{ นอกเมืองหย่งอัน } ป่าฉิงชิง

ป่าฉิงชิง

{ นอกเมืองหย่งอัน }

【ป่าฉิงชิง】

นอกเมืองหย่งอัน ป่าที่แสงอาทิตย์ลอดผ่านมาได้น้อยด้วยต้นไม้

เติบโตใหญ่มากมายบดบังแสงแดด ทางเดินรกทืบไปด้วยหญ้าพุ่มโต

 และ อสรพิษมากมายเลื้อยไปมาอย่างสยดสยอง

 นอกจากเหล่าอสรพิษแล้วยังมีเห็ดพิษมากมาย

ผิงผิง -

ทำดีได้ดี 8.1

       พวกเธอเดินทางมาจนถึงป่านอกเมืองและเตรียมจะเดินเข้าไปในส่วนของตลาดเพื่อติดป้ายประกาศ แต่ดูเหมือนเสี่ยวเหมยจะเมื่อยขาจึงนั่งพักก่อนส่วนเย่เสวียนั้นยังสบายมาก(?) เพียงก้มลงทายาคลายเมื่อยให้เสี่ยวเหมย ผิงผิงเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกผิดเพราะตนรีบเร่งจนเกินไป

       "มิเป็นไรหรอกเจ้าค่ะ"

       "แต่ขาเจ้า..."

       "...." @Melonpang

       "มีพี่สาวหมออยู่ด้วย ข้ามิเป็นไรเจ้าค่ะ"

       "....." @Melonpang

       "งั้นข้าจะนำประกาศไปติดในเมือง เจ้าอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเหมยนะ" ผิงผิงวางห่อผ้าไว้กับเสี่ยวเหมยพร้อมอุ้มเจ้าหมั่นโถวไปด้วย

       "..." @Melonpang

       "ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะปลอดภัย และปกป้องเสี่ยวเหมยได้" ผิงผิงกล่าว ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาสักพัก เธอรู้สึกว่ารอบตัวเย่เสวียมีบางอย่างอยู่แต่ก็ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่หากมีเย่เสวีย เสี่ยวเหมยก็ปลอดภัยแน่หากเธอไม่อยู่

++++ เข้าเมือง ++++

       ผิงผิงกลับมาหลังจากเข้าไปในเมือง

       "พักกันอีกสักหน่อยแล้วกันนะ" ผิงผิงกล่าวก่อนจะนั่งลงพิงกับต้นไม้

       "...." @Melonpang

       "หากไหวก็ไปต่อ"

       "...."@Melonpang

@Admin

Annadease ดี

ch.41

วันที่ 4.23

     ในเมื่อเดินทางโดยไม่หลับไม่นอน ในที่สุดก็หอบร่างทั้งคนและม้ามาถึงเมืองหย่งอันจนได้ แต่จนแล้วจนรอดก็ต้องบุกดกพงไพรก่อนเข้าเมืองทุกทีสิน่า เวลานี้เป็นยามเช้า อยากล้างหน้าล้างตานัก เหมือนสวรรค์รู้ใจบันดาลให้นางพบลำธารเบื้องหน้า ลำธารน้ำใสมีปลาน้อยแหวกว่ายชวนให้หญิงสาวเข้าไปนั่งมองใกล้ๆก่อนจะวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าทีเดียวเพราะความหนาวเย็นจับใจ ล้างหน้าเสร็จแล้วก็ออกเดินทางเข้าสู่ตัวเมืองต่อ หรั่นซิ่นหลี่จะเดินอ้อมก็ได้แต่เดินผ่านเมืองทะลุเมืองมันใกล้กว่าเห็นๆ ได้เห็นผู้คนด้วย นางชื่นชอบนัก

@Admin

YoshifumiRen -

EP.3
[เควส วิกฤตขาดแคลนแรงงาน]
วันที่ 3 งานส่งของต่างเมือง

หลังจากพวกเรานั่งเกวียนมาได้ซักพักแล้ว ตอนนี้นับว่ายังเป็นเวลาเช้าอยู่ ข้าก็หยิบแผนที่ของคนขับเกวียนขึ้นมาดูเล่น

“ เราออกจากเมืองเจียงโจว ต่อไปต้องผ่านไปเมือง หย่งอัน เจียงหลิง หลังจากนั้นจะถึงเมืองซินเอี๋ย ตอนนี้เราคงอยู่ที่แถบนอกเมืองหย่งอัน “

ข้ามองแผนที่ก่อนจะส่ายขาเล่นพร้อมชมวิวทิวทัศน์ที่ผ่านไปอย่างค่อนข้างที่จะเรียกได้ว่าเร็วพอสมควรเลยขณะที่ข้ากำลังสนอกสนใจกับแผนที่

‘ กึก ‘

เกวียนก็เหยียบกับก้อนหินทำเอาข้าตกใจหมด ขนาดพึ่งออกมาก็หลายรอบแล้ว นานแค่ไหนแล้วที่ข้าไม่ได้นั่งเกวียนกันนะ จะว่าไปข้าเคยนั่งเกวียนด้วยรึ ช่างเถอะ ข้ามองวิวทิวทัศน์โดยรอบที่เป็นป่า ในขณะที่คนขับเกวียนก็ขับต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งซักพักเขาก็พูดขึ้น

“ ถูกแล้ว เจ้าน้องชาย ที่นี่คือป่านอกเมืองหย่งอัน เราจะไม่กลับดึกหรอกนะ ท่านฉุนอวี้ บอกข้าไม่ให้แวะที่ไหนเลย เสียใจด้วยที่ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าออกไปวิ่งเล่น55 “

“ ข้าไม่ได้เด็กขนาดนั้นซักหน่อย แล้วหมายความว่าอย่างไรปล่อยออกไปวิ่งเล่น ท่านเห็นข้าเป็นอะไรที่ต้องปล่อยไปวิ่งเล่น “

“ เอาน่าข้าแค่บอกไว้ก่อน ก่อนที่เจ้าจะขอให้ข้าแวะโน่นแวะนี่ จะว่าไปแล้วท่าทีตื่นเต้นเช่นนั้น ราวกับเจ้าไม่ค่อยออกไปไหนงั้นล่ะ เจ้าพึ่งออกมาส่งของครั้งแรกรึ “

“ ไม่ใช่เรื่องของท่าน!! “

ข้าตอบกลับด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

“ วัยอย่างเจ้านี่เลือดร้อนกันอย่างนี้ตลอดเลยรึเปล่านะ แล้วนิสัยอย่างนี้ระวังจะไม่มีสหายคบนา “

“ ท่านลองย้อนไปถามตัวเองตอนอายุเท่าข้าแล้วกัน “

ข้าตอบก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่สนใจแล้วมองข้างทางที่เป็นลำธารลมที่พัดมาจากในป่านั้นสดชื่นสุดสุด บรรยากาศก็เงียบดีนักอยากรู้จริงนักว่าสถานที่อื่นจะเป็นเช่นไรกัน

Tinweriel -

{ เดินทาง }

-3-

หลังจากผ่านเมืองเจียงโจว พวกนางก็เดินทางมาจนถึงป่าซึ่งตั้งอยู่นอกเมืองหย่งอัน

หยางอวี้ถิงมิเคยมาเยือนแถบจิงโจวมาก่อน ทั้งชีวิต… หากมินับอดีตที่ไม่อยากจะจดจำ นางก็อยู่แต่ในเพียงค่ายพยัคฆ์ ผ่านเส้นทางที่จะมายังเมืองจื่อถงและเมืองเฉิงตูเท่านั้น เทียบกันกับน้องผิงและพี่เฮ่าที่ได้ขึ้นเหนือล่องใต้มาแล้วนั้น นางนับว่าเห็นโลกมาน้อยนัก มายามนี้ได้ออกเดินทางไกลกับเขาบ้างก็นับว่าได้เปิดหูเปิดตาจนคุ้มแล้ว

แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดแมกไม้เขียวขจีเหนือหัว ผืนป่าแห่งนี้ดูสดชื่นมีชีวิตชีวาด้วยสรรพเสียงสัตว์น้อยใหญ่ ได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่มิไกลนักทำให้มั่นใจว่าต้องมีลำธารไหลผ่าน

หากมิใช่ฤดูหนาวที่น้ำค่อนข้างจะเย็นนั้น นางคงพาบุตรสาวลงไปแช่น้ำผ่อนคลายเล่นสักชั่วครู่แล้ว แต่ก็นั่นล่ะ พวกนางต้องรีบไปต่อ มิอาจรั้งอยู่ที่ใดที่หนึ่งนานเกินจำเป็น เพียงเท่านี้ก็แทบจะหยุดพักทุกเมืองแล้วเพราะกลัวว่าเจ้าตัวน้อยของนางจะเหนื่อยมากเกินไป

การเร่งเดินทางมิเหมาะกับการกระเตงเด็กเล็กมาด้วย…

สายตาที่มองไปยังเด็กน้อยในอ้อมแขนฉายความอ่อนโยนละมุนละไมโดยไม่รู้ตัว ...เดิมทีนั้นนางก็เป็นเพียงสตรีไร้หัวนอนปลายเท้า เพียงตั้งใจอยากจะทำมาหากินในจื่อถง อาจจะเป็นนางรำหรือทำงานตามโรงน้ำชาโรงสุราทั่วไป หาเช้ากินค่ำหรือเดินทางร่อนเร่ไปในยุทธจักร ใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรี มิต้องกังวลสิ่งใด มิต้องดูแลผู้ใด ไหนเลยจะคาดคิดว่าวันหนึ่งจะได้แต่งเข้าจวนแม่ทัพจนให้กำเนิดหนูน้อยผู้นี้ จากสตรีที่เพียงอยากใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย กลับต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจดูแลปกป้องคนผู้หนึ่งโดยมิหวังสิ่งใดตอบแทน เพียงหวังให้เติบโตมามีชีวิตที่ผาสุกเท่านั้น

หากทหารในค่ายพยัคฆ์รู้ว่ายามนี้นางเป็นแม่คน คงได้หัวเราะกันฟันแทบหัก

ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มงดงาม ก้มหน้าลงไปประทับจุมพิตแผ่วเบากลางกระหม่อมบุตรสาว

“เด็กดีของแม่ หากเจ้าเหนื่อยหากเจ้าง่วงก็หลับเถิด” มือข้างหนึ่งเอื้อมปลดอาภรณ์ชั้นนอกสุดที่คลุมตัวนางไว้มาห่มให้เจ้าตัวเล็กด้วยเกรงว่าจะต้องลมเย็นจนจับไข้เอา

@Aki

“ดูสิ ยังจะมาจ้องแม่ตาแป๋วอีก” อวี้ถิงหัวเราะเบาๆ “เจ้าไม่ง่วงอย่างนั้นหรือ ถ้าเช่นนั้นหิวหรือไม่ แม่จะได้หยิบห่อขนมมาป้อนให้เจ้า”

@Aki

หญิงสาวหยิบขนมหม่าซูมาบิเป็นชิ้นเล็กๆ ป้อนให้เหม่ยเยี่ยน้อยทานระหว่างทาง เห็นดวงหน้ากลมกำลังเคี้ยวแก้มตุ่ยก็นึกเอ็นดูนัก คิ้วคางจมูกตาล้วนได้จากนางมาเต็มๆ จนมั่นใจว่าเติบโตมาต้องเป็นสาวงามแน่แท้ ทั้งยังเลี้ยงง่ายว่าง่ายยิ่ง อยู่กับนางมิร้องไห้งอแง เดินทางจากบ้านมาไกลถึงเพียงนี้กลับมองสิ่งรอบตัวด้วยความสนอกสนใจ

ผ่านไปได้อีกสักพัก วูฮูหยินก็สั่งให้ทั้งคณะหยุดพักสักชั่วครู่ที่ริมลำธาร อย่างน้อยก็ให้ช้างและม้าของทหารที่ตามมาอารักขาได้พักผ่อนเสียบ้าง ส่วนตัวนางเองก็เปิดรื้อสัมภาระที่นำมาจากจวน แบ่งข้าวของต่างๆ ทั้งเสบียงและขนมจัดใส่ห่อสัมภาระของลูกน้อย รวมไปถึงศาสตราวุธบางชนิดที่ตั้งใจจะให้ฝึกฝนเมื่อเติบใหญ่

“ของเหล่านี้แม่ยกให้เจ้าทั้งหมด” นางหันมาพูดกับเหม่ยเยี่ย “แต่บางอย่างเจ้ายังแตะต้องมิได้ ต้องรอให้เจ้าโตขึ้นมากกว่านี้ก่อนจึงจะมีแรงถือไหว ถึงเวลานั้นค่อยฝึกใช้ให้คล่อง ดีหรือไม่”

@Aki

อวี้ถิงหยิบเอาง้าวมรกตและหินสีเขียวออกมาให้ดู ของทั้งสองสิ่งเมื่อกระทบกับแสงตะวันก็เป็นประกายงดงามจับตายิ่ง แม้แต่พวกผู้ใหญ่อย่างเหล่าทหารที่ติดตามยังอดอุทานออกมาอย่างชื่นชมมิได้

@Aki

“เจ้าสนใจอย่างนั้นหรือ” ผู้เป็นมารดาถามยิ้มๆ อย่างรู้ทัน “เจ้าก็ควรจะสนใจอยู่หรอก เทพไป๋เหมียวมาเข้าฝันแม่ยามที่แม่ยังตั้งครรภ์เจ้า ในฝันพระนางประทานง้าวและลูกแก้วนี้มาให้ ครั้นเมื่อเจ้าเกิดมา แม่ก็เข้าใจได้ทันทีว่าที่แท้แล้ว ของทั้งสองสิ่งนี้ควรจะอยู่ในมือเจ้า”

@Aki

“แม่รู้ว่ามันสวยงามนัก…” หญิงสาวลูบศีรษะเจ้าตัวเล็กด้วยความรักใคร่เอ็นดู “แต่เจ้ามิควรจะดูที่ความสวยงามเพียงอย่างเดียว ความสวยงามอาจเป็นสิ่งลวงตา เจ้าควรจะดูของมันใช้การได้ดีหรือไม่… เพราะสุดท้ายแล้ว ประโยชน์ใช้สอยต่างหากที่จำเป็นมากกว่า อาวุธ… หรือแม้กระทั่งสิ่งของทั่วๆ ไป บางประเภทอาจดูสวยงาม แต่ก็มีไว้เพียงประดับตกแต่งเท่านั้น”

@Aki

“แต่แม่มั่นใจว่าของของลูกย่อมต้องไม่ธรรมดา”

นางเอ่ยทิ้งท้ายแต่เพียงเท่านั้น ตัดสินใจว่าทั้งหมดควรจะเร่งเดินทางต่อไปยังกวนจง ก่อนจะมุ่งเข้าสู่ฉิงโจวเพื่อที่จะไปถึงเป่ยไห่

หนทางยังอีกยาวไกลนัก...

@Admin

@AKIKOMINAMOTO

LuLingNu ดี

ตั้งแต่ได้ออกมาจากวังก็ยามเช้า ไปพบชงชงก็ยามสายแล้วออกเดินทาง ผ่านเมืองฮั่นจงไปทางถนนตะวันออก
บัดนี้คือเวลาค่ำของวันนี้แล้ว ทั้งหลิงนูและชงชงต่างเดินมาถึงชานเมืองที่ชื่อวา หย่งอัน.. เป้นเมืองที่อยู่ถัดจากฮั่นจงไป แต่ระยะทางก็ไกลอยู่นะ...
เนื่องจากภูมิภาคปาสู่เป็นหุบเขาสูง การลงมายังเมืองหย่งอันก็เมืองเริ่มลงสู่พื้นราบเรื่อยๆ เพราะงั้นระยะทางจึงจากฮั่นจงมาไกลมาโขเพื่อที่จะเข้าเขตเมืองหย่งอัน...


"มาถึงเมืองจนได้.." หลิงนูมอง เมื่องที่มาถึงด้านหน้าเธอคิดว่าจะแวะดีหรือไม่..
"โฮก" ชงชงร้องขึ้น มันทำท่าไม่อยากเข้าเมือง มันคงอยากนอนด้านนอกมากกว่า
"หือ งั้นเหรอๆ...." เธอตัดสินใจเลี้ยวม้าเข้าชายป่า เพื่อพักใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งพร้อมกับชงชง


"หิวมั้ย?..." เธอหยิบเนื้อย่างมาแล้วยื่นให้มัน ชงชงเห็นของโปรดก็หยิบเนื้อย่างจากมือหลิงนูไปกิน งั่มๆๆๆๆ
ชงชงกินอย่าเหร็ดหร่อย เห็นดังนั้นแล้วหลิงนูจึงลงจากม้าแล้วหยิบหญ้าฟางให้ม้าได้กินและพักผ่อนหลังจากเดินทางข้ามเมืองมา


"คง...ไม่ได้เข้าเมืองแน่ๆ นั่นสินะ..." หลิงนูกล่าวก่อนล่ามเชือกม้าไว้กับต้นไม้ใกล้ๆ และนั่งลงใต้ต้นไม้นั่น
"คิดถึงเวลาที่เคยนอนในป่าจริงๆน้า..." เธอเอ่ยขึ้นนึกถึงเมื่อก่อนที่เธอเคยเดินทาง หรือช่วงฝึกวิชาใหม่ๆนั่นเอง...
ว่าแล้วก็หยิบผ้าผืนหนึ่งลงมาห่มตัวเอง เธอตัดสินใจนอนที่ ชายป่าริมเมืองหย่งอันนั่นเอง
ชงชงเห็นหลิงนูทำท่าทีจะนอน มันจึงนั่งพิงต้นไม้ต้นที่หลิงนูนอนด้วยข้าง  ก่อนจะเปลี่ยนท่าเป็นนอนราบไปกันพื้น...
ว่าแล้วตี้หลิงนูและชงชงก็หลับไปในเวลานั้นเอง...






เวลาต่อมาตอนกลางคืนใกล้เช้า หลิงนูลืมตาโผล่งตื่นขึ้นมา จู่ๆก็ตื่นได้ราวกับมีอะไรมาสะกิดก็มิทราบ จู่ๆก้ตื่นได้เองโดยอัตโนมัติ...
หลิงนูมองไปรอบๆไม่พบอะไรมีเพียงม้าและชงชงนอนอยู่ข้างๆทั้งคู่ เมืองหย่งอันด้านหน้าก็ดูมืดสนิท
เมื่อตื่นแล้วเธอคิดว่าควรจะออกเดินทางต่อเสียดีกว่า...


เธอจึงปลุกชงชงกับม้าตนเองให้ตื่นขึ้น แจกจ่ายอาหารเช้าให้ทั้งสองหายหิวและก็ปล่อยให้มันหายงัวเงียก่อน สักพักแล้วออกเดินทางต่อไปจากบริเวณนั้น ..มุ่งไปทางตะวันออกเรื่อยๆโดยไม่ได้แวะเมืองใด..
เพราะเสบียงน่าจะพออยู่... ถ้าหากเสบียงไม่พอแล้วก็น่าจะแวะเมืองข้างหน้าด้วยน่าจะดี...


@STAFF_Pixiu

qinglan ดี

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

เดินทางสู่บ้าน : เฝ้าฝัน

          พระชายาหลินเฟยนั้นควบม้าเดินทางจากเจียงหลินขึ้นเหนือไปทางตะวันตกจนมาถึงเมืองหย่งอัน โดยที่มีคนที่ขี่ตามมานั้นก็คือชาติและจงเอ๋อห์ รวมถึงสัตว์เลี้ยงของเธอเจ้าหมาป่าตัวน้อย เมื่อใกล้ถึงเขตเมืองหย่งอันเธอก็เดินทางเลียบไปทางฝั่งแม่น้ำ และหยุดพักกันตรงนั้น

          “นี้เป็นป่านอกเมืองหย่งอันยังไงก็หยุดพักทานอาหารกลางวันกันตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวเราจะยิงยาวกันเลย ให้น้ำกับหญ้าม้า คงจะถึงปาสู่ในคืนนี้เป็นแน่แท้” เจียวหย่าในสภาพหญิงชาวบ้านที่ใส่ผ้าปกปิดหน้าตานั้นยิ้มให้กับทั้งสองคน ส่วนชาติที่อยู่ในชุดของชาวฮั่นเต็มระบบก็พยักหน้าตาม ดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่ออกจากที่นั้นได้ พระชายาก็ค่อยๆกลับมาร่าเริงขึ้นทีละนิดๆ

          แต่ก็ยังคงห่วงหาและคิดถึงบ้านอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน..ตัวเขาเองนั้นก็เดินทางมาไกลเกือบสุดขอบ มีสภาพไมไ่ด้ต่างอะไรกันมากมายนัก

          “.....”

          พระชายาหลินเฟยนั้นนั่งลงใต้ร่มไม้ ค่อยๆนำสเบียงที่ซื้อมานั้นแจกจ่ายและทานรวมถึงให้ให้เหล่าสัตว์น้อยใหญ่นั้นด้วย ดูเหมือนว่าเจ้ามิ้งตัวน้อยคงอยากจะอยู่กับจงเอ๋อห์มากแล้วล่ะนะ

          ดวงตาสีม่วงดอกพวงครามของเธอนั้นจ้องมอง ท้อนฟ้าที่กำลังเลือนลอยไปตามสภาพอากาศ ด้านข้างจะมีเหล่าม้าที่กำลังแวะพักทานน้ำรวมถึงหญ้าเพื่อเติมพลังในการเดินทาง โดยที่มีชาติเป็นคนที่ช่วยเหลือเกี่ยวกับเรื่องนี้ ป่านอกเมืองหย่งอัน นี่มีลำธารน้ำใสสะอาด ปลาแหวกว่ายไปมาน่าจับจริงๆ..แต่ก็เหมาะเป็นสถานที่พักผ่อนด้วย

          แต่เธอไม่อาจจะพักผ่อนตอนนี้ได้หรอกนะ

          เวลาแห่งการพักผ่อนนั้นผ่านไป จนเมื่อทั้งคนและสัตว์นั้นคลายเหนื่อยคลายกระหายกันแล้วพระชายาหลินเฟยรวมถึงเด็กชายและชาติก็เตรียมขึ้นม้า เพื่อที่จะเดินทางไปให้ถึงเมืองต่อไปทันตะวันตกดิน อีกแค่ไม่กี่เมือง ก็จะถึงสถานที่ ที่พระนางนั้นเฝ้าฝันมาตลอดสี่ปี.. ขอร้องล่ะ..อย่าให้เป็นอะไรไปเลยนะ

@STAFF_Pixiu

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

Xuejian -

คนตระกูลไป๋

            กว่าจะออกจากเขตที่พักก็เป็นเวลาสายแล้วไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นคนที่ทำให้เวลาที่คำนวณเอาไว้คลาดเคลื่อน แต่ถึงอย่างนั้นใกล้จะถึงปาสู่ภายในไม่ช้านี้ ตัวเขาเองก็คิดว่ามันคงไม่เสียหายอะไรมากนักหรอก ทั้งหญิงชราหรือผู้ถือสัญญาจ้างกับตนก็ไม่ได้ว่ากล่าวอะไรด้วย

            “ใกล้จะถึงปาสู่แล้วนะขอรับ”เหวินเหวินเอ่ยบอกหญิงชราขณะยังเคลื่อนรถม้าไปเรื่อยๆ เวลาไม่นานนักหลังจากที่ออกจากเขตชุมชนจนมาถึงที่จุดนี้เป็นสัญญาณดีว่าใกล้จะถึงที่หมายที่หญิงชราต้องการให้เขาพาไปแล้ว

            รถม้าที่ใกล้จะพ้นเขตหยงอันแล้วอยู่ๆก็ต้องหยุดลงกะทันหันเพราะถูกรายล้อมด้วยกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งเสียงหนึ่งที่เอ่ยขึ้นขณะที่ยังปิดกั้นทางไปต่อของรถม้าทำให้ทหารหนุ่มพอจะรู้ถึงจุดประสงค์ของกลุ่มคนพวกนี้ว่าต้องการอะไร

            “ท่านย่าใหญ่นายท่านขอเชิญท่านกลับตระกูลไป๋ขอรับ”

            ตระกูลไป๋แช่ที่ดูคุ้นเคยสำหรับเขาเหมือนว่าเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน ไม่สิ.. เหมือนเคยพบคนในตระกูลมาก่อนด้วยซ้ำชายหนุ่มที่มองไปทางหญิงชราในรถม้าที่ปฏิเสธคนกลุ่มนั้นท่าเดียวก็เตรียมจะบังคับรถม้าให้ฝ่ากลุ่มคนที่ปิดกั้นทางเอาไว้

            “ได้โปรดกลับไปกับพวกเราดีๆเถอะขอรับ”

            แม้หญิงชราจะพยายามปฏิเสธเพียงไรแต่กลุ่มคนที่อ้างว่าตระกูลไป๋ส่งมา ก็ไม่มีท่าทีว่าจะยอมแพ้เพราะดูท่าทีแล้วการตื้อคงไม่มีผลสำหรับหญิงชราผู้นี้ พวกเขาจึงทำท่าว่าจะยึดรถม้าทำให้ทหารหนุ่มที่มองดูเหตุการณ์อยู่นิ่งเฉยๆ ก็คงจะไม่ดีแน่ๆ

            “ขออภัยที่ขัดนะขอรับท่านย่าบอกว่าไม่ต้องการไป ทำไมต้องบังคับกันอีกล่ะ”เหวินเหวินพูดแทรกขึ้นขณะที่ลงจากรถม้าเขาต้องการพูดคุยกับคนกลุ่มนั้นดีๆโดยไม่ต้องมีใครเจ็บตัวแต่ถึงอย่างนั้นทั้งท่านย่าหรือคนที่ตระกูลไป๋ส่งมา ก็ดื้อด้านพอๆกัน หนึ่งในคนกลุ่มนั้นที่พุ่งเข้ามาหาเหวินทันทีเป็นสัญญาณว่าการเจรจาอย่างสันตินั้นได้ถูกยุติลงเสียเดียวนั้น

            ทหารหนุ่มหลบจากการพุ่งเข้าหาตนก่อนจะสวนกลับคนนั้นทันทีจนเขาล้มลงไปอย่างไม่เป็นท่าทวนที่ได้รับมาจากคนหนึ่งถูกดึงขึ้นมาใช้เพื่อตั้งรับคนที่เหลือที่กำลังทำท่าว่าจะพุ่งเข้ามาหาเขาเพราะเห็นว่าได้ทำร้ายคนของพวกมันไปแล้ว

            “อย่าทำร้ายพวกเขาถึงตายนะพวกเขาแค่ทำตามหน้าที่ของลูกชายดิฉัน”เสียงหญิงชราเอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่าเหวินเหวินเริ่มจะเอาจริงชายหนุ่มพยักหน้ารับคำสั่ง ถึงแม้มองไปข้างหน้าก็พอจะรู้ว่ากลุ่มคนพวกนี้ท่าทีของเขากะจะเอาเขาให้ตายก็เถอะ

            ไม่รอให้อีกฝ่ายได้เข้าหาตนก่อนเหวินเหวินตัดสินใจใช้ด้ามทวนฟาดชายในกลุ่มคนหนึ่งก่อนจะตวัดไปฟาดท้ายทอยอีกคนที่พุ่งเข้ามาหาเขา

            แต่ละคนที่ตระกูลไป๋ส่งมาค่อนข้างมีฝีมือมากถึงแม้ว่าจะถูกฟาดอย่างจังขนาดนั้นกลับไม่ล้มง่ายๆ เหวินเหวินมองไปยังหญิงชราที่กำลังจะถูกบางคนดึงออกจากรถม้าก็ต้องผละจากการต่อสู้เพื่อไปช่วยเธอก่อน

            ชายผู้จะดึงหญิงชราล้มลงไปทันทีจากหมาป่าสีขาวที่มาช่วยเขาถึงจะเห็นว่าจงใจไม่ขย้ำให้เสียชีวิตทันทีแต่รอยเลือดที่ออกมาก็พอจะทำให้เขารู้ว่าบาดเจ็บหนักขนาดไหนชายหนุ่มหันมองคนทั้งหกคนก่อนจะกัดฟันแน่น เขามีเวลาไม่มากที่จะอยู่ที่นี่ถึงจะรู้ว่าถูกตามตัวถึงแล้วก็เถอะชายหนุ่มเริ่มคิดที่จะหนีออกไปจากที่นี่โดยให้อีกฝ่ายตามไม่ทันได้ออกเขาจึงตัดสินใจพุ่งเข้าหากลุ่มคนทั้งหกโดยเน้นโจมตีที่ขาของพวกเขาเป็นหลักจนกระทั่งคนสุดท้าได้ล้มลงไปกุมข้อเข้าตัวเองจากการถูกสัดขาทหารหนุ่มก็ได้วิ่งไปที่รถม้าก่อนจะบังคับรถม้าให้วิ่งออกไปจากเขตหย่งอันอย่างเร็วโดยมีเมาเมาและหมาป่าวิ่งตามเขามาติดๆ

            พอหันกลับไปคนทั้งหกคนที่นอนอยู่ก่อนจะถอนหายใจเมื่อเห็นว่าใกล้จะหนีพ้นจากพวกเขาแล้ว

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

@Admin

qinglan ดี

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

น้ำใสไหลเย็น (ป่านอกเมืองหยงอัน)

        หลังจากการเดินทางนั้นผ่านมาได้ 1 เมืองเวลาที่ผ่านไปนั้นก็ผ่านไปนานเช่นกันตอนนี้เกือบเป็นเวลาสายจนเกือบจะเที่ยงวันทำให้พระชายาและท่านพี่จะต้องหาที่พักเพื่อเตรียมกินอาหารกลางวันและที่พักก็เพราะจะได้ให้ม้าของพวกเขาได้พักผ่อนกินหญ้ากินน้ำ

        เมื่อเดินทางมาจนถึงสถานที่ที่มี ธารน้ำใสดูไหลเย็นดูเหมือนว่าจะเป็นป่านอกเมืองเพราะฉะนั้นมันน่าจะเป็นสถานที่ที่ดีในการที่จะทานอาหารกลางวันที่เตรียมไว้และให้เรามาได้พักผ่อนกินยากินน้ำ เมื่อถึงทำเลที่ดูหมอกพระชายาเหรียญฟรีก็กระโดดลงจากม้านามเซียงกู่โย่วเพี้ยนฟ่าน

        “เราพักกันที่นี้ล่ะ...เซียงกู่ เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถิด กินหญ้ากินน้ำให้สบายใจ เราจะออกเดินทางกันในช่วงบ่าย” พระชายาหลินเฟยพูดกับม้าของตนเอง ก่อนที่จะหยิบกรงของเจ้านกฮูกตาฟาง(?) ออกมาจากหลังม้า แล้วไปใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อให้อาหารมัน รวมถึงนั่งทานอาหารกลางวัน กับท่านจิ้นอัน

        แน่นอนว่าพี่ชายของเธอเองก็ลงจากม้า แล้วปล่อยให้ม้าของเขานั้นไปพักผ่อนเช่นกัน เหมือนกันกับเขาและเจียวหย่า

        “คนที่จวนเตรียมอะไรมาให้บ้างหรือ?” จิ้นอันถามในขณะที่เจียวหย่ากำลังเปิดหอบผ้าที่น่าจะมีอาหารกลางวันอยู่ในนั้น และด้านในก็มีปลาย่างและขวดอะไรบางอย่างอยู่ด้วย เมื่อดมกลิ่น มันคือกลิ่นของน้ำราดพริกของปลาราดพริก ดูเหมือนว่าวันนี้ เธอจะได้นั่งแทะปลาเป็นอาหารการเดินทางเสียแล้ว และแล้วเหล่าสองพี่น้องสองหัว(?) ก็นั่งแทะปลาย่างราดพริกกันถึงสองตัว เนื่องจากว่าหิวอย่างหนัก … ความจริงก็ไม่ได้หนัก แต่ว่ามันต้องมีพลังงานในการเดินทาง

        หลังจากการทานอาหารเสร็จแล้ว พระชายาหลินเฟยก็เดินไปกรอกน้ำ จากต้นน้ำของลำธาน เพื่อที่จะใส่กระบอกเอาไว้เพื่อเวลาเดินทางจะได้ดื่มน้ำ และมีน้ำให้ม้าเพียงพอ… ครั้งหน้าหากมีการเดินทางแบบนี้ยาวนานคงต้องซื้อรถม้าเตรียมไว้ แต่มันไม่เร็วเท่ากับขี่ม้าเอง…ของก้ไม่ได้เยอะขนาดนั้น..

        “ได้น้ำหรือยัง?? มันสะอาดหรือไม่?” จิ้นอันเดินมาเมื่อเห็นว่าน้องสาวของตนเองนั้นยืนเหม่อเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ “อ้อ..ได้แล้วเจ้าค่ะท่านพี่..ขออภัย ข้าคิดอะไรนิดหน่อย” เจียวหย่าพูดก่อนที่จะพรายยิ้มให้ท่านพี่ของตนเอง

        ก่อนที่นางจะนั่งพักอยู่สักหน่อย เพื่อรอให้พระอาทิตย์ที่ตรงหัวนั้นคล่อยลงหน่อยค่อยเดินทางต่อไป เพราะหากเดินทางตอนนี้จะร้อนมากเกินไปหน่อย และเหนื่อยคูณสองเท่า เพราะฉะนั้นเธอจึงนั่งพูดคุยกับท่านพี่ของเธอ เกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆมากมายเลยล่ะ…

        แต่ดูเหมือนว่าพี่ชายของเธอจะสวดเธอยับเรื่องการเอาแต่ใจเล็กน้อยก่อนการเดินทาง...และยังถามถึงเรื่องรสนิยมการตั้งชื่ออีก.. ความจริงแล้วก็เป็นกันทั้งบ้านไม่ใช่หรือตั้งชื่อแบบนี้?? แต่สุดท้ายก็ได้คำตอบว่า ไม่ใช่เฟ้ย!

@STAFF_Pixiu

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

qinglan ดี

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

เชื่อใจ

        หลังจากที่สามพี่น้องได้พบกัน ทั้งสามก็พากันขี่ม้าเพื่อเดินทางกลับฉางซา และแน่นอนว่าระหว่างทางเหล่าพี่น้องที่ไม่ได้พบกันมานานก็ต่างมีเรื่องพูดคุยกันแน่นอนอยู่แล้ว โดยที่คนเปิดประเด็นคือเจี๋ยหมิง เพราะว่าตนเองนั้นเป็นห่วงน้องสาวและอยากถามสภาพการณ์ของนางมาก

        “จะว่าไปแล้ว เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เหล่าหลานๆข้าเล่า? เป็นอย่างไร? เจ้าสบายดีไหม? มีความสุขหรือปล่าว ...เจ้า”

        “ท่านพี่...ค่อยๆถามก็ได้เจ้าค่ะ ข้าไม่หนีไปไหนหรอก..ฮ่ะๆ..แต่ขอบคุณมากนะเจ้าคะ ที่ท่านเป็นห่วงข้าขนาดนี้ ข้าสบายดี หลานๆของท่านเองก็เช่นกัน หากพวกเขาโตสักหน่อย ข้าจะพาไปกราบท่านตาและท่านยายพวกเขาหน่อย” เจียวหย่าตอบ ก่อนที่นางจะหัวเราะเล็กน้อยกับความเป็นห่วงของพี่ชายคนเล็กซึ่งเธอสนิทมากที่สุด เพราะเป็นคนที่ตามใจเธอมากที่สุด

        “เช่นนั้นก็ดีแล้ว ...ครานั้นข้าเป็นห่วงเจ้ามาก ข้าไร้ความสามารถเอง ถึงปล่อยให้เจ้าโดยจับตัวไปได้” เจี๋ยหมิงพูดอย่างเศร้าๆ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เพราะเมื่อคราวนั้นหากเขามีกำลังมากกว่านี้ มีวิชามากกว่านี้ เขาก็คงจะช่วยเหล่าเด็กๆที่ยากไร้ และน้องสาวซึ่งเป็นพระชายาได้อย่างไม่มีปัญหา

        “มันไม่ใช่ความผิดท่านหรอกเจ้าค่ะท่านพี่” พระชายาหลินเฟยพูดปลอบ

        “....ข้าก็ยังโทษตัวเองอยู่ดีเจียวหย่า..” เจี๋ยเฟยจึงตอบต่อ

        “การโทษตัวเองมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว ว่าหากเจ้าสำนึกจริง ก็จงฝึกฝนตนเอง เราไม่ได้เจอกันนาน เจ้าได้ฝึกฝนตนเองและดูแลท่านพ่อกับท่านแม่ดีหรือปล่าว?” จิ้นอันถาม ในฐานะที่เขาเป็นพี่ เพราะฉะนั้นเขาจึงจะเป็นห่วงและคอยเตือนสติน้องๆของตนเองอยู่เสมอ โดยที่เมื่อเจี๋ยหมิงได้ยิน เขาก็หัวเราะออกมา แล้วพูดอย่างภูมิใจ

       “แน่นอนสิท่านพี่ ข้าดูแลท่านพ่อและท่านแม่ รวมถึงห้องสมุดของท่านแทนให้ด้วยนะ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงไป น้องเจียวหย่าก็ไม่ต้องเป็นห่วงไป เพราะพี่ให้สัญญา ว่าพี่จะดูแลพวกท่านให้ดีที่สุด จนน้องไม่ต้องเป็นกังวนเลย” เจี๋ยหมิงเอ่ย เจียวหย่าจึงพยักหน้า นางรู้ว่าพี่ชายคนนี้ จะทำหน้าที่ ที่บอกนั้นได้ดีเป็นแน่แท้

        “ข้าเชื่อว่าท่านพี่จำต้องทำได้เป็นแน่แท้เจ้าค่ะ ข้าเชื่อใจท่านเสมอเหมือนที่ข้าเชื่อใจท่านพี่จิ้นอันและท่านพี่เจี๋ยเฟยเช่นกัน...” นางกล่าว ก่อนที่พี่น้องทั้งสามจะมองหน้ากันเหมือนกับว่า ได้กลับมาเป็นวันวานอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินทางกันต่อ

@Admin

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม