิร์กเดินทางไม่นานบุกป่าฝ่าดงมากับเด็กชายที่ชื่อว่าหยางเฟยผู้ได้รับเลือกให้นำทาง
ลานโล่งตรงหน้าที่เต็มไปด้วยบ้านร้างมากมาย เมิร์กเดินเข้าไปสำรวจก็พบว่าภายในถูกทำความสะอาดไว้อย่างพออยู่ได้
‘น่าเศร้าเกินไปแล้ว!’ เมิร์กคิดในใจด้วยความชอกช้ำ บางทีการที่เป็นคนเกิดมาพร้อมด้วยทุกอย่างพอมาเห็นแบบนี้ก็อดจะเกือบร้องไห้ไม่ได้
“พวกเจ้า จับกลุ่มกันสิเวลานอน นอนกับใคร” เด็กๆต่างแยกย้ายก็อย่างง่ายดายตามคำสั่งไม่นานฝูงเด็กก็ถูกแบ่งเป็นห้าส่วน ส่วนละ3-6คน
“ข้ามีเสบียงที่ได้รับมาจากคนอื่นกับเสื้อผ้าจำนวนหนึ่งพวกเจ้าเอาไปแบ่งกันนะ” เมิร์กทำการหยิบเสื้อแจกให้เด็กๆคนละตัวชุดที่พวกเขาใส่อยู่มันเก่าเกินไปแล้ว


หลังจากแจกจ่ายไม่นานทุกคนก็ต่างเปลี่ยนกันอย่างรวดเร็วพวกที่เป็นสตรีเองก็คิดจะเปลี่ยนตรงนี้ด้วยเมิร์กแทบจะเข้าไปห้ามไม่ทันก่อนจะสั่งให้พวกผู้หญิงไปเปลี่ยนในบ้าน
‘เด็กพวกนี้ยังขาดประสบการณ์พื้นฐานอีกมาก ต้องรื้อฟื้นก่อนไม่งั้นพวกเขาจะใช้ชีวิตในสังคมลำบาก’ เมิร์กตัดสินใจแล้วว่าเขาจะค้างคืนที่นี่
“หยางเฟย จางเหม่ย ไปพาเพื่อนที่เจ้าไว้ใจออกมาหนึ่งคนสิ” ทั้งสองพยักหน้ารับก่อนจะหายเข้าไปในกลุ่มนอนตนก่อนจะลากคนออกมาหนึ่งคนตามคำสั่ง
จางเหม่ยลากสตรีอายุพอๆกับนางแต่ดูเป็นคนใจเย็นแววตานิ่งครึมเกินวัยส่วนหยางเฟยไปลากผู้หญิงท่าทางบอบบางออกมา
“ตามข้ามา ส่วนที่เหลือ ตอนตกเย็นข้าจะกลับมาที่นี่ พวกเจ้าช่วยรอก่อนนะ” เมิร์กเดินนำทางกลุ่มเด็กสี่คนหายเข้าไปในป่ากลับไปที่ลานโล่งตอนแรกปล่อยพวกเด็กๆที่เหลือใช้ชีวิตปกติต่อไป



“เอาละบอกข้ามาสิ ปกติเจ้าหากินกันอย่างไร”เมิร์กจ้องตาของทั้งสี่ด้วยความจริงจังจนใจของทั้งสามสะท้าน ยกเว้นคนที่หยางเฟยพาออกมาข้อมูลที่ทั้งสี่บอกมีทั้งหาปลา ผลไม้ป่า หรือบางทีก็มีทหารใจดีมาแจกข้าว
‘ใช่ได้’
“เจ้า ชื่ออะไร” นิ้วของเมิร์กชี้ไปถามเพื่อนของหยางเฟย
“ข้าชื่อซือหวางเจา” นางตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ข้าตัดสินใจแล้ว ซือหวางเจา ต่อจากนี้เจ้าเป็นหัวหน้าของพวกเขา” เมิร์กยิ้มกว้างซือหวางเจานิ่งตะลึงดวงตาขยายขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกลับเป็นปกติอย่างรวดเร็วทำให้เมิร์กชอบนางขึ้นไปอีก
“ข้าขอน้อมรับ” ไม่แม้แต่ถ่อมตน ถึงจะดูหยิ่งไปบ้างแต่ก็แสดงว่าเป็นคนมีความมั่นใจ
เมิร์กทำการแจกแจงหน้าที่ให้ทั้งสามคนที่เหลือ หยางเฟยได้หน้าที่ผู้ดูแลจางเหม่ยกับเพื่อนของหยางเฟยที่มีชื่อว่าหนางเกาได้รับหน้าที่ถ่ายทอดความรู้ให้คนอื่นๆ
“เอาละสิ่งแรกที่ข้าจะสอนเจ้าคือมารยาทพื้นฐาน”เมิร์กเริ่มร่ายยาวเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในสังคม ทั้งการพบปะผู้คนสิ่งที่ชายหญิงห้ามทำในที่สาธรณะ การซื้อขาย มารยาทต่างๆ
     ใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วโมงถึงจะหมด หยางเฟยกับซือหวางเจาฟังอย่างตั้งใจ จางเหม่ยกับหนางเกาบ้างครั้งก็ยกมือสักถามสมแล้วที่เขาเป็นคนเลือกให้สองคนนี้เป็นคนทำหน้าที่ครู ทั้งสองมีท่าทางใจดีและอ่อนโยนเหมาะสมที่จะสั่งสอนผู้อื่น
     ส่วนต่อไปเป็นพื้นฐานคณิตศาสตร์ ส่วนนี้เขาอนุญาตให้หยางเฟยไปเล่นก่อนได้แต่เขาปฏิเสธและรวมเรียนด้วย ผลที่ได้ก็คือหลับไปแล้วโดยที่เมิร์กไม่สนใจจะปลุก ส่วนนี้เป็นหน้าที่ของอีกสามคนที่ต้องเรียนรู้ให้ได้
      การเรียนคณิตศาสตร์เป็นไปอย่างต่อเนื่อง เมิร์กใช้เวลาจะบ่ายแก่ๆถึงจะสอนพวกนางให้เข้าใจถึงหลักการบวกและลบอย่างถูกต้องหลังจากแบบทดสอบจำนวนมากตั้งแต่บวกเลขง่าย ไปถึงบวกแบบหลายซ้อนและลบซ้ำ แต่ส่วนการคูณเขาเก็บไว้ก่อน
     เมิร์กนำเป็ดย่างออกมาให้ทั้งสี่กินเพื่อเติมพลังและปล่อยให้ไปพักได้ทั้งสี่เดินกลับไปเล่าเรื่องที่ได้เรียนให้เพื่อนๆฟังก่อนจะกลับมาเมื่อถึงเวลานัดหมายของเมิร์กโดยหยางเฟยกลับมาเร็วกว่าคนอื่นมากเพราะเมิร์กจะมอบหมายหน้าที่สำคัญให้

“หยางเฟย ข้าให้นี่” เมิร์กยื่นมีดบินให้กับหยางเฟย
“แต่ว่า ข้าใช้มันไม่เป็น” “ข้าพอจะรู้วิธีใช้แบบง่ายๆอยู่บ้างเจ้าเรียนรู้มันแล้วค่อยพัฒนาก็ยังไม่สาย” เอาจริงๆขึ้นเมิร์กไม่รู้แต่ด้วยสติปัญญาก็ทำให้พอจะจับเคล็ดได้บ้างเขาลองฝึกใช้เองบ้างแล้วตอนที่พวกเด็กๆไปเล่นกับเพื่อน
     เมิร์กใช้เวลาจนถึงพระอาทิตย์เปลี่ยนท้องฟ้าเป็นสีส้มสำหรับการฝึกฝนหยางเฟยเรื่องการใช้มีดบินและการฝึกร่างกายพื้นฐานแบบชาวโรมัน
“เอาละ กลับกันเถอะ”
“ขอรับ” ร่างกายของทั้งสองที่นั่งพักอยู่ชุ่มไปด้วยเหงื่อเมิร์กระหว่างที่ฝึกกับหยางเฟยก็ได้รู้ว่าเขาเป็นลูกชายของทหารที่มารบที่ทุ่งหญ้าแดนเหนือแต่เสียชีวิตไปในการปะทะเมื่อปีที่แล้ว

     เมื่อทั้งสองเดินกลับมาถึงหมู่บ้านก็พบกับฝูงเด็กที่นั่งเป็นสามวงแต่ละวงจะมีเด็กทั้งสามที่เขาสั่งสอนเป็นศูนย์กลาง ภาพนี้เรียกรอยยิ้มของเมิร์กได้เป็นอย่างดี
       ทั้งสามที่เห็นเมิร์กกลับมาแล้วก็โบกมือทักทาย เด็กๆทุกคนที่นั่งอยู่ลุกหือขึ้นมาอ้อมล้อมตัวเมิร์กด้วยรอยยิ้มทั้งหลายต่างพูดถึงเรื่องที่เรียนกันใหญ่ทำให้เมิร์กต้องแจกถังหูลู่ให้ทุกคนอีกครั้ง


      ในคืนนั้นเมิร์กได้เรียกรวมเด็กมาเล่านิทานตำนานเทพเจ้าของโรมันให้เด็กๆฟังบางคนที่ฟังก็อยากออกมาแสดงบทบาทเมิร์กก็เตี้ยมให้สักครู่ก็จะเล่าเรื่อง
     “เมื่อนั้นเทพซุสและพี่น้องของตนก็ได้จัดการบิดาของตนเพื่อนำความสงบสุขมาสู่โอลิมปัสอีกครั้ง” บนแรกก็จบด้วยเด็กสามคนรุมกระตือหยางเฟยที่เมิร์กเลือกให้มาเป็นกระสอบทราย

    “เก่งมากๆ” เมิร์กลูบหัวทั้งสี่และมอบพุทราเชื่อมให้คนละเม็ด
       “เอาละตอนนี้ก็ดึกมาแล้ว แยกย้ายไปเข้านอนได้แล้วจะได้โตไวๆ” เมิร์กตะโกนเสียงดังเด็กทุกคนต่างวิ่งหนีกลับไปที่พักของตนอย่างรวดเร็ว


      “ยกเว้นเจ้าซือหยางเจา เจ้ามากับข้าหน่อยสิ”   

@Admin

   มีดบิน 1
  เครื่องนุ่งห่ม 30
  ถังหูลู่ 30
  เป็ดย่าง 1
   พุทราเชื่อม 4

arttytack ดี

{เควสที่2 เด็กสาวผู้ถูกเลือก}
“มานี่สิ” เมิร์กเดินหามุมที่แสงจันทร์ส่องสว่างอยู่แล้วโบกมือเรียนซือหวางเจาให้มานั่งตรงหน้า
ซือหวางเจาลังเลเล็กน้อย กลางป่ากับผู้ชายแปลกหน้า นางเคยเห็นภาพนี้มาแล้วตอนที่นางพึ่งเข้ามาที่นี่
“มันอาจจะดูแปลกๆใช่ไหม ฮะฮะ พอดีข้าไม่เคยคุยกับเด็กนะ”เมิร์กยิ้มอย่างเศร้าๆ ชีวิตเขาตั้งแต่เกิดมานอกจากเพื่อนสมัยเด็กที่จากกันไปนานแล้วก็มีแต่พวกลูกค้าของร้านเท่านั้นที่คุยด้วย
ซือหวางเจาที่เห็นแววตาเศร้าๆของผู้มีพระคุณก็สะอึกเดินเข้ามานั่งอย่างสำนึกผิดที่คิดอะไรอกุศล
“ดีแล้วที่ระวังตัว” เมิร์กก้มหน้าลงมายิ้มอย่างสดใสและใช้มือใหญ่หยาบๆของเขาลูบผมยาวๆของซือหวางเจา
“เอาละ ที่ข้าเรียกเจ้ามาที่นี่เพราะข้าต้องการให้เจ้าเรียนรู้ทักษะที่สำคัญที่สุด” ใบหน้าของเมิร์กเคร่งเคลียดขึ้นมาทันทีบรรยากาศกดดันก่อตัวขึ้นจนทำให้ซือหวางเจาอึดอัดเล็กน้อย
“ที่แห่งนี้ขาดผู้นำ พวกเด็กๆไม่ใช่แค่พวกเธอ30คนแต่อีกกว่าพันคนต่างกระจัดกระจายกันอยู่”
“อย่าบอกนะว่าท่านจะให้ข้า คุมพวกเค้านะ!?เป็นไปไม่ได้หรอก!” มันยากเกินไปแล้ว เพียงแค่รับรู้ความตั้งใจของเมิร์กก็ทำให้จิตใจของซือหวางเจาที่เข้มแข็งโอนเอน
เมิร์กยิ้มรับอย่างราวกับว่ารู้อยู่แล้ว ไม่สิเขารู้อยู่แล้วซือหวางเจาต้องเข้าใจถึงความยากของงานนี้แน่ๆเพราะงั้นจึงต้องการให้รับรู้ถึงแรงกดดันที่นางต้องเผชิญจะให้เปลี่ยนคนก็ไม่ทันแล้ว
“ข้าอาจจะอยู่ที่นี่อีกสักสองสามวัน เพราะงั้นระหว่างนี้ขอให้เจ้าตั้งใจด้วย”
“ค่ะ!” ซือหวางเจาตอบรับเสียงดังฟังชัด

เมิร์กสอนตั้งแต่ทักษะการเป็นผู้นำ วิธีการเจรจาซื้อขาย ประณีประนอมหรือแม้แต่การข่มขู่ ทั้งหมดเมิร์กสอนให้แค่พื้นฐานเท่านั้นเพราะความสามารถเหล่านี้หาได้จากประสบการณ์ไม่มีทางลัด
เวลาผ่านไปจนเมิร์กง่วง ให้ตายสิโรคนอนเร็วนี่กวนใจเขาจริงๆ
“เอาไว้วันนี้พอก่อนละกัน”เมิร์กบอกกับซือหวางเจาที่ยืนทบทวนความรู้ในหัวตัวเองอยู่
‘แบบนี้คงต้องมีรางวัลหน่อยแล้ว’ ในระหว่างที่ซือหวางเจาไม่รู้ตัวเมิร์กได้แอบย่องมาข้างหน้า
จุ้บ
ริมฝีปากของเมิร์กประทับไปที่หน้าผากน้อยๆของซือหวางเจา วิธีนี้แม่เขาชอบใช้เวลาต้องการให้รางวัลเขาตอนเด็กๆบางทีมันอาจได้ผลนะ
แต่ทำไมตัวนางร้อนๆละ รึว่าไข้ขึ้นงั้นรึ
“รีบกลับไปนอนกันดีกว่า ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว”
“อื้อ”
เมิร์กจับมือเล็กๆของเด็กสาวไปส่งที่บ้านพัก โดยที่ในบ้านพักทุกคนต่างยังไม่นอนจนเมิร์กต้องดุเล็กน้อยถึงจะยอมนอนกันได้
“แล้วข้าจะนอนไหนละนี่” สุดท้ายเมิร์กก็ต้องไปขอนอนด้วยกับพวกเด็กผู้ชายโดยสัญญาว่าจะให้รางวัลพรุ่งนี้เช้าเป็นการแลกเปลี่ยน


@Admin