{ แคว้นซูเล่อ } โรงละครกาลนิมิต

   
โรงละครกาลนิมิต

{ แคว้นซูเล่อ }

『โรงละครกาลนิมิต』

โรงละครในกระโจมใหญ่งดงามวิจิตร เป็นสถานที่แห่งความบันเทิง 
ของถนนสายตะวันตก มีการแสดงละครและดนตรีที่หลากหลาย

ตั้งแต่ฝั่งของทางโรมันยาวไปจนถึงไอจี๋ชาวทะเลทรายและต้าฮั่น

โดยเริ่มแสดงตั้งแต่ช่วงพลบค่ำไปจนถึงยามโฉ่วของทุกวัน
ในบางครั้งก็เปิดรับคณะนักดนตรีให้มาแสดงในยามเช้าเช่นกัน

หลังจากสงครามกับชงหนูโรงละครนี้ก็เป็นอีกสถานที่หนึ่ง
ที่ได้รับความเสียหายมากพอสมควรแต่หลังจากการปรับปรุงครั้งใหญ่
โรงละครได้เปิดทำการอีกครั้งด้วยรูปโฉมใหม่น่าหลงไหล
และเพิ่มบริการรับจัดงานรื่นเริงต่างๆนอกสถานที่เพื่อคนทั่วไป
จัดเป็นหนึ่งในสถานบันเทิงยอดนิยมของชาวซูเล่อเลยทีเดียว

XingZi ดี

(ฟื้นฟูซูเล่อสถานที่แรก)

                        ซิงจื่อเดินทางออกมาตามที่ได้รับมอบหมายให้ไปฟื้นฟูสถานที่ต่างๆในแคว้นซูเล่อที่ได้รับผลกระทบในช่วงสงครามกับชงหนูที่แม้จะผ่านมาถึง 2 ปีแล้ว แต่การจะให้การเมืองสภาพแวดล้อมและเศรษฐกิจของแคว้นกลับมารุ่งเรืองดังเดิมนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย จึงได้มีการขอแรงจากเด็กในค่ายกำพร้าในค่ายบางส่วนมาช่วยในส่วนนี้ และสถานที่แรกที่ซิงจื่อเลือกก็คือ โรงละครกาลนิมิต

                        'ถ้าเกิดจะช่วยฟื้นฟูจิตใจของคนในช่วงเวลาสั้นๆได้ก็คือการมอบความสุขและความบันเทิงให้พวกเขาได้ผ่อนคลายจิตใจอันเศร้าหมองเพื่อที่พวกเขาจะเดินขึ้นได้ใหม่ในวันพรุ่งนี้ สำหรับเราแล้ว ที่แห่งนี้คือที่ที่น่าจะจำเป็นสำหรับการนั้น และก็เพื่อให้เหล่ากลุ่มคนอย่างท่านผู้เฒ่าทั้ง 5 ที่คอยสอนวิชาดนตรีให้แก่เราได้มีที่แสดงบทเพลงเพื่อขับกล่อมผู้คนด้วยเช่นกัน' เด็กหนุ่มครุ่นคิดในใจระหว่างที่กำลังตอกคานไม้เพื่อจัดโคมไปตกแต่งเพิ่ม และแน่นอนในตอนนี้เขานั้นย้อมสีผมเป็นการชั่วคราวแล้วโดยการใช้เพียงสีของเปลือกไม้เล็กน้อยที่ไม่ค่อยติดทนนานนัก เขากะว่าจะอยู่ช่วยงานแค่ระยะสั้นๆก่อนสักพัก ให้อย่างน้อยได้ตอบแทนอีกฝ่ายบ้างไม่มากก็น้อยก่อนจะเดินทางออกไปสู่โลกกว้าง

                         วันนี้เขาได้ทำการจัดเวทีด้านหน้า ติดตั้งของประดับในส่วนที่นั่งผู้ชม จัดเครื่องดนตรีบนเวที สร้างห้องเก็บของด้านหลัง เปลี่ยนคานไม้เก่าบางส่วนและติดโคมไฟด้านบนของสถานที่เพื่อความสวยงาม ซิงจื่อเขายกแขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่ไหลรินลงตามใบหน้าเล็กน้อย อากาศด้านล่างนั้นค่อนข้างเย็นสบาย แต่อากาศด้านบนนั้นช่างน้อยนิดและอบอ้าวอยู่พอควร มือเรียวค่อยๆตอกไม้คานส่วนสุดท้ายให้เข้าที่ได้สำเร็จก่อนที่จะค่อยๆแคว้นโคมสีแดงสวยตามรูปแบบวัฒนธรรมต้าฮั่น ทุกอย่างในวันนี้ก็เสร็จสิ้น เด็กหนุ่มปล่อยตัวให้ปลายเท้าสัมผัสลงพื้นห้องอย่างแผ่วเบาด้วยวิชาตัวเบาที่พึ่งสำเร็จมา

                        'วิชาตัวเบาที่ได้ฝึกมาเนี่ย ใช้ทำงานอย่างนี้ก็ได้แหะ! หรือที่ท่านแม่ทัพสอนเพื่อให้มาทำแบบนี้กันนะ? ฮ่ะๆ' เด็กหนุ่มอมยิ้มขำกับสิ่งที่เกิดขึ้น

                        "เอ๊านี่! น้องชาย รับน้ำเย็นๆให้ชื่นใจก่อนสิ" พนักงานสาวสวยที่เขามายื่นนำเย็นๆให้ ซิงจื่อมองด้วยใบหน้าที่เขินอายเล็กน้อยโค้งขอบคุณแล้วจึงรับน้ำแก้วนั้นมาดื่มอย่างว่าง่าย

                         "ขอบคุณขอรับ สดชื่นมากๆเลยล่ะขอรับ" เด็กหนุ่มไม่ว่าเปล่า แต่แววตาของเขาก็ดูสดใสและดูมีความสุขมากเช่นกัน

                        "ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เถ้าแก่ฝากมาบอกว่าให้น้องชายพักได้แล้วนะจ๊ะ น้องชายทำงานคนเดียวมาทั้งวันแล้ว อีกอย่างงานก็เหลืออีกไม่มากแล้วด้วย ยังไงก็ขอบคุณสำหรับวันนี้มากๆเลยนะจ๊ะ" หญิงสาวยิ้มอย่างยินดีให้กับอีกฝ่าย

                         "งั้นหรือขอรับ? ข้าอยากทำต่ออีกสักหน่อยแท้ๆเชียว แหะๆ" ซิงจื่อพูดหยอกพลางเลื่อนมือของตนลูบผมบริเวณหลังศีรษะที่ชี้ฟูอยู่เล็กน้อย จริงๆเขาแอบทำงานส่วนของด้านในเสร็จทั้งหมดแล้ว แต่มันคงจะไม่เป็นไรหากปล่อยให้คนในโรงละครคิดไปว่าเป็นฝีมือของผู้อื่น เด็กหนุ่มดื่มน้ำในแก้วนั้นจนหมดก่อนที่จะเดินไปยังด้านบนเวทีที่มีเครื่องดนตรีจัดวางเหมือนเอาไว้ทดสอบตำแหน่งที่วางให้ดูสวยงามไว้ก่อนอย่างเปี่ยมไปด้วยแรงบันดาลใจแล้วเริ่มบรรเลงบทเพลง

                        ไม่นานนักเด็กหนุ่มก็บรรเลงจนจบพร้อมกับเสียงปรบมือจากคนในโรงละคร

                        'เอ๋? เดี๋ยวนะะะะะ!' ซิงจื่อที่พึ่งรู้สึกตัวมองรอบๆบริเวณในส่วนของที่นั่ง

                        "เจ้าเล่นได้ดีนี่! นี่คือร่างวัลของเจ้านะ!" เถ้าแก่ที่ดูเหมือนจะไปธุระข้างนอกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้ยื่นถึงรางวัลให้แก่เด็กหนุ่ม

                        "อ่า.. ไม่เป็นไรหรอกขอรับ ข... ข้าพึ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ ข้าขอตัวก่อนนะขอรับ!" เด็กหนุ่มที่เกิดอาการเขินอายเนื่องจากไม่เคยเล่นดนตรีให้คนจำนวนมากฟังมาก่อนได้ทำการวิ่งหนีไปโดยไม่ได้รับรางวัลที่เขาจะให้มา แต่ถึงกระนั้นรางวัลของเถ้าแก่ก็ถูกส่งให้กับเด็กหนุ่มถึงค่ายเด็กกำพร้าอยู่ดี

@Admin 

Yanglong ดี

(เรื่องราว 2 โรลบูรณะฟื้นฟูแคว้น  วันที่4)

อีกหนึ่งสถานที่มีชื่อเสียงภายในแคว้นซูเล่อ คงจะอดพูดถึงโรงละครกาลนิมิตรไปไม่ได้ ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความภาคภูมิของชาวเหล่าแคว้น ถึงแม้ตอนสงครามที่แห่งนี้จะมีความเสียหายมาก แต่ก็สามารถบูรณะให้กลับมางดงามดั่งเดิมโดยใช้เวลาไม่นาน ถึงกระนั้นก็ยังมีการบูรณะในบางจุดอยู่เรื่อยๆ โดยมีชาวบ้านและเด็กจากค่ายเด็กกำพร้าออกมาช่วยกัน

หยางหลงเดินทางมายังณโรงละครกาลนิมิตรเพื่อมาช่วยเป็นส่วนหนึ่งของการซ่อมแซมบูรณะในครั้งนี้พร้อมกับเพื่อนในค่ายอีกหลายคน

"พวกเจ้าที่อยู่ตรงนั้นช่วยมาทางนี้หน่อยได้มั้ย!"

เสียงเรียกมาจากกลุ่มของชาวบ้านที่กำลังนำโคมไฟไปติด

"พวกเรา รีบไปช่วยพวกเขากันดีกว่า"

เสียงของเด็กในค่ายคนหนึ่งดังขึ้น เด็กบางส่วนก็เดินออกไป ส่วนที่เหลือก็กระจายไปทั่วโรงละครเพื่อไปหางานที่เหมาะสมกับตัวเอง

"เจ้าหนุ่มตรงนั้นน่ะ! ช่วยมาทางนี้หน่อยสิ"

ทันที่ได้ยินเสียงเขาก็รีบบึ่งไปในทันทีโดยไม่รอช้า

"เจ้าช่วยซ่อมพื้นตรงนี้ทีนะ ถ้ามีปัญหาให้รีบมาบอกข้า"

"ขอรับ"

เมื่อสิ้นเสียงและชายคนนั้นเดินไปทำงานตรงอื่น ชายหนุ่มก็ลงมือจัดการสิ่งที่ได้รับมอบหมายกับคนอื่นในบริเวณทันที

…………………………………………..

  หลายเค่อผ่านไป

เมื่อเวลาผ่านไปงานก็เสร็จพื้นที่ถูกปูขึ้นไหม่ถูกจัดเรียงอย่างสวยงาม คนอื่นก็ดูเหมือนจะทยอยกันค่อยๆทำเสร็จ

"คนที่ทำงานเสร็จแล้วมาเอาน้ำไปดื่มได้เลยนะเจ้าคะ~"

เสียงหวานดังไปทั่วบริเวณ ภาพที่ทุกคนเห็นก็คือหญิงสาวคนหนึ่งกำลังถือถาดน้ำเอาไว้ เรียกความสนใจคนรอบๆ

"ข้าขอแก้วหนึ่งนะขอรับ"

เขาพูดขึ้นขณะหยิบแก้วน้ำจากในถาด หลังเสร็จงานการได้ดื่มน้ำเย็นก็ทำให้รู้สึกสดชื่นไม่น้อย

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น หยางหลงก็กลับไปร่วมกลุ่มกับเด็กในค่ายเพื่อจะเดินทางกลับค่ายเด็กกำพร้า เมื่อมากันครบก็พากันเดินไปกันอย่างเป็นกลุ่มอาจจะมีแยกออกไปบ้างแต่ก็ไม่มากนัก ในกลุ่มเริ่มคุยกันเรื่องสัพเหระกันเรื่อยเปื่อยบ้างก็ถามกันเรื่องการบูรณะแคว้นที่ต่อไป ในตอนนี้เขายังไม่มีความคิดที่จะไปไหนต่อ จึงเดินคิดไปตลอดทางจนถึงค่ายเด็กกำพร้า

@Admin