{ เขตหยุนเสียนอ๋อง } ทุ่งหญ้าข้างเคียง

เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

{ เขตหยุนเสียนอ๋อง } ทุ่งหญ้าข้างเคียง


ทุ่งหญ้าโล่งกว้างที่่ไม่มีสิ่งใดเป็นพิเศษ ทำให้มักจะเห็นเหล่าทหารชงหนู
นำมาใช้ประกอบกิจกรรมบันเทิงอย่างแข่งม้า หรือ อื่นๆ




#อากาศดีมาก
#สามารถพบหญ้าได้ทั่วไป

:

arttytack ดี

◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈

เควส3 บทเพลงขับขานต่างแดน

Ep.8

วิ่งตามหลังม้า ความทรงจำหนึ่งในอันที่ไม่ดีมันไหลย้อนกลับมาเลย

◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈

               
              ความน่าสงสัยของการกระทำพวกชงหนูเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้นในใจของเมิร์กตอนนี้เขาเริ่มรับรู้ถึงความรู้สึกประสงค์ร้ายจากเหล่าพลทหารชงหนูทั้งสามแล้วที่กำลังจูงกุญแจมือพาเขาเดินหน้าไปยังกลุ่มทหารชงหนูจำนวนประมาณสี่ห้าคน
               พาคนสุดท้ายมาแล้วเว้ยหน่วยก้านใช้ได้ตามที่บอกไหมละ”หนึ่งในนายทหารทั้งสามตะโกนออกมาเสียงดังขณะใช้มือข้างซ้ายดันร่างของเมิร์กไปข้างหน้าเป็นการบอกส่งสัญญาณว่าให้เดินเร็วๆขึ้นไปอีก
               “เออใช่เลย”หนึ่งในคนบนหลังม้าตะโกนร้องลั่นออกมาด้วยความยินดีเมื่อได้เห็นสภาพร่างกายของเมิร์กแบบเต็มๆสองดวงตาดูเหมือนเขาจะมีท่าทีพอใจมากๆกับการที่เมิร์กดูมีสภาพร่างกายแข็งแรงน่าสนใจเขายิ้นขึ้นอย่างร่าเริงด้วยเหตุผลบางประการ
               “นักโทษคนนี้พึ่งมาใหม่อย่าเล่นแรงมากละ”ชายผู้เดินนำเมิร์กตอนนี้หายไปแล้วสองคนทำให้เหลือคนเพียงคนเดียวที่ดูจะสนิทสนมกับคนบนหลังม้าที่กำลังว่างอยู่พอสมควรพูดขึ้นมาด้วยท่าทางยิ้มแย้มเอาใจใส่
               “เออๆ”นายทหารหนุ่มแห่งชงหนูที่นำพาเมิร์กมาถึงตรงนี้ได้ทำการโยนเชือกเส้นยาวใหญ่บนมือของตนเองให้กับนายทหารชงหนูอีกคนหนึ่งที่นั่งประจำที่บนหลังม้าด้วยความกระฉับกระเฉงเหมือนจะได้เห็นเรื่องสนุกอะไรบางอย่าง
               เมิร์กหันไปมองรอบๆก็พบเห็นภาพที่เหล่าเชลยคนอื่นๆที่บางคนเขาก็จดจำใบหน้าได้เพราะเคยเจอะเจอกันมาผ่านๆในเหมืองหินนอกทะเลทรายด้วยกันมาแล้วนับว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นักเพราะการที่นักโทษจำนวนมากถูกนำมารวมกันโดนไม่มีงานอะไรให้ทำเลย
               ก็แปลความหมายได้เพียงอย่างเดียว
               ‘เห้อเหนื่อยอีกแล้วสินะ’เมิร์กถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดเขาเหมือนจะเหนื่อยใจปนกับกะว่าในอนาคตอันใกล้นี้เขาน่าจะใกล้ได้เวลาเหนื่อยกายแล้ว

เขาเคยเห็นภาพแบบนี้แค่ครั้งเดียว

ย้ำว่าแค่ครั้งเดียว

แบบนี้เปะๆเลยด้วย

‘แม่งเอ้ยยยยยยย’

               พวกเขาทั้งหลายสั่งให้ม้าของตนเองวิ่งออกไปข้างหน้าขณะที่พวกเขาทั้งหมดที่เหลือที่เป็นนักโทษต้องวิ่งตามเหล่าม้าพวกนั้นโดยมีเชือกล่ามอยู่บนมือของเหล่าคนบนม้า
               ผู้โชคร้ายในวันนี้มีกันทั้งหมดห้าคนโดยทันทีที่เริ่มออกวิ่งคนๆแรกที่ไม่รู้อะไรบ้างเลยก็สะดุดเนินทรายล้มลงหน้ากระแทกพื้นและโดนลากถูไปตามทาง
               “อะไรของแกวะ”ชายผู้เป็นคนขี่ม้าที่นักโทษของตัวเองล้มลงสบถออกมาอย่างหัวเสียเขาไม่ทันจะเริ่มเล่นเลยด้วยซ้ำเจ้านี่ก็ลมลงไปแล้วมันน่านัก
               เมิร์กเนื่องจากประสบการณ์ร้ายๆในอดีตเคยสอนมาอยู่ทำให้เขาต้องวิ่งการกระทำต่อวิ่งนี้มีได้เพียงสองอย่างคือการวิ่งไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็วก่อนจะเจ็บปวดทรมาณทำไมเนี่ย
               วิธีที่สองก็คือการกระโดดก้าวไปข้างหน้าโดยความรวดเร็วมันเป็นเหมือนกันก้าวเท้าของม้าแต่ต่างกันที่ขาของคนนั้นยาวกว่าแต่วิธีนี้ก็กินแรงแถมหากกะจังหวะพลาดก็คือจบกันตรงนั้นเลย
               คนบนหลังม้าที่เห็นก็ได้ใจเร่งความเร็วขึ้นไปขึ้นไปเรื่อยๆจนมันเร็วมากทำให้เมิร์กต้องวิ่งวิ่งวิ่ง
               เมิร์กต้องใช้พละกำลังและสมาธิมหาศาลในการกะจังหวะวิ่งให้เข้ากับม้าเบื้องหน้าให้มากที่สุดที่ต้องทำไปแบบนี้เพราะทั้งเงื่อนไขในการประหยัดพลังงานและเงื่อนไขในการป้องกันตัวเองด้วยเพราะการที่คนปกติจะไปวิ่งเท่าม้าได้หากตามที่ฟังมาถูกต้อง อย่างน้อยก็ต้องมีวิชาของพวกจอมยุทธ
               แต่เขาไม่มีจึงต้องใช้วิธีแบบนี้ไปเสียก่อน
               ชายหนุ่มผมทองวิ่งไล่ไปตามทุ่งหญ้าสีเหลืองอ่อนด้วยความหล่อเหลาไปทั่วไปมาตามหลังม้าหนึ่งตัวที่มีคนขับในเครื่องแบบชงหนูเต็มยศบนหลังม้าที่กำลังหัวเราะร่าด้วยความยินดีปรีดา
               “นักโทษคนนี้มันเก่งจังวะเจ๋งๆ!!”ชายผู้ที่กำลังกุมเชือกของเมิร์กเอาไว้ตะโกนไปให้กับเพื่อนของตัวเองที่ยืนดูอยู่ด้วยใบหน้าร่าเริงยิ้มแย้ม
“แหงละเมื่อวานข้าเฝ้าสังเกตมันขุดเหมืองมาแล้วหน่วยก้านจัดว่าใช้ได้เลยทีเดียว”ชายคนนั้นที่ยืนยิ้มอยู่ตอบกลับมาด้วยความภูมิใจในทักษะสายตาของตัวเอง
“อ้ากกก~~!!”เสียงร้องโหยหวนดังมาจากข้างหลังเมิร์กก่อนที่จะมีเสียงแตกหักของอะไรบางอย่างดังขึ้นแล้วทุกอย่างก็เงียบลงหลงเหลือเพียงเสียงของม้าและฝีเท้าเพียงเท่านั้นที่ยังคงดังก้องไปทั่วทุ่งหญ้าอันว่างเปล่าแห่งนี้
เมิร์กหันไปมองเพียงชั่วพริบตาแต่ด้วยตาเหยี่ยวเขาก็สามารถจับภาพทั้งหมดทั้งมวลได้อย่างชัดเจนมีคนสามคนที่ล้มลงและตอนนี้มีสภาพไม่ต่างอะไรกับซากศพที่กำลังถูกลากถูออกไปเก็บที่ไหนสักแห่งโดยเหล่าคนที่ทำคนตายต่างหยุดม้ามาพูดคุยกันด้วยความเจ็บใจและส่งสายตาอิจฉามายังคนที่ขี่ม้าของเขา
               บนท้องฟ้าพระอาทิตย์เริ่มทอประกายแสงเจิดจรัสเต็มที่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะตัวมันได้เคลื่อนมาในตำแหน่งที่ดีขึ้นไปแล้วเรียบร้อย
               ความร้อนมหาศาลเริ่มแผ่ออกมาจากผืนทุ่งหญ้าเมิร์กที่ตอนนี้ต้องวิ่งตามหลังม้ามาติดต่อกันนานกว่าหนึ่งชั่วยามเต็มๆก็เริ่มมีอาการหอบให้เห็น
               แต่ปัญหาคือชายคนที่ขี่ม้านั้นยังคงหัวเราะสะใจอยู่บนหลังม้าอย่างบ้าคลั่งทุกครั้งที่หันกลับมามองแถมยังคงเร็วความเร็วขึ้นอย่างช้าๆในทุกเวลาที่ไหลผ่านไป
               ท่ามกลางความทุกข์ที่ดูเหมือนจะไร้ซึ่งจุดจบ
               ปัก! ฮี้~!
               เสียงของแข็งกระทบกันเข้ากับสีข้างของตัวม้าทำให้มันสะบัดผู้ขี่ลงกับพื้นอย่างรุนแรง
               นายทหารชงหนูลุกขึ้นมาด้วยความหัวเสียก่อนจะชักดาบมาซ้ายมองขวาขณะตะโกนออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด
               “ใครยิง!”
               เมิร์กด้วยมีทักษะพิเศษที่มีนามว่าตาเหยี่ยวก็เลยได้มองซ้ายมองขวาหาแหล่งที่มาของศรดอกนั้นจึงได้หันไปเจอหญิงสาวชุดชมพูท่าทางคุ้นๆ
               ‘นั่นนางจากในเหมืองนี่นา..’
               ชายหนุ่มนั่งพักมองภาพตลกๆที่เห็นอยู่เบื้องหน้ามันเป็นภาพที่นายทหารชงหนูคนเดิมที่ชักดาบหันไปทั่วเพื่อหาต้นตอของผู้ใช้ธนูแต่ตอนนี้กลับต้องมาคุกเข่าลงเวลาเมื่อเห็นว่าเจ้าของลูกธนูคือผู้ใดกันแน่
                ‘นี่มันตลกดีนะเนี่ย’เมิร์กทรุดตัวนั่งลงกับพื้นขณะพยายามปรับลมหายใจให้กับมาคงที่วิ่งมานานแบบนี้เหนื่อยชะมัด
               “พวกเจ้าออกไปให้หมด!!”นางพูดจาเสียงดังลอดผ่านผ้าปิดปากบางเบาของนางออกมา
               เหล่าทหารที่ได้ยินก็กระเด้งตัวลุกขึ้นควบม้าหรือวิ่งหนีหลบหายจากไปอย่างรวดเร็ว
              หลังจากที่เหล่าทหารต่างหนีหายกันไปหมดแล้วเหลือเพียงเมิร์กคนเดียวที่ตอนนี้โดนมัดมือเอาไว้กำลังนั่งเหนื่อยอยู่กลางท้องทุ่ง
               ด้วยเหตุผลบางประการหญิงสาวในชุดสีชมพูก็เดินมาปลดเชือกที่มัดมือของเขาเอาไว้ ปล่อยให้เขาเป็นอิสระ
               "ขอบคุณ"เมิร์กตอบกลับด้วยน้ำเสียงแฝงความเหนื่อยล้าไปตามมารยาทอันดี
               "บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ"นางถามด้วยท่าทางดูห่วงใย
               "น่าจะตรงฝ่าเท้านิดหน่อยคงเดินทางไกลไม่ได้พักใหญ่ๆเลยละมั้ง" เมิร์กตอบกลับไปตามตรงตอนนี้ตรงฝ่าเท้าของเขาคงมีรอยถลอกให้เห็นบ้างเล็กน้อยกระมั้ง?
               "แล้วตอนนี้ที่ชีวิตเป็นยังไงบ้างคะ?พี่ชายของข้าใจดีคงไม่ลำบากใช่ไหม?"
               "อ่อก็ลุ้นนิดหน่อยว่าพรุ่งนี้จะเจออะไร กับอาหารแปลกๆที่รสชาติล้ำแปลกๆอะ เจ้าไส้กรอกสีแดงๆ"เมิร์กพยายามจะเรียบเรียงภาษาชงหนูทำให้รูปประโยคมันออกมาดูแปลกๆ แต่ก็ดูตลกดียังไงเขาก็พยายามจะใช้ภาษามือเข้าประกอบการอธิบายด้วยนะ!
              "งั้นหรอคะ..ถ้าพวกนั้นรังแกอีก บอกข้าได้เลยนะ!"นางพูดด้วยท่าทางสดใสรวมกับความตั้งมั่นในแววตา
              "ข้าจะไปบอกท่านได้ที่ไหนละท่านหญิง..."เมิร์กถอนหายใจก่อนจะพูดออกมา พูดอะมันง่าย แต่เขาจะทำยังไงได้ละที่อยู่หรือชื่อก็ยังไม่รู้เลย
               “นั่นสินะ” นางก้มหน้าหลบเล็กน้อย
               

◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈
@Admin

LuLingNu ดี

หลังนกนับหมื่นตัวได้หิ้วหลิงนูออกมาจากเกาะวิหคเพื่อพาหลิงนูไปส่งถึงแผ่นดินซงหนู นูมองไปรอบๆระหว่างนกหิ้วเธออยู่ที่เป็นทะเลตะวันออกดูเป็นที่ๆคุ้นเคยอีกครั้ง แต่ก็บอกไม่ได้ว่ากลางทะเลตะวันออกเช่นนี้ตรงไหนเป็นจุดที่คุ้นเคยกันแน่...


หลังกลุ่มนกหมื่นตัวหิ้วหลิงนูบินมาสักพักหนึ่งกลางทะเลก็มองเห็นชายฝั่ง เป็นชายฝั่งหุบเขาลดลงไปในทะเลไม่ไช่แนวหาดทรายทั่วไป นูมองแล้วก็เป็นที่ๆแยกกับกลุ่มเหมยหยวนซูมี่ชั่วคราวตอนกลุ่มนกนี้จะพาบินไปยังเกาะวิหคลอยฟ้าแห่งนั้น...


กลุ่มนกนับหมื่นพาหลิงนูบินเข้าสู่ผืนดินดินแดนซงหนูด้วยกันอีกครั้ง บนผืนดินของซงหนูนี้ก็พบแต่ทุ่งหญ้าเป็นส่วนใหญ่กับมีไม้พุ่มอยู่เล็กน้อย มองไปทางไหนก้พบแต่ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ มีความกว้างไกลไม่ต่างอะไรกับทะเลตะวันออกที่ผ่านมาเลย...


ระหว่างทางที่นกหมื่นตัวพาบินผ่านไปเรื่อยๆบนแผ่นดินความเร็วไม่มากนัก นูพยายามมองลงไปบนพื้นเพื่อมองหากลุ่มเหมยหยวน ซูมี่ ที่ได้แยกออกจากกันเมื่อครั้งก่อนจะไปเกาะวิหค ว่ายังหลบซ่อนอยู่แถวนี้หรือไม่ หรืออาจจะไม่รู้ทิศทางจนเตลิดไปไหนไกล หรืออาจจะถูกซงหนูจับไปแล้ว..


หลิงนูสบัดหน้า ไม่เอาสิ.. ไม่คิดเรื่องแย่ๆพวกนั้น.. ทั้ง2คนต้องหลบซ่อนเพื่อรอเรากลับมาอยู่แน่นอน ไม่มีทางที่2คนนั้นจะถูกจับไปหรือหลงทางแน่ๆ เพราะยังไง2คนนั้นก็ยังมีม้าของเราอยู่ มันน่าจะนำทางไปยังจุดหลบซ่อนกลางทุ่งหญ้าได้ นั่นก็น่าจะเป็น ตรอกเขาแห่งนั้นที่เราถูฏชงหนูยิงธนูใส่ก้เป็นได้...


ระหว่างทางที่หลิงนูมองลงบนพื้นทุ่งหญ้า ก็พบกับ... คนสองคนกำลังเดินด้วยกันบนผืนทุ่งหญ้า


"เอ๊ะ..? นั่น.."


ด้วยความเร็วไม่มากนักก็พอให้สังเกตลักษณะคร่าวๆได้อยู่ คนนึงเป็นชาย อีกคนนึงแต่งตัวปิดหน้าตา น่าจะเดาได้ว่าเป็นหญิง
ชายคนดังกล่าวมีเส้นผมสีทอง แต่งตัวไม่เหมือนชาวฮั่นสักเท่าไหร่ อีกคนน่าจะเป็นสตรีแต่ปิดหน้าตา ทำให้มองหน้าตาไม่ออก แต่คร่าวๆนั้นแต่งชุดออกโทนสีหวานๆอ่อนๆ
"ไม่ใช่... ไม่ใช่สองคนนั้นแน่ๆ.."


ฝูงนกนับหมื่นบวกับมีหลิงนูอยู่ด้วยบินผ่านเหนือหัวทั้ง2ไป มุ่งหน้าไปทางตะวันตกจนทั้ง2คนต่างหันหน้ามองตามว่าฝูงนกใหญ่ขนาดนั้นมาจากที่ใดกัน...


หลิงนูคิดแล้วพิจารณา นั่นไม่ใช่คนที่เราตามหาแน่นอน... เหมยหยวนกับซูมี่น่าจะอยู่ที่ตรอกเขานั้นแน่ๆ


"มุ่งหน้าไปที่ตรอกเขานั้นที..." หลิงนูพูดขึ้น ฝูงนกนับหมื่นได้ยินก็เบี้ยงเส้นทางเล็กน้อย มุ่งหน้าไปยังตรอกเขาที่พาหลิงนูมาในตอนแรกนั้นเอง


หลิงนูคิดในใจ หวังว่าสองคนนั้นจะปลอดภัย...


@Admin
@arttytack

arttytack ดี

◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈

เควส3 บทเพลงขับขานต่างแดน

Ep.9

กลับกระโจมนักโทษพร้อมกับสาวงามจิตใจดี

◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈

                “เอาใหม่ดีกว่า” เมิร์กดันตัวลุกขึ้นยืนก่อนที่จะบอกกับนางด้วยน้ำเสียงสุภาพบุรุษ                               "ข้าขอบคุณท่านมากที่เข้ามาช่วย อีกครั้ง.."
                "? เจ้าเป็นชายที่เหมืองนี่" นางอุทานออกมาเล็กน้อยยามพินิจพิจารณาใบหน้าของชายหนุ่ม
                "ใช่แล้ว" เขาไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจกันดีที่นางจำเขาได้
                “ไหนๆท่านก็ช่วยชีวิตข้าไว้เดียวข้าจะจูงม้ากลับให้”เขายื่นข้อเสนอที่ดูว่าตัวเองน่าจะทำได้เพียงแค่นี้ในปัจจุบัน เขาไม่ทราบเลยจริงๆว่าตัวเองจะขอไปทำไมด้วยซ้ำ
                “ก็ได้ค่ะ”นางตอบกลับด้วยท่าทางเรียบร้อยเหมือนผู้ดี
                เมิร์กเอื้อมมือหนาหยาบกร้านไปหยิบเชือกเล็กๆมีแล้วทำการคล้องมาเพื่อลากให้นางได้นั่งสบายๆอยู่ข้างบน
                ระหว่างที่กำลังจะเดินทางกลับอาณาเขตที่พักเงามืดขนาดใหญ่ก็บินทาบกับท้องฟ้าเปลี่ยนให้กลางวันเป็นกลางคืน
                ‘นก?แถมมีคนเกาะนกด้วย’ด้วยตาเหยี่ยวทำให้เมิร์กสามารถมองเห็นสิ่งมีชีวิตที่มีปีกหลากหลายประเภทบินเกาะกลุ่มกันอยู่บนฟ้าเป็นแผ่นใหญ่ๆโดยใจกลางฝูงนกนั้นมีมนุษย์หนึ่งด้วย
                “โลกนี้ช่างแปลกจริงๆ” เมิร์กหันหน้าไปทางเดิมของตัวเองปล่อยให้ภาพของมนุษย์บินได้ไว้แค่ในความทรงจำ สำหรับเขาที่เจอวิญญาณตัวเป็นๆมาแล้วแค่คนบินกับนกก็ถือว่ามีความเป็นไปได้ที่ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่นัก                “นั่นสินะคะ..” นางตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจื่อนๆดูเหมือนว่านางเองก็คงจะมองเห็นมนุษย์ที่แปลกปลอมไปด้วยฝูงนกด้วย

                ทั้งสองเดินทางกันผ่านทุ่งหญ้าขนาดใหญ่โดยระหว่างทาง จู่ๆนางก็เอ่ยปากถามออกมาจากความว่างเปล่ากลางทุ่งหญ้ากว้างใหญ่
                “เจ้าเป็นบ่าวของขุนพลไหนหรือเปล่าเดียวข้าจะช่วยผู้กับนายเจ้าให้นะ เรื่องที่เจ้าเอ่อ โดนจับมากลั่นแกล้ง” นางพูดด้วยความน้ำเสียงสดใสจากบนหลังม้า
                “ข้าไม่ได้เป็นบ่าวผู้ใดหรอกท่าน" ชายหนุ่มผมทองหยุดเดินก่อนจะหันกลับไปตอบสาวน้อย
               "ข้าเป็นนักโทษนะ”
                เวลาสงบๆคงจบลงแล้วกระมั้ง?

◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈◈
@Admin

[media=x,50,35]https://www.youtube.com/watch?v=ci1iNT9UdXK&autoplay=1[/media]