{ เมืองอวี้ซาง } ร้านเครื่องประดับเจิ้งจู

ร้านเครื่องประทินโฉมและเครื่องประดับเจิ้งจู
[ เ มื อ ง อ วี้ ซ า ง ]

ร้านเครื่องประทินโฉมและเครื่องประดับเจิ้งจู มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองอวี้ซาง

ตั้งอยู่ใจกลางเมือง มีเครื่องประดับรายล้อมรอบร้านล้วนเป็นสินค้าที่เสนอขาย

สตรีชนชั้นสูงมักชื่นชอบสินค้าของที่นี่ เนื่องจากเถ้าแก่ร้านมีวิชามากความสามารถ

เถ้าก่ร้านผู้นี้สามารถหาสินค้าที่เหมาะสมกับลูกค้าได้อย่างดีเลิศ

ผู้ใดต้องการเครื่องประทินโฉมที่สามารถเพิ่มความสวยงามและบำรุงผิวพรรณให้อ่อนเยาวน์ย่อมต้องมาที่นี่

นอกจากนี้เครื่องประดับร้านเจิ้งจูก็เลื่องชื่อโดยเฉพาะเรื่อง ปิ่นปักผม

สามารถสั่งทำได้ และของทุกชิ้นล้วนผลิตจากเงินหรือทองคำแท้โดยช่างผู้มีฝีมือเท่านั้น

- เครื่องประทินโฉมคุณภาพดี งดงามเหนือกาลเวลา มีที่นี่ที่เดียว ร้านเจิ้งจู - เถ้าแก่ร้านเจิ้งจู : เจิ้ง อวี้ชิง เป็นคนกว้างขวาง เพราะทำงานร่วมกับชนชั้นสูงเสมอ มีชื่อเสียงด้านความรู้เรื่องสมุนไพรที่นำมาทำเป็นเครื่องประทินโฉม มักหมกมุ่นกับเครื่องสำอางค์สตรีเหนือสิ่งอื่นใด เนื่องจากขยันและพูดจาเถรตราจึงมักได้รับความไว้วางใจจากลูกค้าเสมอมา เมื่อพบเจอสตรีนางใดที่ต้องตา จะเดินเข้าไปหาเพื่อถามว่า "สนใจทดลองเครื่องประทินโฉมร้านเจิ้งจูไหม?"

ชื่อกิจการ: ร้านเครื่องประดับเจิ้งจู

เจ้าของกิจการ: เจิ้ง อวี้ชิง

ประเภทร้าน: จำหน่ายเครื่องประดับ , เครื่องประทินโฉมสำหรับเหล่าสตรี

เวลาเปิด-ปิดร้าน: 10.00 - 15.00 น.

#ประทับตรา: ผู้ว่าเมืองอวี้ซาง

LanXinLi ดี

เครื่องประทินโฉม ( 2 )

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

     หลังจากเดินกันมาได้ครู่หนึ่งก็มีการแนะนำตัวสนทนาไปเรื่อยจนรู้จักชื่อรู้จักนามกันแล้ว  เจิ้งอวี้ชิงกล่าวว่าเขาคือเถ้าแก่ร้านเจิ้งจู ร้านขายเครื่องประดับและเครื่องประทินโฉมในเมืองอวี้ซาง

     “แม่นางหรั่น ข้าคิดว่าสีผิวท่านกลืนกับหิมะในเหมันต์ แต่ริมฝีปากท่านราวกับดอกเหมยกุ้ยแรกแย้ม เช่นนั้นควรทำให้มีสีสันกว่านี้ เพื่อให้ดูสุขภาพดี” เจิ้งอวี้ชิงอธิบายให้หญิงสาวฟังขณะที่นางกำลังนั่งรอที่โต๊ะรับแขก ภายในร้านเจิ้งจูแห่งนี้ไม่ได้กว้างใหญ่มาก เพราะสินค้าแทบทุกอย่างที่ผลิตเป็นของสั่งทำ ผลิตมาและขายออกไป เกือบทั้งหมดบนตู้จึงเป็นสมุนไพร

      เจิ้งอวี้ชิงหยิบแป้งผัดสีส้มกึ่งน้ำผึ้งออกมาแล้วเทียบสีบนข้อมือนวล เรียกความสงสัยให้กับคนถูกต้องตัว “เหตุใดท่านจึงต้องเทียบสีกับข้อมือ? เทียบกับใบหน้าเลยมิได้หรือ?” หรั่นซิ่นหลี่ขมวดคิ้วถาม

     “ทำเช่นนั้นมิได้ เพราะวิธีการเทียบสีทำกันแบบนี้” มืออ่อนหวานราวสตรีหยิบแปรงขึ้นมาหนึ่งแล้วลงแป้งก่อนจะปัดลงบนข้อมือนาง สีสดใสของฤดูใบไม้ร่วงปรากฏบนข้อมือประดับความอบอุ่นอ่อนโยนให้ผิวขาวนวลนั้นดูมีสีสันขึ้นทันตา “เพราะอย่างนั้นจึงไม่อาจเทียบบนใบหน้าได้”

     “เป็นเช่นนี้นี่เอง! ว้าว.. ผิวซีดเซียวนี่ดูสุขภาพดีขึ้นทันตาเลย! นี่หรือคือเครื่องสำอางค์” นางตื่นเต้นราวเด็กพบของเล่นชิ้นใหม่ จะกล่าวเช่นนั้นก็มิผิดอันใด นางใจจดจ่อกับแปรงที่เจิ้งอวี้ชิงถือจนเขายื่นให้นางได้ทดลองสีอื่นๆดูในระหว่างที่กำลังผสมถ่านเพื่อทำดินสอเขีบนคิ้วให้นาง

     “แม่นางหรั่นมีคิ้วรูปสวยอยู่แล้ว แต่จัดทรงและใส่สีอีกนิด เป็นสีน้ำตาลโทนอ่อนกว่าสีผมท่านนิดหนึ่ง จะทำให้ใบหน้าดูอ่อนโยนขึ้น” รอยยิ้มงามปรากฏ เจิ้งอวี้ชิงรู้สึกสนุกสนานทุกคราที่ได้บริการลูกค้าด้วยใจจริง เขาใช้เวลาอีกครู่หนึ่งทำชาดสีอ่อนให้หรั่นซิ่นหลี่ แม้ริมฝีปากนางจะสดสวยอยู่แล้ว แต่นั่นทำให้ใบหน้างามดุดันจนเกินไป เขาแนะนำให้หญิงสาวใช้ไขมันวัวผสมชาดและแป้งอ่อน สีจากดอกไม้อีกเล็กน้อย ชาดที่ได้จึงสีอ่อนลงถึงสองระดับ เมื่อประดับบนริมฝีปากงามแล้วใบหน้าหวานจึงสดใสชวนมองมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

     “เชิญดูกระจก” เถ้าแก่หนุ่มหยิบกระจกตั้งโต๊ะมาให้นางได้เชยชมผลงานตน หรั่นซิ่นหลี่ที่เห็นภาพสะท้อนถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อสักครู่นางยังเป็นวิญญาณผีสางอยู่เลย ตอนนี้ดูเป็นคนมากขึ้นแล้ว!

     “ข้าชอบมากเลย! เถ้าแก่เจิ้งช่างมีความสามารถทำให้ผีกลายเป็นคนได้!” ใบหน้างามหันซ้ายทีขวาทีอย่างพึงพอใจ ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงยิ้มแล้วจัดแจงเครื่องประทินโฉมที่ทำเก็บใส่หีบพกขนาดเล็กเป็นของขวัญให้หรั่นซิ่นหลี่ เพื่อตอบแทนที่นางยอมมาให้เขาลองเครื่องประทินโฉมเหล่านี้

    “ของในหีบนี้เป็นของแม่นางหรั่นแล้ว และนี่เป็นตำราเครื่องประทินโฉมที่ข้าได้ศึกษามา ข้าคัดลอกไว้สำรองกันหายหนึ่งเล่ม เชิญแม่นางนำไปใช้ได้ตามสบายเลย” หีบดำถูกยื่นให้เบื้องหน้าคนที่นั่งอยู่ ทว่าคนลังเลเล็กน้อยด้วยความเกรงใจจนอีกฝ่ายต้องถือวิสาสะวางมันลงบนตักนางแล้วยิ้มบอก “ไม่เป็นไร ถือเป็นของตอบแทนที่แม่นางหรั่นมากับข้าในวันนี้เถอะ”

      เพราะเขากล่าวเช่นนั้น หรั่นซิ่นหลี่จึงรับของไว้ ดวงตาคู่งามหยักโค้งขณะที่ก้มมองของสี่เหลี่ยมบนตัก เป็นครั้งแรกที่นางได้ใช้ของพวกนี้จึงรู้สึกดีใจเป็นพิเศษ

     “ข้าต้องขอขอบคุณเถ้าแก่เจิ้งเป็นอย่างยิ่งเลยทีเดียว ถ้ามีโอกาสข้าจะแวะมาเยี่ยมเยียนอีกนะเจ้าคะ” หรั่นซิ่นหลี่ยืนขึ้นแล้วโค้งขอบคุณ

     “เอ๋ แม่นางไม่ได้จะพักที่นี่สักหน่อยหรือ?” นางเดินทางคนเดียว จึงเป็นเรื่องน่าแปลกที่คนเดินทางโดยไม่พักแรมก่อน เขาเกรงว่านางจะเป็นอันตรายได้จึงถามด้วยความเป็นห่วง

    “คือ.. ข้ากำลังหาบเร่เครื่องประทินโฉม จึงอยู่ระหว่างการเดินทาง เกรงว่าการพักแรมจะไม่สะดวกจึงคิดว่ารีบเดินทางจะดีกว่า ที่อวี้ซางแห่งนี้เป็นเมืองเทียบท่า ชาวบ้านไม่ค่อยสนใจของราคาแพงที่ข้ามีเท่าไรนัก” หรั่นซิ่นหลี่อธิบาย เป็นเหตุผลที่เจิ้งอวี้ชิงเข้าใจโดยทันทีเพราะนางได้กล่าวไว้ตั้งแต่ตอนแรกแล้วว่าได้รับสินค้ามาจำหน่ายต่อ

     “อ้อจริงสินะ เช่นนั้นแล้วข้าขออุดหนุนสักสองสามชิ้นได้ไหม?”

     “!?”

    “ข้าอยากชมเครื่องประทินโฉมชนิดอื่นบ้าง ที่ผ่านมาล้วนทำด้วยตัวเองจึงไม่มีโอกาสได้ศึกษาของจากที่อื่น ถือเสียว่าเป็นการอุดหนุนแม่นางและเพิ่มพูนความรู้ไปในตัว” เจิ้งอวี้ชิงนึกสนใจแต่คนกลับมีสีหน้าตกใจเสียอย่างนั้น แท้จริงแล้วหรั่นซิ่นหลี่กำลังรู้สึกทำตัวไม่ถูกที่จู่ๆจะได้ลูกค้ากะทันหันเช่นนี้ แต่ตกใจได้ครู่หนึ่งนางก็คืนสติกล่าวตอบเขา

     “เช่นนั้นประเดี๋ยวข้าจะนำของมาให้ท่านชม” ร่างระหงส์ผงกศรีษะแล้วลุกออกไปนอกร้าน นางเก็บหีบที่เจิ้งอวี้ชิงมอบให้เข้าถุงสัมภาระไปแล้วอุ้มหีบสินค้าเดินเข้ามาอีกรอบ ร่างสูงเดินเซเล็กน้อยด้วยเพราะของข้างในนั้นล้วนมีน้ำหนักใช่ย่อย กว่าจะถึงโต๊ะกลางร้านก็เรียกเหงื่อจากใบหน้างามได้ไม่น้อยเลย

     “นี่เป็นสินค้าที่ข้าได้รับมาจากโจวเถี่ยต๋ง ล้วนเป็นของชั้นเลิศจากสมุนไพรที่หายาก ไม่ทำให้ผิวเสียความเยาวน์วัยเร็วกว่าอายุ” หรั่นซิ่นหลี่อธิบาย แม้นางจะเข้าใจสลับระหว่างเครื่องประทินโฉมกับของบำรุงผิว แต่กระนั้นนางก็รู้ได้จากกลิ่นว่าสิ่งข้างในคือสมุนไพรราคาแพงแน่แท้

      หรั่นซิ่นหลี่หยิบกระปุกแป้งให้เถ้าแก่หนุ่มที่ยืนมองอย่างสนใจ เขาเปิดออกแล้วแตะสัมพัสก่อนจะดมและชิมเล็กน้อย รสแสบร้อนฝาดลิ้นจนเขาต้องเบิกตาโต “จริงด้วย นี่มีโสมด้วย นี่ก็มี เป็นของหายากจริงๆ!” เจิ้งอวี้ชิงดีใจจนถือวิสาสะเลือกชมของอื่นข้างในหีบ แต่หรั่นซิ่นหลี่กลับยืนมองด้วยรอยยิ้ม

      นางชื่นชอบคนใฝ่หาความรู้

    “แม่นางหรั่น ข้าขอซื้อชิ้นนี้ ชิ้นนี้ อันนี้ แล้วก็นี่ อ้อ นี่ด้วย! ทั้งหมดเท่าไหร่หรือ?” เจิ้งอวี้ชิงหันมามองนางระหว่างที่เลือกหยิบของที่ต้องการออกมาวางไว้

      สิ่งที่เขาหยิบออกมาคือกระปุกแป้งโสม ชาดจากไขมันปลายักษ์ ดินสอถ่านไม้กฤษณา แป้งผัดหน้าจากว่านหางจระเข้และใบชา และที่แพงที่สุด มันคือครีมน้ำนมแพะที่ทำมาจากนมแพะผสมไขมันปลา

    “กระปุกแป้งโสมราคาห้าสิบชั่ง ชาดจากไขมันปลายักษ์เป็นของที่มาจากทะเลราคาค่อนข้างสูงถึงสองร้อยชั่ง ดินสอถ่านไม้กฤษณาเป็นของหายากเพราะกฤษณานั้นเกิดได้ยากมาก ใช้กันเพียงในวังหลวง ชิ้นนี้ราคาร้อยสิบชั่ง แป้งผัดหน้าจากว่านหางจระเข้และใบชา ราคาห้าสิบห้าชั่ง และครีมน้ำนมแพะราคาสามร้อยห้าสิบชั่ง รวมแล้วเจ็ดร้อยหกสิบห้าชั่ง เอาอย่างนี้! ข้าลดให้ท่านเหลือหกร้อยชั่ง” คิดเป็นค่าความรู้ที่นางได้รับจากเขา แค่นี้ไม่ขาดทุนหรอก

     “ถือว่าราคาถูกมาสำหรับของหายากเหล่านี้! นี่เป็นตั๋วเงินหกร้อยชั่ง ขอบคุณแม่นางหรั่น!” เขายื่นตั๋วเงินร้อยชั่งให้นางหกใบ หรั่นซิ่นหลี่ยิ้มรับมาแล้วจัดแจงสินค้าใส่ถุงหีบห่อให้อย่างดีก่อนจะยื่นให้เจิ้งอวี้ชิง

      ในเมื่อการค้าเสร็จสิ้นแล้วทำให้นางไม่มีเหตุที่จะต้องอยู่ต่อไป หรั่นซิ่นหลี่จึงขอตัวลาจากมาแล้วออกเดินทางต่อไปโดยมีเถ้าแก่หนุ่มคอยโบกมือลาให้หญิงสาวชุดแดงบนหลังม้าจากร้านข้างหลัง ชายหนุ่มมองนางอย่างอาลัยด้วยความเสียดายว่าหญิงสาวนั้นไม่อยู่นานกว่านี้ ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาคงจะได้เครื่องประทินโฉมใหม่ๆอีกหลายเฉดสีเลยทีเดียว

      @Admin @STAFF_โรลทำงาน

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

Baoling บ้า

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

ออกนอกเส้นทาง : ความงามนั้นไม่ได้มาเพราะโชคช่วย(?)

{เควสลับ : อลวนหุบเขาปีศาจ}

        เป่าหลิงนั้นเดินทางออกมาตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่ เรียกได้ว่าแสงอาทิตย์นั้นยังไม่ขึ้นเสียที เด็กสาวนั้นเดินแตะฝุ่นไปเรื่อยๆ จนถึงสถานที่แห่งหนึ่งที่ด้านหน้านั้นมีเก้าอี้ไม้ไว้นั่งพักผ่อนหายใจหายคอ นัยต์ตาสีม่วงดอกพวงครามนั้นประสบกับมันแล้วเธอก็นั่งลงเพื่อรอความเมื่อยล้าให้หายไป และรอร้านค้าทั้งหลายในการเปิดนั้นกลับเข้ามาอีกครั้ง

        เด็กสาวนั้นเงียบไปเล็กน้อย เธอยกมือบางๆนั้นขึ้นมาเพื่อที่จะจ้องมองมือที่ขาวซีดของเธอ เอาตามความจริงเธอก็ไม่ควรที่จะใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นเช่นนี้ตั้งแต่ตอนแรกแล้วนี้หน่า? เป่าหลิงนั้นเงียบไปเล็กน้อย ก่อนที่เธอนั้นจะเลือกที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดที่เธอเคยตัดใส่เพื่อที่จะปลอมตัวแล้วกัน…

        เด็กสาวนั้นเดินหายลับไปก่อนที่จะกลับมาอีกครั้งในในชุดสีม่วงที่ค่อนข้างที่จะปกปิด ใบหน้านั้นโดนแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์ราคาแพง จนดูไม่เหมือนเด็กกระโปโลในครั้งนั้นเลยสักนิด เป่าหลิงใส่หมวกไม้ไผ่เพื่อปิดใบหน้าของตนเอง เสื้อผ้านั้นก็ค่อนข้างที่จะปกปิดไม่สมกับที่เป็นเธอเลยสักนิดเดียว ผมที่ยาวนั้นก็ม่วนขึ้นอย่างเรียบร้อย แถมใส่เสื้อผ้าที่ค่อนข้างปกปิด มิดชิดราวกับคุณหนูตระกูลใหญ่

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

        ดูท่าทางเธอคงจะต้องหาอะไรบางอย่างเข้าใส่เพื่อให้เข้ากับชุดและเสื้อผ้าชุดนี้เสียแล้วล่ะ เป่าหลิงนั้นคิดอยู่สักครู่และดูเหมือนว่าเจ้าของร้านที่เธอมานั่งนั้นจะรู้ใจ ร่างของเป่าหลิงนั้นเหลือบมองไป สบตากับชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเดินมาเปิดร้านของตนเอง.. เขานั้นยิ้มให้กับเป่าหลิงอย่างเป็นมิตร ก่อนที่จะรู้สึกต้องตาต้องใจสตรีผู้นี้เหลือเกิน…

        "สนใจทดลองเครื่องประทินโฉมร้านเจิ้งจูไหมขอรับ?"

        เขานั้นกล่าวถามเธอแบบนั้น ก่อนที่เป่าหลิงจะคลียิ้มหวานให้ เธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าร้านนี้เป็นร้านขายอะไร แต่ตอนนี้ก็รู้แล้ว “เช่นนั้นข้าก็ขอรบกวนท่านด้วย เถ้าแก่น้อย...หวังว่าท่านคงจะมีของที่ข้าต้องการใช่หรือไม่?” เป่าหลิงนั้นกล่าวยิ้มๆ

        “ข้าเองก็ไม่แน่ใจว่าจะมีของที่สวยที่สุดเพื่อที่จะประชันความงามกับแม่นางได้ไหม? หากแต่เป็นของที่งดงามรับกับใบหน้าหวานล้ำปานน้ำผึ้งเดือนห้าแล้วไซร้..ย่อมมีแน่นอนขอรับ” เขากล่าวเช่นนั้นก่อนที่จะผายมือไปทางร้านค้าเพื่อที่จะให้เธอเดินเข้าไปเลือกชม

@Admin

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

LanXinLi ดี

หนิวหลางจื่อหนี่ ( 2 )

ขยายกิจการ ( 232 ) ฝึกตัวเบา ( 6 )

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

     หลังสำเร็จวิชาตัวเบาขั้นพื้นฐาน นางรีบขึ้นขี่ม้าไม่รอช้าหลังเห็นว่าอินซื่อป๋อเองก็ติดธุระ จึงไม่ได้บอกกล่าวโดยเพียงแจ้งอินคงไว้ให้ทราบ ฮั่นเสี่ยทองถูกควบออกจากเมืองซินเอี๋ยโดยไม่หยุดพักทั้งเจ้าของและอาชางาม หลังได้เคล็ดสุขภาพก็ดูร่างกายนางจะเบาขึ้นเยอะโดยเฉพาะเรื่องเรี่ยวแรง ตลกที่ร่มประหลาดอันถูกวางไว้ข้างเตียงนาง ยามนี้กลับกางออกได้โดยง่ายและมีแสงเรืองรองแปลกๆ นางหมุนร่มไปมาบนหลังม้า แสงทองเหล่านั้นสะดุดตาผู้คนมากมายทำให้นางไม่ชอบใจจึงหุบมันเก็บ

     แม้จะสวมหมวกไผ่ผ้าคลุมแต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าแม้เพียงดวงตานางก็ยังคงงดงาม ทว่าสำหรับเจิ้งอวี้ชิงแล้ว เขาจดจำนางได้ดี... นางคือคนที่ตนซื้อเครื่องประทินโฉมมา แม้ในอดีตจะสวยงามเป็นทุนเดิมแต่โฉมสคราญเบื้อหน้ากลับดูงดงามยิ่งกว่า สตรียิ่งอายุมากจะยิ่งพร้อมด้วยเสน่ห์กับรอยเหี่ยวย่นตามกาลเวลา ทว่าหยางเสี่ยวเยว่แม้กาลเวลาจะกระชากวัยสาวก็ไม่อาจพรากความสง่างามนี้ไปได้เลย

     "เถ้าแก่เจิ้ง" นางยิ้มใต้ม่านขาวบางเรียกขานคนคุ้นเคย

     "แม่นางหรั่น"

     เป็นชื่อที่ไม่ได้ยินมานาน...

    "คารวะเถ้าแก่เจิ้ง ไม่ได้พบกันนาน ร้านท่านยังคนแน่นเช่นเดิม" หญิงสาวกล่าวก่อนปลดหมวกไผ่ผ้าคลุมออก ผิวงามผ่องนวลดุจหิมะ เนื้อเนียนนุ่มราวปุยฝ้าย ดวงหน้างามประดับเครื่องประทินโฉมเบาบางก็สามารถโดดเด่นขึ้นมาได้ ทำให้ลูกค้าภายในร้านเออออกันเซ็งแซ่ว่ามีโฉมงามมาเยือนร้านเจิ้ง อวี้ชิง สร้างความน่าเชื่อถือให้เขามากขึ้นไปอีก

     "วันนี้มาซื้อเครื่องประทินโฉมหรือ?" เขาถามด้วยรอยยิ้ม การแต่งกายและทรงผมของนางบ่งบอกว่าออกเรือนแล้ว ทว่าเขาไม่รู้จะเรียกขานอีกฝ่ายอย่างไรดี

     หยางเสี่ยวเยว่ส่ายศรีษะ

     "วันนี้ข้ามาสั่งทำเครื่องประดับเจ้าค่ะ" นางบอก

     เจิ้ง อวี้ชิงจึงหยิบม้วนไผ่ออกมาให้นางเขียนบันทึกสั่งทำเครื่องประดับลงไป กลิ่นดอกเหมยผสมโม่ลี่ฮวาไม่ได้ทำให้เถ้าแก่หนุ่มแปลกใจมากนัก เห็นได้ชัดว่านางเป็นที่รักของสามี ดูๆแล้วมีน้ำมีนวลขึ้นมามาก เป็นเรื่องดี!

     นางเขียนเสร็จแล้วยื่นคืนให้อีกฝ่าย "ข้าอยากทำเครื่องประดับให้ลูกกับหลานและส่วนหนึ่งเก็บไว้เอง แต่ข้าอยากทำกับร้านที่รู้จักคุ้นเคยกันมากกว่าจึงมาหาท่าน" เพราะการเดินทางจะทำให้นางไม่มีเวลากลับบ้าน การมอบของขวัญไว้จึงเป็นตัวเลือกที่ดี

     "ที่แท้แม่นางหรั่นเป็นฮูหยินแล้ว ไม่ทราบว่าผู้ใดกันคือผู้โชคดี?" เขากล่าวถาม

     นางหัวเราะเบา "ข้าออกเรือนกับ อินซื่อป๋อ เจ้าบ้านตระกูลอินแห่งซินเอี๋ยเจ้าค่ะ"

     "เช่นนั้นข้าควรเรียกท่านว่า อินฮูหยิน" เจิ้งอวี้ชิงยิ้มมองนางที่มีความสุขขึ้นมาก สองคนสนทนากันอีกเล็กน้อยเพราะหยางเสี่ยวเยว่กำลังรีบเร่งจึงไม่ได้คุยเรื่องอื่น นางระบุไว้ว่าให้ส่งม้าเร็วมาที่จวนแทนรับของด้วยตนเองเพราะนางไม่ค่อยจะมีเวลา เจิ้งอวี้ชิงสามารถจัดการให้ได้ทั้งนั้น ทั้งสองแลกพู่ประดับกันเป็นมารยาทเพราะต่างฝ่ายต่างเป็นช่างฝีมือ ก่อนการเดินทางจะทำให้ต้องมีการจากลา...

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

แบบฟอร์มสั่งทำเครื่องประดับ

ชื่อ: หยางเสี่ยวเยว่

รายละเอียดสินค้า:

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

(1) ดอกเหมย หรือ ดอกบ๊วย
หรือชาวฮั่นเรียกว่า "เหมยฮัว" มีความหมายถึงความชื่นบาน
ความมีโชคและอายุยืนยาวกับความอ่อนเยาว์ที่ยืนยง
เพื่อต้อนรับวสันตฤดูที่กำลังจะมาถึง
หวีไม้หอมสลักลายบุปผา ปั้นนูนต่ำด้วยดอกไม้ทองคำ

เป็นดอกเหมยสีชมพูสด อบร่ำด้วยเทียนหอมจนมีกลิ่นชั้นสูง

เรือนหวีผสมหินล้ำค่าและประดับแทนเกสรดอกไม้

ว่ากันว่าดอกเหมยสามารถใช้แทนใจ

เรือนหวีนี้แม้จะดูคล้ายของสตรี แต่แท้จริงกลับเป็นของบุรุษ

เป็นสิ่งที่อินฮูหยิน (หยางเสี่ยวเยว่) มอบให้สามี (อินซื่อป๋อ)

การจัดส่ง : นกส่งสินค้าที่คฤหาสน์สกุลอิน เมืองซินเอี๋ย
ลงชื่อสั่งทำไอเท็มเครื่องประดับ : หยางเสี่ยวเยว่

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

@Admin

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

LanXinLi ดี

หนิวหลางจื่อหนี่ ( 2 )

ขยายกิจการ ( 240 ) ฝึกตัวเบา ( 14 )

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม