{ แคว้นซาเซ่อ } ศาลาซาเก่อมัวร์

ศาลาซาเก่อมัวร์

♦ แคว้นซาเซ่อ ♦

ศาลาจุดชมทัศนียภาพโดยรอบของเมือง

ที่แคว้นซาเซ่อมีเมืองการค้าที่เป็นเมืองที่มีทัศนียภาพและสถานที่ต่างๆ ที่สวยงามและน่าชวนน่าชม

ไม่น่าแปลกใจที่จะมีสถานที่แบบนี้ในเขตเมือง ตั้งอยู่ในที่สูง เพื่อให้ทุกคนที่เข้ามาชมทิวทัศน์

ได้อย่างกว้างขวางและเต็มอรรถรส ซึุ่งที่แห่งนี้ส่วนใหญ่นั้นมักจะมีคนที่มีฐานะ

ขึ้นมาชมทัศนิภาพด้านบน มานรับลมบ้าง ซึ่งที่นี่นั้นเป็นที่สาธารณะ

ใครจะสามารถขึ้นมาชมทิวทัศน์ของเมืองก็ได้...

WeishaoTien ดี

                                  เวลาเหมือนวารี ไม่มีท่ทีว่ามันจะรอใคร
                                  คนที่เห็นค่าของเวลานั้นมักจะไม่อยู่เฉย
                                  ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาจะหาอะไรทำ
                                  คนที่เห็นค่าของเวลานั้นส่วนใหญ่ได้ดีกันทั้งนั้น
                                  นี่ล่ะที่สุภาษิตว่าไว้"เวลามีค่ากว่าเงินทอง"

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

                                   การไปกลับ ซาเซ่อกับค่ายนี่ ไม่รู้สิ ข้าเหมือนกับตัวเองจะมาเจาะจงกับสถานที่แห่งนี้แห่งเดียวไม่ได้ ซึ่งข้าเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะมาเจาะจงที่นี่ที่เดียวซักหน่อย หากไม่มีเหตุที่เมืองนี้คิดเหรอว่าข้าขะมาเหยียบที่นี่ ก็คงมีบ้าง ถ้าหากมีทำงานลาดตระเวณอะไรทำนองนั้น วึ่งตอนนี้เองก็เป็นช่วงที่ข้านั้นปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองเสร็จเรียบร้อย เป็นเจ้าคนนายคนทั้งที คุมทหารนับพัน แต่กลับต้องมาทำงานลาดตระเวณแบบนี้คนเดียว พวกเจ้าคิดว่ามันรู้สึกยังไงล่ะ? สำหรับข้าแล้วมันก็รู้สึกได้อย่างเดียวนั่นล่ะ มันงี่เง่าสิ้นดี ให้ตายสิ เป็นถึงแม่ทัพแต่กลับมีหน้าที่ไม่ต่างอะไรกับองค์รักษ์เฝ้าหน้าประตู หรือที่เรียกกันง่ายๆว่ายามนั่นล่ะ มันมีเกียรติที่ไหนกัน เอาเถอะ ข้าเองก็ไม่อยากจะดูถูกอาชีพตัวเองไปมากกว่านี้นักหรอกนะ เป็นมาอยู่ได้ขนาดนี้ก็ดีแค่ไหนล่ะ เรื่องมากเดี๋ยวก็อดตายกันพอดีล่ะงานนี้...

                                   ข้าอยู่ที่เมืองหลวงแคว้นซาเซ่อ หลังจากที่อาบน้ำอาบล้างเนื้อล้างตัวที่เต็มไปด้วยเลือดในโรงเตี๊ยมของเมืองเสร็จ ตัวได้เวลาที่ข้านั้นจะออกตามหาเจ้าสัวที่ครอบครองเศษกระบี่ดังกล่าว ซึ่ง.. มันก็ไม่ยากนักหรอก เจ้าสัวที่นี่แต่ละคนนั้นเขาก็มีอะไรที่แตกต่างกันไป อย่างเจ้าสัวที่ครอบครองเศษดาบที่ว่าเนี่ย คนนี้เขาชอบมานั่งชมทัศนียภาพของเมืองบนศาลาแห่งนี้ล่ะนะ ถามจากพ่อค้าแม่ค้าที่เป้นคนที่เมืองนี้ เขาก็บอกมาเป็นเสียงเดียวกันหมดว่าเจ้าสัวคนที่ว่า ชอบมานั่งเล่นที่นี่บ่อยๆ ข้าก็เลยมาตามที่บอก ที่นี่ก็...อืมม มันอยู่สูงจากเมืองมาก เพราะอยู่สูงจากตัวเมืองมาก ที่นี่จึงสามารถมองเห็นเมืองทั้งเมืองได้อย่างง่ายดาย มันเป็นศาลาที่ใหญ่ เพราะงั้นลืมได้เลยว่าหัวของข้าจะไปโขกกับที่ใดที่หนึ่งในศาลานี้ ซึ่งก็เป็นอย่างที่ว่า มีชายคนนึงนั่งอยู่ที่ม้าหินที่ตั้งอยู่ริมจุดชมทัศนียภาพตรงนั้น

                                   ดูจากการแต่งกายและมาดท่าทางของเขาแล้ว คงใช่นั่นล่ะ เครื่องแต่งกายที่ดูมีฐานะ ดูจะมีฐานะมากเสียด้วย ไม่รอช้าล่ะนะ ข้าเดินเข้าไปที่ชายคนนั้นและทำทีเป็นว่ามาที่ตรงนี้เพื่อรับบรรศยากาศก่อนที่ข้าจะเปิดการสนทนากับเขาเหมือนกับว่าข้าคุ้นเคยกับเขา ทั้งที่จริงๆแล้ว ไอ้เจ้าสัวนี้ชื่ออะไรข้ายังไม่รู้เลย แต่ก็ทำตัวให้ดูเป็นมิตรไว้ก่อนแล้วกัน ข้ายังไม่อยากลงกับพวกซงหนูอีก ก่อนหน้านี้ก็ตายเป็นร้อยละ ดีที่เดินออกจากเมืองมาไกล ผู้คนในเมืองเลยไม่เห็น เอาเถอะ เข้าเรื่องต่อเถอะ ไม่อยากนอกเรื่องเยอะ

                                   "ที่นี่ดูสวยงามอย่างที่มันควรเป็น ท่านว่ามั้ย?" กลายเป็นว่าคนที่เปิดบทสนทนาก่อนคือชายคนนี้แทน..

                                   "อืมม.. ก็จริงอย่างที่ท่านว่ามาท่านชาย"

                                   "เพราะผู้คนทำให้มันดูงดงาม ผู้คนเดินขวักไขว่แบบนี้ ท่านคิดว่ายังไงรึ?"

                                   "แสดงได้ถึงความมั่งคั่ง เป็นความมั่งคั่งท่ามกลางความว่างเปล่า ราวกับ อัญมณีไข่มุก กลางท้องทะเล ประมาณนั้น"

                                   "ท่านนี่ช่างคารมคมคาย ถึงแม้จะไม่เท่าพวกบัณฑิตหัวสูงเหล่านั้นก็เถอะ"

                                   "ตัวหนังสือกับข้า มันไม่ใช่ของคู่กันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ของพวกนั้นทำข้าปวดหัว"

                                   " ฮึๆ แต่ดูท่านไม่ใช่คนที่ไม่ถูกกับหนังสือเลยนะข้าว่า แต่เอาเถอะ เราเพิ่งเจอกัน ข้าไม่อยากซักไซร้จนเกินงาม"

                                   "... ท่านชอบที่นี่งั้นเหรอ?"

                                   " ใช่.. ใช่แล้ว ข้ามักจะชอบมานั่งมองภาพของเมือง จากที่ตรงนี้ มองผู้คนที่กำลังดิ้นรนเอาชีวิตรอดไปวันๆ จากในมุมนี้ มันทำให้ข้ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็น.. พระเจ้า พระเจ้าที่มองเหล่ามนุษย์จากด้านบนนี้ ข้าชอบที่จะทำแบบนี้ มันทำให้ข้าหัวโล่ง"

                                   "... มันช่างเป็นอะไรที่ ข้าจะมองเห็นมัน บางทีข้าอาจศึกษามาน้อย เลยไม่ค่อยรู้ความหมาย คำที่ท่านชายพูดออกมาเมื่อซักครู่นี้"

                                   "ฮะๆๆ ช่างมันเถอะท่าน คิดว่าข้าพูดไปเป็นลมๆแล้งๆก็แล้วกัน อย่าได้ใส่ใจเลย"

                                  "อย่างนั้นก็ย่อมได้ ฮะๆๆ"

                                  "ฮะๆๆๆ... เอออ ข้าชักชอบท่านซะแล้วสิเนี่ย ท่านเป็นคนหรือเป็นยักษ์กันแน่เนี่ย หวังว่าข้าคงไม่เมาค้างจนถึงตอนนี้ เพราะข้าไม่เคยเห็นใครตัวใหญ่มโหฬารเช่นท่านชายมาก่อนเลย"

                                 "มันอาจจะเป็นคำสาปแช่งจากสรวงสวรรค์ หรือไม่ก็เป็นพรจากนรกก็ได้ ข้าถึงได้เป็นเช่นนี้ แต่ท่านเชื่อข้าเถอะ มันมีประโยชน์มากกว่าโทษในงานที่ข้าทำอยู่ล่ะนะ"

                                 "ฮะๆๆ เออ คุยกับท่านในบรรยากาศเช่นนี้เป็นอะไรที่สนุกดีเหมือนกัน นานๆทีข้าจะเจอคนที่ข้าคุยสนุกเช่นท่าน"

                                 "เราอาจจะมีอะไรที่คล้ายกัน เราถึงได้สนทนากันได้อย่างลื่นไหลไม่ติดขัดเช่นนี้"

                                 "ข้าก็ว่างั้น เอ่อลืมไป ข้ายังไม่ได้แนะนำตัวเลย ข้ามีนามว่า[จ้วง หย่าซือ]"

                                 "ข้าเว่ย เส้าเทียน ยินดีที่ได้รู้จักท่านชายจ้วง หย่าซือ"

                                 "ท่านนั้นช่างถ่อมตัวดีแท้ เรียกข้าหย่าซือเฉยๆก้ได้ ข้าไม่ถือ"

                                 "..ท่านชายหย่าซือ"

                                 "เอ่อนี่ ไหนๆก็ไหน ข้ามีบางอย่างที่อยากจะให้สหายใหม่อย่างท่านได้เห็นมัน"

                                 "บางอย่าง.. คืออะไรงั้นเหรอ?" เมื่อข้าถามเช่นนั้น หย่าซือก็กวักมือให้ข้าเข้ามาใกล้ๆก่อนที่จะบอก

                                 "มันเป็นเศษดาบอะไรซักอย่างนี่ล่ะ มันแข็งแกร่งมาก ขนาดนี้ไม่มีอะไรทำลายมันให้แตกได้เลย ตอนนี้มันอยู่ที่ข้านับสิบชิ้น ข้าอยากให้สหายใหม่เช่นท่านได้เห็นเป็นบุญตาซักครั้ง ท่านสนใจมั้ย?"

                                 "เศษดาบงั้นเหรอ? น่าสนใจไม่ใช่น้อย"

                                "ใช่มั้ยล่า งั้นเอาอย่างนี้ท่านชายเว่ย พอดีวันที่สาม เดือนสิบเอ็ด ที่คฤหาสน์ของข้ากำลังจะมีเลี้ยง มหรสพเพียบพร้อม ข้าอยาจะชวนท่านมาที่คฤหาสน์"

                               "งานเลี้ยงเหรอ อืมม ได้สิ แต่ว่า จะเป็นอะไรมั้ยถ้าข้าขอพาน้องสาวของข้าสองคนมางานเลี้ยงท่านด้วย ข้าไม่อยากทิ้งนางไว้เพียงลำพัง ไม่งั้นเรื่องเกิดอีกเป็นแน่"

                              "เอาสิๆ ท่านจะได้มาที่งานโดยไม่ต้องห่วงอะไร ตกลงตามนี้"

                              "ตกลงตามนี้ท่านจ้วง เจอกันใหม่"

                              "เจอกันใหม่.."

                              ก๋อนที่ข้าจะเดินแยกจากชายหนุ่มไป.. อ่าห์ ข้าว่าข้าเจอคนที่อยากเจอกับสิ่งที่ของที่อยากเห็นแล้วล่ะ ข้าว่านะนี่คงจะเป็นความสัมพันธ์ที่รวดเร็ว จนข้าเองนั้นแทบจะตามไม่ทัน เออ.. ใช่ก็อย่างที่เขาว่า ถึงแม้ว่าข้าจะคารมคมคายดี แต่ก็ไม่ได้ดีมากเหมือนพวกบัณฑิตหรอก พวกคงแก่เรียนนั่น ปล่อยเขาให้เรียนไปเถอะ มันคงจะมีสองจำพวกนั่นล่ะ ไม่เข้ารับราชการเพื่อหาลาภสักการะเข้าตัว ก็เรียนจนสติฟั่นเฟือง นั่นล่ะ ข้าไม่อยากที่จะเป็นอย่างสองอย่างนั้น เลยไม่อยากที่จะทำอะไรให้มันูเด่นนัก ถึงแม้ว่าข้านั้นจะเป็นขุนนางชั้นสูง เป็นแม่ทัพ(ที่รู้สึกว่าหน้าที่มันต่ำเตี้ยเลี่ยดินเสียจริง) ข้าเองก็พอมีไหวพริบที่พอจะแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ยู่เหมือนกันล่ะน่ะ

                            พรุ่งนี้หวังว่าเสี่ยงเหมยจะไม่สร้างเรื่องอีก ข้าว่านางไม่ควรจะเกิดมาเป็นผู้หญิงเลยซักนิด นางควรจะเป็นบุรุษ ไม่ใช่สตรีเช่นนี้ ส่วนคลอเดรีย ข้าไม่ค่อยห่วงอะไรนางมากนักหรอก นางเป็นคนมีสังคม เพราะงั้นนางคงไม่ทำอะไรกระโตกกระตากเป็นม้าดีดกระโหลกแบบเซี่ยงเหมยแน่นอน เอาล่ะ.. พรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร คงต้องดูกันเมื่อถึงวันนั้นล่ะนะ...

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

@Admin

WeishaoTien ดี

                                 อ่าห์... ในที่สุดก็ได้กลับมาทำหน้าที่ของตัวเองอีกครั้ง
                                 หลังจากที่ข้านั้นไม่ได้ทำงานมานานเอาเรื่องจนข้ากลัว
                                 กลัวว่าทางการจะเอาเรื่องที่ข้านั้นไม่ยอมทำหน้าที่ไปว่า
                                 ทำให้ข้าโดนลงโทษ ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นเลยซักนิด
                                 เมื่อเห็นว่ามีเวลาของข้าแล้ว มันก็ควรที่จะทำหน้าที่ของตัวเอง

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

                                 ในที่สุดข้าก็ได้กลับคืนสู่บ้าน.. หมายถึง ถิ่นที่อยู่ในปัจจุบันที่ข้ามักจะชอบเดินไปเดินมา ทำหน้าที่ตรวจตราบ้านเมือง อย่างที่ข้านั้นทำอยู่เช่นทุกวันก่อนหน้านี้ พอมาช่วงหลังๆ พอเริ่มจัดระบบใหม่อะไรใหม่ ไหนจะมีเรื่องอะไรไม่เข้าท่า ข้าเริ่มรู้สึกว่าข้าจะห่างหายจากงานของข้าเองเกินไป คนของทางการมาเห็นเขาจะตำหนี่ติเตียนเอาไว้ว่าใยถึงไม่ยอมทำหน้าที่ของตัวเอง ซึ่งข้านั้นมีนิสัยอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ข้าไม่ชอบคำตำหนิเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ใหญ่พอที่จะรองรับเรื่องแบบนี้ได้ แต่ถ้าให้เลือก ข้าขอไม่ให้โดนจะดีกว่า มัยบั่นทอนจิตใจของนักรบโดยแท้จริงๆ คนที่มาตรวจตราก็ใช่ทหารซะที่ไหน ขุนนางธรรมดาที่รับใช้ราชการก็เท่านั้น บางคนยังไม่รู้เลยว่าที่นี่เป็นเช่นไร ซึ่งข้าก็เข้าใจ แล้วก็ปล่อยไปตามสิ่งที่มันควรจะเป็น จะกลายเป็นว่าข้านั้นเป็นแม่ทัพที่รักสบายที่สุดแล้วล่ะมั้ง ไม่ใช่หรอก...

                               วันนี้เป็นวันวาง ที่ข้านั้นไม่ต้องเดินทางไปไหนอีก ข้าจึงมีหน้าที่ที่ข้านั้นสามารถจะทำได้ และข้าอยากทำ ข้าไม่ได้ทำงานแบบนี้ บ้านเมืองในเขตเส้นทางสายไหมจะเป็นยังไงบ้างแล้ว ข้าอยากจะรู้จริงว่ามันเกิดอะไรบ้าง ซึ่งวันนี้ข้านั้นเดินทางมาที่ซาเซ่อ มาตรวจตราบ้านเมืองเหมือนที่เคยทำ และอยากทำ หลังจากที่ไม่ได้ทำมานานแสนนาน วันนี้ก็ได้กลับมาอีกครั้ง ที่ซาเซ่อ ตามบ้านเมือง ก็ยังสงบสุขเช่นเดียวกับที่มันควรจะเป็น ย่านการค้า กลิ่นหอมๆของอาหารยังโชยกลิ่นเย้ายวนชวนข้าให้เข้าไปหามันได้แทบจะทุกที วึ่งครั้งนี้ก็เช่นกัน ข้าซดอาหารของชาวตะวันออกกลางไปหนึ่งจาน ก่อนที่จะกลับมาทำงานต่อ

                               เมื่อทุกอย่างใกล้จะเสร็จ ข้าก็ขึ้นมายังที่ๆข้านั้น.. ไม่คุ้นเคยเท่าไหร่ เอาจริงๆที่นี่เป็นครั้งที่สองที่ข้าเดินทางขึ้นมายังบนนี้ วันนี้อยู่เหมือนว่าเจ้าสัวจะไม่ได้ขึ้นมา แต่ผู้คนที่เข้ามาที่ศาลาก็ยังเดินกันขวักไขว่ คึกคักจนข้านั้นคิดว่า ที่นี่อาจจะไม่สงบเหมือนที่ข้านั้นคิดไว้เท่าไหร่ จึงเดินออกมาจากศาลา ก่อนที่จะเดินกลับค่ายไป.. เสียดายฮั่นเสี่ยทองคู่ใจข้าเสียจริงๆ ฮะๆๆ

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

@Admin

XingZi ดี

ท่วงทำนองที่ 4 การชี้นำของกระเรียนขาว

- บทบรรเลงที่ 1 เส้นทางสายบุญ  -

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

        

[พัดขนกระเรียน]

                                            

              หลังจากออกเดินทางจากเมืองซีซาง ซิงจื่อและเหล่าสหายตัวน้อยก็กลับมายังซีอวี้กลางอีกครั้ง ณ แคว้นซาเซ่อ ที่ค่อนข้างใกล้กับซูเล่อแล้ว พวกเขามุ่งตรงมายังศาลาซาเก่อมัวร์ แม้จริงๆแล้วเขายังไม่เคยเข้ามาใกล้ที่แห่งนี้เท่าใดนัก แต่คิดว่าน่าจะเป็นที่ที่เงียบพอจะให้คุยกับเจ้านกเหลืองน้อยได้ แล้วไม่นาน

              "เอาล่ะ ถ้าเป็นที่นี่น่าจะได้แล้วล่ะนะ ไหนลองบอกมาสิว่าพวกเจ้ามาหาข้ากันถูกได้อย่างไร?" เด็กหนุ่มผมเงินนั่งพักพลางบิแบ่งซาลาเปาให้แก่เพื่อนๆตัวน้อยใหญ่คนอื่นๆ

              "คือว่า คือว่านะ! มีนกกระเรียนตัวนึงให้พัดนี้มาล่ะ หง๊ากกก" เจ้านกเหลืองน้อยยื่นพัดขนนกกระเรียนสีสวยให้ดู

              "เจ้านี่คือ?" ซิงจื่อมองอย่างไม่แน่ใจ แต่สัมผัสได้ถึงพลังอะไรบางอย่างจากด้านใน

               "แล้วนกกระเรียนตัวนั้นบอกกับเราว่า ขนของพัดนี้จะชี้ไปทางปลอดภัยที่ไปหาเจ้านายได้แหละ หง๊ากกกกก" ออดี้น้อยกล่าวพลางสบัดพัดไปมา

               "โห.. สุดยอดไปเลยนะ" นิ้วขาวค่อยๆจิ้มแต้มลงบนปลายขนนกที่พริ้วไหวไปเบาๆ เขามองด้วยสายที่อ่อนโยนก่อนจะรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นโล่งสบายทั้งกายและใจ

               "ต.. ต.. แต่ว่านะจื่อๆ" ดวงตากลมโตของนกเหลืองน้อยกระพริบตาให้อีกฝ่ายเบาๆบิดตัวไปมาอย่างเคอะเขิน

               "มีอะไรหรอ? แล้วไม่ร้อง 'หง๊าก' ต่อท้ายแล้ว?" เด็กหนุ่มหันมองนิ่งๆด้วยความสงสัย

               "ก็..พวกเราตกลงกันไว้ว่าถ้าเจอจื่อๆแล้วจะคำคุณความดีทุกๆที่ที่ไปจนกว่าจะเจอนกกระเรียนขาวตนนั้นอีกครั้งอ่ะ หง๊าก" ออดี้กล่าวพลางกระพริบตาด้วยดวงตาใสๆและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง

               "นี่... อืม.." ซิงจื่อมองอ่อนตาไร้แววและประมวลผลเล็กน้อย

               "เค้าขอโทษน้า! หง๊ากกก" เจ้านกเหลืองน้อยกล่าวพลางหมอบโค้งเคารพ

               "อืม.. ไม่เป็นไรหรอกมั้ง.. จนกว่าจะเจอเจ้าของพัดแหละนะ จะอย่างไรก็ขอบคุณพวกเจ้าที่อุตส่าห์ตามหาข้านะ" มือเรียวลูบลงบนหัวของเจ้านกเหลืองน้อยเบาๆด้วยรอยยิ้ม

               'ถึงจะเป็นนกกระเรียนก็เถอะ แต่เจ้าพัดนี่คงเป็นพัดที่มีอะไรสักอย่างถึงได้เลือกออดี้ไม่ก็เรานั่นแหละ' เด็กหนุ่มมองด้วยสีหน้าเรียบๆก่อนที่จะรับหยิบมันขึ้นมาขยับเบาๆพลางจ้องมอง

               ในระหว่างนั้นเองพัดนั้นเกิดการสั่นไหวและชี้ไปยังทิศทางด้านหน้าของเขา

               "ไปไม่ได้จริงๆหรอ?" เด็กชายใส่ชุดรวยคนหนึ่งกล่าว

               "ไม่ได้จริงๆขอรับ" ชายคนม้ากล่าวตอบ

               "แต่ข้าอยากไปดูภาพวาดเทศกาลหมาป่านี่นา!" เด็กชายเริ่มงองแงอีกครั้ง

               "แต่พวกเราไม่รู้ทางนะขอรับ" ชายคนม้ากล่าวห้ามอย่างหนักใจ

               'เฮ้อ.. หมายถึงอย่างนี้เองสินะ.. อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ แต่ก็ต้องทำสินะ' ซิงจื่อคิดในใจ

               "ขอโทษนะขอรับ ถ้าต้องการไปกลับซูเล่อให้เร็วที่สุด ข้าน้อยช่วยนำทางไปได้นะขอรับ" เด็กหนุ่มกล่าวหลังจากถอดชุดคลุมออกเป็นชุดสีน้ำเงินที่ดูดีแล้ว

               "อ๊ะ! จริงหรอ!? ไปได้จริงหรอ!?" เด็กชายหันมามองด้วยตาเป็นประกาย

               "แต่ว่า.. ต้องไปกลับภายในวันเดียวได้นะขอรับ" ชายคนม้ายังคงค้านอยู่แต่เริ่มเบาบางเล็กน้อย

               "ได้ขอรับ ข้าจะนำทางเอง.." ซิงจื่อกล่าวก่อนจะเดินนำไป

               "เอาล่ะไปกันเถอะ!" คุณชายน้อยกล่าวก่อนจะวิ่งตามไปและคนรถม้าก็ต้องตามไปแบบช่วยไม่ได้

(ใช้พัดหวงไจ้และหยกขาว)