{ เมืองว่านเฉิง } ศาลาพักใจ

ศาลาพักใจ 

{ เ มื อ ง ว่ า น เ ฉิ ง }

【 ศาลาพักใจ 】

『 ได้เวลาพักใจ เมื่อไรจะได้พักกาย 』

สถานที่พักผ่อนหย่อนใจของประชาชนว่านเฉิน เป็นศาลาที่ปลูกอยู่รายล้อมด้วยสวนบัวและต้นหลิวมีบรรยากาศสงบเงียบเหมาะแก่การสงบจิตใจ ยามกลางวันมักจะมีนักกวีมาร่ายกลอน ส่วนยามค่ำคื่นบางครั้งจะมีคู่หนุ่มสาวแอบมาพลอดรักกัน

ตอนนี้ศาลาแห่งนี้ได้รับการปลูกและทำใหม่สร้างใหม่เต็มไปด้วยสิ่งที่ดีๆ เต็มไปหมด สายลมแสงแดด ต้นไม้ใบหญ้าเหล่าสัตว์น้อยนั้นต่างมีให้เห็นประปรายเพราะว่าที่นี้ได้ทำการปลูกต้นไม้ออกผลอยู่เยอะแยะเลย

Shaolong

PART LXIII

     เสียงฝีเท้าของกลุ่มคนวิ่งไล่กันมาจนถึงสวนสาธารณะที่พักผ่อนหย่อนใจของชาวว่านเฉิง สถานที่ๆ สวยงามด้วยธรรมชาติควรเป็นสถานที่ดีๆ ที่หนุ่มสาวมาพลอดรักกันยามดึก แต่ในคราวที่บ้านเมืองคับขันคงไม่ใช่... สวนแห่งนี้จึงถูกทิ้งร้างว่างเปล่าไร้สีสันของความรักดังเช่นทุกคืน

     คาบูโตะ หลิน ซ่งหยางหมิง ซ่งเหมยฮั่ว และฮั่วชวี่ปิ้งวิ่งหนีทหารยามสองคนที่ไม่แน่ใจว่าเป็นทหารจริงหรือเปล่ามาจากย่านการค้า ชาวบ้านผู้ถูกปลุกระดมไล่ตามเอาสิ่งของขว้างปามาได้เพียงไม่เท่าไรก็หยุดตามมา ตอนนี้มีเพียงแค่ทหารสองคนที่วิ่งตามทั้งห้าเข้ามาในสวนจนมาหยุดอยู่บริเวณศาลาพักใจ สถานที่นี้น่าจะเหมาะเจาะสำหรับจัดการเรื่องราวทั้งหมดด้วยกำลัง
    "แฮ่ก... แฮ่ก!..." คาบูโตะที่ถือว่าวิ่งเร็วยังรู้สึกเหนื่อยหอบอยู่นิดๆ เพราะกว่าจะวิ่งมาที่นี่ก็ไม่ใช่ใกล้ๆ เขาปาดเหงื่อที่ขมับเหมือนว่าจะมีรอยเลือดจางๆ ปนมาด้วย คงถูกหินที่ชาวบ้านขว้างปามาเฉียดศีรษะจนถลอก
     @LIN

     ฮั่วชวี่ปิ้งปลดผ้าห่อผ้าออกเผยให้เห็นคมทวนพู่แดงที่มีใบทวนยาวเป็นประกายยามต้องแสงจันทร์เขาตั้งท่าสู้อย่างสุขุมไม่สมกับวัย

     "ตอนนี้ไม่มีชาวบ้านแล้ว มาจัดการเรื่องของเรากันดีกว่า!" คาบูโตะประกาศลั่น เขาชี้คมกระบี่ที่จิ๊กมาจากศพของมือปราบเฝ้าจวนเมื่อวันก่อน แม้จะรู้ว่าการขโมยเป็นสิ่งไม่ดีแต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรป้องกันตัว และผู้ตายก็น่าจะยินดีที่ให้เขายืมใช้ดาบเพื่อปกป้องประชาชนผู้บริสุทธิ์

     @LIN

     "ปากดีนักก็ตายเสีย ย๊าก!" ทหารหนึ่งในนั้นร้องบอกก่อนจะพุ่งดาบเข้าใส่พวกเขา ฮั่วชวี่ปิ้งเดินหน้ามาขวางเขากวาดด้ามทวนซัดไปที่ทหารคนนั้นโดยไม่ใช้คมให้ต้องอันตราย เพราะเพียงแค่ต้องการจะจับเป็นเท่านั้น แต่ว่าทหารปลอมคนนี้มีวิทยายุทธ์ไม่เบา เขาหลบทวนที่ฟาดมาอย่างไม่ยากเย็นนัก ส่วนทหารอีกคนที่เป็นผู้ตามแทงกระบี่ซ้ำมาแต่ก็ถูกทวนของฮั่วชวี่ปิ้งปัดป้องออกไปได้อย่างง่ายดาย

    "พี่ชายซ่งดูแลยัยหนูนั่นด้วย!" คาบูโตะตะโกนบอกซ่งหยางหมิงให้ปกป้องซ่งเหมยฮั่วเอาไว้ พร้อมกระชับกระบี่ในมือแน่นพร้อมกับเงื้อกระบี่สุดแขนแล้วฟาดฟันใส่ทหารปลอมอย่างแรง เขารู้ตัวว่าตนเองอาจจะไม่มีวรยุทธ์เท่าเทียมทหารปลอมจึงไม่คิดจะออมมือ 'ฆ่าได้ฆ่าใครจะตายก็ช่างมัน' แต่กระบี่ไม่ได้ออกแบบมาเพื่อสำหรับการฟันเพราะใบดาบมีความยืดหยุ่นสูงมันจึงแกว่งไปมาราวกับเหล็กอ่อนเมื่อทางฝ่ายทหารปลอมยกดาบรับกระบี่ไว้ "ชิ!" ชายหนุ่มถอยออกมาตั้งท่าใหม่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นท่าแทง
     @LIN

     การต่อสู้ครั้งนี้เป็นต่ออยู่มากเพราะได้ฮั่วชวี่ปิ้งที่มีความสามารถในการต่อสู้สูงที่สุดในกลุ่มเป็นฝ่ายรุก และยังช่วยป้องกันช่องโหว่ให้คาบูโตะ และหลินที่เข้าร่วมสู้อีกด้วย
     @LIN
     "ข้าก็ว่าคุ้นๆ คงใช่พวกกระต่ายปลอมตัวมาจริงๆ สินะ" เมื่อได้ฟังที่หลินบอกคาบูโตะก็พยักหน้าเห็นด้วย

     "ย๊าก!" ฮั่วชวี่ปิ้งซัดทวนใส่ทหารทั้งสองอย่างรุนแรงจนทำให้ดาบของทั้งสองหลุดมือไปจึงได้โอกาสที่คาบูโตะและหลินเข้าไปกระทืบซ้ำและรวบตัวทั้งสองมาได้

     @LIN

     ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าของคนหลายคนก็วิ่งมาทางนี้พร้อมแสงโคมไฟจำนวนมากและเสียงตะโกนโหวกเหวกดังไปทั่วสวน "รีบหาเจ้าพวกนั้นให้พบโดยเร็ว!"

     ฮั่วชวี่ปิ้งเข้าไปสะกัดจุดทหารปลอมทั้งสองไม่ให้ขยับเขยื้อนตัวและอ้าปากพูดได้เพื่อที่จะพาทั้งสองกลับไปยังโรงเตี๊ยมได้ง่ายขึ้น "รีบหาที่หลบก่อนเร็ว!" พูดจบฮั่วชวี่ปิ้งก็แบกทหารปลอมคนหนึ่งขึ้นบ่าแล้วไปหลบที่หลังต้นหลิวต้นใหญ่ต้นหนึ่ง

     "อื้อ!" คาบูโตะรับคำแล้วแบกทหารอีกไปหลบที่ต้นหลิวเช่นเดียวกัน เพราะว่าสวนมีความเป็นธรรมชาติสูงจึงทำให้มีต้นไม้และพงหญ้าขึ้นสูงเหมาะแก่การพลางตัวเป็นอย่างยิ่ง นับว่าคิดถูกแล้วที่ล่อทหารปลอมมาสู้กันที่นี่...

     @LIN

     "ได้" คาบูโตะฟังแผนการที่ซ่งหยางหมิงบอกก่อนจะรับคำเสียงเบา
     ฮั่วชวี่ปิ้งใช้ประสบการณ์ของเขานำพาพรรคพวกทั้งสี่รวมถึงทหารกระต่ายสองคนหลบหลังกลุ่มทหารปลอมออกมาจากสวน เพราะต้องแบกคนมาด้วยจึงทำให้การหลบหนีลำบากเล็กน้อย

     คาบูโตะแบกทหารปลอมขึ้นบ่าอย่างและหลบหนีออกมาอย่างไม่ได้ระมัดระวังว่าคนที่อยู่บนบ่าจะชนอะไรหรือถูกกิ่งหลิวฟาดหน้าไปบ้างหรือเปล่า เพราะว่าเป็นคนร้ายที่เขาอยากจะอัดสักทีอยู่แล้วจึงไม่ต้องถนอมและแค่อุ้มออกมาก็ลำบากจะแย่ เขาตามหลังฮั่วชวี่ปิ้งออกมาติดๆ และคอยมองสัญญาณมือว่าหนทางสะดวกหรือไม่จึงตามต่อ

     @LIN

      เมื่อหลบออกมาจากสวนพ้นแล้วทั้งหมดก็แอบเข้ามาในตรอกของย่านการค้า ไม่รู้ว่าเวลาผ่านล่วงไปนานเท่าไรแต่ผู้คนที่เคยออกมาเมื่อตอนหัวค่ำต่างกลับบ้านของตนกันหมดแล้วและร้านรวงปิดสนิทจึงทำให้ไม่ต้องคอยระวังชาวบ้าน มีแต่เพียงระวังทหารปลอมลาดตระเวนเท่านั้น

     @LIN

     "ข้าก็ว่าดีครับ เปลี่ยนเสื้อผ้าสักหน่อยจะได้ไม่สะดุดตา" ฮั่วชวี่ปิ้งตอบรับแผนการถอดชุดทหารที่ซ่งหยางหมิงนำเสนอ และตามแผนเดิมก็ต้องใช้ชุดทหารอยู่แล้วจับถอดชุดเสียตอนนี้คงไม่เสียหาย

    "ได้" พูดจบคาบูโตะก็วางทหารบนบ่าลงแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าของทหารออกซะจนตัวล่อนจ้อน "เห็นแล้วอุจาดตาชะมัด" ชายหนุ่มขมวดคิ้วมองร่างที่เปล่าเปลือย

     @LIN

     คาบูโตะมองทหารที่ถูกแต่งตัวให้ใหม่ก็คิดว่าแบบนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย ก่อนที่จะแบบร่างที่ขยับเขยื้อนได้นั้นอีกครั้งขึ้นมาและตามฮั่วชวี่ปิ้งนำทางไปยังโรงเตี๊ยมอย่างหลบๆ ซ่อนๆ เพื่อไม่ให้ทหารยามจับพิรุดได้

     @LIN   

     

❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖

LIN ดี

KABUTO ตอบกลับเมื่อ 2017-8-27 00:54
PART LXIII

     เสียงฝีเท้าของกลุ่มคนวิ ...

59

                    เสียงฝีเท้าของกลุ่มคนวิ่งไล่กันมาจนถึงสวนสาธารณะที่พักผ่อนหย่อนใจของชาวว่านเฉิง สถานที่ๆ สวยงามด้วยธรรมชาติควรเป็นสถานที่ดีๆ ที่หนุ่มสาวมาพลอดรักกันยามดึก แต่ในคราวที่บ้านเมืองคับขันคงไม่ใช่... สวนแห่งนี้จึงถูกทิ้งร้างว่างเปล่าไร้สีสันของความรักดังเช่นทุกคืน
                    คาบูโตะ หลิน ซ่งหยางหมิง ซ่งเหมยฮั่ว และฮั่วชวี่ปิ้งวิ่งหนีทหารยามสองคนที่ไม่แน่ใจว่าเป็นทหารจริงหรือเปล่ามาจากย่านการค้า ชาวบ้านผู้ถูกปลุกระดมไล่ตามเอาสิ่งของขว้างปามาได้เพียงไม่เท่าไรก็หยุดตามมา ตอนนี้มีเพียงแค่ทหารสองคนที่วิ่งตามทั้งห้าเข้ามาในสวนจนมาหยุดอยู่บริเวณศาลาพักใจ สถานที่นี้น่าจะเหมาะเจาะสำหรับจัดการเรื่องราวทั้งหมดด้วยกำลัง
                    "แฮ่ก... แฮ่ก!..." คาบูโตะที่ถือว่าวิ่งเร็วยังรู้สึกเหนื่อยหอบอยู่นิดๆ เพราะกว่าจะวิ่งมาที่นี่ก็ไม่ใช่ใกล้ๆ เขาปาดเหงื่อที่ขมับเหมือนว่าจะมีรอยเลือดจางๆ ปนมาด้วย คงถูกหินที่ชาวบ้านขว้างปามาเฉียดศีรษะจนถลอก
                    "แม่นางน้อยเจ้าไหวรึเปล่า?" ซ่งหยางหมิงเอ่ยถามเด็กสาวที่ดูท่าจะเหนื่อยหอบไม่น้อยขณะที่ทั้งห้าวิ่งมาตลอดทางโดยไม่หยุดพักเลยสักครั้ง
                    "ข้า.. ยังไหวค่ะ!" ซ่งเหมยฮั่วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเข้มแข็งในเวลานี้ตนเองจะมาทำตัวอ่อนแอเป็นตัวถ่วงคนอื่นไม่ได้เด็ดขาดแม้ว่าจะรู้สึกหอบไม่น้อยราวกับหัวใจจะระเบิดแต่ก็ไม่สามารถที่จะหยุดฝีเท้าลงได้
                    ฮั่วชวี่ปิ้งปลดผ้าห่อผ้าออกเผยให้เห็นคมทวนพู่แดงที่มีใบทวนยาวเป็นประกายยามต้องแสงจันทร์เขาตั้งท่าสู้อย่างสุขุมไม่สมกับวัย
                    "ตอนนี้ไม่มีชาวบ้านแล้ว มาจัดการเรื่องของเรากันดีกว่า!" คาบูโตะประกาศลั่น เขาชี้คมกระบี่ที่จิ๊กมาจากศพของมือปราบเฝ้าจวนเมื่อวันก่อน แม้จะรู้ว่าการขโมยเป็นสิ่งไม่ดีแต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรป้องกันตัว และผู้ตายก็น่าจะยินดีที่ให้เขายืมใช้ดาบเพื่อปกป้องประชาชนผู้บริสุทธิ์
                    "หลินรับนี่ไป" ซ่งหยางหมิงตะโกนเรียกก่อนจะโยนกระบี่มือปราบที่คาบูโตะให้ตนไว้เล่มหนึ่งไปให้กับสหายเพราะคิดว่านางน่าจะทำอะไรได้บ้างมากกว่าตน
                    "ขอบใจ" หลินรับกระบี่มือปราบมาจากซ่งหยางหมิงก่อนจะเปลือยกระบี่ออกจากฝักอย่างว่องไว "วันนี้ข้าไม่ปล่อยให้แกรอดไปแน่"
                    "ปากดีนักก็ตายเสีย ย๊าก!" ทหารหนึ่งในนั้นร้องบอกก่อนจะพุ่งดาบเข้าใส่พวกเขา ฮั่วชวี่ปิ้งเดินหน้ามาขวางเขากวาดด้ามทวนซัดไปที่ทหารคนนั้นโดยไม่ใช้คมให้ต้องอันตราย เพราะเพียงแค่ต้องการจะจับเป็นเท่านั้น แต่ว่าทหารปลอมคนนี้มีวิทยายุทธ์ไม่เบา เขาหลบทวนที่ฟาดมาอย่างไม่ยากเย็นนัก ส่วนทหารอีกคนที่เป็นผู้ตามแทงกระบี่ซ้ำมาแต่ก็ถูกทวนของฮั่วชวี่ปิ้งปัดป้องออกไปได้อย่างง่ายดาย
                    "พี่ชายซ่งดูแลยัยหนูนั่นด้วย!" คาบูโตะตะโกนบอกซ่งหยางหมิงให้ปกป้องซ่งเหมยฮั่วเอาไว้ พร้อมกระชับกระบี่ในมือแน่นพร้อมกับเงื้อกระบี่สุดแขนแล้วฟาดฟันใส่ทหารปลอมอย่างแรง เขารู้ตัวว่าตนเองอาจจะไม่มีวรยุทธ์เท่าเทียมทหารปลอมจึงไม่คิดจะออมมือ 'ฆ่าได้ฆ่าใครจะตายก็ช่างมัน' แต่กระบี่ไม่ได้ออกแบบมาเพื่อสำหรับการฟันเพราะใบดาบมีความยืดหยุ่นสูงมันจึงแกว่งไปมาราวกับเหล็กอ่อนเมื่อทางฝ่ายทหารปลอมยกดาบรับกระบี่ไว้ "ชิ!" ชายหนุ่มถอยออกมาตั้งท่าใหม่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นท่าแทง
                    ซ่งหยางหมิงพยักหน้ารับคำจากอีกฝ่ายก่อนจะพาซ่งเหมยฮั่วหลบไปซ่อนยังที่ปลอดภัยใกล้ๆนี้ "แม่นางน้อยตามข้ามาทางนี้"                    ทางด้านหลินคอยกันทางให้กับซ่งหยางหมิง และซ่งเหมยฮั่วก่อนจะออกไปช่วยพรรคพวกต่อสู้ เมื่อได้ลองประมือกันแล้วจึงได้พบว่าฝีมือของเจ้าทหารพวกนี้ช่างคุ้ยเคยเหลือเกินราวกับว่าเคยประลองฝีมือกันมาแล้วครั้งหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น
                    การต่อสู้ครั้งนี้เป็นต่ออยู่มากเพราะได้ฮั่วชวี่ปิ้งที่มีความสามารถในการต่อสู้สูงที่สุดในกลุ่มเป็นฝ่ายรุก และยังช่วยป้องกันช่องโหว่ให้คาบูโตะ และหลินที่เข้าร่วมสู้อีกด้วย
                    "ฝีมือเจ้าพวกนี้อย่างกับพวกชุดดำที่เคยประมือกันก่อนหน้านี้ไม่มีผิด" หลินเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจพร้อมกับกระโดดถอยมาตั้งหลัก
                    "ข้าก็ว่าคุ้นๆ คงใช่พวกกระต่ายปลอมตัวมาจริงๆ สินะ" เมื่อได้ฟังที่หลินบอกคาบูโตะก็พยักหน้าเห็นด้วย
                    "ย๊าก!" ฮั่วชวี่ปิ้งซัดทวนใส่ทหารทั้งสองอย่างรุนแรงจนทำให้ดาบของทั้งสองหลุดมือไปจึงได้โอกาสที่คาบูโตะและหลินเข้าไปกระทืบซ้ำและรวบตัวทั้งสองมาได้
                    ซ่งหยางหมิงและซ่งเหมยฮั่วหลบดูการปะทะกันของทั้งสองฝ่ายอยู่ข้างพุ่มไม้ไม่ไกลจากนี้และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเสียท่าแล้วจึงรีบออกมาช่วยพรรคพวกอีกแรง
                    ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าของคนหลายคนก็วิ่งมาทางนี้พร้อมแสงโคมไฟจำนวนมากและเสียงตะโกนโหวกเหวกดังไปทั่วสวน "รีบหาเจ้าพวกนั้นให้พบโดยเร็ว!"
                    ฮั่วชวี่ปิ้งเข้าไปสะกัดจุดทหารปลอมทั้งสองไม่ให้ขยับเขยื้อนตัวและอ้าปากพูดได้เพื่อที่จะพาทั้งสองกลับไปยังโรงเตี๊ยมได้ง่ายขึ้น "รีบหาที่หลบก่อนเร็ว!" พูดจบฮั่วชวี่ปิ้งก็แบกทหารปลอมคนหนึ่งขึ้นบ่าแล้วไปหลบที่หลังต้นหลิวต้นใหญ่ต้นหนึ่ง
                    "อื้อ!" คาบูโตะรับคำแล้วแบกทหารอีกไปหลบที่ต้นหลิวเช่นเดียวกัน เพราะว่าสวนมีความเป็นธรรมชาติสูงจึงทำให้มีต้นไม้และพงหญ้าขึ้นสูงเหมาะแก่การพลางตัวเป็นอย่างยิ่ง นับว่าคิดถูกแล้วที่ล่อทหารปลอมมาสู้กันที่นี่...
                    "ข้าว่าเราวิ่งอ้อมไปทางด้านหลังสวนแล้วออกไปยังตรอกเล็กๆตรงนั้นคงไม่มีใครสังเกตเห็นขอรับ" ซ่งหยางหมิงเอ่ยแนะนำเมื่อเห็นว่าทางใกล้ๆนี้ปลอดคน
                    "ได้" คาบูโตะฟังแผนการที่ซ่งหยางหมิงบอกก่อนจะรับคำเสียงเบา
                    ฮั่วชวี่ปิ้งใช้ประสบการณ์ของเขานำพาพรรคพวกทั้งสี่รวมถึงทหารกระต่ายสองคนหลบหลังกลุ่มทหารปลอมออกมาจากสวน เพราะต้องแบกคนมาด้วยจึงทำให้การหลบหนีลำบากเล็กน้อย
                    คาบูโตะแบกทหารปลอมขึ้นบ่าอย่างและหลบหนีออกมาอย่างไม่ได้ระมัดระวังว่าคนที่อยู่บนบ่าจะชนอะไรหรือถูกกิ่งหลิวฟาดหน้าไปบ้างหรือเปล่า เพราะว่าเป็นคนร้ายที่เขาอยากจะอัดสักทีอยู่แล้วจึงไม่ต้องถนอมและแค่อุ้มออกมาก็ลำบากจะแย่ เขาตามหลังฮั่วชวี่ปิ้งออกมาติดๆ และคอยมองสัญญาณมือว่าหนทางสะดวกหรือไม่จึงตามต่อ
                    ซ่งหยางหมิง และซ่งเหมยฮั่ววิ่งตามคนข้างหน้ามาติดๆโดยมีหลินคอยมอง และระวังทางให้อยู่ด้านหลังสุด
                    เมื่อหลบออกมาจากสวนพ้นแล้วทั้งหมดก็แอบเข้ามาในตรอกของย่านการค้า ไม่รู้ว่าเวลาผ่านล่วงไปนานเท่าไรแต่ผู้คนที่เคยออกมาเมื่อตอนหัวค่ำต่างกลับบ้านของตนกันหมดแล้วและร้านรวงปิดสนิทจึงทำให้ไม่ต้องคอยระวังชาวบ้าน มีแต่เพียงระวังทหารปลอมลาดตระเวนเท่านั้น
                    "เราจัดการเปลี่ยนชุดให้ทหารพวกนี้กันก่อนดีไหมขอรับ?" ซ่งหยางหมิงบอกเพราะหากแบกคนในชุดทหารวิ่งไปมาในเมืองคงต้องเป็นที่สังเกตเห็นเป็นแน่
                    "ข้าก็ว่าดีครับ เปลี่ยนเสื้อผ้าสักหน่อยจะได้ไม่สะดุดตา" ฮั่วชวี่ปิ้งตอบรับแผนการถอดชุดทหารที่ซ่งหยางหมิงนำเสนอ และตามแผนเดิมก็ต้องใช้ชุดทหารอยู่แล้วจับถอดชุดเสียตอนนี้คงไม่เสียหาย
                    "ได้" พูดจบคาบูโตะก็วางทหารบนบ่าลงแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าของทหารออกซะจนตัวล่อนจ้อน "เห็นแล้วอุจาดตาชะมัด" ชายหนุ่มขมวดคิ้วมองร่างที่เปล่าเปลือย
                    "..." เมื่อเห็นดังนั้นหลินจึงหลบสายตามองไปทางอื่นก่อนจะเอาตัวบังซ่งเหมยฮั่วไว้เพื่อไม่ให้เห็นภาพคนเปลือยกายนี่ด้วยอีกคน
                    คาบูโตะมองทหารที่ถูกแต่งตัวให้ใหม่ก็คิดว่าแบบนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย ก่อนที่จะแบบร่างที่ขยับเขยื้อนได้นั้นอีกครั้งขึ้นมาและตามฮั่วชวี่ปิ้งนำทางไปยังโรงเตี๊ยมอย่างหลบๆ ซ่อนๆ เพื่อไม่ให้ทหารยามจับพิรุดได้
                    หลิน ซ่งหยางหมิง และซ่งเหมยฮั่ววิ่งตามสหายอีกสองคนไปอย่างเงียบเชียบพลางกวาดสายตาสังเกตรอบๆทิศทางไปด้วยเผื่อว่าหากมีคนพบเห็นเข้าจะได้บอกกล่าวสหายอีกสองคนได้ทันท่วงที

LIN ดี

67

                    ล่อทหาร 3
                    "ไปหาที่ซ่อนกันครับ" ฮั่วชวี่ปิ้งเอ่ยขึ้น สวนแห่งนี้มีต้นไม้และธรรมชาติมากมายเหมาะกับการเล่นซ่อนแอบถ่วงเวลาเป็นที่สุด
                    "เป็นความคิดที่ดีขอรับ" ซ่งหยางหมิงรู้สึกเหนื่อยหอบไม่น้อยเพราะนอกจากต้องวิ่งแล้วยังต้องแบกอีกคนขึ้นหลักอีกหากได้พักสักหน่อยนับว่าเป็นเรื่องดีเช่นกัน
                    "หน่อย! คิดจะซ่อนเรอะ" ทหารนายหนึ่งที่ดูเหมือนว่าจะเป็นหัวหน้าตวาดเสียงดังลั่นจนนกที่อยู่บนต้นไม้ถึงกับแตกรังเลยทีเดียว "รีบไปหาพวกมันเร็วเข้า!" ทหารนายนั้นออกคำสั่งให้ทหารปลอมที่เหลือกระจายกำลังตามหา
                    ทั้งสามคนอยู่ในความเงียบเชียบใต้ต้นหลิวและพุ่มไม้ที่บกคลุมทำให้ยากที่จะหาเจอได้
                    "ไม่มีเลยขอรับ" ทหารอีกคนกลับมารายงานเนื่องจากหาเท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเจอ
                    "ชิ!" หัวหน้าทหารสถบเสียงดังก่อนจะเดินหาดูรอบๆ
                    ซ่งหยางหมิงคิดหาหนทางที่จะออกไปจากที่นี่และเขาก็เหลือบไปเห็นตรอกเล็กๆเข้า "นับหนึ่งถึงสามเรารีบย่องไปทางนั้นกันขอรับ" เขาเสนอแนะ
                    "..." ฮั่วชวี่ปิ้งพยักหน้ารับรู้พลางมองดูต้นทางไปด้วย
                    "หนึ่ง.. สอง... สาม..."
                    'แกร๊บ'
                    "ข้าขอโทษ..." ซ่งเหมยฮั่วเผลอไปเหยียบกิ่งไม้แห้งเขาทหารที่อยู่บริเวณนั้นจึงจับจ้องมองเป็นตาเดียว
                    "พวกมันอยู่ตรงนั้น!!"
                    "วิ่ง!!" ฮั่วชวี่ปิ้งบอกพร้อมกับวิ่งนำไปยังตรอกเล็กๆข้างหน้าอย่างรวดเร็วโดยมีอีกสองคนข้างหลังวิ่งตามมาอย่างว่องไว

@Admin

                    

LIN ดี

75

                   ร่วมใจดับไฟ 2
                    “ข้าจะไปอยู่กับทวยเทพแล้ว” ทหารสองสามนายกล่าวขึ้นพร้อมกับโดดลงไปในกองเพลิงอีกแล้ว ซ่งหยางหมิงสังเกตเห็นเข้าพอดีขณะที่กำลังเข้ามายังศาลาพักใจทว่าดีที่ชาวบ้านที่ตามมาไม่ทันได้สังเกตเห็นเข้ามิเช่นนั้นคงทำเอาขวัญผวากันอีกรอบเป็นแน่
                    ภายในศาลาพักใจที่เคยมีบรรยากาศสงบเงียบและธรรมชาติที่สวยงามบัดนี้ถูกห้อมล้อมไปด้วยทะเลเพลิงเรียบร้อยแล้วป่าไม้ใบหญ้าถือได้ว่าเป็นเชื้อเพลิงอย่างดีเลยทีเดียวจึงทำให้เพลิงลุกท้วมทั่วอย่างรวดเร็ว
                    "รีบไปนำน้ำมาเร็ว" ชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนบอกพลางหยิบถังน้ำใกล้ๆนำมาดับไฟที่ลุกโชติช่วง
                    "สวนนี่ไม่เหลือแน่..." ชาวบ้านอีกคนเอ่ยขึ้น
                    ป่าไม้ทั้งหลายกลายเป็นเชื้อเพลิงจุดไฟไปเสียแล้วอีกทั้งศาลาที่เป็นใจกลางของสถานที่แห่งนี้แม้ว่าจะมีสระบัวอยู่ล้อมรอบก็ไม่วายที่จะโดนเพลิงกลืนไปด้วยเช่นกันอยากทราบเสียจริงว่าคนที่ลงมือทำการเช่นนี้จิตใจทำด้วยอะไรกันแน่...
                    ซ่งหยางหมิงกับชาวบ้านต่างช่วยกันดับเพลิงอย่างขะมักเขม้นและในที่สุดเพลิงสีแดงก็มอดดับลงหลงเหลือเพียงเศษเถ้าถ่านของซากต้นไม้ไว้เพียงเท่านั้น ทุกคนไม่รอช้ารีบไปดับไฟยังสถานที่อื่นต่อด้วยความรวดเร็ว

@Admin

ผิงผิง ดี

ศาลาพักใจ หากแต่ข้าจะพักกาย

     ผิงผิงขี่เจ้าจวี่จื่ออย่างโดยไม่แวะพักจุดใด เธอตรงมาเรื่อยๆ แต่เมื่อคำนวนดูคราวๆ แล้ว น่าจะให้จวี่จื่อได้พักบ้างและเธอก็เริ่มปวดก้นหน่อยๆ แล้วด้วย จึงเลือกที่จะพักตรงศาลาแห่งนี้ ที่เห็นอยู่ไกลๆ เมื่อเข้ามาใกล้ก็เห็นป้าย.... ศาลาพักใจ
     "ข้ามาพักกาย มิได้มาพักใจ เพราะใจข้าเป็นของข้า" ผิงผิงพึมพำกับตนเองก่อนจะปล่อยให้จวี่จื่อไปหาหญ้าสดๆ กิน โดยตนเองยังคงอุ้มหมั่นโถวไว้ ก่อนจะเดินเข้าไปนอนเล่นในศาลา มิใคร่มีผู้คนเท่าไรนักในช่วงเช้าๆ เช่นนี้ หากจะเดินทางฝึกตน ตนเองควรจะไปที่ใดดี? แต่ต้องไปฉางอันก่อนอันดับแรกเพื่อฝากเงิน เพราะเงินตำลึงพวกนี้เริ่มหนักจนเธอแทบจะพบไปไหนมาไหนไม่ไหวเสียแล้ว...
     "พี่เฮ่าจะสบายดีหรือไม่... ไม่ได้ข่าวคราวของพี่เฮ่าเลย" ผิงผิงพึมพำกับตนเอง
    "กรู๊ววววว"
     "เจ้าเองก็มิรู้สินะ"
     "กรู๊ว"
     "เฮ้อ... ข้าน่าจะตั้งใจเรียนให้มากกว่านี" ผิงผิงงึมงำกับตนเอง ก่อนจะเอนหลังผิงต้นเสาในศาลา พลางมองไปรอบๆ อากาศหนาวเย็นแต่มิอาจทำอะไรเธอได้ แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ผิงผิงก็นึกกลอนบทหนึ่งขึ้นมาได้...

รักคือยาพิษ  ยากยั้งจิตคิดแตะต้อง

ขอเพียงได้ลิ้มลอง  แม้จักต้องมรณา

หากแม้นวายชีวาต  แต่สมคาดปรารถนา

ยอมสิ้นแม้วิญญา  ทรมาร์ด้วยตรอมตรม

     เป็นกลอนที่ผิงผิงจำได้รางๆ ว่า นานมากแล้ว มีคนคนหนึ่งเคยสอนเธอและแต่งให้ฟัง หากแต่คนคนนั้นคือใครเล่า? คงเป็นคนในความทรงจำที่เลือนรางในวัยเด็กเสียมากกว่า เพราะยังไงก็เริ่มจำไม่ได้แล้วแต่บางเรื่องกลับจำได้... ผิงผิงนึกสนุกก่อนจะเอาปลายแหลมของมีดที่ไว้หั่นไม้มาสลักกลอนบทนี้ลงที่เสาของศาลาพักใจ... (มือบอนจริงๆ) เมื่อสลักแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ...
     "ปะจื่อจื่อ เราไปกันต่อ" ผิงผิงร้องเรียกจวี่จื่อที่เลมหญ้าอ่อนอยู่ มันร้องเบาๆ ก่อนจะเดินมาหาเจ้านาย จวี่จื่อนั้นเชื่องและว่าง่ายแต่อย่าทำให้งอนเป็นอันขาด... หมั่นโถวนั้นก็เอาแต่กินๆ นอนๆ จนมันจะบินไม่ขึ้นอยู่แล้ว! ผิงผิงถอนหายใจพลางอุ้มหมั่นโถวไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะโดดขั้นหลังจวี่จื่อพร้อมออกเดินทางไปในเมืองต่อไป แต่จะเป็นเมืองใดเล่า?


@Admin

ผิงผิง ดี

เรื่องราวที่ผ่านไป

     ทั้งสองเดินอย่างไม่รีบร้อนแต่อย่างไร พวกเขาเดินดูบรรยากาศรอบข้างไป... "นานทีเดียวที่ไม่ได้เดินเล่นเช่นนี้"
     "เอ๋?"

     "วันเวลามักผ่านไปเร็วเสมอ... วันนี้ข้ามีอะไรจะสอนเจ้าด้วย" หลิวเทียนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ผิงผิงเอียงคอนิดๆ พลางลูบขนเจ้าหมั่นโถวที่นอนหลับในอ้อมกอดของเธอ "ไม่รู้ว่ากลอนยังจะอยู่หรือไม่นะ..."
     "กลอน?"
     "กลอนบทนี้ข้าจำได้รางๆ ในสมัยเด็กเจ้าค่ะ สหายของข้าสอนแต่งกลอนและแต่งให้ดูเป็นตัวอย่าง แต่ข้าแต่งไม่เป็นเลย" ผิงผิงกล่าวแล้วแลบลิ้นซุกซนเหมือนเคย ไม่นานนักพวกเขาก็เดินมาถึงศาลาพักใจ... วันนี้หลิวเทียนได้สอนการวางตัวในสังคมให้ดูดีเป็นอย่างไร มีมารยาทเป็นอย่างไร ชายหญิงควรมีช่องว่างระหว่างกันอย่างไร ผิงผิงฟังบ้างไม่บ้างตามนิสัยเจ้าตัวแต่ก็จดจำได้อยู่เหมือนกัน ตอนนี้ผิงผิงได้สกิลเพิ่ม(?) คือการวางตัวในสังคม เว้นระยะห่างชายหญิงและการพูดการจา... "เจ้าจำได้หรือไม่?"
    "จะ... จำได้.. บ้าง..." ผิงผิงเกาแก้มยิ้มๆ
     "ไม่เป็นไร ค่อยๆ จดจำ เพราะข้าจะสอนเจ้าทุกวันเอง" หลิวเทียนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
    "ข้าเติบโตมาในค่ายทหารน้า... เจ้าค่ะ" ผิงผิงกล่าวแล้วนอนกลิ้งไปบนที่นั่งในศาลาเนื่องจากตัวเล็กจึงไม่ตกพื้นง่ายๆ
     "คิก เจ้าเล่าให้ข้าฟังบ้างสิว่าเป็นอย่างไรบ้าง" หลิวเทียนเอ่ยถามด้วยความสนใจ
     "พ่อครัวใหญ่ พี่ทหารก็ใจดี... พวกเขาชอบให้ข้าออกกำลังกายตลอดเลย พอโตสักหน่อยก็โดนจับไปเข้าห้องเรียน เขียนหนังสือ ข้าแทบกระอักเลือด... แม้จะเป็นค่ายพยัคฆ์ของท่านแม่ทัพเว่ยชิง แต่ข้ามิเคยเห็นท่านแม่ทัพเว่ยชิงเลยสักครั้งว่าหน้าตาเป็นเช่นไร? แต่ท่านแม่ทัพเว่ยชิงคือผู้มีพระคุณเจ้าค่ะ หากไม่ได้กองทหารของท่าน.. ข้าคงถูกขายไปเป็นทาสในหอโคมแล้ว" ผิงผิงเล่าพลางทำท่าประกอบไปด้วยความสนุกสนานจนหลิวเทียนหลัวเราะ ช่วยให้ผ่อนคลายขึ้นมากจากเรื่องของเสวี่ยเสวี่ย "หากเจ้ามีโอกาศได้พบท่านแม่ทัพเว่ยชิง เจ้าอยากพบหรือไม่?"
     "อยากเจ้าค่ะ แต่ท่านแม่ทัพเว่ยชิงนั้นรับเด็กมาหลายคนและมิเคยพบข้า... แต่ข้าขอไม่เข้าไปในวังได้หรือไม่... ในวังหลวงน่ากลัวมาก" ผิงผิงเอ่ยพลางทำหน้างอ หลิวเทียนเอ่ยด้วยความสงสัย "ทำไมเล่า?"
     "ข้าได้ยินคำเล่าลือว่าในวังหลวงมีแต่ผีเจ้าค่ะ"
    "ผี?"
     "เจ้าค่ะ! ข้าไม่ชอบผีนี่..." ผิงผิงกล่าว หลิวเทียนก็ทราบอยู่บ้างเหมือนกัน
     "ไม่มีผีนะ ในวังหลวงสวยมากทีเดียว โดยเฉพาะดอกไม้แปลกๆ อาหารอร่อยๆ ก็มีอีกเพียบเลย" หลิวเทียนเอ่ย
     "คุณชายหลิวเคยไปหรือคะ?" ผิงผิงเอ่ยถามอย่างสงสัย หลิวเทียนส่ายหน้ายิ้มๆ
     "ข้าอ่านมาจากในตำรา ตำราน่าเชื่อถือมากกว่าคำเล่าลือ เพราะกว่าจะมาถึงหูพวกเราก็เสริมปรุงแต่งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว" หลิวเทียนอธิบายอย่างใจเย็นให้ผิงผิงฟัง "เอ... แล้วในตำราสอนอะไรอีกมั้ยคะ?"
     "ก็อีกหลายอย่าง หากเราได้กลับไปที่หอตำราอีก ข้าจะแนะนำตำราแบบอื่นให้เจ้านอกจากเกี่ยวกับการทหาร"
     "ถึงคุณชายหลิวจะมิชอบการต่อสู้ แต่ข้ามิอาจเลี่ยงได้เป็นแน่..." ผิงผิงกล่าวก่อนจะยิ้ม "หากแต่ถ้าได้ลิ้มรสอาหารในวังหลวง ข้าคงเหมือนได้ขึ้นสวรรค์แน่ๆ" ทั้งสองนั่งคุยเล่นกันก่อนจะมืดมากกว่านี้จึงพากันกลับโรงเตี้ยมไป

@Admin