{ เมืองผู๋หยาง } ตลาดใหญ่

ตลาดติ๊ดตีละหลิดติด

{ เมืองผู๋หยาง -:- ตลาดใหญ่เมืองผู๋หยาง }

【ตลาดติ๊ดตีละหลิดติด】
ตลาดใหญ่เมืองผู๋หยาง สถานที่ที่ผู้คนก็ต่างจับจ่ายซื้อขายตามเงินที่พอมี 

แต่จุดเด่นและเป็นเอกลักษ์คือที่นี่มี "สินค้าลับ" ซึ่งมีเพียงพ่อค้าลึกลับเท่านั้นที่มีสิทธิและถือจำหน่าย 

รองลงมาคือ "ของล้ำค่า" (ไอเท็มกรอบทอง) ที่นานปีจะมีครั้งหนึ่ง 

** ใครเตรียมใจจะมาซื้อขอหยุดไว้ก่อน **

เพราะท่านต้องผ่านด่านทดสอบจากผู้คุ้มครองสินค้า (องค์รักษ์) ยิ่งล้ำค่ามาก 

ยิ่งใช้สเตตัสมาก เพื่อสู้ชิงของล้ำค่าบนเสาน้ำมัน 

(เช่น กรอบทอง ใช้สเตตัส xxxx มากกว่า ผู้คุ้มครอง xx เท่า) 

 

YutaIzumi ดี

พบพานหญิงสาวที่ช่วยเหลือ 1

     วันรุ่งขึ้นหลังจากที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ทำให้ยูตะนั้นนอนปวดเนื้อปวดตัวอยู่ในห้องเป็นเวลาครึ่งวัน ก่อนที่เขาจะรู้สึกเบืออย่างมากจน และหิวอีกด้วย เขาเลยตัดสินใจลงมาหาอะไรทานที่โรงเตี๊ยมกู่หลง ก่อนที่จะออกมาเดินเล่นในตลาดใหญ่

     "วันนี่อย่าไปก่อเรื่องที่ไหนอีกละ ฮะ ฮะ" เถ้าแก่พูดทักขึ้นกัยที่ยูตะจะเดินออกไป

     "คงไม่แล้วละครับ..." ยูคะตอบกลับไปพร้อมกับเกาหน้าเล็กน้อย

     หลังจากที่คุยกับเถ้าแก่เสร็จแล้ว เขาก็เดินมายังตลาดใหญ่ใหญ่ที่สุด แต่ว่าการเดินเล่นของเขาครั้งนี่นั้นไม่ใช้การเดินเล่นธรรมดาทั้วไปแต่เป็นการกระทำที่เรียกว่า "สำรวจตลาด" โดยที่เขาจะเดินดูสินค้าและจดราคาไปเรื่อยๆว่าช่วงนี่ที่เมืองนี่นั้นราคาสินค้าอะไรน่าสนใจ และดูแนวโน้มของสินค้าต่างๆว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป สินค้าชนิดไหนขายดี สินค้าชนิดไหนขายไม่ค่อยจะดี สินค้าชนิดไหนราคาเกิดความเป็นจริง หรืออันไหนถูกกว่าความเป็นจริง นอกจากนี่เขายังไปหาดูพวกการทำอาหารการกินเพื่อศึกษาวัฒนธรรมของแผ่นดินนี่เอาไว้ด้วย เพื่อเป็นข้อมูลประกอบการตัดสินใจให้กับกองคาราวานที่เขากำลังจะไปหาที่เมืองถัดไปต่อไป ก่อนที่เขาจะสะดุดตาเข้ากับกระบองราคาถูกอันนึง ซึ่งเขาก็ถูกใจมันเป็นพิเศษเพราะว่านอกจากกราคาของมันที่ถูกมากๆแล้ว หน้าตาของมันยังถูกใจเขามาอีกด้วยเขาจึงสนใจมันและหยิบขึ้นมาดู

     "อ้าวเจ้าคนเมือวันก่อนนี่น่า ตอนนั้นขอบใจเจ้ามาจริงๆ ถ้าเจ้าไม่มาทุกอย่างคงจะแย่ไปกว่านี่ สนใจเจ้ากระบองนี่อย่างงั้นหรอ อยากได้รึเปล่า ถ้าสนใจละก็จะลดราคาให้เป็นพิเศษเลยนะ เป็นการขอบคุณเรื่องของเมือวาน" เจ้าของร้านขายของกล่าวขึ้นกับยูตะ

     "โอ้ว จริงหรอครับขอบคุณมากเลยนะครับ ถ้างั้นผมเอาเจ้านี่และครับ" ยูตะกล่าวตอบกลับไปพร้อมกับจ่ายเงินซื้อกระบองนั้นมาอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกจากร้านไปเดินเล่นต่อไป

     และระหว่างที่เขากำลังเดินเล่นอยู่นั้นเอาสายตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับ หญิงสาวที่เขาเคยช่วยไปเมือวานก่อนกำลังหาบน้ำสองถังใบใหญ่อย่างยากลำบากอยู่ เพื่อยูตะเห็นดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเข้าไปช่วยเหลืออย่างเลียงไม่ได้

     "มา ครับเดียวผมช่วยนะครับ" ยูตะกล่าวขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปยกที่หาบน้ำออกมาจากเธอ และหาบแทน

     "อะ คุณคนเมือวันก่อนนี่น่า ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่นี่ก็รบกวนมากจนเกินไปแล้ว" เธอกล่าวปัดออกมาก่อนที่จะพยายามแย่งที่หาบน้ำคืนไปจากยูตะ

     "ไม่เป็นไรครับ ถือซะว่าผมฝึกวิชาไปในตัวแล้วกัน ฮะ อะ" ยูตะกล่าว

     "ฝึกวิชาอะไรกัน......" เธอกล่าวออกมาก่อนที่จะถอนหายใจเล็กน้อย แล้วเริ่มพูดต่อ "มาค่ะ เดียวฉันจะนำให้" ว่าแล้วเธอก็เดินนำไป

- เควสลับ : นักเดินทางทั่วไป -

เงื่อนไข : จำเป็นต้องมี บู๊ 100 ขึ้นไป , เข้าร่วมได้ 1-2 คนเท่านั้น

มีทุนทรัพย์ 1000 ชั่งเพื่อช่วยเหลือ NPC

- วิธีเข้าร่วมเควส -

1. เขียนโรลเพลย์ต่อจากด้านล่าง

      { เขียนโรลเพลย์บรรยาย ท่านมาทำอะไรที่เมืองนี้ ก่อนเจอแผงหญิงสาว }

     ในยามบ่ายวันนี้ หญิงสาวผู้หนึ่งเดินบนถนนมายังตลาดในวันนี้ เธอได้ยินข่าวจากพี่สาวจึงนำของมาขาย พยายามทำงานอย่างหนักเพื่อช่วยพี่สาวหาเงินให้เดินทางไปเมืองหลวงเพื่อร่วมคัดเลือกนางสนมฮ่องเต้ พี่สาวของเธอนับเป็นความหวังของบ้าน หากพี่สาวได้เข้าวัง ครอบครัวก็จะได้อยู่ดีกินดี น้องชายได้เข้าโรงเรียนมีการศึกษา

     หญิงสาวนั่งเร่ขายของป่าที่เก็บยามรุ่งอรุณ ข้างๆ มีแผ่นป้ายตั้งไว้ด้วยว่า

'ขายตัวแลกเงินเป็นทุนให้พี่สาวได้เดินทางไปเมืองหลวง'

       "......." นักเดินทาง

       "......." { เขียนโรลเพลย์อิสระ อาสาช่วยด้วยบริสุทธิ์ใจ | ซื้อ }

       { จบแค่ตัดสินใจนะคะ }

รางวัลเควส: { สำเร็จเควส } 3000 ชั่ง, 20,000 ตำลึง, 200 ชื่อเสียง และ 10 Point ( ไอเท็มลับ )

รางวัลเควสซื้อตัว: 100 ชั่ง และ 10 Point ( ไอเท็มลับ )

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

- หวัง เอี้ยน -

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

YutaIzumi ดี

HuoLing ตอบกลับเมื่อ 2017-10-27 18:57
ร่างของเด็กสาวที่มัดผมอย่างบุรุษคนหนึ่งหยุดย ...

- เควสลับ : นักเดินทางทั่วไป - ช่วยเหลือตระกูลหวังสู่บัลลังก์หงส์

ช่วยเหลือหวัง เอี้ยน 1

     หลังจากที่ยูตะออกเดินทางอย่างไร้จุดหมายไปเรื่อยๆ ตัวเขานั้นก็มาหยุดลงที่ตลาดเมืองผู๋หยาง เขาจึงตัดสินใจหยุดพักที่เมืองนี่เพื่อที่จะหาซื้ออาหารกิน และเดินดูสินค้าต่างๆ

     "หืม~ ที่นี่ไม่เปลียนไปเลยนะเนี้ย" ยูตะบ่นพึมพัมพร้อมกับเดินดูตลาดไปเรื่อยๆ ก่อนที่สายตาเขาจะไปสะดุดลงกับหญิงสาวหน้าตาคุ้นเคยนั้งอยู่ที่พื้นก่อนที่จะหยิบป้ายบางอย่างขึ้นมาวางไว้

'ขายตัวแลกเงินเป็นทุนให้พี่สาวได้เดินทางไปเมืองหลวง'

    (หวัง เอี้ยน!) ยูตะร้องอย่างตกใจขึ้นในใจดังๆ ก่อนที่จะค่อยๆ แอบมองอยู่ห่างๆ เพื่อให้เธอไม่สังเกตุ ก่อนเขาจะเห็นชายคนนึงยืนมองหวังเอี้ยนอยู่

     (เอะรึว่า......) ชายหนุ่มเริ่มคิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นในระหว่างนั้นว่าเขาคนนั้นจะอยากซื้อนางกันนะ รึว่าจะอยากซื้อนาง หรือว่าเขาอยากจะช่วยนางกันแน่ มีทางเดียวที่จะรู้ได้

     ยูตะที่คิดแล้วดังนั้นจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้นก่อนที่จะพูดขึ้น

    "นี่ นายรู้จักเธออย่างงั้นหรอ" ยูตะกล่าวถามชายคนนั้นขึ้น

     @HuoLing

    (ก็ไม่รู้จักนี่น่า......) ยูตะคิดในใจเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อ

     "แล้วนายยืนมองเธอทำไมละ หรือว่านายอยากจะซื้อตัวเธอหรอ?" ยูตะกล่าวถามต่อ

     @HuoLing

    "อ้อ นายเองก็อยากจะช่วยเธออย่างงั้นสินะ งั้นทำไมนายไม่ไปช่วยเธอเลยละ" ยูตะกล่าวพร้อมกับเอามือลูบคางเล็กน้อย

     @HuoLing

     "อะไรนะ นายไม่มีเงินอย่างงั้นหรอ หืม......." ชายหนุ่มเอามือยืนลูบคางต่อ พร้อมคิดอะไรบางอย่างหนักกว่าเดิม

    "เอาอย่างงี้มั้ย เดียวฉันออกเงินให้แล้วนายมาก็ช่วยเธอกับฉัน" ยูตะยืนขอเสนอให้คู่สนทนา

     @HuoLing

@Admin

LanXinLi ดี

หนิวหลางจื่อหนี่ ( 1 )

เตรียมเปิดหอ ( 29 )

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

     หรั่นซิ่นหลี่ขี่ม้ามาจนถึงผู๋หยาง นางแวะที่ตลาดใหญ่เพื่อซื้อเสบียงเพิ่มเติมก่อนจะมองไปรอบๆเพื่อสำรวจว่าที่นี่พอจะมีอะไรนำกลับหอได้บ้างไหม อาจจะเป็นของชิ้นเล็ก แต่ถ้านำไปฝากได้ก็ดี ..พวกนางน่าจะดีใจ นัยย์ตาดำเหม่อมองไปเรื่อยๆจนกระทั่งเห็นร่างชุดขาวกำลังเดินผ่านไป ผมสีดำ.. ชุดขาว.. ตัวสูงโปร่ง หรือจะเป็นเขา?

      นางลงจากม้าแล้วปล่อยให้เสี่ยไป๋รออยู่ตรงนั้น ตนเดินตามชายหนุ่มไปเรื่อย เขากำลังแวะร้านเครื่องประดับ นางมองจากข้างหลังแล้วหยุดที่ร้านใกล้ๆ รู้ตัวอีกทีก็ได้สร้อยคอกลับมาสามเส้นแล้ว มือเรียวเก็บของเข้าถุงสัมภาระไปก่อนจะเดินต่อเมื่อเห็นเขาก้าวเท้า ร่างสูงยังคงไม่รู้ว่านางเดินตาม เขาเดินเข้าโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งแวะทานบะหมี่ นางนั่งโต๊ะข้างหลังแล้วสั่งมาทานชามหนึ่ง รสชาติก็อร่อยดี.. กินไปมองแผ่นหลังนั้นไป นางมองร่างสูงไปพลางดูดเส้นหมี่เข้าปาก พอท้องอิ่มก็นั่งเฉยๆจิบชาไปมองเขาไป เอียงคอบ้างตามคนข้างหน้าที่ขยับไปมาเหมือนกำลังกินอย่างอร่อย นางคิดว่าจะทักดีไม่ดี แต่ดูแล้วน่าจะทำให้เขาลำบาก

      นางไม่มีหน้าจะพบเขาแล้ว..

      ผ่านไปไม่กี่ก้านธูปเขาก็เดินอีกครั้งไปที่ตรอกหนึ่งใกล้ๆก่อนจะหยุดยืนหมุนตัวกลับมา ใบหน้าที่เผยตรงหน้าคือผู้ใดไม่ทราบ นี่นางเดินตามผิดคนรึ..!? หรั่นซิ่นหลี่เงยหน้ามองพระอาทิตย์ที่โผล่พ้นไปทางตะวันตก

      บ่ายแล้ว..

      ข้าเดินตามใครไม่รู้จนยามเว่ยเพียงเพราะเข้าใจว่าเป็นอินซื่อป๋อ...

@Admin

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

Baoling บ้า

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

เงินมางานไป ไม่ต้องเสียใจเพราะฉันต้องใช้เงิน 9

{สัญญาจ้าง ลั่วหยาง 11}

       “คิดมาตลอดแล้วนะ คิดว่าควรที่จะไปนั่งตัดชุดใหม่ได้แล้ว” เป่าหลิงนั้นกล่าวเช่นนั้น ‘หืม?..จริงสิ เจ้าก็ควรที่จะมีชุดร่างกายนั้นหน่อยนะเป่าหลิง? จริงไหม?’ ฝ้าเฉี่ยนั้นกล่าวเห็นด้วยเนื่องจากว่าเขาเองก็จะเหนื่อยๆหน่อยกับการแต่งกายของเป่าหลิงอยู่แล้วล่ะ เพราะอย่างไรเดี๋ยวก็ต้องเตรียมไว้ เผื่อว่าเธอจำเป็นที่จะต้องใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่นั้นจริงๆ…

อีกอย่างก็คือเธอไม่ชอบใส่อะไรให้มันรุ่มรามก็จริง แต่ทว่าการมีชุดแบบชาวฮั่นไว้ ก็น่าสนใจไม่น้อยเหมือนกัน?

        “น่าเบื่อจริงๆเลย...งานนี้ข้าจะเลือกผ้าแครปดีๆแล้วก็จะเลือกไหมดิ้นเงินดีๆด้วย..” เป่าหลิงนั้นกล่าว หญิงสาวเมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงเดินทางเข้าไปด้านในเมืองเพื่อที่จะหาเลือกซื้อผ้าที่สำหรับจะเป็นการตัดของเธอได้ อย่างไรก็ต้องโทนม่วง ชุดที่เธอสวมอยู่ตอนนี้เป็นโทนม่วงขาวเพราะฉะนั้น คราวนี้ลองม่วงดำหรือม่วงเงินน่าจะเหมาะ หญิงสาวจึงเลือกซื้อผ้าแพรสีดำ และผ้ากึ่งลูบไม้เนียน สำหรับใส่ง่ายไว้ อย่างไรก็ต้องมีการปักผ้าอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเอาเป็น..แบบนี้แล้วกัน..

       เป่าหลิงนั้นจ้องมองผ้าที่ตนเองซื้อมา เธอนั้นคิดว่ายังไงก็ต้องเย็บเอง เพราะการที่ให้คนอื่นเย็ปให้ตะเข็บมักจะไม่ได้อารมณ์สำหรับเธอเลยสักนิด เอาง่ายๆคืออยากทำเองนั้นล่ะ แต่ทว่าเมื่อคิดว่าต้องซื้อแบบนั้น เธอซื้อไหมปักที่น่าจะเป็นประโยชน์ที่น่าจะได้ปักน่าจะดีกว่า เป่าหลิงนั้นคิดแบบนั้น

       สุดท้ายแล้วเธอก็ได้ผ้าสีม่วงมาเป็นผ้าแว่นบางอีกอย่างก็คือผ้าไหมสีดำ แล้วก็ไหมสีเงินและม่วงดำ สำหรับการปักเย็บอย่างไรก็ต้องเย็บนั้นล่ะ..

       “เอ๊ะ..ตรงนั้นมีอะไรกัน?” เป่าหลิงนั้นกล่าวพึมพำ

       ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นว่ามีผู้คนที่กำลังมุงอะไรบางอย่างอยู่อย่างน่าสนใจ แม้ว่าเธอจะไม่เห็นเพราะว่าตัวเตี้ยก็เถอะ เด็กสาวนั้นก็บผ้าที่ตนเองซื้อมาไว้ภายในหอบผ้าของตนเองเพื่อที่จะเตรียมไว้ตัดเย็บครั้งต่อไป แล้วเดินไปตามสิ่งที่ตนเองเห็น นัยต์ตาสีม่วงดอกวงครามนั้นเห็นว่าเหล่าชายชกรรณของทางพ่อค้าหรือว่าเศรษฐีกันมากมายให้ควัก

       ‘ดูเหมือนว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นนะ? ไปดูหน่อยไหม?’ ฝ้าเฉี่ยกล่าวอย่างงั้น เด็กสาวก็พยักหน้า เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันนะ?....

        เป่าหลิงนั้นเดินเข้าไปดู ดูเหมือนว่าจะมีคนที่กำลังต่อสู้กันเพื่ออะไรบางอย่าง และดูเหมือนว่าจะไม่มีใครที่คิดจะยอมกันเลยด้วยซ้ำไปสำหรับเด็กสาวแล้วกะอีแค่อะไรเช่นนี้เรื่องปะติ๊ว เธอนั้นไม่น่าสนใจอะไรสำหรับเธออยู่แล้ว …

        แต่แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “เดี๋ยวก่อนแม่นางตรงนั้นน่ะ...” เป่าหลิงนั้นไมไ่ด้หยุดเพราะเธอคิดว่าไม่ได้เรียกเธอ แต่ทว่า …. หมับ!!! ข้อมือบางของเด็กสาวนั้นโดนฉุดรั่งไปด้วยชายคนหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่ดูแลสถานที่ตรงนี้นั้นเอง นัยต์ตาสีม่วงดอกพวงครามของเป่าหลิงนั้นเลิกคิ้ว.. เธอสะบัดข้อมือของตนเองออก

       “ทำอะไร..เสียมารยาทจริง..” เป่าหลิงพูดแบบไม่เข้าใจ..ก่อนที่จะจับข้อมือตนเอง..

        “....นายของข้าต้องการพบเจ้า...” เสียงนั้นบอกเธอเช่นนั้นชายชกรรณสูงใหญ่พาเธอไปตรงจุดที่มีคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ นัยต์ตาสีม่วงดอกพวงครามนั้นเห็นว่าคนที่เรียกว่านายนั้นเป็นชายบุรุษหนุ่มหน้าหล่อเขายิ้มเสน่ห์หามาให้เธอ … แต่ทว่าเด็กสาวกลับไม่สนใจอะไรสักนิก..

        “เจ้ามีอะไรถึงเรียกข้ามา..” เป่าหลิงนั้นกล่าว ก่อนที่จะเลิกคิ้ว

        “เรากำลังต่อสู้ เพื่อที่จะเลือกเฟ้นหาผู้ที่จะถือครองกระบี่มารโบราณพันปี...ข้าจับสัมผัสได้ว่าแม่นางนั้นมีวรยุทธสูงส่ง อีกอย่างพลังกำลังนั้นคงไม่ใช่น้อยๆเลย… ข้าอยากถามว่าแม่นางนั้นสนใจหรือไม่” เขากล่าวเช่นนั้น ทำให้คนแถวนั้นต่างหน้าเสียกันเป็นแถบ ที่ว่าเจ้าของไม่ให้พวกเขา.. มีการโวยวาย แต่ทว่าเมื่อเห็นสายตาของชายคนนั้น พวกนั้นก็เงียบ

        “......ข้าไม่เชื่อหรอกว่ามันเป็นของจริง..จะหลอกขายของข้าอย่างงั้นหรือ?” เป่าหลิงนั้นกล่าวบอก เธอกอดอกราวกับว่าไม่เชื่อ “น่า..แม่นาง..ข้าขายให้ถูกๆ 10,000 ชั่งเป็นอย่างไร?” เขานั้นกล่าวเช่นนั้น สำหรับเป่าหลิงที่เป็นมารอยู่แล้วก็ย่อมรู้ ว่าหากมนุษย์นั้นกล่าวอ้างเป็นเรื่องที่เชื่อไม่ได้..

        “เหอะ..จะบอกว่าหากมันเป็นของโบราณจริง ทำไมถึงขายถูกนั้นล่ะ..เจ้าพูดมาตรงๆเถอะ..ข้าไม่คิดที่จะซื้อหากข้ายังไม่ได้ยลมันแน่..คิดว่าข้าจะนำมันจริงๆหรือไง?” เป่าหลิงนั้นกล่าว อีกฝ่ายดูเหมือนว่าจะหัวเราะเล็กน้อย..

        “แล้วทำไมแม่นางถึงคิดว่ามันเป็นของไม่จริงกันเล่า?” เขากล่าวถาม

        “...เจ้าคิดว่าเจ้าได้เสวนากับใครอยู่?... ช่างเถอะ บอกมนุษย์อย่างพวกเจ้าก็คงไม่เข้าใจ งั้นจะบอกชื่อมารโบราณสักคนสิ….แล้วข้าจะเชื่อ..พวกเจ้ามันก็แค่มีแต่หัวสมองขี้เลื่อย หากตอบได้แล้วข้าจะยอมเจียดเงินซื้อ” เป่าหลิงนั้นกล่าว เมื่อชายหนุ่มคนนั้นได้ยิน เขาก็อธิบายมารบรรพกาลทั้งหมดสามตนด้วยกัน เธอนั้นไม่ได้สนใจอะไรนัก แต่ทว่ากลับมาสะดุดตรงที่อีกฝ่ายอธิบายเรื่องของมารฝัน.. มารเพียงหนึ่งเดียวที่ไม่อาจมีใครต่อกร.. เพราะแม้กระทั้งเง็กเซียนฮองเต้..ยังต้องมีนิมิตรในนิทรา..

        “หึ...พูดได้ดี” เป่าหลิงนั้นกล่าว เป็นเพราะว่าอีกฝ่ายนั้นอธิบายเรื่องท่านพ่อของเธออย่างดีเยี่ยมเพราะฉะนั้น..จะให้รางวัลแล้วกัน เป่าหลิงนั้นโยนเงินของตนเอง ก่อนที่จะหยิบกล่องไม้ยาวนั้นขึ้นพาดบ่าแล้วเดินออกไป

        “ยังไงแม่งก็ของปลอมอยู่แล้ว..ช่างเถอะ ค่อยเอาไปโยนให้ปลามันกินก็ได้..คนพวกนั้นก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอดอยู่แล้ว” ถือว่าทำบุญทำทาน...

@Admin

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

LingHao บ้า

แม่หม้ายลูกสองกลับสู่แดนฮั่น

955

ใช้จ่ายอย่าลำพอง

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

พยายามเชื่อฟัง ให้ผู้ใหญ่สบายใจ

ดุหรือว่าไม่เคยแข็งข้อ

ตามใจพวกเขาทุกอย่างก็ยังผิด

ผู้ใหญ๋ทำราวกับว่า...ไม่เคยเป็นเด็กมาก่อน

-จูเชว่ จวินเหว่ย-

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

          คงต้องกราบน้ำขวดฟ้าราเฟย่าเพราะสรรพคุณมหรรษจรรย์ทำให้นางลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้นได้ แม้จะพึ่งตกปล่องผาลงทุ่งดอกไม้แล้วตู้มม!! เป็นหมูสี่ชั้นอยู่หยกๆ

          ทว่าบุรุษผมทองนั้นต่างกัน… บางทีนามแหลมในอุโมงค์ตามล่าสมบัติจะมีพิษจริงๆ เซซียนหยวนอี้เฟยส่ออาการครั่นเนื้อครั่นตัว ใบหน้าเจือสีดอกท้อไม่ยอมจ้องมองนางตรงๆ ‘เอาละวา.. งานนี้สงสัยจะมีไข้’ เดิมทีหลิงหลานขี้ใจอ่อนและเป็นห่วงคนง่าย ทันทีที่พวกเขามุ่งหน้าออกจากทุ่งดอกไม้ฉีหงหยวน ท่านอาจารย์กล่าวว่า ‘หลิงหลาน พวกเราหาเมืองเติมเสบียงกับพักสักครู่หนึ่งเถิด’

         หลิงหลานย่อมไม่ขัดศรัทธา… คิดเพิ่มอีกว่าจะช่วยตามหมอมารักษาอีกฝ่ายนะ!!

         สตรีไม่เข้าใจส่วนล่างของบุรุษฉันท์ใด คนซื่อเดียงสาก็ไร้ราคะฉันท์นั้น

         หลิงหลานไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าไอ้ที่กระแทกกระทั้นหลายสิบตลบในโพรงผาจนมี ‘เงี่ยง’ มาทิ่มเอวจึกๆ น่ะมันคืออะไร--

          รถม้าเคลื่อนตัวผ่านป่าและเข้าสู่ตัวเมืองผู๋หยางในเวลาบ่ายอ่อนๆ ด้วยอัทธยาศัยของบุรุษผมทองเพียงสอบถามแม่ค้าตามทาง ก็ทราบที่ตั้งของโรงเงินตรา ย่านการค้ารวมไปถึงโรงเตี้ยมที่ตั้งทำเลเดียวกันได้ไม่ยาก พวกเขาพักในโรงเตี้ยมกู่หลงห้องขนาดกลางเช่นเคย เซวียนหยวนอี้เฟยกล่าวว่าเขาอยากอาบน้ำข้อนี้หลิงหลานไม่แปลกใจ ท่านผู้นี้เป็นชนชั้นสูงตอนอยู่ที่ไต้หวันมีคนคอยดูแลปรนนิบัติทุกวัน เห็นมือเขายังมีร่องรอยแผลก็นึกห่วงโดนความชื้นคงแสบมากยังถามว่า

        “ท่านอาจารย์บาดเจ็บเช่นนี้คงไม่สะดวก ข้าช่วยสระผมกับขัดตัวให้ดีไหมเจ้าคะ?”

        อีกฝ่ายรีบปฎิเสธว่าไม่ต้อง สะอึกกับแววตาเดียงสาไร้เจตนาเจือปกยิ่งอ่อนใจ “...เจ้าอยู่ดูแลเด็กๆ ก่อนเถอะ เมื่อครุ่นี้ข้าสั่งอาหารไว้แล้วประเดี่ยวเสี่ยวเอ้อร์คงจัดเตรียมขึ้นมาที่ห้อง”

         หลิงหลานส่ายหน้าเล็กน้อยนางยังไม่หิว เสนอขึ้นว่า “ของจำเป็นบางอย่างที่เมืองท่าไม่มีจำหน่าย อย่างไรข้าจะลองเดินดูที่ย่านการค้า จะได้ซื้อชุดสำหรับให้ท่านผลัดเปลี่ยนด้วย”

         “หลาน… เจ้าเป็นอิสตรีไปเดินที่คนพลุกพล่านตามลำพังข้าไม่อาจวางใจ” มีอาจารย์เสมือนบิดาจริงๆ ทว่านางไม่เห็นด้วยเท่าไรค้านว่า “ย่านการค้าใกล้แค่คืบ!! มือปราบทหารตรวจตราก็มี ต้าฮั่นมิได้เต็มไปด้วยโจรสลัดผู้ร้ายนะเจ้าคะท่านกังวลหนักไปแล้ว.. จริงสิ ยังมีจวินเกอไปด้วยนะ”

           บุรุษผมทองคิดห้ามปรามทว่าเห็นแววตาสงสัยคาดเดาของนางก็ชะงักมือไว้ ‘จริงสินะ.. ปกป้องมากเกินไปอาจกลายเป็นทำร้ายก็ได้’ เขาแม้ไม่ค่อยเห็นด้วยแต่ก็ไม่อาจบังคับสตรีตรงหน้ามากเกินไป เรียกจวินเหว่ยกำชับเรียบๆ ไม่กี่ประโยคเพราะทราบว่าเด็กชายพึ่งพาได้เรื่องนี้ ก่อนรับตัวชุนเหลียนที่หลับเพราะเล่นเยอะเกินไปมาวางบนเตียง

          “เช่นนั้นพวกเจ้าไปเดินดูก่อนเถอะ… ระวังอย่าไปตามทางเปลี่ยวล่ะ หากข้าอาบน้ำเสร็จแล้วจะตามไปทีหลัง”

         หลิงหลานคลี่ยิ้มลูบถุงงเงินในมืออย่างหมายมาด “วางใจเถอะเจ้าค่ะ ข้าน่ะดูแลตัวเองได้!! เอาล่ะถั่วน้อยมากับอาเหนียงนะ…หนนี้จะพาไปกินหม่าล่า”

        หลังออกจากโรงเตี้ยมดรุณีผมเงินยังไม่ลืมนำหมวกไม้ไผ่มาสวมเพื่อป้องกันสายตาคน ทั้งรางนางคือชุดขาวเรียบง่าย เรือนร้างเน่งน้อยคล้ายเด็กสาวมากกว่าสตรีที่มีบุตรแล้ว จูงมือเด็กน้อยแก้มกลมราวกับพี่สาวพาน้องชายเดนตลาด แวะดูความคึกคักในเมือง เห็นแผงหน้ากากก็เข้าไปหยิบมาทดลองสวมลายยักษาให้ลูกน้อย “ถั่วน้อย ทำไมถึงไม่ค่อยยิ้มล่ะจ้ะ มากับหลิงหลานไม่สนุกหรือ?”

        เมื่ออยุ่กันเพียงลำพังพวกเขาจะเรียกกันเสมือนเพื่อน โดนหน้ากากไม้ปิดทับเสียงของเด็กชายจุงอุดอู้ “แล้วหลิงหลานล่ะฮะ ทำไมทำหน้าเหมืนอจะร้องไห้ตลอดเลย?”

        “.........อ่อ แบบนั้นหรอกหรอกจ้ะ อันนี้ไม่รุ้ตัวเลยน้า ฮ่ะๆ” นางหัวเราะเสียงเจื่อน ก่อนออกเดินหาซื้อเส้นด้ายหลากหลายสีสัน ตั้งใจว่าเสื้อผ้าหากจะพอดีตัวต้องตัดเย็บเอง.. ในฐานะคนเป็นมารดาที่แทบจะแพ้บุตรมันทุกอย่าง สิ่งเล็กน้อยเหล่านี้นางคงสามารถทำเพื่อพวกเขาได้ จวินเหว่ยยังคงสนใจพวกเคลื่องปะดับที่มีกลไก ปิ่นมุกที่แผงอันหนึ่งเมื่อกดลงไปจะมีช่องลับด้านในกลวง คนข้ายบอกว่า ‘ใช้เก็บสานส์เล็กๆ หรือเข็มได้’

       สองแม่ลูกไม่ทราบว่าปิ่นนั้นเหล่าสตรีมักใส่ยาพิษไว้ป้องกันตัว อันที่จริงหลิงหลานคิดไปถึงกล่องเครื่องเทศขนาดพกพามากกว่า