{ นอกเมืองฮองหง } ทางเดินเลียบแม่น้ำ

XingZi ดี

ท่วงทำนองที่ 4 การชี้นำของกระเรียนขาว

- บทบรรเลงที่ 1 เส้นทางสายบุญ  -

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

        

[ทวน ขวาน ฉาม ไห]

                                            

               หลังจากที่ ซิงจื่อ และ ปิงเยว่ ออกมาจากลั่วหยางกันแล้ว รถม้าก็เดินทางต่อไปยังเมืองฮองหงมายังป่าจู้หมิน ภายในรถม้าเต็มไปด้วยกระสอบจดหมายทำให้ทั้งสองต้องนั่งที่คนขับข้างนอกทั้งคู่ โดยข้างหน้าก็มีหม้าของซิงจื่อที่เดินนำอยู่ข้างหน้าบนหลังของมันมีสัตว์เลี้ยงมากมายที่กองกันอยู่ตรงนั้น อากาศในป่าช่วงนี้ค่อนข้างร้อน ร้อนเสียจนเหมือนไฟจะแผดเผาป่าได้ในไม่ช้า อาจเพราะด้วยชุดคลุมผ้าไหมสีน้ำเงินของชาวต้าฮั่นที่ได้มา ทำให้ซิงจื่อนั้นรู้สึกร้อนมากกว่าปกติ

               "คือว่านะขอรับ" เด็กหนุ่มผมเงินกล่าวขึ้นมาเบาๆแม้จะยังคุมบังเหียนอยู่ก็ตาม

                "เจ้าคะ?" ปิงเยว่ที่กำลังนั่งชมอยู่ข้างๆนั้นหันมาถามมอง

                "ขอโทษที่รับงานที่ทำให้ลำบากแบบนี้นะขอรับ" เด็กหนุ่มกล่าวพลางพยักหน้าโค้งขึ้นลงเล็กน้อย ชุดที่ดูดีนี้ไม่ค่อยเหมาะกับการเคลื่อนไหวหนักๆเสียเท่าใด ทำให้หญิงสาวที่จ้องอยู่ต้องขมวดคิ้วกับความแปลกของเด็กหนุ่มตรงหน้า

                "หื้ม... ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ ข้าว่างานนี้ก็น่าสนใจดี" ปิงเหย่กล่าวปลอบด้วยรอยยิ้ม

                "แต่ว่าเรื่องปัญหาของแต่ละภูมิภาคอาจจะเป็นปัญหาหรืองานที่หนักพอสมควรก็ได้นะขอรับ ข้าดันตบปากรับคำไปในทันที ทั้งที่ยังไม่ได้ปรึกษาท่านเลยน่ะขอรับ" ซิงจื่อกล่าวด้วยท่าทีสำนึกผิด

                "ตอนได้ยินครั้งแรกข้าเองก็ตกใจอยู่เหมือนกัน แต่ว่าซิงจื่อเองก็เหมือนอยากจะช่วยผู้คน" หญิงสาวเหม่อมองบนท้องฟ้าอีกครั้ง แม้จะมีเมกไม้บดบังแสงสว่างที่อยู่ด้านบน แต่ความร้อนนั้นก็ยังคงสาดส่องลงมาอยู่

                "มันก็ตรงกับข้อตกลงของพวกเรานี่เจ้าคะ อีกอย่างก็ได้เงินทุนช่วยเหลือสำหรับการเดินทางมาด้วย" นางเอื้อมมือไปยังข้างทางก่อนที่จะเด็ดดอกไม้ที่ชูช่อยื่นกิ่งก้านดอกออกมาเลียบตัวรถม้าอย่างช้าๆแล้วรับดอกไม้นั้นขึ้นมาเชยชมสูดซึมซัมกลิ่นหอมของยามใบไม้ผลิ

                 "นั่นสินะขอรับ" เด็กหนุ่มกล่าวตอบพลางยิ้มหัวเราะเจื่อนๆ ก่อนที่จะบังคับบังเหียนรถม้าต่อไป

                 "ซิงจื่อเป็นคนดีนะ แต่เหมือนว่าวันนี้เจ้าดูไม่มีความมั่นใจเลย ข้าพอเข้าใจว่าท่านเป็นคนที่จริงจังมากเรื่องที่อาจจะลำบาก แต่ข้าคิดว่าแบบนี้เราก็สามารถเดินทางไป แล้วก็เผยแพร่ดนตรีของพวกเราไปได้ใช่ไหมล่ะ?" หญิงสาวพูดให้กำลังใจเพื่อนร่วมทาง เขาเป็นเด็กที่นอบน้อม แต่บางครั้งก็ควรเป็นตัวของตัวเองบ้างเช่นกัน

                  "ขอรับ! ขอบคุณท่านพี่ปิงเยว่มากๆเลยนะขอรับ" ซิงจื่อหันมายิ้มตอบอย่างสดชื่นขึ้นเล็กน้อย

                  "ว่าก็ว่าเถอะ เจ้าไปเอารถม้าจากไหนในเวลาสั่นๆเนี่ย?" ปิงเยว่ที่รู้สึกตัวได้หันมองและจับแตะที่พนักแขนแล้วเอามือลูบๆเล็กน้อย รถคันนี้ดูหรูหราพอควร

                  "อ๋อ ข้าน้อยเห็นว่ามีคนวางขายข้างทางพอดีน่ะขอรับ ในระหว่างนั้นข้าก็นึกออกว่าต้องทำอย่างไรเลยรีบไปรับมาขอรับ" เด็กหนุ่มกล่าวตอบ

                  "เจ้าซื้อมาหรือ?" นางหันมองอีกฝ่ายด้วยความตกใจ

                  "ใช่ขอรับ ด้วยชั่งและตำลึงเท่าที่มีอยู่ ข้าคิดว่าถ้าไม่ใช้แล้วค่อยนำไปขายต่ออีกทีก็ได้" เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมหันมองของด้านในอย่างระมัดระวัง

                  "ง้้นหรือ อย่างไรเสียถ้าเจ้าว่าอย่างนั้นข้าก็เห็นด้วยล่ะ" ปิงเยว่ยิ้มตอบ

                 "พอได้คิดดูดีๆแล้วงานนี้อาจจะได้ใช้จนคุ้มก็ได้นะขอรับ" ซิงจื่อพูดไปพลางยิ้มตาม

                  "นั่นสินะ ฮิๆ" หญิงสาวขำออกมาเป็นการใหญ่แต่สักพักเมื่อนางสังเกตุที่อีกฝ่ายดูดีๆกลับเห็นเหงื่อผุดขึ้นมาเป็นจำนวนมาก

                  "เจ้าเหงื่อออกเยอะมากเลย จะไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ?"   ปิงเยว่กล่าวถาม

                  "... จริงๆแล้วข้าเองก็คิดว่าตัวเองเริ่มไม่ไหวแล้วเหมือนกัน สักประเดี๋ยวคงต้องจอดพักเปลี่ยนผ้าผ่อนก่อนแล้วล่ะขอรับ"   เด็กหนุ่มกล่าวก่อนที่จะขับรถม้าต่อไป หากจอดไว้กลางป่าคงไม่ดีนัก

                  เมื่อผ่านป่ามาพวกเขาก็ออกเดินทางไปยังทางเดินเลียบแม่น้ำ เพราะว่าเป็นทางที่ง่ายต่อการเดินทาง มีน้ำกินใช้ และไม่หลงไปทางอื่นอีกด้วย ซิงจื่อจึงทำการจอดรถม้าพักข้างทางบริเวณนั้นแล้วจึงแยกตัวออกไปผลัดผ้าเปลี่ยนชุดเป็นชุดธรรมดาดังเดิมก่อนที่จะมีนกส่งสารตัวหนึ่งที่มอบของพร้อมกับจดหมายที่หอมาไว้ เขาอ่านและรับมันมาอย่างงงๆ

                 "จากอาหลาน.. อื้ม... ทวนกึ่งง้าวงั้นรึ..?" นัยต์ตาสีดำนิลพินิจพิจารณามองของตรงหน้าอย่างถี่ถ้วนก่อนจะเก็บมันไว้กับตัวแล้วกลับไปหาปิงเยว่

                 "ซิงจื่อ ข้าเจอไหแปลกๆด้วยล่ะ.." หญิงสาวยื่นไหสีเขียวสวยขนาดเล็กพอดีมือให้ดู

                 "โห.. สวยจัง แถมยังมีกลิ่นหอมๆด้วย" ซิงจื่อรับของมาอย่างเบามือและพิจารณาเจ้าไหนั้น

                 "ใช่ไหมล่ะ? เจ้าลองพกติดตัวไปเผื่อช่วยให้รู้สึกคลายเหนื่อยได้บ้างนะ" ปิงเยว่ยิ้มกล่าว

                "อ่า.. ขอบคุณนะขอรับ พวกเราไปกันต่อเถอะ" เด็กหนุ่มยิ้มตอบเล็กน้อยก่อนที่จะเก็บของไว้ขึ้นบังคับรถม้าอีกครั้งแล้วเดินทางต่อไป

(ทวนเสี้ยวพระจันทร์และไหเฟิงจิ่วจ้าน)

@Admin

LIN ดี

- 68 -

[ บทที่ 3 ] ฉากที่ 18

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

          คนทั้งสามเดินทางมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเข้าสู่เขตฮองหง จากทุ่งกว้างกลายเป็นขนาบข้างด้วยป่าเขียวอีกครั้ง โสตประสาทได้ยินเสียงสายน้ำรินไหลอยู่ไม่ไกล พอเดินผ่านพุ่มไม้ใหญ่มาก็ปรากฏลำน้ำหนึ่งสายให้เห็นเบื้องหน้า
          เดินทางมาไกลพอสมควรถึงคราเมื่อยล้า ซ่งหยางหมิงเอ่ยถาม “เราเดินกันมาไกลมาก สมควรนั่งพักเอาแรงสักหน่อย เลียบแม่น้ำนี้เหมาะแก่การพักผ่อนยิ่งนัก”
          ไม่ทันไรเสียงร้องประท้วงก็ดังมาจากท้องของใครบางคน เสี่ยวหลางหัวเราะแก้เก้อพลางกล่าว “เห็นด้วยกับพี่ชายซ่ง ท้องข้าชักจะหิวขึ้นมาเสียแล้ว”
          หนึ่งสตรีในกลุ่มบุรุษถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “เช่นนั้นพวกเจ้าก็นั่งพักกันก่อน กินให้อิ่มท้องเราค่อยออกเดินทาง” กล่าวพลางวางสัมภาระลงพื้นสำรวจสิ่งของ “มีเสบียงอยู่บ้าง พวกเจ้าเลือกกินหรือจะก่อไฟประกอบอาหารก็ตามใจ”
          ผูกฮั่นเสียทองไว้กับต้นไม้ หญิงสาวที่ยังไม่หิวเท่าไรนักจึงขอปลีกตัวมานั่งเดินลมปราณฝึกฝนวิชาตัวเบาสักครู่
          ห่างจากกลุ่มสหายไม่ไกล หลินเลือกพื้นที่เงียบสงบเหมาะแก่การฝึกนั่งลงหลับตาทำสมาธิกำหนดลมหายใจเพื่อฝึกวิชา หายใจเข้าและออกเมื่อเข้าสู่สมาธิพลันกำหนดโคจรลมปราณจากทั้งร่างรวบรวมไปที่จุดตันเถียน
          หมุนเวียนมวลพลังงานอยู่ที่จุดนั้นครู่หนึ่งจึงค่อยๆ ขับเคลื่อนกระจายพลังปราณลงสู่เท้า แล้วเคลื่อนผ่านทวารตามลำดับ ความรู้สึกในการฝึกวันนี้แตกต่างจากการฝึกวันแรกลิบลับ ราวกับว่าร่างกายเบาและผ่อนคลายขึ้นไปอีกขั้น...เมื่อโคจรลมปราณผ่านทวารแล้วจึงเคลื่อนกลับสู่จุดตันเถียน
          การฝึกเสร็จสิ้น เปลือกตาจึงค่อยๆ เปิดขึ้น มิทราบว่าคิดไปเองหรืออย่างไร ยามนี้หลินกลับรู้สึกว่าร่างกายเบาสบายราวกับขนนก อย่างแรกจึงลองทดสอบกระโดดขึ้นต้นไม้ พบว่าสามารถกระโดดได้สูงกว่าเดิมถึงสองขั้น ความรู้สึกนี้บ่งบอกได้ชัดเจนว่าสำเร็จวิชาตัวเบาขั้นกลางเรียบร้อยแล้ว ในใจรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ไม่ทันไรเสียงแห่งความหิวโหยก็พลันประท้วงขึ้นมาจากท้อง
          หลังจากฝึกตัวเบาขั้นกลางสำเร็จ สองสหายที่รออยู่เตรียมพร้อมออกเดินทางกันเรียบร้อย ทว่าคนที่ไม่พร้อมออกเดินทางในตอนนี้กลับเป็นหลินเสียได้
          “โธ่ ที่แท้ก็หิวนี่เอง เหตุใดไม่กินกับพวกข้าให้อิ่มก่อนแล้วค่อยไปฝึกเล่า? พวกข้าสองคนกินหมดแล้วไม่มีอะไรเหลือ” ซ่งหยางหมิงกล่าว
          เสี่ยวหลางพลันหัวเราะ “พี่ชายซ่งก็ว่าไป อำเล่นกันแบบนี้คนที่หิวอยู่เกิดมีน้ำโหขึ้นมาได้เชียวนา ท่านไม่รู้จักโมโหหิวรึ?”
          หลินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “พวกเจ้าเงียบไปเลย ตกลงจะให้ข้ากินได้หรือยัง?” ว่าพลางคว้าสัมภาระมาไว้กับมือ
          หลังจากเติมอาหารจนอิ่มท้อง พักผ่อนจนกระทั่งหายเหนื่อย ทั้งสามจึงออกเดินทางไปสู่เมืองลั่วหยาง ซึ่งต้องเดินทางผ่านด่านหานกู่กวนไปอีกไม่ไกลก็จะถึงจุดหมาย

                               
เข้าสู่ระบบ/ลงทะเบียน เพื่อดูภาพขนาดเต็ม

@Admin

ฝึกตัวเบากลาง 20

เอฟเฟคชุดลี่หรูฮวา