{ หมู่บ้านนอกด่าน } หมู่บ้านเฟิ่งหวง

เฉินอี้ ดี

เควสเรื่องราวที่2 ภัยสงคราม การฝึกทหารน้อย2

"ดีมากพวกเจ้าต้องฝึกให้ได้แบบนี้ถึงแม้พวกเจ้าทุกคนจะเป็นเพียงเด็กแต่ว่าพวกเจ้าทุกคนนั้นจะต้องฝึกพื้นฐานให้แข็งแกร่งกว่านี้เพราะในภัยภาคหน้านั้นพวกเจ้าจะต้องแข็งแกร่งเข็มแข็งเพราะจะได้ปกป้องคนที่เจ้ารักปกป้องคนที่พวกเจ้าต้องการจะปกป้องหรือว่าปกป้องสิ่งที่พวกเจ้าเชื่อ"

พร้อมกับที่เฉินอี้มองเหล่าเด็กๆทุกคนทำการนำไม้แผ่นใหญ่ที่หนักมาแบกพร้อมกับย่อขาขึ้นแล้วก็ย่อขาลงโดยที่1ไม้แผ่นใหญ่นั้นต่างมีเหล่าเด็กๆช่วยกันหลายๆคนในการยกขึ้นแล้วก็ยกลงโดยที่บางคนนั้นถึงกับหอบหายใจกันเลยหลังจากที่ยกกันปได้ไม่กี่ครั้งเอง

"ทำต่อไปเรี่อยๆพอพวกเจ้าไม่ไหวก็ให้พักแล้วสลับไหล่กันพวกเจ้าถ้าไม่อยากให้เพื่อนๆต้องเหนี่อยพวกเจ้าต้องอดทนแบกรับน้ำหนักเพื่อช่วยเหลือคนอื่นด้วยถ้าพวกเจ้ากินแรงเพื่อนไม่ยอมช่วยออกแรงเพื่อนของพวกเจ้าก้จะเหนี่อยจนตาย เพราะแบบนั้นพวกเจ้าต้องออกแรงกันเข้าใจไหม?"

"เข้าใจครับ เข้าใจค่ะ"

โดยที่หลังจากเหล่าเด็กๆต่างมีแรงฮึดในการทำแล้วนั้นต่างก็ค่อยๆออกแรงกันมากยิ่งขึ้นโดยที่เหล่าเด็กๆนั้นต่างมีเหงื่อไหลออกมาอย่างเต็มที่พร้อมกับที่เหล่าเด็กๆนั้นต่างตั้งใจทำกันอย่างเต็มที่โดยเฉพาะเหล่าเด้กชายนั้นต่างออกแรงกันอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้เหล่าหญิงสาวนั้นต้องลำบากมากในการแบกไม้นี้โดยที่เหล่าเด็กหนุ่มนั้นต่างประคับประคองซึ่งกันและกันเอาไว้ และหลังจากที่เวลาผ่านไปจนถึงเที่ยงนั้นเหล่าเด็กต่างได้รับอนุญาติจากเฉินอี้ในการพักพร้อมกับที่เหล่าเด็กๆนั้นต่างพูดคุยให้กำลังใจกันไม่มีใครทอดทิ้งกันไว้เบื้องหลังเหล่านั้น โดยที่ทุกคนนั้นต่างก็ต้องการให้เพื่อนๆของตนเองนั้นผ่านไปด้วยกันกับตนเองให้ได้แม้ถึงกับต้องลากไปก็ต้องยอมเพราะว่าพวกตนนั้นจะไม่มีการยอมทิ้งเพื่อนไปแม้อต่คนเดียวเด็ดขาด

"นี้พวกเจ้าทุกคนการฝึกต่อไปของตอนบ่ายคือการเอาไม้ท่อนใหญ่ยกขึ้นยกลงตามเดิมพวกเจ้าต้องช่วยเหลือกันในการยกนั้นถ้าพวกเจ้าไม่ช่วยเหลือกันในการยกพวกเจ้าก็จะทำให้เพื่อนหรือสหายของตนเองต้องเหนี่อยอีกเข้าใจไหม?"

"เข้าใจครับ เข้าใจค่ะ……"

"หืมมมสีหน้าแบบนั้นมันอะไรกันพวกเจ้าไม่เข้าใจหรือว่าที่ข้าให้พวกเจ้าทำเช่นนี้มันมีประโยชน์อะไรกับพวกเจ้าแบบนั้นหรือพวกเจ้าไม่เข้าใจจริงๆซินะว่าสิ่งที่ข้าทำไปนั้นมันมีประโยชน์อะไรกับพวกเจ้าด้วย?"

โดยที่สีหน้าของเหล่าเด็กๆตอนนี้นั้นต่างเต็มไปด้วยความสงสัยพร้อมทั้งความงุนงงในการที่ให้ตนต้องฝึกอะไรแบบนี้ การฝึกแบบนี้นั้นพวกตนจะนำเอาไปใช้ทำอะไรได้

"การฝึกแบบนี้นั้นจะเป็นการเพิ่มกำลังแขนและกำลังไหล่ของพวกเจ้าทุกคนในการใช้แรงในการฟันเพราะถ้าพวกเจ้าไม่มีแรงในการฟันพวกเจ้าก็ไม่สามารถที่จะยกดาบขึ้นมาได้หรือว่าแบกสัมภาระในการเดินทางได้พวกเจ้าจะต้องมีกำลังแขนและกำลังไหล่ให้มากขึ้นเสียก่อนถึงจะสามารถที่จะช่วยเหลือผู้อื่นได้ข้าบอกก่อนเลยนะถ้าพวกเจ้าไม่อยากเป็นภาระแก่คนอื่นนั้นพวกเจ้าจะต้องพยายามให้มากๆนะเข้าใจไหมแล้วการที่พวกเจ้าจะแข็งแกร่งก็ต้องไม่ทิ้งพวกพ้องไปด้วยเพราะถ้าเจ้าแข็งแกร่งเพียงคนเดียวพวกเจ้าก้จะมีซักวันที่พวกเจ้าไปต่อไม่ไหวแล้วล้มขึ้นมาแต่ถ้าพวกเจ้านั้นมีเพื่อนพ้องคอยเดินไปด้วยกันกับพวกเจ้าด้วยล่ะก็พวกเจ้าก็จะมีพวกพ้องที่ช่วยในการฉุดพวกเจ้าลุกขึ้นมาให้ก้าวเดินต่อไปในวันข้างหน้าจำเอาไว้ในหัวใจของพวกเจ้าให้ดีๆล่ะกัน แล้วพวกเจ้าก็อย่าได้หันคมดาบใส่พวกเดียวกันเองเด็ดขาดจงเชื่อมั่น จงไว้ใจ แล้วก็จงมีหวามหวังต่อไปในชีวิตนี้"

พร้อมกับที่เฉินอี้มองไปยังภาพเหล่านั้นที่เหล่าเด็กๆต่างมีแรงฮึดในการที่จะฝึกในตอนบ่ายต่อไปอีกโดยที่เฉินอี้ก็ยังคงยืนมองพร้อมกับให้คำแนะนำสำหรับการฝึกของของตนเองต่อเหล่าเด็กๆต่อไป

@Admin

มอบอาหารให้เหล่าเด็กๆ

ซาลาเปา 1000 ลูก

พุททราเชื่อม 1000 ลูก

เนื้อม้วน 1000 ชิ้น

เฉินอี้ ดี

เควสเรื่องราวที่2 ภัยสงคราม การฝึกทหารน้อย3

"เมื่อวานพวกเจ้าทำได้ดีมากทีเดียวเพราะแบบนั้นข้าก็จะให้พวกเจ้าไดฝึกหนักขึ้นในวันพรุ่งนี้พวกเจ้าจะต้องออกเดินทางกันแล้วเพราะแบบนั้นวันนี้ข้าจะให้พวกเจ้าทุกคนนั้นทำการฝึกเหมือนเมื่อวานแต่ว่าวันนี้พวกเจ้าทุกคนจะต้องทำการฝึกการวิ่งสลับกับการเดินรอบหมู่บ้านในตอนเที่ยงเพราะแบบนั้นคราวนี้ทุกคนจะต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเดินทางไกลที่จะถึงพวกเราจะเดินทางกันทางบกที่ความลำบากนั้นมันมากกว่าทางเรือนักถ้าพวกเจ้าอ่อนแอหรือว่าขี้ขาดตาขาวข้าจะปล่อยให้พวกเจ้ากลายเป็นอาหารของนกกาที่มารุมจิกกันซะให้เข็ดเพราะแบบนั้นพวกเจ้าต้องแสดงความสามารถออกมาให้เต็มที่เข้าใจไหมถ้าพวกเจ้าตายไปก็จะกลายเป็นเพียงเศษขยะไร้ค่าที่ไม่มีใครสนใจเท่านั้นพวกเจ้าอยากจะเป็นแบบนี้ใช่ไหมถ้าไม่อยากเป็นก็จงทำตามที่ข้าสั่งซะเข้าใจไหม?"

"เข้าใจครับ เข้าใจค่ะ"

"ดีมากวันนี้จะฝึกกันอย่างหนักแล้วพรุ่งนี้ก็จะเดินทางกันต่อ"

พร้อมกับที่เฉินอี้คอยมองเหล่าเด้กๆที่ตั้งใจฝึกกันอย่างเต็มที่โดยคนที่ทำผลงานได้ดีที่สุดนั้นก็คือเด็กชายร่างใหญ่ของหัวหน้าเหล่าเด็กกำพร้านั้นที่แสดงความสามารถพร้อมกับแสดงความตั้งใจของตนเองออกมาอย่างมากที่สุดในหมู่เหล่าเด็กกำพร้าดวยแรงใจของเด้กคนนั้นที่มากกว่าเด้กคนอื่นนหรือว่าจะเป็นเพราะความสามารถก้ตาม

"พวกเราต้องสู้ๆข้าเชื่อว่าพวกเราต้องแสดงให้พวกต้าฮั่นได้เห็นว่าพวกเราหาใช่ขยะที่พวกนั้นจะมาทิ้งขว้างเราหรือว่ามาดูถูกพวกเราได้กัน"

โดยที่เหล่าเด็กๆต่างช่วยกันปลุกปลอบขวัญของตนเองในการที่จะทำการฝึกต่อไปในตลอดทั้งวันนั้นโดยที่เฉินอี้ก็คอยมองเล่าเด้กๆที่ทำการฝึกพร้อมกับบอกแนะนำเทคนิคในการฝึกที่ตนเองเคยฝึกมาจากการเป็นทหารและก็ประสบการณ์จากสงครามที่ผ่านมาของตนเองนำมาถ่ายทอดให้เหล่าเด็กๆได้เข้าใจได้ฟังพร้อมกับการเอาตัวรอดในสนามรบ

"พวกเจ้าห้ามหันหลังหนีเป็นอันขาดถ้าพวกเจ้าทุคนหันหลังหนีไปนั้นข้าศึกก็จะไล่ฆ่าพวกเจ้าได้อย่างง่ายดายอย่างกับสัตว์แต่ว่าถ้าพวกเจ้ารวมกลุ่มกันแล้วทำการสู้กับข้าศึกอีกรอบยังไงพวกเจ้าก็อาจจะสามารถที่จะรอดได้อีกครั้งแต่ว่าการศึกสงครามนั้นสิ่งที่พวกเจ้าทุกคนควรมีมากที่สุดคือความเชื่อมั่นในพวกพ้องของตนเองข้าไม่อยากให้พวกเจ้าเชื่อมั่นในแคว้นของตนเองแต่ข้าอยากให้พวกเจ้าเชื่อมั่นในพวกพ้องที่ร่วมรบด้วยกันว่าพวกเค้าเหล่านั้นพร้อมที่จะตายไปกับพวกเจ้าด้วยพวกเจ้าต้องเชื่อมั่นว่าพวกเค้าเหล่านั้นจะไม่ทอดทิ้งพวกเจ้า ถ้าตราบใดที่พวกเจ้าเชื่อมั่นในพวกพ้องต่อให้พวกเจ้าตายไปพวกเจ้าก็สามารถที่จะตายได้อย่างตาหลับแต่ว่าถ้าพวกเจ้านั้นรอดไปด้วยโดยการที่ทิ้งพวกพ้องเอาไว้ข้างหลังพวกเจ้าก็จะเป็นได้แค่ขยะไร้ข้าในชีวิตที่เหลือของพวกเจ้าเท่านั้น!!!"

พร้อมกับที่เหล่าเด็กๆต่างมองไปยังเฉินอี้พร้อมกับแสดงถึงความเชื่อมั่นในความคิดนั้น

"ว่าแต่ถ้าเป็นท่านท่านจะเชื่อมั่นในสนามรบไหมถ้าพวกเราตายหมดแล้วให้ท่านรอดพวกเราก็….."

"หยุดพูดอะไรไร้สาระได้แล้วถ้าพวกเจ้าตายกันข้าจะหนีได้อย่างไรข้าไม่ใช่คนที่ทิ้งไว้ด้านหลังพวกเจ้าไม่ต้องกลัวตราบใดที่ข้าอยู่พวกเจ้าจะต้องได้อยู่อย่างมีความสุขแน่ส่วนเรื่องสงครามเป็นเรื่องอนาคตแค่พวกเจ้าตั้งใจพร้อมรบให้เต็มที่ก็เพียงพอแล้วข้านั้นก็ดีใจต่อพวกเจ้าแล้ว อย่าลืมว่าพรุ่งนี้พวกเราจะออกเดินทางการแล้วอย่าลืมเตรียมตัว"

พร้อมกับที่เฉินอี้ค่อยๆเดินออกไปโดยที่สายตาโดยรอบของเหล่าเด็กๆยังคงมองไปที่เฉินอี้กันเป็นตาเดียวพร้อมกับที่ไม่มีใครคาดคิดว่าอนาคตในภายภาคหน้านั้นเหล่าเด็กๆที่อยู่ตรงนี้จะกลายเป็นกำลังหลักหรือกลายเป็นบุคคลสำคัญของแคว้นซูเล่อหรือไม่คงมีแต่ฟ้าเท่านั้นที่จะรู้ได้เท่านั้น

@Admin

มอบอาหารให้เหล่าเด็กๆ

ซาลาเป่า 1000 ลูก

พุททราเชื่อม 1000 ลูก

ผัดผัก 1000 ถ้วย

เฉินอี้ ดี

เควสเรื่องราวที่2 ฝึกทหารน้อยพร้อมกับเดินทางวันแรก

"เอาเร็วเข้าสิเดินทางกันเร็วเข้าพวกเจ้าทุกคนต้องแสดงความเข็มแข็งกันอย่างเต็มที่อย่าแสดงความอ่อนแออกมาให้ใครเห็นแม้แต่เพื่อนพ้องของพวกเจ้าถ้าพวกพ้องของพวกเจ้าเห็นว่าเจ้าอ่อนแอเค้าก็จะเป้นห่วงพวกเจ้าจนทำให้ดูแลตนเองได้ไม่เต็มที่เพราะอย่างนั้นจงแสดงความเข็มแข็งออกมา แล้วก้เหล่าสตรีทั้งหลายจงสำนึกไว้ว่าถ้าเจ้าไม่อยากจะกลายเป็นเพียงสิ่งที่ระบายความใคร่ของเหล่าข้าศึกหรือชายอื่นถ้าเจ้าอยากปกป้องตนเองหรือถนมตนเองให้แก่คนที่เจ้ารักก้จงฝึกให้แข็งแกร่งแล้วกลายเป็นพลังให้กับคนที่พวกเจ้ารักซะ ถ้าพวกเจ้ารักใครจริงพวกเจ้าก็จะเข้าใจได้ว่าถึงแม้ความตายมันอาจจะน่ากลัวแต่ว่าการที่เจ้าตายเพื่อคนที่พวกเจ้ารักนั้นการตายของพวกเจ้าก้จะหาได้น่ากลัวหรือไม่เพราะแบบนั้นก่อนที่พวกเจ้าจะมีความสามารถพอที่จะปกป้องคนอื่นหรือคนที่พวกเจ้ารักได้นั้นพวกเจ้าจะต้องมีความสามารถที่จะปกป้องตนเองก่อนที่จะไปปกป้องคนอื่น"

พร้อมกับที่เฉินอี้ค่อยๆขี้ม้านำเหล่าเด็กกำพร้าทุกคนที่ออกเดินทางมาจากหมู่บ้านแล้วก็กำลังเดินเป็นแถวยาวกันโดยที่อาจจะไม่มีระเบียบวินัยนักเพราะเฉินอี้พึ่งฝึกได้ไม่นานเพราะอาหารใกล้จะหมดแล้วเฉินอี้ต้องรีบกลับไปยังชนเผ่าถูเจี๋ยเพื่อทำการเติมอาหารแล้วซื้ออาวุทเอาไว้เพื่อป้องกันให้กับเหล่าเด้กๆนั้นแต่ว่าเนื่องจากอาวุทมีราคาแพงมากแล้วเงินในกระเป๋าของเฉินอี้นั้นไม่เพียงพอจึงทำได้แค่เพียงไปหาต้นไม้ตัดเอาแถวนั้นก่อนจะนำมาเหล่าให้กลายเป็น หอก ดาบ กระบี่ ที่ทำมาจากไม้

"เห้อเสียดายที่ข้าไม่มีเงินที่มากกว่านี้นะไม่เช่นนั้นข้าคงที่จะสามารถหาอาวุทจริงๆมาให้เหล่าเด็กๆได้ใช้แล้วก็ยังเอาไว้ป้องกันตัวอีกด้วย"

"พวกเราทุกคนอดทนกันหน่อยท่านผู้มีพระคุณจะต้องให้พวกเราได้พักในอีกไม่ช้าแน่อย่าให้ที่ท่านฝึกพวกเรามานั้นสูญเปล่าพวกเราจะต้องทำให้ท่านภูมิใจในตัวพวกเราให้ได้พวกเราจะต้องร่วมแรงร่วมใจกันเพื่อที่จะไม่ทำให้ท่านผู้มีพระคุณนั้นต้องขายน่าที่ท่านอุตสาช่วยพวกเรา เพราะแบบนั้นพวกเราจะต้องทำให้ดีที่สุดเข้าใจไหม และพวกเราห้ามแสดงความอ่อนแอออกมาให้ท่านผู้มีพระคุณของเรานั้นเห็นด้วยพวกเราต้องทำให้ได้กันเข้าใจไหมทุกคน"

เฮ เฮ เฮ เฮ

พร้อมกับที่เหล่าเด็กกำพร้านั้นส่งเสียงร้องปลุกใจกันอย่างฮึกเฮิมกันอย่างเต็มที่เพื่อเพิ่มแรงฮึดในการออกเดินทางต่อไปโดยที่ทุกคนต่างฝากความหวังเอาไว้ที่ผู้มีพระคุณหรือก็คือเฉินอี้นั้นเองโดยที่เหล่าเด็กๆนั้นต่างพยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้เฉินอี้นั้นต้องมาผิดหวังกับพวกของตนเองทุกคนจึงทั้งตั้งใจในการฝึก ทั้งตั้งใจในการเดินทางกันอย่างเอาเป็นเอาตายกันเลยทีเดียว

"พวกเจ้าต้องเดินให้ตรงกว่านี้ยืดหลังตรงไว้และก้าวเท้าให้มั่นคงย่ำเท้าให้หนักแน่นแสดงความแข็งแรงให้คนอื่นได้รู้ว่าพวกเจ้าจะถูกรังแกไม่ได้จงแสดงพลังออกมาซะว่าพวกเจ้านั้นต้องแข็งแกร่งมากขึ้นอีกไขว่ขว้าหาพลังของตนเองนั้นเข้าใจไหม?"

"เข้าใจครับ เข้าใจค่ะ"

พร้อมกับกับที่เฉินอี้นั้นเม่อมองไปยังข้างหน้าที่ปรากฎถึงเหล่าชนเผ่าที่แสดงออกมาไม่ไกลมากนัก

"พวกเจ้าพอให้เดินกันไปอยู่กันก่อนตรงนู้นพร้อมทั้งตั้งค่ายเตรียมพักกันคืนนี้พวกเราจะพักกันที่นั้นนะแล้วก็อย่าลืมดูแลแล้วก็ปกป้องตนเองแล้วก็พวกพ้องของตนเองอย่างเต็มที่ด้วยเดี่ยวข้าจะมาข้าจะออกไปซื้ออาหารแล้วก้อาวุทมาให้พวกเจ้าใช้เพื่อป้องกันตัวเองก่อน"

พร้อมกับที่เฉินอี้รีบไปซื้อหาเหล่าอาหารมามากมายรวมทั้งเครื่องนุ่มห่มแลกับอาวุทที่ทำมาจากไม้ที่ตนเองนั้นได้ใช้เวลาเป็นส่วนมากในการทำนั้นเองเพื่อเอาไว้ใช้ป้องกันตนเองเอาไว้จากภันอันตรายที่ตนเองแล้วก็พวกเด็กๆนั้นอาจจะต้องประสบพบเจอได้ในระหว่างการเดินทางนั้นเอง

@Admin

มอบอาหารให้พวกเด็กๆ

ซาลาเปา 1000 ลูก

พุททราเชื่อม 1000 ลูก

เนื้อม้วน 1000 ชิ้น

รองเท้ายาว 1000 ชิ้น

เฉินอี้ ดี

เควสเรื่องราวที่2 ภัยสงคราม ทหารน้อยกับการฝึกใช้อาวุทครั้งแรก

"พวกเจ้าทุกคนให้ทำการฟันไปทางซ้ายก่อนร้อยครั้งแล้วค่อยฟันไปทางขวาอีกร้อยครั้งพร้อมกับแทงไปอีกร้อยครั้ง ฝึกการฟันการแทงแล้วการป้องให้เข้าใจอย่างชัดเจนก่อนถ้าพื้นฐานของพวกเจ้าไม่แข็งแรงต่อให้พวกเจ้าไปสู้กับคนที่มีฝีมือแต่ว่าไม่มีอาวุทพวเจ้าก็จะถูกคนเหล่านั้นฆ่าตายอย่างง่ายดายแน่นอนเข้าใจไหม และอีกอย่างนั้นพวกเจ้าอย่าได้ประมาทต่อคนอื่นยามเมื่อเค้าไม่มีอาวุทเพราะในโลกกว้างอันยิ่งใหญ่นี้นั้นมันมีบุคคลที่มีความสามารถมากมายแต่ไม่อยากเปิดเภยตัวเองเพราะแบบนั้นพวกเจ้าในวันหน้าอย่าได้คิดไปรังแกใครหรือว่าทำร้ายใคร คนอื่นหรือไม่มีเหตุผลเด็ดขาดนะพวกเจ้าทุกคนเข้าใจที่ข้าพูดใช่ไหม?"

"ครับท่านผู้มีพระคุณ"

"ข้าไม่ใช่ผู้มีพระคุณพวกเจ้าถ้าผู้มีพระคุณของพวกเจ้าก็คือตัวของพวกเจ้าเองที่ทำให้พวกเจ้ามาถึงวันนี้ได้โดยที่ไม่ต้องตายไปเสียก่อนเพราะแบบนั้นพวกเจ้าจะต้องรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้ให้ดีที่สุดอย่าได้ตายอย่างไรค่าจงตายในสิ่งที่พวกเจ้าคิดว่ามันมีค่ามากที่สุด เพราะแบบนั้นอย่าเรียกข้าแบบนั้น"

พร้อมกับที่เฉินอี้มองดูเหล่าเด็กๆต่างทำการฝึกการฟันการแทงอย่างพื้นฐานโดยที่เฉินอี้นั้นเน้นให้เด็กๆฝึกไปเรี่อยๆแล้วตนเองนั้นก็คอยบอกว่าการใช้อาวุทระยะไหนมันจะได้เปรียบหรือเสียเปรียบยังไรบ้างพร้อมกับสอนถึงตัวตัวต่อเพราะแต่ละคนนั้นต่างก็มีความถนัดในอาวุทที่มีการแตกต่างกันไปนั้นเอง

"หอกนั้นคืออาวุทที่เหล่าทหารหน้าไม้จะใช้เป้นได้ไงแล้วก้ชินมากที่สุดหอกคืออาวุทที่ดูไร้พิษสงแต่ว่าความน่ากลัวของมันคือระยะแล้วก็ความใช้งานที่ง่ายของมันถ้าพวกเจ้าใช้หอกแล้วเจอกับคนที่ใช้ดาบหรือกระบี่พวกเจ้าอย่างแรกที่ต้องทำคือการรักษาระยะห่างเอาไว้แล้วก็ใช้ความยาวของหอกให้เป็นประโยชน์ที่สุดหอกนั้นจะแสดงอานุภาพของมันได้เต็มที่ก็ต่อเมื่อพวกเจ้ารวมกลุ่มกันตั้งแนวหอกขึ้นมาก็จะสามารถต้านทานเหล่าทหารม้าได้โดยที่พววกเจ้าต้องชินกับหอกก่อนจะไปชินกับอาวุทอันอื่น ต่อไปคือดาบเป็นอาวุทที่มีการสังหารมากที่สุดดาบนั้นเป็นอาวุทที่เอาไว้ฟันเป็นหลักถ้าพวกเจ้าเจอกับคนที่ใช้กระบี่หรือหอกพวกเจ้าต้องใช้การโจมตีที่ดุเดือดกดดันให้ข้าศึกหวาดหลัวหรือเกิดความกลัวในจิตใจพวกเจ้าจะได้เปรียบเรื่องแรงในการใช้ฟันเพราะดาบมีน้ำหนักมากกว่ากระบี่ที่เบาและน้ำหนักน้อยกว่า ส่วนกระบี่นั้นพวกเจ้าต้องเน้นใช้ความคล่องตัวของอาวุทชนิดนี้ในการแทงหรือปาด เฉือน ตรงจุดสำคัญของข้าศึกจำไว้เน้นการแทงเข้าที่ส่วนสำคัญเอาไว้ปริดชีพในการแทงเพียงครั้งเดียวแล้วใช้ความเลิ้วไหวของกระบี่ในการสู้กับความดุดันของดาบเอาไว้อย่ารับแรงปะทะตรงๆให้เบียงแรงของข้าศึกออกไปด้านข้างแล้วมีจังหวะก็แทงเข้าจุดสำคัญของข้าศึกซะ เข้าใจที่ข้าพูดไหมแล้วก็อย่าลืมว่าห้ามทิ้งพวกพ้องของตนเองไว้ในสนามรบเด็ดขาดแล้วจงเชื่อใจพวกพ้องของตนเองอย่างเต็มที่ พวกเจ้าเข้าใจไหม?"

"พวกเราเข้าใจครับ/ค่ะ"

"ถ้างั้นก้ดีฝึกพื้นฐานอาวุทพวกนี้ให้ได้อย่างมั่นคง พร้อมกับการฝึกให้ได้ทุกชนิดเพราะถ้าอาวุทของพวกเจ้าพังหรือเสียหายขึ้นมาพวกเจ้าจะเสียเปรียบทันทีเอาพื้นฐานของอาวุทเหล่านี้ก่อนเพราะเมื่อเราเข้าซูเล่อเมื่อไหร่พวกเจ้าจะได้ฝึกการใช้อาวุทที่สูงกว่านี้อย่างแน่นอนแต่ตอนนี้พวกเจ้าต้องฝึกอาวุทพื้นฐานเหล่านี้นั้นให้มีความถนัดหรือว่าความเชี่ยวชาญเสียก่อนที่พวกเจ้าจะสามารถไปฝึกอาวุทอย่างอื่นกันได้"

พร้อมกับที่เฉินอี้ค่อยๆบังคับเจ้าม้าออกมาจากบริเวณที่เหล่าเด็กๆกำลังฝึกอาวทุของตนเองอยู่พร้อมกับการมองขึ้นไปยังบนท้องฟ้าที่กว้างใหญ่

"รอข้าอีกหน่อยนะเดี่ยวข้าจะรีบกลับไปหาท่านแล้ว"

พร้อมกับที่เฉินอี้อมยิ้มพร้อมกับสายลมยามเย็นๆที่ค่อยๆพัดมาเรี่อยๆ

@Admin

มอบอาหารให้เด็กๆ

ซาลาเปา 1000 ลูก

พุททราเชื่อม 1000 ลูก

ผัดผัก 1000 จาน

ข้าวตัง 1000 แผ่น

เฉินอี้ ดี

เควสเรื่องราวที่2 ภัยสงคราม การเดินทางที่สิ้นสุดพร้อมกับเจอหน้านางอีกครั้ง

"พวกเจ้าอดทนกันหน่อยข้างหน้าจะถึงแคว้นซุเล่อแล้วพวกเจ้าจะได้มีที่พักมีอาหารการกินที่ดีกว่านี้อย่างแน่นอน"

"แต่ว่าพวกข้าจะได้ท่านผู้มีพระคุณอีกหรือไม่?"

"อ่าเรื่องนั้น….."

ตอนนี้เฉินอี้และเหล่าเด็กๆกำพร้ากำลังเดินทางเพื่อที่จะเข้าสู่จุดหมายของพวกตนที่ออกเดินทางมาการเดินทางอันยาวนานนี้ของพวกตนนั้นจะใกล้ถึงฝั่งเสียที แต่ว่าบรรดาเด็กๆนั้นต่างแสดงสีหน้ากันออกมาอย่าเศร้าๆพร้อมกับมองมาที่เฉินอี้กันเป็นทางเดียว

"พวกเจ้าเป็นอะไรกันพวกเจ้าจะได้มีอาหารกินกันมีบ้านให้อยู่แล้วนะทำหน้าทำตากันแต่ละคนมันใช่หรือไงที่พวกเจ้าจะต้องทำหน้าทำตาแบบนี้"

"ก็ท่านผู้มีพระคุณจะไม่ได้เจอกับพวกเราอีกแล้วแล้วพวกเราจะไม่ได้เจอท่านอีกแล้ว"

"ฮ่า ฮ่า ฮ๋า อย่าคิดอะไรโง่ๆสิพวกเจ้าเนี้ยข้าก็ยังคงอยู่ภายในแคว้นซูเล่อเนี้ยแหละพวกเจ้าก้ยังคงเห็นข้าได้ตลอดแหละถ้าช่วงไหนข้าไม่มีงานข้าก็จะไปขอข้าวพวกเจ้ากินดีไหมล่ะ"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า จริงนะท่านผู้มีพระคุณท่านไม่โกหกพวกเรานะ"

"แน่นอนสิข้าไม่โกหกพวกเจ้าหรอกนะ"

พร้อมกับที่เหล่าเด็กๆนั้นต่างแสดงสีหน้าของความสุขกันออกมาอย่างเต็มที่โดยที่สักพักเหล่าเด็กๆก็เริ่มเห็นกำแพงเมืองพร้อมกับประตูของแคว้นซูเล่อที่ปรากฎอยู่ต่อสายตาของพวกตน

"นั้นแหละพวกเราถึงแล้วออกเดินทางกันเถอะ"

พร้อมกับที่เฉินอี้แล้วก็พวกเด็กๆค่อยๆเดินทางจะเข้าประตูนั้นแต่ก็มีเสียงดังออกมาขัดก่อน

"ช้าก่อนพวกเจ้าเป้นใครมีธุระอะไรกับแคว้นเรา"

มีทหารสองสามนายขี่มาออกมาเพื่อดูว่าขบวนใหญ่นี้เป็นขบวนอะไร

"อ่าข้าเฉินอี้เองพวกท่านจำข้าไม่ได้อย่างนั้นหรือ?"

"เฉินอี้?"

พร้อมกับที่เหล่าทหารที่เข้ามาใกล้ๆเฉินอี้พร้อมกับเพ่งพมองชัดๆถึงค่อยหัวเราะกันออกมาเสียงดัง

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าก็นึกว่าใครท่านเฉินอี้นี้เองข้านึกว่าท่านจะกลับบ้านไปเสียแล้วไม่ท่านตั้งนาน"

"โถ่ๆข้าเพียงแค่ได้รับคำอ้อนวอนของท่านแม่ทัพก้เพียงเท่านั้นที่ให้ไปช่วยเหลือเหล่าเด็กๆกลับมาไว้ยังภายในแคว้นซุเล่อของเราก็เท่านั้น"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถึงว่าท่านแม่ทัพช่วงนี้ไม่ค่อยยิ้มซักเท่าไหร่แถมยังข้างข้างดุพวกข้าบ่อยก็เป็นเพราะว่าท่านเฉินอี้ไม่อยู่ในแคว้นของเรานี้เอง"

"แหะๆพวกท่านก็ล้อข้าเล่นเกินไปแล้ว ว่าแต่ท่านจะให้พวกข้าเข้าเมืองได้หรือยัง"

"อ้าวพวกข้าก็ลืมงั้นพวกเราเข้าเมืองกันเดี่ยวข้าไปบอกทหารในเมืองก่อน"

พร้อมกับก่อนท่เฉินอี้จะห้ามนั้นเหล่าทหารก็รีบควบม้าเข้าไปยังภายในเมืองทันที

"ทำไมพวกนั้นรีบกันจังนะเห้อ"

"ท่านพ่อ!!!"

"ห่ะท่านพ่อ?"

พร้อมกับกับที่เฉินอี้ให้ไปมองข้างหลังตนที่ตอนนี้นั้นเหล่าเด็กๆต่างคุกเข่าพร้อมกับคาราวะไปที่เฉินอี้กันเพียบพร้อมกัน

"เดี่ยวข้าไปเป็นพ่อพวกเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กันข้ายังไม่มีเมียเลยนะ"

"ท่านพ่อพวกเราขอเรียกท่านว่าท่านพ่อได้ไหมครับพวกเราตอนนี้มีท่านเท่านั้นที่ช่วยเหลือพวกเราให้อาหารแก่พวกเราให้เสื้อผ้าแก่พวกเรา ให้ความรักให้ความเอาใจใส่กับพวกเรา ถึงแม้ท่านไม่แสดงออกแต่พวกข้าก็รับรู้ได้ว่าถ้าท่านไม่สนใจหรือว่ารักพวกเราแล้วท่านคงไม่ช่วยนำพวกเรามาที่นี้ ถ่ายทอดความรู้หรือแม้กระทั้งให้พวกเราสู้ต่อชีวิตต่อไปขีวิตของพวกเราในภายภาคหน้าขอเพียงท่านพ่อบอกมาคำเดียวพวกเราจะทำตามที่ท่านสั่งไม่หวั่นกลัวแม้แต่ความตายขอเพียงท่านพ่อสั่งพวกเรามาเท่านั้นใช่ไหมทุกคน"

"ใช่ๆๆๆๆๆ"

พร้อมกับเสียงเด็กๆที่ดังกึก้องไปทั้งบริเวณหน้าประตูเมือง

"อ่าๆๆๆพวกเจ้าอย่าเสียงดังสิเดี่ยวข้าก็โดนด่าหรอกนะ"

"พวกเราไม่หยุดจนกว่าท่านพ่อจะให้พวกเราเรียกท่านพ่อว่าพ่อ"

พร้อมกับที่เฉินอี้เริ่มเหงื่อตกลงมาบนใบหน้าของตนเองแล้ว หลังจากคิดอยู่ซักพักเฉินอี้ก็ค่อยๆตกลงให้เหล่าเด็กๆเรียกตนเองว่าพ่อได้ พร้อมกับที่มีม้าสีดำที่พุ่งออกมาจากประตูเมืองโดยที่ค่อยๆหยุดอยู่ตรงข้างหลังของเฉินอี้

"ไวมาก….."

พร้อมกับที่เฉินอี้ค่อยๆหันหน้ากลับไปทางเสียงนั้นก็พบกับนางที่ตอนนี้ใส่ชุดเกราะพร้อมรบอย่างเต็มตัวอยู่โดยที่เฉินอี้ค่อยๆยิ้มพร้อมกับที่พูดออกมาว่า

"ข้ากลับมาแล้ว"

"คิคิ"

@Admin

ของจากลาที่มอบให้

ซาลาเปา2000 ลูก

พุททราเชื่อม 2000 ลูก

เนื้อม้วน 2000 ลูก

ผัดผัก 2000จาน

ข้าวตัง 2000 แผ่น

หีบ 10000ตำลึง 4 หีบ

ช่วยเหลือเด็กทั้งหมู่บ้าน